Sosyal Hayat Kategorisi

Kaygılarımı nasıl azaltabilirim?

Gelecek kaygısı bazen her şeyden vazgeçiyorum. gece uykusu yok düşünmekten uyuyamıyorum. başkalarına karşı zayıfım hayır diyemiyorum ve pişman oluyorum, gün sonunda sonra sürekli ya hasta olursam ya da başka şeyler işte hep ileriye dönük korkular ayrıca sosyalleşmeye korkuyorum insanlara karşı soğuğum konuşmaktan fikir vermekten geri dururum hatta konuşmam daha özgüvenli olmak isterim becerilerimi yansıtamıyorum bu yüzden özgüvenli olmayı çok istiyorum

Neden insanlarla bağ kuramıyorum?

hayatim boyunca hep insanlarla iletisimde sorunum oldu. misafirler geldiginde konusamiyordum. insanlar soru sordugunda vs cevaplayamiyordum oylece yuzlerine bakiyordum. hayatimda sadece bir kere cok yakin arkadasim oldu onda da ailem onun ailesini arayip arkadasligimizi bitirmelerini istemisti beni kotu yollara surukleyebilir diye. sonra tam anlamiyla kimseyle arkadaslik da kuramadim. suan sadece ablamla yakinim. universiteye de gittim ilk baslarda konustugum insanlar oldu ama sonra onlarla da konusmayi devam ettiremedim. suan eskisi kadar kotu degilim ama hala ilk kez tanistigim insanlar hep niye hic konusmuyosun der istisnasiz. aslinda konusmak icin kendimi zorluyorum ne diyebilirim nasil konu acabilirim gibi ama bi turlu basaramiyorum. birileriyle konusurken sanki benden rahatsiz oluyorlarmis gibi hissediyorum. hayatimin sonuna kadar boyle yasamak istemiyorum insanlarla iletisimimi nasil gelistirebilirim ?

Hayatımdaki herkesi çıkardım

Hayatımda kaybolmuş olduğum bir süreçteyim herkesi çıkardım bazıları kendisi çıktı. Çoğu insanla hayata aynı bakmıyorum ikili oynayan en yakın arkadaşım kaldı bir tek. Şunu farkettim ki herkes yaşanan şeyleri kendi algı süzgecinden geçirerek hareket ediyor. Arkasından konuşuyor ama o kişilere bakıp kendine göre en doğru yolu seçiyor. Ama haklıya hakkını teslim edemiyorlar. Hemen bir yanlış yaptım istemeden bir şey söyledim sonrasında yanlış olduğunu fark edip özür dilemiştim ama beni öyle bir pozisyona soktu ki mağduru oynadı hemen. Şok oldum ya ben insanların arasını düzeltmek isterken para işteyen insan konumuna düştüm hiç böyle bir niyetim yokken hem de diğer kişiyi de cimri pozisyonuna soktu hemen. O kişi teşekkür etmemişti diğeri de neden teşekkür etmedi dedi doğum günü benimdi ben de sorun çıkmasın derken bir teklif mi etsek dedim diğer insanlara hemen bana böyle bir şey söyledi diye kendini haklı mağdur pozisyona soktu. Oysa benim derdim bu konu kapmasındaydı. Gitti o kişiye iban istedi para attı. Ben mecburen bu durumu açıklamak zorunda kaldım. Teşekkür etmediğine takılmış benimde aklıma o an bu geldi diye. Hemen günah keçisi olarak ortaya atıldım. Özür diledim ağladım kendimi neyin içinde bulduğuma şaşırdım. Bu insanın ben bütün sırlarını her şeyini biliyorum ama İşte sadece ben biliyorum bazı durumların içinden kurtardım onu ve kimseye de bunları anlatmadım o bana o kadar yanlış yaptı arkadan konuştu yine de anlatmamıştım. Ama şu an beni kötü gösterip o yaptığı hataları ben aslında senden gördüm diyor. Buna o kadar gülüyorum ki içten içe. Ben aldatılıyordum ve şüphelenip bir fake hesap açmıştım. Öyle öğrendim ve kapattım o hesabı. O kişi fake hesap açıp olmayacak insanlarla olmayacak sohbetlere girdi. Sonra evlendi aklanmış oldu kendince. Oysa neler konuştuğunu ben biliyorum. Konuştuğu insanla da yüz yüze bakıyor konuşuyor. Ama İşte o bunu ben unuttum sanıyor. Ben senden gördüm bunları sen kötüsün demeye getiriyor. Etrafındaki arkadaşları düzgün hayatlar yaşıyordu o dönem ama ben bunları bildiğim için o dönem kimseye anlatmamıştım. Olayı benim üzerimden bu para meselesi de olunca o zaten kötüydü bakın demek için fırsat kolluyor. Her yaptığım olay üzerinden sen sürekli birini de arıyorsun benim de çevremde öyle biri yok ki demeye getiriyor. Ben bir ilişki yaşadım birini sevdim fedakarlıklar yaptım. O kişi de çok saçma sapan şeyler yaşattı ki şimdi ben o kişiyi özlüyorum diye. Sen kendi kendine gelin güvey oluyorsun demeye getiriyor. O kadar yoruldum ki bu ortak arkadaş grubumuzdan biriydi. Onların arkadaşından konuştu şimdi onları savunup yüzüne gülüyor. Beni kötü gösterecek bir şey arıyor onlara karşı konuşup kullanıyor. Bunlar benim kulağıma çok geldi. Ama İşte ben konuşmuyorum kendimi bu konulara yakıştırmadığım için o da benim karakterimi bildiği için sürekli bana oynuyor. Çevremde herkesi çıkardım. Acaba ben mi yanlışım diyorum sürekli olarak. Belki yanlış yapıyorum diyerek ona hayatına daha fazla yardımcı oluyorum. Hediye vs aldım ama her seferinde bu tavırları bana o kadar iğrenç geliyor ki. Bıktım bu insandan kendisi çok doğru hayat yaşamış gibi beni eleştiriyor şimdi de. Herkesten bir şey alıyor kopyalıyor sonra diğer insanların yanında bunu satıyor hepsine şahidim. Çevresi doğru kendisi yanlış. Çünkü diğer insanların iyi insanlar temiz insanlar olduğuna şahidim. Ama İşte onunla küsen kötü insan konumuna düşüyor hemen. Ben uzaklaştım artık. Bu insandan çok yoruldum. Bıktım. Lütfen bana yardım edin. Öyle bir durumdayım ki kendimi hiç kimseye açamıyorum. Beni kötü gösteriyor sürekli kötü gösterdiği kişiler sevdiğim çocuğun yakın arkadaşları. O yüzden bıktım bu ikililiklerden.

