Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Sevgilimi seviyorum ama ayrılmam gerek gibi hissediyorum
9 aylık bir ilişkimiz var. Kafama en çok takılan şey kendimi baskılanmış gibi hissediyorum. Ne zaman bir şey yapsak onun istediği şekilde oluyor ya da onun istediği şeyler oluyor hatta bazen beni çiğneyerek istediği şeyleri yaptırıyor. Aslında yaptığı şeylerde çok basit şeyler ama yapmazsam kötü şeyler olur baskısı altında hissediyorum en basit örneği yolda yürürken bir yükseklikten inmemiz gerektiğinde aramızda tatlı makara olarak onu kucağıma alıp indiriyorum ve bu ikimizide eğlendiriyor ancak bazen bunu yapmak istemiyorum sadece yoluma devam etmek istiyorum yada o kendi sevdiği şeyleri takip ederken ben de kendi heves ettiğim ya da sevdiğim şeyleri yapmak istiyorum ama onun benden beklentisi onun sevdiği şeyleri beraber yapmamız aslında tam anlamında baskı da kurmuyor sadece eğer yapmazsam enaz 5 dakika bazen ben yapmak istediğim şeyi yapmayı bırakana kadar bana baskı kuruyor ona bu durumu düzgün bir şekilde anlattığımda tepkiler alıyorum ancak ben de kendi zevklerimle ilgilenmek istiyorum. Bu konudan dolayı içimden ona aktivite anlamında daha yakın olan birinin ve benden enerjisi daha yüksek birinin daha iyi gelebileceğini düşünüyorum. Ona bunu da söyledim ama ben böyle söylediğimde bana öyle güzel şeyler söylüyor ki kalbimi tekrar kazanıyor beni ilişkide tutuyor birde bu düşünceler sadece tek başımayken aklıma geliyor hiçbir zaman onunlayken böyle şeyler aklıma gelmiyor.
Gizli Kullanıcı
Sanal kumar bağımlılığından nasıl kurtulacağım
Nişanlım sanal kumar bağımlısı her seferinde söz verip tekrar oynuyor oda bırakmak istiyor psikolojisi hiç iyi değil birbizimizi çok seviyoruz ve çok güzel bir ilişkimiz var ama bu hastalık bize zarar veriyor oda bunun hastalık olduğunu kabul ediyor ona bırakması için destek olmak istiyorum yanında olmak istiyorum nasıl bir yol izleyebiliriz lütfen bize yardımcı olun bir uzman görüşüne ihtiyacımız var
Gizli KullanıcıDuygusal kitlenmeyi aşma yolları?
Ben 24 yaşındayım. İlk kez bu duyguyla da sanırım 15 16 yaşlarımda karşılaştım. Duygularım içimden alınmış gibiydi. Bir şey hissetmiyordum. Bu çok uzun da devam etti ama bazen kırılmalar oluyordu. Bazen hissetmeye çok yakın oluyordum. Mesela örnek vermek istiyorum, biri seni özledim diyor. Ben de özlem duygusu yok. Onunla vakit geçirmek güzel evet hoşuma gidiyor ama eksiklik halinde duygum yok, ben de özledim demelerim hep mantıksal oldu şu ana kadar. Buna benzer çok duygu yaşadım, hiçbirini hissetmedim ama bildim. O duygu bu aslında şu an bunu hissediyorum diye kodladım. Şu an taşındım. Yeni evimdeyim. Ailemden ayrıldım. Ve ilk kez hayatım için büyük bir karar aldım ve açıldım. Ama ailem bilmiyor. Bunların hepsi üst üste gelince iyice kitlendim. Evet hep hissetmiyordum ama bazen ağlayabiliyordum. Şu an dümdüz bir ifade ve hissizlikle geziyorum evin içinde. Hiçbir duygu kırıntısı yok içimde, bir anda hepsi çekilip alındı gibi. Bir anda yok oldu gibi. Eskiden de hissetmiyordum evet ama ilk kez bu kadar duygusuz hissediyorum. İlk kez bu kadar insanlıktan uzak hissediyorum. .. Bir sebebi, bir çözümü, bir nedeni var mı bilmiyorum. Ne yapmam gerekiyor?
