Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Onu özlüyorum ama affedemiyorum

Merhaba aylar önce bi erkek arkadaşımdan ayrıldım güzel bi ilişkimiz vardı uzun zaman sonra birine yoğun duygular hissetmiştim ama maalesef bitmesi gerekiyordu ayrılırken acı çekeceğimi biliyordum çünkü bağlanmıştım unutmam için zamana ihtiyacım vardı evet bu zamani kendime tanıdım ve iyileşmeye başladım ama o tekrar karşıma çıktı özürler diledi özlediğini falan söyledi defalarca benim buna artık inancım kalmamıştı gerçekten ama özür dilemesi hoşuma gitmişti çünkü hakediyordum bi özürü en azından tekrar denemek istediğini söyledi ama ben ayrıldığımızdan beri bi dahası yok demiştim farklı tek birsey de söylemedim evet ama şu an özlüyorum ben onu onunla olan kendimi ona hissettiğim duygularımı onunla olan anılarımı özlüyorum ama affedemiyorum tekrar hayatıma aldığımda onu tekrar üzülecegimi hissedebiliyorum bazen gidip yazıp konuşmak istiyorum ama konuşursam bile bana yaptıkları aklımdan çıkmayacak hep yaptıklarını düşünecem ve soğuyacam belki de bilmiyorum ama özlüyorum sadece bunu biliyorum kendime olan saygım da gidip yazmama engel oluyor en azından Bi son kez sarılmak isterim en azından son kez de olsa bi kaç birsey söylemek içimde hep bunlar var ayrıldıktan hemen sonra bile bu kadar özlememiştim şu an değişik bi durumdayım duygularımı kalbimi mi dinlesem yoksa mantıklı olanı mı yapsam bilmiyorum