İnsanlar tarafından sevilmemek

Merhabalar. Ben genellikle insanlar tarafından sevilmem. Nedense hep itici bulunurum. Nedenini anlayamıyorum. Okul hayatımda arkadaşlarım arasında genelde dışlanan ben oldum. Yani onlara kötü bir şey yapmasam da hep bir şekilde ben dışlanırım. Gözümün önünde beni dışladılar hep. Arka plana atılan kişiyim hep öyle olmaması için uğraşsam da hep aynı şey. Bazen ailem arasında da sevilmediğimi düşünüyorum. Bazen gerçekten kalp kırıcı şeyler söyleyebiliyorlar kalp kıracağını bile bile. Küçükken biri bana" ezik misin" demişti. Hala aklıma geliyor bazen kendimi öyle hissediyorum. Bu duygular beni boğuyor kurtulamıyorum ayrıca birden fazla yerde dışlanınca insan ister istemez öyle olduğunu düşünüyor. Yetersiz, silik, ezik gibi hissediyorum. Ne yapmalıyım? Cevap için teşekkürler.

Kendimi neden sürekli yetersiz hissediyorum?

Herzaman ikili ilişkilerde kendimi yetersiz hissederim konuşurken bişey anlatırken hep kaygılanırım, bu yüzden de devamlı susuyorum, ve insanlar benim suslunluğumdan genelde şikayetci çünkü konu açamıyorum yargılanırım diye. Yalnızken de kendimi hep başkalarıyla kıyaslıyorum, sanki herkes benden başarılı güzel ahlaklı, ben eksik kalmışım gibi hissediyorum. Bazı hemcinslerimi görüyorum mesela birşeyler paylaşıyorlar hemen kıskanclık geliyor. Neden onlar böyle yaşıyor bende yok diye sonra da onlara özenip bende bişeyler yapmak istiyorum mesela üzerlerindeki elbiseler falan hemen benzer bişeyler arıyorum ki bende onlar gibi olayım . Ondan sonra kendimi iyice yetersiz görmeye başlıyorum, ama bazen de farkına varıyorum herkes farklı sen onlarla kıyaslayamazsın kendini diyorum onların durumu ayrı senin ayrı ama durduramıyorum kendimi.

