Sosyal Hayat Kategorisi

Ani ruh hali değişimleri

Morelim iyiyken biranda sebepsiz yere modum dusuyor ve bu gunluk hayatımıda etkiliyor en ufak bırseye sinirleniyorum aşırı tepkiler veriyorum bu benim kontrolum dışında oluyor en ufak bir olayi gunlerce dusunuyorum ayrıca geceleri uykum olduğu halde uyuyamıyorum bıturlu uykuya dalamıyorum ve sabahları aşırı yorgun kalkıyorum eşim çok yorgun çalışıyor iki cocugumun butun sorumlulukları bende kimseden bu konuda destek gormuyorum eşimle sohbet dahi edemiyoruz

İnsanlara Karşı Aşırı Çekingenlik

İnsanlarla olan iletişimimde özellikle yeni tanıştığım insanlara karşı aşırı çekingen oluyorum bu çekingenlik kendimi ifade etmemi zorlaştırıyor kendimi tam ifade edemediğimi düşünüyorum bu çekingenlik beni sosyal hayattan dışlıyor gibi hissediyorum insanlara çok sevgi dolu yaklaşsam bile onlardan nefret ediyorum gibi düşünüyorlar ya da benimle iletişime geçmek istemediklerini düşünüyorum buna ne gibi bir çözüm bulabilirim bundan kurtulmak için neler yapabilirim lütfen yardımcı olursanız sevinirim

Kalabalık ortamlarda çok daralıyorum

Evde durmayı sevmiyorum ama dışarı çıkacağım zamanda sessiz sakin açık alan tercih ediyorum tabi bu her zamam mümkün olmuyor. Kalabalık bi ortamda hemen kendimi kötü hissediyorum, sanki herkes bana bakıyor, benim yanlış bişey dememi, yapmamı bekliyor gibi hissediyorum. Sürekli acaba bunu demesemiydim şunu yapmasamıydım diyerek tüm günümü mahvediyorum. Doğru birşey yapmış olsam bile acaba yanlış mı yaptım, kötü bi şey mi dedim diye sürekli düşünüp duruyorum. Sessiz sakin, 3-5 kişinin olduğu yerlerde olmak daha keyif veriyor bana. Dışarda tek başımada kalamıyorum illa yanımda biri olmak zorunda. Dışarı çıkacağım zaman hep arkadaşımla çıkarım ve böyle sakin yerleri tercih ederim. Bazen cafe gibi çok kalabalık ortamlarda bulunuyorum ve çok rahatsız hissediyorum, hemen başıma ağrılar giriyor, oradan kaçıp gitmek istiyorum, kalbim çarpıntı yapıyor, nefes almakta zorluk çekiyorum. Kısacası kalabalık ortamlar beni çok geriyor neden böyle oluyorum ve bunun çözümü nedir?

Kendimi yetersiz hissediyorum

Kendimi yetersiz hissediyorum o kadar yetersiz hissediyorum ki sanki bütün insanlar mükemmel çok güzel bı ben çirkinim beni ben kötüyüm aslında böyle olmadığını biliyorum ama ne yaparsam yapayım kurtulamiyorim sanki beyninde bı ses sürekli bana yetersiz sen çok cirkinsin sesleri geliyor bu yüzden insanlarla iletişim kurmak istemiyorum kendimi hep yarım eksik tükenmiş hissediyorum kendimi sevemiyorum herkesten daha çok ben kendimi sevemiyorum

Sosyal hayatımda dışlanıyorum

Sosyal hayatta sürekli dışlanıyorum. Artık kimseyle görüşmek istemiyorum. Düşüncelerimi dile getirmekte zorlanıyorum. Konuşmak işkence haline geldi. Bu aralar sürekli gergin hissediyorum. İnsanlardan uzak durmak benim için iyi gibi geliyor ama hayatım boyunca böyle olmayacağını da biliyorum. Yeni ortamlar beni çok geriyor. Psikolojik destek alabilirim ama nasıl anlatacağımı bilmiyorum. Herkese yardım etmeye gayret ediyorum ama benim de yardıma ihtiyacım var sanırım. Bazen uyuyamıyorum. Evin içinde sürekli hizmetçi gibi iş görüyorum. Dinlenmek istiyorum ama olmuyor. Dinlensem de yorgun oluyorum. Ne yapmalıyım?

aliya

Utangaçlığımı nasıl yenebilirim?

Ben rahat hissetmediğim yeni tanıştığım tanımadığım ya da aşık olduğum insanların yanında çok utanırım. Bir sevgilim olduğunda yüzüne bile bakamam bana bakmasını istemem sanki çirkin olduğumu fark edecekmiş bırakıcakmıs gibi. Hatta biri bana sarıldıgında utandığım için çok soğuk davrandım bu sebeple seni rahatsız mı ediyorum demişti. Kokuya çok önem veririm ama hep kötü mü kokuyorum acaba diye düşünüyorum aslında oyle olmadıgını biliyorum ama onceden hareketlerimde bile bundan dolayı kısıtlılık vardı suan azaldı yine ama oyle. Günlük hayatta bazen el titremesi,nefes darlığına ve yürürken bile telefona bakmama yol açıyor bu utangaçlık. Bi ortamda veya eğlenmesine bakan kişilerin yanında dans gibi şeyleri yapamam veya fotoğraf çekemem. Çeksemde çok zor. Sürekli yargılanmaktan korkuyorum ve önceden erkek diye zorbalık gördüğüm için hala beğenen kişilerin yalan söylediğini düşünüyorum. Aldatılmamın ve kullanılmamın,sevilmememin sebebini benim akılsızlığımdan ve güzelliğimden görüyorum. Bende pembe rengini seviyorum dans etmeyi seviyorum eğlenmeyi ben erkek gibi değilim eril enerjim yüksek falan değil ben normal bir kızım. Artık yakın arkadaşımda bile o rahatlığı görememeye başladım. Biraz bana kendisini çok övüp beni gömüyormuş gibi hissettiriyor. Çok alınganım biri kişiliğim veya fiziksel özelliklerimle alakalı bir yorum yaptığında o an tüm moralim düşüyor ve onu kafaya takıyorum.