Psikoloji

Tükendiğimi hissediyorum

Merhaba Yaklaşık 3 senedir yaşadığım zorlukların üstesinden gelemiyorum daha önce de çok iyi değildim ama hayata karşı inancım vardı en azından kaygı bozukluğu yaşıyordum önceden mide bulantısı öğürme bu lisede sınıfta kalmamla başladı annem o dönem beni çok bunaltıyordu. Herkes üniversite kazanıyor sen bir şey yapamıyorsun diyordu annem çalışıyordu babam çalışmadığı için benim de durumum böyle olunca bütün stresini benden çıkarıyordu başladı yine öğürmeye diyordu iyice benim üzerime geliyordu. Asla sevgisini gösteren biri değildi sürekli bir eleştiri hep onun istediği tavırlar içinde olmamı istedi. Başarısızlık konusuna tahammülü yoktu. Sadece çalışan söylenen bir anneydi. Annemin benim hayatımda çalışmaktan başka bir yeri yoktu. Hep işe gidip gelen surat asan azarlayan babamı eleştiren biriydi. Mutlu olsak bile bir mutsuzluk bulur o günü mutlaka temizlik yaparak söylenerek geçirirdi. Biz hiç gezmeyi eğlenmeyi annemin arkadaşları olur mu bunları bilemedik. Annem ameliyat olduktan sonra daha sakinledi ama tekrar başladı. Onun her şeye hayat bitti gibi bakması sürekli üzerime gelmesi beni kaygılı depresif mutsuz biri yaptı. Babam bel ağrısından dolayı çalışmadı uzun yıllar ben üniversitede kimseden para istemedim olduğum şehri sevmedim sürekli eve gittim geldik kusarak öğürerek bitirdim okulu. Eğer bırakırsam eve dönersem orası benim için psikolojik bir cehennem olacaktı. Her gün konuşacak beni işe yaramaz paçavra gibi hissettirecekti. Onun için hep dışardaki insanlar iyidi. Ama ben hep kötüydüm çünkü hep doğruları söylerdim. O annemdir demezdim ben de onun gibi yüzüne vururdum son zamanlarda bunu çok yaptım. Ona benzedim sonunda. Yıllarca babam çalışmadı diye onu bize eleştirdi ağladı zırladı ama asla boşanmadı. Şimdi babam 2 sene çalıştı sonunda hasta oldu hastanede yatıyor. Beni babama düşman etti resmen içim hep babama karşı soğuktu senelerce ne babama sarıldım ne yakınlaştım bilmiyorum babamda çok öyle biri değildi neşeliydi ama belki de çocukluktan gelen bir şey bu ama hep babama soğuk davrandım. Şimdi anneme o kadar öfkeliyim ki. Kaygı bozukluğum yüzünden işten çıktım öğürüp midem yanıyordu çünkü. 5 senedir bu durum böyle içinden çıkmaya çalıştıkça battım. Bir ilişki yaşadım o da eski ilişkisini unutamamıştı ben de travma bıraktı resmen. Hayatıma devam edemedim. Yakın arkadaşım dediğim insan sürekli negatifsin diyerek uzaklaştı benden. Ben bu hayatı anlamıyorum bunca şeye rağmen ben herkesin yanında oldum kimse için böyle ince hesaplara girmedim ama insanlar hep ilk beni gözden çıkardılar. Annem bile hep kardeşim para kazwnıuor onun işine yarıyor diyr hep onu övüyor bir şey oluyor senin derdin kardeşinle diyor. Sanki ben onu kıskanıyorum bunu söylemeye çalışıyor resmen. Evde beni insan yerine koyan yok. Tek başıma oturuyorum öyle. Ben çok mu mutluyum bu durumdan bunu yaşadığımı bile bile üzerime geliyor. Kardeşimin erkek arkadaşı sürekli bize gelip gidiyor ben artık bu durumdan rahatsız olmaya başladım ama beni asla savunmuyor hep onun için başkaları önemli haklı. Çünkü onlar onun işine yarayacak şeyler yapıyor. Çalışan herkes onlar için çok iyi bir ben sığamadım şu dünyaya. Elimde olsa asla durmam bu evde. 10 senelik bir ilişkim vardı mezun oldum sınava hazırlandığım sene beni aldattı. Daha sonra o kişiyle tanıştım eski ilişkisinden kalan mesajları fotoğraflar duruyordu. Ben onun için kıyafetlerimden fedakarlık yaptım ama olmadı. Bunlarla devam eden bir süreçti. Ama ne istediğim gibi bir iş buluyorum ne hayatın içinde isteğim ortamlarda olabiliyorum. Hep bir darbe yiyiyorum. Kırık cam teorisi gibi herkes gördüğü yerden ediyor beni. Bana sürekli akıl verir gibi babam da rahatsızlanınca erkek arkadaşı çalışman lazım senin abla diyor. Bu hadsizliğe gelecek boyuta ulaştılar bunun sebebi annem. Hep kardeşime her konuda iyi yüzünü gösteriyor onun erkek arkadaşı da annemi arabayla bırakıp geliyor. Her şeyi onlara yaptırıyor ben işe yaramaz bir insan olduğum için değerim yok. İnsanlar da bana istediğini söylüyor. Çünkü görüyorlar aile içine girince bana davranışları farklı başkalarına farklı. Ben insanlardan kaçıyorum artık. Dışarı bile çıkmıyorum. Son 2 senedir hayata çok küskünüm. Önceden dediğim gibi en azından bir inancım vardı sınavlara hazırlanırdım. O da olmadı. Bu hayatta neyi tuttuysam elimde kalıyor. Neye emek veriyorsam ihanete uğruyorum. Ben mi çok yanlışım insanlar mı çok doğru anlamıyorum. Ben de değerliyim. Beni de birileri düşünsün istiyorum. En azından annem düşünsün istedim. Ama o sadece onun istediği gibi biri olunca sever beni. Ondan da emin değilim ya. Hiç sevmedi beni. Hiç sarılmadı. Hep uzaktı. Çünkü ben hep ona uzak durdum. Küçüklüğümü hiç hatırlamıyorum. Ama sanki beni hiç istememiş hep küçükken çok zordun yemek yemezdin diyor. Hiç iyi anlatmıyor hiç sevimliydin demiyor ama kardeşime diyor bunları. Beni istememiş herhalde. 30 yaşında bunlara üzülünür mü ya çocuk gibi üzülüyorum İşte. Beni düşünüp bir gün olsun psikoloğa götürmedi hep yine başladı öğürmeye der. Stres heyecan kaygı hepsinde böyle oldum. Yük gibiyim resmen şu an kendi hayatımı kuramadıkça da bu böyle oluyor. Sevilmemeye o kadar alıştım ki. Kimse yokluğumu fark etmiyor. Yine köşesinde odasında diyor. Bu benim kişiliğim oldu resmen. Benim bambaşka hayallerim vardı. Hepsi çöp oldu. Ben babam gibi oldum çalışmıyorum onların gözünde. Bunun psikolojik bir açıklaması var mı ben neden böyle oldum. Yapayalnızım içim hep ağlamaklı. Şimdi de babam hasta o kişiyi unutamıyorum işim yok hep bir çalışamadığım için baskı içindeyim. Evde olduğum için göze batıyorum. Bu hayatı hiç sevemedim. Çok zorladım ama hiç sevemedim. Bana hiç güzel yüzünü göstermedi. Ne sevdiğime kavuştum ne işime ne ailem beni sevdi. Ne arkadaşım. Neden geldim o zaman dünyaya bilmiyorum. Küçükken yemek yemeyi neden sevemediysem bugün de yediklerimi çıkarıyorum. Belli ki o zamandan beri tepkiliyim. Asla hatırlamıyorum biraz olsun hatırlasam anlarım derdim ki bu yüzden hak ettin bunları. Ama ben ne yaparsam olmuyor. Bugünler de geçer elbet ama ben çok daha fazlalığım bu eve artık bunu çok iyi biliyorum.

