Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Yalnızlıkla nasıl baş edebilirim?

Yalnızlıkla nasıl baş edeceğimi bilemiyorum. Sanki yaşamıyor gibiyim, etrafımdaki insanları kıskanarak geçiyor günlerim. Ben neden sevilmiyorum veya ne zaman sevileceğim ? Bununla yaşamak çok zor hiçbirşeyden keyif almıyorum istediğim gibi yaşamıyorum. Aslında nasıl yaşamak istediğimi bile bilmiyorum. Sadece sürekli ilerde olacak yalnız kalmayacağım tamamlanmış hissedeceğim diyorum fakat asla o gün gelmiyor ve ben boşuna yaşıyorum. Daha önce terapide aldım fakat hala aynı yerdeyim. İlaç da kullandım evet hissizleştim ama ben hissetmek istiyorum bu şekilde nasıl devam edebilirim bilmiyorum.

zeymoli

Aile

Kızım 26 aylık ihtiyaçlarını babasına yaptırmıyor

Kızım 26 aylık. Yaklaşık 4-5 aydır bana çok düşkün herşeyini benim yapmamı istiyor. Babasıyla sadece oyun oynuyor. Onun dışında sarılmak istemiyor. Öpmek istemiyor. Eşimle aramız gayet iyidir. Kızımın bu davranışlarına karşı denk geldikçe eşimle ilgili olumlamalar yapıyorum. Ama malesef değişen bir şey yok. Eşim de bu duruma artık üzülüyor. İlgili bir babadır ama kızım hiç ilgilenmesini istemiyor sadece oyun oynarken zaman geçiriyor babasıyla. Beni öptü bana sarıldı diye şikayet ediyor bana rahatsız oluyor bu durumdan. Babası bana sarıldığında engellemez kızmaz hemen yanımıza gelip ikimize de sarılır. Benim eşime göre daha sert ve kuralcı bir yapım var. Kızımla ilgili konularda genelde ben kural koyuyorum ya da yönlendiriyorum. Eşim de davranışlarımı destekler genelde ortak aynı tepki verriz. Bu durumun sebebi ne olabilir?

Yalnızlık korkusu nasıl aşılır

Merhaba bir önceki sorum Aysel Koçak tarafından cevaplanmıştı sorumun devamı için yazıyorum. Hassas olduğumu yazmıştım. Hangi insanlara sınır çizmekte zorlanıyorsun sorusuna genel bir cevap verirsem genel de yalnız kalma korkum tetikliyor. Bir sorun varsa her şeyi benim düzeltmem gerekiyormuş gibi üzerime alınıyorum. Bir şeye kırıldığımda şimdi sorun olmasın diye hakkımı savunamıyorum. Böyle durumlarda insanlar kendini haklı sanıp daha çok üzerime geliyor. Yalnızlık kaygısıyla ses çıkaramadığım için bundan faydalanıp arkamdan diledikleri gibi sesini çıkarıyorlar. Beni bir keresinde bir arkadaş ortamı içerisinde kendime erkek arkadaşımla vaktimi geçirdim diye hemen sen bizi sattın meselesine getirip üstü kapalı hesap sorar gibi davrandılar. O kadar üzerime geldiler ki kendi hayatım için benden hesap soruyorlardı. Sizi neden bu kadar benim hayatım ilgilendiriyor diyemedim. Arkadan gülüp yüzüme konuşmalar mı dersiniz. Ama tek tek şimdi hepsini yüzlerine vurdum. Herkesi birbiriyle tanıştırdım süper arkadaşım ayakları mı dersiniz herkesten alıp herkese götüren birisi bunu yapan da. Ben köşeme çekildim sessizce takılıyorum artık bana yanlış yaptıklarında benimle alakalı bir derdin varsa açık konuşalım diyorum. Daha önce de söylediğim gibi terapi almadım ama kırıldığımda artık direkt tepkimi koyuyorum. Sadece yine yalnız kalma kaygım tetiklendiği için bunu yapmak çok zor oluyor. Karşı taraf öyle bir hamle yapıyor ki ben kötü gösteriliyorum. Artık o kadar sıkıldım ki bu dediğim arkadaşımla görüşüyorum ama içimden ona karşı o kadar soğudu ki her şey söylediği her şey batıyor sanki. O da çok iyi biliyor sürekli sorunlu sensin der gibi davranıyor. Lütfen bana yardım edin

Çocuk ve Ergen

Kafamdaki seslerle nasıl gecicek bu döngü?