Yaşama amacı arıyorum yeniden

Merhaba bu aralar hayatımda tuhaf bi şekilde hersey berbat ilerliyor bi ilişkim vardı kendime olan saygım yüzünden bitirdim ama özlemiyor değilim yakın Bi arkadaşımla kavga ettim ve onunla da bitti nefes alıp vermek için amac arıyorum kendimden de kaçıyorum birazda ama duygularımı bastırmamaya çalışıyorum içimden geldiği gibi davranmaya çalışıyorum ama bastırmaya alışmışım öyle öğretilmis bana da ne yapabilirim onun dışında yalnızlık duygusunu hissedebiliyorum derin Bi şekilde verdiğim kararlardan pişman değilim ama işte yalnız da hissediyorum kendi kendime kalmak en güzel aktivitemken artık bundan korkuyorum neden korkuyorum neden eskisi gibi kendimle ilgilenip bundan keyif alamıyorum birseyler başarma peşindeyim ama yorulmuş ve ne için koştuğunu bilmeyen biri gibiyim eskiden hayatımda olan insanları geri istiyorum ama ilk tanıdığım halleriyle son hallerine kırgınım çünkü

Hayattan neden sıkıldım

Zor bir dönemden geçiyorum. Hayatımda baş edemediğim duygular, yoğun stres, kaygı, yalnızlık hissi ve çaresizlik yaşıyorum. Bazen kendimi değersiz hissediyorum. Uyumakta zorlanıyor, yorgun uyanıyorum. Güvende değilmişim gibi geliyor. Bir destek arıyorum, çünkü artık tek başıma baş edemiyorum. "Yaşadıklarım beni çok yordu. Artık duygusal olarak kendimi çok yalnız hissediyorum. Destek almazsam her şey daha da zor olacak gibi. Uyuyamıyorum, iştahım yok ve sürekli ağlama isteği içimde. Birinin beni anlamasına, dinlemesine ve elimden tutmasına ihtiyacım var.

Arkadaşımı fazla kıskanıyorum kaygılı hissediyorum nasıl yenicem

Şuan aramız en yakın arkadaşımla bozuk çünkü ben fazla kıskancım yerime başka biri geçicek diye sürekli korkuyorum onu da çok darlıyorum bu yüzden bunu yenmek istiyorum kafamdaki soru işaretlerinin gitmesini Oda beni çok yordun konuşmak istemiyorum zaman ver ikimize dedi ama ben zaman geçtikçe aramız açılacak diye korkuyorum bu sefer de bu benim bütün düşüncelerimi karamsarlığa sürüklüyor kesinlikle aşmam lazım

Nedenini bilmediğim yıllar önceki pişmanlığı nasıl yenerim?

Merhaba ben ilkokuldan mezun olurken bir tane yirmi üç nisan gösterisi vardı sınıfça yapacağımız. O gösteriyi kordonda yapacaktık. Ama annem kulaklarıma zarar verir diye beni götürmedi ama kardeşimi götürdü. Anneme bunun için yalvarmadığım için kendimi çok pişman hissediyorum. Gösteriden sonraki gün okulda, bazı kızlar bana gösteride hiç gürültü olmadığı , mutlaka gelmem gerektiğini , yabancı çocukların bir sürü gösteri yaptığını ve onları kaçırdığımı söylediler. Ben her ne kadar , o gün umursamasam da şuan çok pişmanım. Keşke gitseymişim. O yıl, yani mezun olacağım yıl, her gün halk oyunu çalışırdık. Ve yazık etmişim diyorum emeklerimi. Çok pişmanım. Şimdi ortaokul mezuniyetime iki yıl kaldı ancak artık büyüdüğümüz için halk oynu oynatmıyorlar. Ben çok pişmanım o gün gösteriye ve yürüyüşe gitmediğim için.

Sosyal olmak rahatsız ediyor ama kurtulamıyorum

Geçen sene sadece 3 arkadaşım vardı bu sene 30 yakın arkadaş edindim ve sosyalleşmek başta çok güzeldi bir yerde stresimi atıyor gibi hissediyordum. Şimdi sıkışmış gibi hissediyorum. Kendimi kaybetmiş gibi bu kadar çok insanla anlaştığım için insanlar bana kötü bakıyor gibi. Ama hiç biriyle anlaşırken bunu da kullanırım diye anlaşmadım. Ben sadece küsmekten kavga etmekten ve terslemekten hiç hoşlanmıyorum vicdanımı çok rahatsız ediyor. Bu yüzden çok insan edinebiliyorum. Kalabalıklar içinde kayboldum yani. Şimdi napcam. Sosyalliğin doyumuna vardım ama bir anda bırakamıyorum ayrıca ztn başka arkadaşı yok diye kötü davranan insanlar gördüm biraz da bu yüzden sosyalleştim. Çok insan tanımak çoğuyla iyi anlaşmak kötü bir şey mi? Napmalıyım? Lise 3 e geçtim