Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Sevgilim hiç kimse ile sex yapmadım dedi ve yemin etti sence doğru mudur ?
Biz sevişiyorduk ve benim aklıma soru geldi bende erkek arkadaşıma soru sordum kaç kişi ile birlikte oldun diye yemin ederim kimse dedi senin ile oldum normalde mastürbasyon yapıyordum bir şeyler izliyordum dedi sen ilk oldun dedi bana ben pek inanmadım ama yemin etti kafam baya karıştı bu konuyu nasıl açıklık getirebilirim acaba doğru mu yalan mı anlayamadım ki ?? Ne yapmam lazım
Gizli Kullanıcı
Hayat mücadelesi
Nerden başliyicagimi bilmiyorum ama şunu diyebilirimki nerde bela varsa hep uzerimde aileme ben bakıyorum annem ve kardeşim var kimlik sıkıntısı çekiyorum çünkü yabancı vatandaşım annem hasta kas hastası ben 21 yaşındayım ama sanki 60 yasinda hissediyorum bazen yasamakla ölüm arasinda gidip geliyorum o kadar çok yoruldum ki bütün işlerim hep tersine gidiyo napsam elimde kaliyo ak diyorum Kara çıkıyo Kara diyorum yine Kara çıkıyo napicagimi bilmiyorum hayat mücadelem kalmadı resmen sabrin dahi tükendi nerdeyse resmi işlemler aile hayatı hep kötü gidiyo napicam ben
Gizli KullanıcıÖfke anında neler yapmalıyım?
Öfkelendiğimde ne yapacağımı bilemiyorum çok ağır sözler kullanıyorum çoğu zamanda kendime zarar veriyorum ve içimde herkese karşı güven sorunu var bu sorun yüzünden çevremde çok sevdiğim insanı kaybettim kendimi yanlız hissediyorum ve hep üzgün hissediyorum tereddütler içindeyim bu sıralar kendimi çok kötü hissediyorum ve bunun sonucunu biliyorum daha önce de piskolojik tedavi gördüm ilaç tedavisi oldum ama hiç biri sonuç vermedi
Gizli KullanıcıKaygıyla yaşamak nasıl olur?
Merhaba Betül Canbel hocam kaygı ve anksiyete ile yaşamak nasıl olur diye bir soru sormuştum. Hatırlamanız açısından ben kaygı anlarında mide bulantısı öğürme yaşadığımdan bahsetmiştim. Bahsettiğiniz gibi zihnim sürekli beni o anlara götürüyor travma gibi kaldı bende son yaşadığım ilişki. Siz bana kaygılı olmanıza rağmen neleri başarmıştınız demiştiniz. O zaman da sıfırdan başlamıştım. 10 yıllık bir ilişkinin bitimi yeni bir iş heyecanı. Ama o dönem hep güzel şeyler olacak inancı vardı. 10 yıldan sonra kendimi bulmuş artık başka birini düşünmeden yeni ortamlara girebilmiştim. Hep karşıma gelen kişiyi ben seçeceğim sohbet etmeyi seven neşeli hobileri olan beni de açan biri istemiştim. İş bulmuştum çok da motivasyonlu devam ediyordum. Özgüvenim tam yerindeyken o işten oldum. İnançlarım yıkıldı. Sonra araya 2 sene girdi bu süreç annemin ameliyatıyla devam etti. 3. Sene de bir ilişki yaşadım bu hayal ettiğim kişi çıktı karşıma o da bambaşka sebeplerle yaklaştı bana. Eski ilişkisinden kalan mesajları fotoğraflar notlar. O kişiye olan sevgisi bana yoktu. Sanki ben herkesin gözünde başkasını unutturmaya çalışan biri gibiydim. O ilişkiye ait olmaya çalışıyormuş gibiydim dışardan. Ama içerdeki durum öyle değildi. O kişi bana sevdiğini söylerken terapi sürecinden geçmişti. Sanki her şeyini öncesinde tüketmişti. Çok sorguluyordu her şeyi. Evet hayat beklentilerimizi