İçimden biri sürekli şunu yapıyorsun şu an Göksun bunu yapıyorsun şu an biriyle konuşuyorsun aferin sana iyilesiceksin bilmem ne diyo ama sürekli umudum gidiyo ve yine karamsarlığa kapılıyorum psikologada gidiyorum psikiyatristede ama onlarla konuşan sanki başka biriymiş gibi geliyor bana veya o an diyorum ki kendime iyilesiceksin ama sonra kendi bedenimden kopmuşum gibi herkes benden nefret ediyor ve bir fazlalik gibi hissediyorum ve bu tekrar edip duruyor sürekli kendimi iyileştirmeye calissamda cabalarim ise yaramıyor örnek olarak bir iş yaparken kafamdan bir ses seni eleştiren biri seni izliyor diyor sonra diyor ki yarın bu olanları kesin arkadaşına anlaticaksin daha sonrasında bunları da psikologuna anlaticaksin diyor yani anda kalamiyorum ve benim yaşım çok küçük artık katlanamiyorum ne yapicamya

3. Sans icin tekrar geldi

Benim yasim 26 1. 5 yil once iranli bir sevgilim vardi ilgisizlik ve beni yalniz hissetirmesinden dolayi 2 kere ayrilip baristik yine ayniydi farkli olacak deyipte neyse ayrildik uzerinden 1 yil gecti yine geldi ne maddi ne manevi iste hediyesi ilgisi biseyi yoktu neyse geldi sensiz yapamicami anladim degerini anladim cok hata yaptim cok asigim sana diye bir sans daha istedi ama ben artik onu sevmiyorum cok israr ediyor bende ona bazi sartlar koydum o sartlari saglayip yok ettigin tum duygularimida tekrar kazanirsen belki o sansi veririm dedim sonuna kadar ugrasicani herseyi hallediceni benden vazgecemiceni soyledi ister istemez kafam tekrar karisti yani insan degisir mi elde ettikten sonra yine ayni seyleri yasamicagim ne malum kafam ve duygularim yeniden karisti insallah hayirlisi olur diye Dua ediyorum 😞

Çocukluğum aklıma gelince gözlerim doluyo o anları iyi hatırlamak için ne yapabilirim

Çocukluğumda yaşadığım bazı kötü anılar hatırlıyorum . Dedemlerle birlikte yaşıyorduk ve bu bize kapanmaz yaralar açtı . Hatırlamadığım da birçok şey var tabii ki ama ne zaman çocukluğum aklıma gelse gözlerim dolar . Bunu değiştirmek için ne yapabilirim hayatımda hatırlamadığım olayların beni etkilemedi nedendir , nasıl iyi olabilirim nasıl iyileşebilirim ? Şu anımı ve geleceğimi iyileştirmek istiyorum . Bu nasıl mümkün olabilir yardımcı olun lütfen ……

