Zihninizi Özgürleştirin

Romantik İlişkiler

Romantik anlamda sevdiğim insanlarla neden hep arkadaş oluyorum?

Romantik anlamda sevdiğim ve ilişkiye döndürmek istediğim insanlarla sohbetim bir noktada hep arkadaşlığa evriliyor ve bunu nasıl çözebileceğimi bilmiyorum. Bir iki kere olan bir şey değil, hepsinde böyle oluyor. Yanlış seçimler de olabilir tabii ki ama hepsi mi yanlış olur diye sorguluyorum. Bu konuda dış görünüşümden kaynaklı olduğunu düşünmeye başladım artık. Bu özgüvenimi de düşürüyor. O yüzden bir uzman yorumu da almak istedim. Yardımcı olabilirseniz çok sevinirim.

Romantik İlişkiler

Hayatıma düzgün birini nasıl alabilirim?

bana herkes aynı gibi geliyor hayatıma hiç düzgün biri girmiyor . hayatıma giren erkekler sadece cinsellik düşünüyor çok sıkıldım. hayatıma böyle insanları çekmemek için ne yapabilirim? düzgün anlayışlı birini hayatıma nasıl çekebilirim? evlilikten soğumaya başladım, erkeklerden de soğumaya başladım artık. 29 yaşındayım ciddi ilişkim bittikten sonra kimseyi sevemiyorum. hep aynı odaklı insanlar çıkıyor karşıma ne yapabilirim? artık çok ama çok sıkıldım.

Trikotillomaniden nasıl kurtulurum?

Merhaba ben Büşra. 24 yaşındayım. 11 senedir trikotillomani ile mücadele veriyorum. Köklerden daha çok uçlarından kopartıyorum. Tırtıklı ve kırık saç uçları. Ele dümdüz gelen değil hissiyatı olan saçları. Biliyorum çok utanç verici. Yıllarca bunun utancı ile yaşadım. Aylarca psikiyatri ilaç tedavisi gördüm işe yaramadı. En son hipnoterapi ile ilgili bi tedavi buldum. Psikolog bu tedavi yöntemi ile iki seansta biteceğini söyledi. İki seans gittim ve birden bana 18 seans yapacağız dedi. Zaten işe yaramamakla birlikte maddi durumum olmadığı halde yüklü miktarda param gitti. Kandırılmış hissettim. Çok umutluydum. Enerji ve inanmak ile başarılmayacak hiçbir şey yoktur buna inanırım ben. Ancak maalesef o son tedavi seçeneğinde tüm umutlarım soldu. Bütün hayatım boyunca bununla yaşayacağım sanırım. Sürekli yerlerde saç görmek, saatlerce kolum ağrıyana kadar saçlarımı koparmak beni mahvediyor. Her genç kızın gibi saçlarımın olmaması beni mahvediyor. Sürekli bunun üzüntüsü ile geçti çocukluğum ve gençliğim. Saçlarımın biçimsizliği beni cok üzüyor. Herkesin uzun gür saçlarının değerini bilmemesi bazen de kızdırıyor beni. Eskiden çok güzeldi saçlarım. Şimdi ise bir avuç dahi yok ve çok biçimsiz,kısa. Sosyal yaşantımı fazlasıyla etkilemekte ve yıpratıcı maalesef. Uzun bir süre pes ettim bıraktım kabullendim. Ama bir gün bir şey fark ettim. Takma tırnak taktığım zaman saçlarımı kopartmakta zorlanıyordum. Ve protez tırnak yaptırdım. İki aydır protez tırnak kullanıyorum. Evet yine koaprtıyorum ama o kadar az ki. Saçlarım gözle görülür şekilde uzamaya başladığını hissediyorum ama bana yetmiyor. Yıllarca bu biçimsiz kısa saçlarla yaşadım. Ve nereye kadar protez tırnak kullanabilirim bilmiyorum. Tırnakları çıkarttırsam eğer tekrar eskisi gibi saatlerce kopartmaktan korkuyorum. Saçlarımın tekrar minicik olmasından korkuyorum. Evet şuan hala çenemde bile değil saçlarım ama 3 ay öncekine göre benim için o kadar uzun ki, çok değerli. 2 cm uzaması bile çok değerli. En son saçlarım uzun ve gür olduğunda 13 yaşındaydım. .. 11 sene. Koskoca 11 sene saçlarımı hiçbir zaman çenemi aşağısında göremedim. Bir kadın için en önemli şey saçları iken ben bununla sınanıyorum. Yine de şükrediyorum aşırı aşırı kelliklerim oluşmadığı için. Ama işte. .. Çokta üzülüyorum. Bu kadar diyeceklerim. İçimi dökmek iyi geldi. Kimseye itiraf edemediğim utanç duyduğum bir durum maalesef.