nazeelhanim

Gerçek olmayan arkadaşlıkları nasıl anlayabilirim?

Çevremdeki insanlar hep bir şeyleri olumsuz şekilde eleştiriyorlar kimse onun hayatı istediğini yapar doğru veya yanlış diyip kenara çekilmiyor. Bana da çok yapıyorlar ve çevremde bir sürü insan var böyle. Başarımdan mutlu olmazlar tebrik etmeye bile dili varmıyor bazılarının, ben üzgünsem yanımdalar ama bir başarımda üzgünken yanımda olanların çoğu yok. Bu da beni çok düşündürüyor açıkçası. Arkadaş ortamımda bi şey söylüyorum mesela herkes kendi doğrusunu dayatmaya çalışıyor , fikir vermekle asla alakası yok dedikleri şeylerin. Kendi doğruları neyse onun dışına çıkan olumsuz şekilde hep eleştirilir algısı var. Böyle insanlardan çok bunaldım. Hiçbir şeyimi anlatamıyorum, fikrimi söyletmiyorlar. En ufak hayalime bile neden yapamayacağımla ilgili cümleye başlıyorlar. Bu kişiler en yakınım dediğim insanlardı. Onları çözesiye kadar sürekli kendimi onlara kanıtlama, onların doğrusundan gitme çabam vardı ama artık yok. Bu huyumdan vazgeçerken onlardan da vazgeçiyor gibiyim. Onların bu davranışları psikolojimi çok etkiledi. Sürekli bi kusurlu, yetersiz hissediyordum. Buarada bu sadece bana yapılan bi durum değil. Grupta herkes birbirine bunu yapıyor ve ciddi anlamda bunaldım. Ben kendim için doğru ve önemli bi karar alırken desteklemeyi geçtim hep köstek oldular. Sadece yargıladılar kendi açılarından. Yaklaşık 2 senedir kendimi geri çeke çeke şuan hiçbir şey anlatmadığımı fark ettim. Bir şey anlattığımda ise tartıştığımız zaman direkt anlattıklarımdan vuruyorlar. Eğlenmesine eğleniyoruz kalabalık olunca, üzüntülü anlarında herkes birbirinin yanında(erkek arkadaş , aile gibi konular ama ben artık hiçbir üzgün anımı demiyorum). Böyle bi arkadaşlık çok düşündürüyor beni ama kopamıyorum tamamen ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. Gerçekten arkadaşlarım mı bilmiyorum.

Bağlandığımda kopamıyorum ne yapabilirim

Bir arkadaş grubuna bağlandığımda ya da bir yere bağlandığımda oradan kopamıyorum ve bu benim hayatımı olumsuz yönde etkiliyor. Kendimi kötü hissediyorum şu an köyden geldim ve eve geldiğimde burayı çok yabancıladım sürekli ağlamak istiyorum burada durmak istemiyorum değişikliği kabul etmiyorum. Bu durum bana üzüntü yanında korku da veriyor. İçimden buraya adapte olmak gelmiyor. Hiçbir şey yapasım da gelmiyor bu yüzden.

Sürekli aynı yerde olma hissinden nasıl kurtulurum?

Kendimi sürekl aynı yerde sayıyor gibi hissediyorum, gitmek istesem gidemiyorum canım hiç bir şey yapmak istemiyor alışveriş yapmayı seven biriyim ama aldıklarım bile mutlu etmiyor beni, içimden bağırarak ağlamak geliyor ve anlamadığım şekilde sürekli birilerine bağırarak birşeyleri anlatma isteği var ama öyle de yapamıyorum hayatımın en dip noktasındaymışım gibi hissediyorum. Ailede 8 kişiyiz ve buna rağmen bir sürü insanın yanında yalnızım.

Tek başıma hiçbir şey yapamıyorum, sürekli birinin yanımda olmasına ihtiyaç duyuyorum

Merhabalar, ben uzun bir zamandır hiçbir şeyi tek başıma yapmak istemediği fark ettim . örneğin,bir hastane randevum var yanımda birinin olması gerekiyor aslında hastaneye gittiğimde tüm işlemleri ben hallediyorum yanımda gelen hiçbir şey yapmıyor ama yine de onun yanımda olması beni iyi hissettiriyor ya da en basitinden minibüse binerken bile tek başıma binme fikri beni tedirgin ediyor ve tek başıma hiçbir şey yapmak istemiyorum yapsam bile bundan keyif almıyorum beni geriyor. Bundan dolayı kendimi çok güçsüz hissediyorum sanki yanımda biri yoksa çok güçsüzmüşüm de insanlar beni çocuk gibi görüyormuş gibi hissediyorum.