Kendimi yetersiz, başarısız, mutsuz ve geleceğimi umutsuz görüyorum

Merhabalar, 6 yıldır OKB tanısı altında (ayrıca kısa bir süreliğine yeşil reçete olmak üzere) ilaç kullanmaktayım. Kısa bir süreliğine bırakmam hariç düzenli kullanıyorum. Geçtiğimiz kış depresyonla birleştiği için 15 gün psikiyatri servisinde yattım. 26 yaşındayım. 21 yaşında üniversiteyi kazandım ve İTÜ'ye girdim. Girilmesi ve okuması en zor mühendislik bölümlerinden birini 1 ay sonra bitirmek üzereyim ve ayrıca staj yapıyorum. Üniversiteye geç başladığım için sürekli “geç kaldım”, “yaşıtların okulu senden 3-4 sene önce bitirdi ve çoktan çalışmaya/yükselmeye başladı” gibi cümleler kuruyorum ve bunun sürekliliği gün içinde yaklaşık 9-10 saat sürüyor. İş yerinde genç birisini görünce, hemen ismini bir yerden buluyorum ve ‘kaç yaşında, ne zaman okulu bitirdi?’ gibi soruları kafamda kuruyorum ve cevabını aramaya çalışıyorum. Benden bir, iki yaş büyük çalışan ve yaşıtım bir amirim konumunda birinin yanında çalışırken utanıyorum ve ayrıca stajyer olduğum için onlar kendi aralarında konuşurken ve gülerken elimde olmadan, istemeden moral bozukluğu yaşıyorum. Anlayacağınız günün uyanık olduğum saatin %90’ı kıyaslama yaparak geçiyor. Ve içimde bu hayatı yaşarken tüm derslerimi verdim ve bölümde ilk 10 öğrenci arasına kadar girdim. Ailem ve hocalarım sürekli teselli ediyorlar ve bunu başarı olarak görüyorlar ama ben kesinlikle hayatımda bir tane bile başarı görmüyorum. Hayatta en kötü ve şanssız olarak hep kendimi görüyorum. Bunun yanı sıra hayatımda kız olarak hiç sevgilim ve arkadaşım olmadı. Çevremde, üniversitede ve işyerinde işine girmiş ve hayatını yaşayan bir kız ve erkeği görünce aklıma onların cinsel olarak birleştiğine kadar görüntüler ve düşünceler geliyor. Düzenli terapi de almaktayım, geçmişte de dinamik ve BDT olmak üzere 2 terapi aldım ama bu düşüncelerde bir türlü kurtulamıyorum. Hayatımı çöküntü haline getirdiği için zihinsel ve fiziksel yorgunluk da yapıyor ve bununla birlikte okulda öğrendikleri bile çabukça unutabiliyorum. Bu unutmalar yüzünden de ayrı bir takıntı olan ‘iş bulabilecek miyim, sen çoğu şeyi unuttun’ gibi takıntılar da süreklilik gösteriyor. Yani anlayacağınız şiddetli umutsuzluk, önünü görememe, hiçbir şeyden keyif alamama, sürekli kafada kurup/kıyaslayıp durma söz konusu. Sizden daha detaylı bir farklı görüş bekliyorum. Teşekkür ederim.

Aile

Bebeğim babasını neden istemiyor?

Merhabalar, kız bebeğim 14 aylık. Babasına asla gitmek istemiyor, babası sevmek istediğinde onu itiyor ağlıyor onda kalmak istemiyor. Babası ilgi gösteren onunla vakit geçiren bir baba neyden kaynaklı bu durum çözemiyoruz. Ayrıca biz çalışan anne baba olduğumuz, için bakıcımız var. Bakıcımıza ve onun eşine kızımız çok düşkün. Babasındansa bakıcımızın eşini daha çok gitmek istiyor. Bu duruma çok üzülüyoruz ne yapabiliriz kızımız neden bu şekilde davranıyor