Psikoloji

Sevdiğim adam evli onsuz nefes alamıyorum ne yapmalıyım

Evli olduğunu sonradan öğrendim ama iş işten geçmişti onu çok seviyorum bana ümit bağladı ve gitti şuanda onsuz nefes alamıyorum beni kandırdı ve bunu bilmek beni bitiriyor ondan gitmek istiyorum ama gidemiyorum nedenini bilmiyorum beni engelledi ona ulaşamıyorum da ulaşamıyor olmak da beni çok etkiliyor o kadar çaresiz ve aptal hissediyorum ki kelimelerle anlatamam tek bildiğim ona aşığım onu çok seviyorum

Hiç ilişkimin olmaması moralimi bozuyor

24 yaşındayım hiç romantik ilişkin olmadı aslında flörtlerim oldu da kısa sürdü. Yaşıtlarına bakınca kötü hissediyorum ve zaten görünüş olarak kendimi beğenmiyorum. Bir erkeğe göre oldukça kısa hatta cüce biriyim boyum 164 cm. Bazen ilişkim olmuyor diye alaycı sözler duyuyorum hatta benle dalga geçen terapistim ve öğretmenim bile oldu. Ben de artık üzülüyorum bu durumun üstesinden nasıl gelebilirim ayrıca çekingenim

ilişkime devam edip düzeltmek istiyorum

Düzeltilemeyecek sebeplerden ayrıldığımızı düşünmüyorum, fakat bir ayrılık sonrası yapılmaması gerekenleri yaptım bu yüzden onu ters tepti ve daha fazla istemediğini geri dönmeyeceğini söyledi, kendimi düzeltmek ve düzelttiğimi gösterip ilişkime devam etmek istiyorum. Onu çok özlüyorum bu içimdeki özleme sahip çıkamıyorum. Hakkımda ne düşünüyor bilmek istiyorum. Onu geri getirmek için ne yapmalıyım vs bunların hepsini tek tek öğrenmek istiyorum , yardım lazım

Kaygı

özgüvensiz değilim ama insanlarla konuşurken büyük bir anksiyete hissediyorum

neden böyle hissettiğimi anlayamıyorum. özgüvensiz, antisosyal bir kişiliğim yok. ancak insanlarla konuşurken kalbim hızlı atmaya, kekelemeye ve bazen konuşacak bir kelime bile bulamamaya başladım. hatta insanlar bana artık garip bakmaya başladı. delirdiğimi bile düşündüm. neden böyle ve nasıl düzeltebilirim? artık insanlarla tanışmaktan/buluşmaktan kaçar hale geldim… üstelik sınıfta konuşma yapmam gereken bir durum olduğunda, öğretmen bile yadırgamıştı bu durumu. kendimi toparlayamadım.

Eski sevgilimden 2 ay önce ayrıldık arkadaşı öldüğü için bunalıma girdi. Zor atlatıyorum napabilirim

Sosyal medyalarına bakıyorum annesi beni çok sevdiği için aradabir arıyor. Zor kopuyorum ilk zamanlar çok kötüydüm şimdi de hergün mutlaka aklıma geliyor ama geçiyor artık atlatmak istiyorum flörtlerim oldu hoşlanamıyorum onlardan ve bidaha kimseden hoşlanamayacak mıyım diye korkuyorum. Onu çok saf duygularla sevmiştim onla beraber çok şey yaptık ilişkimiz 1 yıldı. Aynı üniversitedeyiz barışmak istemiyorum zaten o da yazmadı. En yakın arkadaşı öldükten sonra 2 hafta çok zordu sonrasında kimseye aileme bile eskisi gibi sevemiyorum ve bu dönemi yalnız atlatmalıyım dedi ve gitti çok sosyal bi çocuk değildi zaten ve en yakını da ölünce böyle oldu. Ama ben onsuz hiç olmamıştım zordu benim için