Gizli Kullanıcı3 senelik arkadaşlığım vardı ve bitti düşünmekten hiçbirşeye odaklanamıyorum ve kimseye güvenemiyom
3 senelik bir arkadaşlığım bitti ona çok güveniyordum onun için herşeyi yapmaya hazırdım çok yakındık , sonra o bana yüzsüz iki yüzlü dedi. ben şuan hiçkimseye güvenemiyorum kendimi aşırı kötü hissediyorum ve başka hiçbirşeye odaklanamıyorum beynim patlayacakmış gibi hissediyorum ve herşeye nedense çok kolay inanıyorum eskiden bana yaptıklarını,onun yüzünden yaptığım şeyleri hatırlayınca ağlayasım geliyo ama asla ağlayamıyorum ve diğer arkadaşlarım onun benle barışmak istediğini söylüyor fakat onla mesajlaşınca hiç öyle davranmıyor kalbim çok kırılıyor ve çok kötü hissediyorum
Gizli KullanıcıTükenmiş hissediyorum
Merhaba son birkaç senedir hayatımda çok sarsıcı olaylar yaşadım. İnsanlara iyi niyetle fedakarlıkla anlayışla yaklaştıkça beni hep sömürmeye kalktılar. Hakkımı aradığımda ise ben kötü oldum. Aile içinde bile kardeşime ayrılacalıklı davranılır ama her şey benim görevim gibi küçüklüğümden beri annemle babam arasında hep kurtarıcı oldum. İlişkilerimde bile bu görevi üstlendim fark etmeden. Onlara iyi gelirsem beni severler sandım. Ailem dahil hepsinin sorunlarını sünger gibi çektim üzerime. Annem hep sorunlarını kayıplarını eve yansıttı. Babam çalışmadı kendisi çalışmak zorunda kaldı senelerce söylendi. Mutsuzluğuna beni de ortak etti. sorunlarını kendi çözen yük olmamak için bile kendinden kısan biriydim. Benimle iletişimi o kadar kötü ki hep azarlayarak eleştirerek böyleydi. Çalıştığı için bunu hep başıma kalktı. Sanki bu duruma onu ben mahkum etmişim gibi acısını benden çıkarırdı. Kardeşime gelince ona hep naif iyimser arkasını toplayan moddaydı. Şimdi hayattan o kadar yoruldum ki hiçbir şeye emek vermek heves etmek bile istemiyorum. Tek başımayım bu hayatta bu kadar yükle ihanetlerle tek başıma kaldım. Herkesi iyileştirdim ben hasta oldum. Her gün ağlıyorum. İçimdekileri yazmaya çalışıyorum çünkü anlatacağım kimsem kalmadı. Hayat bana zorla bencil olmayı öğretti. O kadar üzülüyorum ki oysa eski halim neşe saçardı iyimser bakardı yeni insanlar tanımak için heyecanlanırdı gözümdeki ışık söndü. Beni bu hale getirenler mutlular ama.
Gizli KullanıcıKendimi çok sorguluyorum
Kendimi bir türlü rahat hissetmiyorum. İnsanlarla ilişki kuramıyormuşum gibi geliyor. Etrafımda bir sürü insan var ama samimiyet yok gibi. Yakın olduğum insanlar var ama onlarla da hep vakit geçirebileceğim konumda değil. Onlarla bile çok yazışmıyorum. Konuşsam da tam ne konuşacağımı bilemiyorum bazen o dengeyi kuramıyormuşum hissi var içimde. İnsanların benim hakkımdaki düşünceleri de beni yoruyor. Çoğunlukla unutulan, değer görmeyen biri gibi hissediyorum. Bana da öyle yazan, soran çok olmuyor. Ben de mi sorun var diye düşünüyorum çünkü bunu hep düzeltmeye çalışıyorum. İlişki kurmaya çalışıyorum, yazıyorum, ediyorum, arıyorum, hep ilgileniyorum. Mesela bir arkadaşıma yazdım. İzlemek istediğim bir anime filmi vardı. Onun afişini attım. O da o animeyi seviyordu. “Birlikte gidelim” dedi, tamam dedim. Sonra “ben sana döneceğim” dedi ama üstünden 1 hafta geçti mesela, dönmedi. Bunlar beni çok düşündürüyor. Çok mu düşünüyorum acaba, insanları böyle davranmam mı onları itiyor. Şu an insan ilişkilerine kafayı çok takmış durumdayım çünkü bu konuyla alakalı çok eleştirildim. Hep bir yorum yapıldı, hâlâ yapılıyor. Erkek arkadaşım tarafından bile yapılıyor. Yok nemrut suratlisin, yok mimiksizsin, yok anlaşılmayacak bir insansın. Yok sen kimseyi sevmiyorsun. Tepkilerin yok. Senden korkuyoruz. İnsanlara duygun geçmiyor. Gülmek için gülüyor gibisin vs. vs. Ekstra olarak çok lider ruhlu, disiplinli olduğumu düşünüyorlar. Asker mesleğine de yakıştırma yapıyorlar. İnsanlara kök söktüreceğimi düşünüyorlar. Kendimle alakalı da olabilir sorun; yaptığım her hareketi sorguluyorum. Bu da dışarıya yansıyor olabilir mimiklerimden, ruh hâli değişimlerimden. Artık yoruldum bu konulardan. Ne yapmam lazım? Ve bu ilişkilerin de çoğu şu anda iş ortamlarından. Dışarıda şu an pek bir ortamım yok. Ortaokul ve lise döneminde de çok zorbalık yaşadım, belki onların da etkisi olabilir. Bilmiyorum işte, durum böyle.