isteklerimizi karşılayan insanlarla mutlu olduğumuzda şekillenir. Ama son zamanlarda empoze edilen kendini sev sen en iyisini hak ediyorsun yaklaşımı narsist bir yerden duyulmaya başlandı bazı ilişkilerde. O sorgulamalar beni o kadar eksik hissettiriyordu ki. Konu kendi sınırları kendi hayatı olunca çizgiyi en ufak şeyde çeken insan beni bir hatamda ayrılğa sürükledi bu bahsettiğim hata mıdır bilinmez uyarmama rağmen geride şiir not saklayarak kız arkadaşıyla mesajlaşıp bunları siliyordu ve ben yakalamıştım bunlardan sonra tükenmiş biri vardı karşısında zaten beklentilerim de karşılanmıyordu denilerek bitirildi. Onun da kendince haklı sebepleri var ama benim beynim bu ayrılığı anlamlandıramadı. O gün ben gülemedim eğlenemedim. Konu ayrılığa geldi. Ama konu ben ve benim duygularım olunca sürekli anlayış suskun saatler üzgün bakışlar açıklamasız durumlar bıkmıştım artık bu döngüden. Herkesi bu kadar çok anlamaya çalışmaktan yoruldum. Resmen anlayış yorgunuyum. Şimdilerde bu inancı kaybetmiş olmanın yükü var üzerimde. Arkadaşım dediğim insanlarla da bağlarım koptu. Zihnimde hep dönüp duran dönerse ne olacak çok seviyorum evet özlüyorum ama adım atmıyorum hatta her şeyim kapalı ona. Ama fedakarlık yapmalı mıyım. Ömrüm susarak kaygılı içe dönük geçti. Savaşmalı mıyım. Yoksa yaşanılanları kabul etmeyip karakterimi ortaya koyup sevgime rağmen yoluma mı bakmalıyım. Hayat bu seçimlerle beynimin içinde devam ediyor. Ya kendime uygun olmayan ilişkiler arkadaşlıklar içinde bulursam kendimi. Çünkü onun entelektüel birikimi hobileri hayat tarzı tam bana göreydi. Sırf kıyafetlerimden ödün vermek istemiyorum artık diye ilerde bunu yapmadığım için pişman olursam diye beynimi yiyorum resmen. Ya farklı bir hayat koşulunda olursam ve keşke demekten korkuyorum. O kişi şarkılar paylaşıyordu ama ben tepkisiz kaldığım için 3 aydır sessizliğe büründü ama içten içe de şunu düşünüyorum hayat doğru kişiyi bizden kaçırmaz elbet karşımıza çıkarır. Şu an yol ayrımındayım belki enerjimin çoğunu bunları düşünmeye veriyorum. Ama hissediyorum o bağ kopmuyor. O da kıyafet konusunda kararlı birisi. Sanırım bu hikaye bu kadar diyip kabullenmek lazım. İçimde onu acıtmadan yaşayabilmeyi başarmam lazım. Bu düşüncelerle nasıl yaşanır. Bu kaygıyla nasıl yaşanır bilmiyorum. Dışardan görenler evde oturuyorum diye düşünüyor oysa beynimin içinde ne savaşlar veriyorum. Ama yinede içimdeki o güce sıkı sıkı tutunuyorum gülebiliyorum bu süreçte kendime bakıyorum yürüyşe çıkarıyorum kendimi mücadelem devam ediyor ama evde olmaktan çok yoruldum paylaşacak kimsem yok bunları. Herkes kendince fikir verir belki de doğru veya yanlış ama yaşadıklarım sadece ben de kaldı. Zihnimde dönüp duruyor o anlar sürekli acaba olur mu yok yoluma devam etmeliyim ikileminde gidip geliyorum. Ama her yeni gün yoluma devam etmeyi seçiyorum aslında kararsızlıkta bir karardır. Çünkü ona her şeyim kapalı. En azından dönmedim. Kabul etmedim o saygısızlıkları diyebiliyorum kendime.
Gizli Kullanıcı15 yaşında ki kızım bizi neden manipüle eder?