Aile

Kafam karışık

Merhaba eşim 7 aydır şehir dışında çalışıyor eve sadece iki gün üç gün geliyor iki tane kızım var bir tanesi yedi yaşında ve 2:30 yaşında kızların beraber ben kalıyorum evde ve bütün ihtiyaçlarını çocuklarım ben görüyorum eve geldiğinde 2. 03 gün kaldığı sürede uyumaya yorgun olduğunu gezmek istemediğini ya da geziyorsa bundan şikayetçi olduğunu belirtiyor ortak mail kullanıyoruz çok yıllar önce açmıştık bu akşam mailleri temizlemeye gireyim diye öylesine baktığımda bir arkadaş sitesine kayıt olduğunu gördüm daha önce de telefon yeni almıştık bir önceki geldiğinde bana WhatsApp’ı işte telefonla ilgili ayarları yapar mısın dediğinde WhatsApp’ın sohbetlerine indirmediği özellikle belirtti ben de sohbet geçmişini indirmedim merak da etmedim önceden merak ederdim artık etmedi mi fark ettim ama bu akşam arkadaş sitesine kayıt olduğunu görünce maile gelmiş bir kötü oldum ama bir şey söylemeyi düşünmüyorum çünkü zaten 2. 03 gün sürede gidip geliyor bittiği zaman on gün 15 gün kalıyor 2. 03 gün eve geliyor o sürede de kavga Edip huzur kaçırıp an çocukların psikolojisini daha fazla bozmak istemiyorum ama ne yapacağım konusundayardıma ihtiyacım var

crayz

Sosyal Hayat

Karşımdaki insana nasıl güvenebilirim

Güvendiğim her insan güvenimi kırdı ve artık kimseye güvenemiyorum herkes sahte herkesin 1. 02 yüzü var ve ne eşim yaşayayım insanlara güvenmeyi tekrar deniyorum ama olmuyor çünkü güvendiğim de tekrar kırıyorlar bu konuda ne yapacağımı bilmiyorum ve insanların yalan söylemesi tahammül edemiyorum en ufak bir şeyde bile insanlara sinirlenirim darılırım gücelerim çevremdeki herkesi çok iyi kalplisin çok sağ olsun o yüzden kimseye güvenmelisin falan diyor

sevgilimle olan ilişkimde fazlasıyla desteğe ihtiyacım var

sevgilimle olan ilişkimde fazlasıyla desteğe ihtiyacım var artık kendimi ne ifade edebiliyorum ne başka bieşy yapabiliyorum birbirimizi seviyoruz ama artık onun bana tahammülü kalmamış gibi beni cezalandırıyor mesaj beğenip soğuk davranarak artık ne yapacağımı fazlasıyla şaşırdım zaten kendimi seven biri dğeilim fazlasıyla özgüven eksikliğin sevilmeme hissim çok büyük bide ondan böyle soğuk mesafeli karşılık alınca kahroluyorum artık ağlaya ağlaya da çözülmüyor onu bırakmak şstemiyorum ama beni bırakacağıından o kadar korkuyorum ki çaresiz hissediyorum onu kırıyorum o da beni kırıyor ve ben çok yoruldum kaygılı bağlanan bi bireyim psikoloji okuyorum az çok bilebilyiorum aslında hatalarımın da farkındayım ama kendime asla bi çare bulup kendimi düzeltemiyorum kendimden ypruldum bu artık ilişkilerime de yansıyor herkes uzaklaşıyor benden sanırım tek bir arkadaşım yok bir tek sevdiğim var o da bırakacak gibi ya da benim hüsnü kuruntum bilmiyorum o da anlaşılmak istiyor anlıyorum ama bi şekilde kırıyorum onu çok karışık anlattım zaten bişey anlaşıldı mı emin bile değilim 21 yaşındayım ama o kadar yorgunum kii kendimle barışıp ilişkilerimi mutlu mesut devam ettirmek istiyorum aslında sadece yeniden yksye hazırlanıyorum kendisi asker onun zorlandığı kadar bende psikolojik zorlanıyorum kendimle çatışma halindeyim kaç kere antidepresan kullanıp bıraktım şu 2 3 sene içerisinde ve yeniden psikiyatriye randevu aldım kendimi sevmeden beni kimse sevmeyecek çabalasam da sevsem de insanları üzmekten başka bişey yapmıyorum ve artık kendi değerimin farkına varıp varsa tabii insanlara da iyi gelebilmek mutlu olmak istiyorum sevgilimle de aramızdaki sevgiyi heba etmek istemiyorum sevdiğini hissediyorum ama artık uzaklaştığının da farkındayımm :))