Olaylardan çok etkilenmek, hassas olmak

Merhaba ben genel olarak içe kapanık aile içinde de kendi duygularını yaşanmasına izin verilmemiş seçim yapma konusunda fikri alınmamış sürekli duruma göre ayak uydurulması uyum sağlanması beklenen fedakarlık şeması yüksek ilk çocuğum. Kardeşim kendi yolunu çizen isteyen ses çıkaran sosyal biri. Sanırım ilk çocuklarda durum böyle oluyor. Çekingen bir yapım var. Sürekli başarılı olmam beklendi. Duygusal olarak ihmale uğradım. Babam çok sorumsuzdu. 8 sene boyunca çalışmadı evin geçimini annem sağladı. Annem hep söylenen mutsuz bir karakterdi. Annemi şu an daha iyi anlıyorum. Terapi almadım ama psikoloji okuması çokça yaptım. Tabi bende bu çekingenlik bir olay olunca içe dönmek sessiz kalmak konuşkan olmamak uyum sağlamak sevilmek için fedakarlık etmek beni yaralayan bir yer olsa bile durup orada iyileşmeyi beklemek bu gibi durumlar ortaya çıkardı. Tabi ki yaşadığım ilişkilerden sonra kendime döndüm anlamaya çalıştım. Aslında tüm bunlar bana öğretilmiş olanlardı. Şimdi kendi yolumu bulmaya çalışıyorum. Benden sadece uyum sağlarsam sevileceğim inancımı terk ettim. Fedakarlık bekleyenlerin de fedakarlık etmesi gerektiğine inanıyorum artık. Kendi mutluluğu konforu için ben onlara uyum sağladığımda sesini çıkarmayıp konu benim fikirlerim olduğunda zaten benim beklentilerime uymuyorsun diyip kenara çekilenleri artık hayatımda tutmuyorum. Öncelikleri farklı olup benden öncelik bekleyenleri de aynı şekilde. Hassas bir yapım var duygularımı anlatmak yerine bastırıyorum. Hemen her şeyi üzerime alıyorum. Bu anlattıklarım konusunda bana yardımcı olacak kitap önerileriniz var mıdır. Gördüğünüz problemleri nasıl düzeltebilirim. Farkındalıkların var ama bunu hayata geçirmekte çok zorlanıyorum yardımınızı bekliyorum.

Aşırı düşünmemeyi umursamaz olmayı nasıl başarırım

Ben her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünüyorum elimde olmadan ne kadar umursamayayım da desem en ufak bir şeyde hemen tedirgin oluyorum. Başka şeylerle kendimi meşgul ediyorum yine aynı durumu yaşıyorum kafam hep aynı yerde kalıyor. Çok düşünceliyim. İçim rahat etmiyor mesela akşamları yatmadan önce telefonun internetini kapattım mı diye 2-3 kez kontrol ediyorum sonra ellerimi bayağı bir yıkıyorum üstümü ıslatacak kadar içim rahat etmiyor. Sonra birisi beni üzecek laf versin o beni çok etkiliyor ne kadar düşünmeyeyim desemde elimde olmuyor kendimi ders çalışmaya odaklamaya çalışıyorum sevdiğim şeylerle uğraşıyorum yine aynı kafamda hep aynı düşünce mesela biri bana şunu halledeceğim desin mesela sıradan biri de değil annem yakınım desin yine tamam demesine rağmen aynı düşünce hep dolanıp duruyor. Ellerimi iyice yıkamam sonra telefonu iyice kontrol etmem içim rahat olmuyor hep böyle aşırı düşünce var yani içim rahat değil kendimi rahat hissetmiyorum. Sürekli dertleniyorum. Hatta bana çok düşüncelisin rahat ol deniliyor ama ben hâlâ aynıyım. Ne yapmalıyım gerçekten evde kendim ne yapabilirim şu anda zaten psikoloğa gidip tedavimi de alamıyorum yks'ye hazırlanıyorum çünkü bu sene eğer ilaçla tedavi olursa yks aksar ama üniversiteye gidince muhakkak tedavi almayı düşünüyorum. Ama şu anda yine de üniversiteye böyle başlamak istemiyorum bu yüzden de evde kendime ne yapabilirsem o kâr bana. Bu takıntılı düşüncelerim var bu beni her yönden etkiliyor. Bu düşüncelerim çoktan beri var. Hem beni hem de etrafımı etkiliyor. Tuhaf olarak algılanıyorum genelde. Engellilik raporum da yok ama yaşıtlarıma göre ben farklı olduğumu düşünüyorum. Zaten bu yaşıma kadar da hep tuhaf gözlerle bakıldım ya şimdi yanlış anlıyorsun diyorlarda her şeyimi yanlış anlıyorum. Benim gerçekten ciddi anlamda tedaviye ihtiyacım var ama sırf yks ye hazırlanıyorum diye de kendimi asla aksatmak istemiyorum. Bu yüzden de durumumu ciddiye alıp ona göre tedavi önerseniz? Yardımcı olsanız gerçekten ihtiyacım var.