Anksiyete ve narsist bireylerle nasıl başa çıkarım?

Merhaba ben 26 yaşında genç bir kadınım. Bundan yıllar önce anneme şiddet uygulayan içki içen ve ailesiyle ilgilenmeyen bi babayla beraber büyüdüm. Daha sonrasında üvey abimde annemi darp edip bana tacizde bulundu. Bir yıl önce kendi abim de bana şiddet uyguladı. Abimin öfke patlamaları oluyordu şuan geçmiş gibi ama babamla kendisi birer narsist bireyler. Annem otoriter gibi görünmeye çalışıyor biraz bana baskı uyguluyor her dediğini benim yapacağımdan emin olarak söylüyor . Kendime ait bir alanım yok evde. Fakat ben aynı zamanda okumuş nişanlanmış da bir kızım. Ve benim evlilikle alakalı korku kaygılarım var . Anksiyete bozukluğumun olduğunu bundan bir yıl önce ağlama nöbetlerimle bir psikoloğa giderek öğrendim. Fakat benim artık bu durum uyku kalitemi bozmaya fiziksel olarak da yüzümde kızarmalara yüzümde ateş atmışçasına yanmalara ve bazen hatta genelde kekelememe sebebiyet veriyor odaklanammıyorum hiçbir yaptığım işe. Öncelikle başta yazdığım şeyler için zamanında gidilmesi gereken yerlere gidip gerekli önlemleri almaya çalıştık. Fakat narsist bireylerle uğraşmak çok zor. Ben sizden benim anksiyeteme ilaçsız bir çözüm istiyorum ve birde bana gün içinde ne yapabileceğimi söylermisiniz ben işsizim evde sınava hazırlanıyorum.

Kendimi iyi hissetmek için ne yapmam gerekiyor?

Kendimi devamlı üzgün ve mutsuz hissediyorum . Her şey çok boş ve anlamsız geliyor. Kafamdaki sesler hiç susmuyor . Değersiz ve işe yaramaz hissediyorum . Sosyal bir insan hiç değilim. Sürekli evdeyim. Küçüklüğümden beri hep yaşımdan büyük sorumluluklar verildi. Evin annesiyim gibi bir şeyim. Kendi hayatımdan daha çok karşımdakini düşünüyorum. Özgüven eksikliği yaşıyorum. Kendimi sevmiyorum. Ruh halim hem günlük hayatımı hem de yakınlarımı etkiliyor. Tek dileğim üniversite okuyup kendi ayaklarımın üstünde durmaktı. Ama o da olmadı hep bir engel çıktı karşıma sanki ben ne kadar direnirsem o o kadar uzaklaşıyorum. Hayalim yok ve ileriyi hiç göremiyorum. Yaşıtlarıma göre çok farklı düşünüyorum. Bu da beni ister istemez diğerlerinden ayrıştırıyor. Kendimi çok yalnız hissediyorum.

Aile

Ayrı ev konusunda eşimle anlaşamıyorum ne yapmalıyım?