Gizli KullanıcıYalandan çok korkuyorum
Şuan nişanlıyım ve nişanlımın bana sürekli yalan söylediğini düşünüyorum söylediği en basit şey bile yalan gibi geliyor sonradan öyle olduğunu anlıyorum ama bana yalan söylediği hissinden ve bu korkudan kurtulamıyorum ne yapmalıyım. Geçmişte yaşadığı bi olaydan yaşamadım diye bahsetti ama ben olayın gerçekleştiğine dair bi iki ipucu tarzı konuşmalar buldum. Bu konuda da ne yapacağımı bilmiyorum. Bana yapacağı en büyük kötülük yalan söylemek olur ve ben bu korkudan kurtulamıyorum
Gizli KullanıcıSevgilim ayrılmak istiyor ama istemiyor.
Sevgilimin ayrılmak isteme nedeni ilişki sorumluluklarını yerine getiremiyorum artık dıyor. Ama aynı zamanda beni de bırakmak istemiyor. Ama ilişki istemiyorum diyor. Ben hiç ayrılmak istemiyorum. Hani o kadar şeyi beraber yaşadık. 2 sene uzaktan ilişki son 3-4 aydır normal yüzyüze görebiliyoruz artık. O kadar sanaldayken atlatıp gerçek hayatta ilişki yaşamaya başlayınca ayrılmayı hele hiç istemiyorum. Hani ben zaten hediye odur budur ikimiz de öğrenciyiz sonuçta çok istemiyorum o yüzden. Ama bu şekilde bir olay yaşandı. Nasıl çözebiliriz ayrılmadan ne yapabiliriz bilmiyorum.
Gizli KullanıcıEşim sanal kumar oynuyor bırakması için ne yapmaliyim
Merhaba eşim 6 yıl önce sanal kumara başladı bu işler online dönüştüğünden bu yana ilk başlarda haberim yoktu hirslandikca bütün birikimimizi buraya vermiş ve kaybetmiş öğrendiğimde çok üzülmüştüm tekrar yapmamasını istedim ve tamam demişti ama megersem hepsi yalanmış devam etmiş borç üstüne borca girmiş kurumsal yerde calisincada bu kadar borç sorgulanıyor tabiki bende işinden olmasın diye tek yatiririmiz olan arabayı sat öde ama bir daha oynama dedim bak onun yüzünden bu hallere düştük bütün paramızı ona yatırdım bir şey elde etmedin. İki çocuğumuz var onların rızkını oraya yatırma dedikçe beni kandırır gibi tamam diyor affedin diyor bir daha yapamiyacam diyor ama nafile aynı şeye devam ediyor diyorum bak evimizde huzur kalmadı kendi huyu değişti daha agresif oldu hakaretler başladı sonra gelip ozur dilemeler çocuklarımın yanında hakaret etmeler ne isterseniz var ailesine hiç birşey demedim mahcup olmasın diye kimseye birşey anlatamadım ama catliyacak durumdayım anlatamamak okadar kötü birseyki kendi psikolojim alt üst oldu. artik ondan iyice soğumaya başladım bu yaptıklarından dolayı çocuklarını düşünmemesinden çok yoruldum derdimi anlatıyorum ama onun üstünde bir söz hukmum yok kesinlikle bence bana ne saygı duyuyor ne sevgi bir insan diyorum saygı duysa sözümün hükmü olurdu ama hiç birşey yok boşa konuşuyorum neymiş kaybettiklerini çıkaracak
Gizli KullanıcıNefes alamıyorum artık tükendim
Nefes alamıyorum artık tükeniyorum. 9. 5 ay önce bebeğim oldu erken doğum 1870 gr doğdu 20 gün küvezde yattı. Yanımda ne annem vardı nede eşimin ailesi yapayalnız bıraktılar ama bilerek isteyerek gelmediler işlerine gelmedim. Çocuğum eve geldi 9. 5 aydır yapayanlız baktım ilk çocuğumdu hiçbir şey bilmiyordum. Aslında yardıma çok acizdim. Bez bağlamasını bile hemşireden öğrendim. Anneme çok kırgınım. Bu süreçte çocuk ev işleri kocamın dertleri hep omzuma bindi yük gibi. Yapamadım. Ama yapmaya çalıştım. Sabah bir şekilde kalktım ayağa ama son 1 aydır aşırı öfke sorunum var durduk yere eşime laf söyleyip kavga çıkartıyorum. Her şeye sinirleniyorum. Dayanamıyorum. Hiç dinlenemiyorum. Kendim için hiçbir şey yapamıyorum. Nefes alamıyorum. Aşırı yorgunum fiziksel ruhsal olarak kendimi çıkmazda hissediyorum bir kapana kısılmış gibiyim. Artık insanları sevmemeye başladım. Dışarı çıkmak bile istemiyorum artık bir ortamdan oturunca başım ağrıyor sinir geliyor eve gidince yapacak olduğum işleri düşünüyorum. Gece bile sürekli ev işleri yapıyorum
Gizli Kullanıcı