15 yaşında 10. sinifa giden bir kızım var 12 yaşına kadar derslerinde başarılı sorumluluk sahibi ailesine karşı da saygılı bir çocuktu 2 senedir cok değişti odasindan hiç çıkmıyor sosyal medyada çok fazla zaman geçiriyor hem ailesini hem de derslerini çok ihmâl ediyor kural koyamiyoruz hiç dinlemiyor eleştiri kabul etmiyor tatlı dille nasihat vermeye çalıştığımizda bizi odasından kovuyor çağırıp bagiriyor bizi bastırıyor öfke krizlerine giriyor herşeyi yapmamiza rağmen alttan alip anlamaya çalışmamıza rağmen her seferinde her konuda bizi suçluyor hiç bir türlü yaranamıyoruz izin almadan hazirlaniyor ve ben dışarı cikiyorum diyor sormadan çok fazla özgür olmak istiyor engel olmaya çalıştıkça kavga ediyoruz biz sadece onu korumaya çalışıyoruz anlamiyor bizi çok baskıcı değiliz belli ölçüde izin veriyoruz zaten,ama dediğimiz saatte gelmiyor disarida arkadaslarinin ailesi ile tanıştığı da oluyor hepsi çok seviyor kizimi çok saygili kiz diyorlar ama gelin görün ki evde bambaşka biri oluyor anneligim gururum ayaklar altinda resmen,kendini hep birilerine ispat etme çabası güzellik algisi yaşına göre giyinmiyor anlatiyoruz olmuyor arkadaşları tarafindan da dışlanma ve yalnizlik korkusu var 1 aydir da flörtü var(flörtünden önce de ayni davranışları vardi)çok endişeleniyorum nasıl davranmaliyiz artik çok yorulduk denemedigimiz yol kalmadı duygularını yok saymadığimi söyledim ama yaşı gereği doğru karar veremeyeceği fikrinin degisecegi böyle şeyler için de çok erken okuluna ve geleceği için cabalamasini söylüyorum ona zarar gelmesinden üzülmesinden korkuyorum. Bir yerden destek almak istiyorum ama kabul etmiyor kendisi en azından biz bir aile danışmanına mi başvuralim yada ergen polikliniği? Bize ne önerir siniz ne yapalim nereye gidelim yardımcı olursaniz sevinirim teşekkürler
Gizli KullanıcıPsikolojik bir rahatsızlığım var mı?
Merhabalar, kendimi anonim tutuyorum çünkü karanlıkta kalmak daha rahat olmamı sağlıyor. Ben duyguları hissedemiyorum. Daha doğrusu hissedebiliyorum ama çok az. İnsanlardan hoşlanmıyorum ve empati yapamıyorum. Bazen kendimi içi boş bir kutu gibi hissediyorum. Duygulardan arınmış ve boş. Sevmek, başkası adına üzülmek, diğer insanları umursamak. .. Bunların bazılarını neredeyse hiç hissedemiyorum. Çocukluğumdan beri rol yaparak ve içimdeki boşluğu saklayarak yaşadım. Bunların dışında tehlike anında korkuyu ve adrenalini hissedebiliyorum. İnsanların yanında kalmayı sevmiyorum. Sanki duygularım var da onlar gibi hissedebiliyormuşum gibi yapmak sıkıcı. Fakat bazen zorunda olmasam bile yapmazsam çok garip görünür dediğim oluyor. Bir de insanlar benim bazen çok soğukkanlı hatta psikopat olduğumu söylüyor. Lisedeyken yakaladığım sinekleri öldürmeyecek şekilde acı çekmelerini sağlıyordum. Bazen sadece kanatlarını kesip uçmaya çalışmalarını izliyordum. İnsanların duyguları gibi yaşamları da umurumda olmuyor. İnsanları manipüle etmek istediğimde başarılı oluyorum fakat genel olarak asosyal takılmayı seviyorum. Okul yıllarımda (şu an üniversitedeyim) hep yanıma takılan insanlar olurdu. Yalnız kalmayı seviyordum ama peşimi bırakmıyorlardı. Arkadaş gibi davranıyorlardı fakat ben çıkarım olmadığı sürece insanlarla konuşmayı istemiyorum. Yaptıkları şakalar ve gülüşmelerin yanında sadece gülümsüyordum ve eğer yapmacık olduğumu söylerlerse ön dişimdeki 2 çürük yüzünden normal gülmediğimi söylerdim. Gülme konusunda cidden berbatım. Bunu yazmadan önce çok araştırma yaptım. Sosyopat ve psikopat gibi terimlerin bana hiç de uzak olmadığını fark ettim. Anneme ve babama baktığımda bile kendimi onlara yakın görmüyorum.
Gizli KullanıcıBalım gitti ben bittim?