Merhabalar öncelikle ben 4 yıl önce eşimle tanıştım severek evlendim ama eşimin bir şartı vardı anne ve babayla kalmak istiyordu ama ben bu durumu biraz istemedim sonra yapmasam ayrı eve geçerim dedim (kendine ait bir ev var ve eşyalı bir şekilde)ama yıllar geçti ben bu durumu eşimle sık sık iyi yada kötü dile getiriyorum ayrılmak istediğimi söylüyorum kendi evimde oturmak istediğimi ama o beni hiç dinlemiyor ve umursamıyor çok yoruldum annesi çok kötü davranıyor sürekli arkamdan konuşuyor yaptığım yemeği yemiyor hakaret ediyor beddua ediyor psikolojim tamamen bozuldu kendimi toparlıyamıyorum eşim kesinlikle annesine müdahile etmiyor o benim eşim sen böyle diyemezsin demiyor dayanamıyorum nolur yardım edin hatta bazen eşim bile çok hakaret ediyor boşanmak istediğimizde dile getirdim ama 3 yaşında bir oğlum olduğundan yapamıyorum çünkü o babasıyla çok mutlu gün içinde bazen ona bağrıyorum ve çok pişman oluyorum çok ağlıyorum canım çok yanıyor kendimi artık çok gibi hissediyorum

Sosyal Hayat

Kendimi hiçbir zaman beğenmiyorum ve konfor alanımdan çıkamıyorum

Kendimden o kadar nefret ediyorum ki hiçbir şeyi haketmediğimi düşünüyorum. 15 yaşındayım daha ve birini sevmeyi bile haketmediğimi düşünüyorum ne zaman dışarı çıksam elimi kolumu koycak yer bulamıyorum strese giriyorum dişlerimi sıkıyorum uzun süre tek başıma dışarıda kalamıyorum. Başkaları yanımda olduğunda ya da dışarı çıktığımda ne kadar kötü göründüğümü 10 dakika düşünmeden duramıyorum. Sanki insanlar yüzüme bakınca kendi hallerine şükrediyormuş gibi geliyor. Ben bunu düzeltebilceğimi sanmıyorum aslında yıllardır bu duruma alışığım ama artık o kadar batıyor ki mesela birinden hoşlandığımda cidden haketmediğimi düşünüyorum. Özgüvene sahip olmayı bile haketmediğimi düşünüyorum. O kadar özgüvensizim ki cidden hiçbir şeyi beceremiyorum konuşma odaklı sınavlarımızda kafayı yiyorum. Geçenlerde hocalarla mevzum oldu ve ben bayılıcam derecede nefes darlığı yaşadım kendimden geçtim ayaklarım tutmadı tuvalette yere yapışıp kaldım. Sanırım panik atak ya da sosyal anksiyete oluyor ama kendime tanı koyamam tabii ki. Sosyalleşmede çok berbatım bu yüzden okul tercihimi bile ona göre yaptım. Çok yazdım biliyorum.

Kendimle baş başa kalmayı nasıl öğrenebilirim?

Arkadaş grubum ve akrabalarım tarafından terk edildim. Aile bireylerinden başka kişilerle görüşmüyorum. Kendimle nasıl daha verimli vakit geçirebilirin? Zaman zaman kendimi kimsesiz kalmış ve yaşanılanları o hak etmemiş gibi hissedip ağlıyorum. Rutinlerime dönmede zorluk yaşıyorum. Telefonda birinin aramasını ve kapı çalıp birinin gelmesini beklemek beni üzüyor. Üzüntümü unutmak için de sürekli telefonla oynuyorum. Kendime nasıl daha iyi gelebilirim? Şimdiden teşekkür ederim:)

Sosyal Hayat

Kaygılarımla ve değersizlik duygusuyla nasıl başa çıkabilirim?

Merhaba ben 28 yaşındayım genel olarak kendimi mutsuz ve kaygılı hissediyorum. Şuan olduğum yerde hiç arkadaşım yok ve hiç bir sosyal hayatımda yok uzun zamandır işsizdim yeni bir işe başladım 1 yıl dolacak ama iş yerinde de bazı sorunlar yaşıyorum iş arkadaşlarım tarafından dışlanıyorum kendimi çok yalnız ve değersiz hissediyorum iyi para kazanıyorum ama hayatımda bişeyler hala eksik diken üstündeyim sürekli her an kötü bişey olacakmış gibi her an işten çıkabilirmişim gibi hissediyorum çok fazla düşünüyorum kimseye güvenip bir şans veremiyorum bi adım atamıyorum korkuyorum