Geçen sene bir kız arkadaşım vardı ona balım derdim. Evlenme hayalleri bile kurardık. Sonra beni terk etti birbirimize göre değiliz dedi. Soğuma sebeplerinden biri şu onunla tanıştığımizda Instagramimi sormuştu dondurdum dedim öyle sanıyordum ama otomatik aktiflestirmeyle açık kalmış ve ben onla tanışmadan önce kankasina istek atmışım. O isteği görünce soğudu benden. Ben halen onu seviyorum WhatsApp tan engellese SMS ten yazıyorum biliyorum yaptığım yanlış ama onsuz her nefes bana acı veriyor. Ne düşünüyorsunuz benim kabahatim var mı bundan sonra ne yapmalıyım
Gizli KullanıcıKendimi yetersiz hissetmek .
Kendimi yetersiz hissediyorum. Çünkü okuduğum izledim şeyleri şeyleri yorumlayamıyorum ,zorlanıyorum. Okuduğum şeyler aklımda kalmıyor. Fikrim sorulduğunda heyecanlanıp ne diyeceğimi bilemiyorum. Bunu nasıl aşabilirim geliştirebilirim? Kendimi geri zekalı gibi hissediyorum. . bu yüzden bi ortamda sessiz kalıyorum. Dikkat dağınıklığı için vitamin de kullanıyorum ama bir işe yaramıyor. Yorum yapma yeteneğim sıfır. Bildiğim bir şey bile bana sorulduğunda onu anlatmakta güçlük çekiyorum. Yardımcı olabilir misinşz
Gizli KullanıcıAilemle nişanlım arasında kaldım
Merhaba,Ailemle nişanlım arasında bir süre çekişme var ve ne yapacağımı bilemiyorum 7 yıllık ilişkim 5 . yıl nişanlandık ve 7. Yılımızda ev tuttuk annem koruyucu sahiplenici biri annem ve kardeşimle yaşıyorum ve 2 ay sonra evleneceksiniz kendinize dikkat edin o eve tek başınıza girmeyin dedi bunu nişanlıma söyledkten bir süre sonra kendisi değişti ve bu lafı kaldıramadığını annemin özür dilemesini söyledi annem dilemez ve söylediğini yanlış bulmuyor bunu nişanlıma ilettiğimde onları sildiğini düğüne de evimede gelemezler diye diretti benim içinde bir ev kapatılması için büyük bir sorun değil ama nişanlım 3 hafta sonunda evi kapattı ailemle konuşmayı sürekli ret etti ancak benimle sohbetini sevgisini hep devam ettirdi ettirmeye de çalıştı ailemle önce konuştum gelsin konuşsun dediler nişanlıma söyledim bana iftira eden güvenmeyen insanlarla konuşmam diye diretti bir kaç hafta sonra aileme sorunun çözülemediğini ama onunla evlenmek istediğimi söyledim annemde beni evden kovdu nişanlım yanıma gelp destek oldu ama annemlerle hiç bir şekilde görüşmek istemediğini evlenmek istediğini biraz beklemem gerektiğini söyledi ertesi gün annem aradı gel konuşcaz dedi tekrar eve geldm konuşmaya ve ailem ne yaparsan yap karışmıyoruz dediler ama yinede en ufak birşeyde hatalısın bizi çiğnedin diye vurguluyolar yolum sevgimin yanında mantığım ailemin yanında kimseyi üzmek istemesemde üzülüyorum bir çıkış yolu bulamadım tek çözüm zaman olsada yanlış mı yapıyorum diye düşünmeden edemiyorum
Gizli KullanıcıEvlenmemi babam kabul etmiyor sebebi de yok nasıl ikna edebilirim mental olarak yoruldum artık
Babam evlenmemi istemiyor sebebi de yok ve sürekli kavga çıkarıp tehdit ediyor nasıl bir yol izlemeliyim stresimi kontrol altına alamiyorum. Sürekli tedirginim ve soğuk kanlı olmam gerekiyor nasıl ikna etmeliyim nasıl bir yol izlemeliyim mental olarak da kendimi iyi hissetmiyorum artık sinirli gergin ve sürekli ağlamak istiyorum. Yardımcı olur musunuz nasıl bir yol izlemeliyim. İkna nasil edebilirim kimse zarar görmeden
Gizli Kullanıcı
