Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Sinir krizi geçiren normal mi?

Merhaba hocam Ben bayadir işsizim 27 yaşındayım. Hiç bir baltaya sap olamadim . İş arıyorum cagiriyolar mülakata gidiyorum hevesle. Sonra döneriz deyip cagirmiyolar . Tüm hevesim kaçıyor. Kız kardeşim mesela İzmir'e gitti kendind hayat kurdu sevgilisi de var. Hayat ona güzel yanı. Böyle diyorum. Bense hala aile evinde bı isim yok sevgili hiç yok. Boş boş oturup telefonda takiliyorum. O kadar çok sıkıldım ki bu döngüden. Kurayım diyorum ama yok . Hiç mi güzel şeyler bana nasip olmaz diyorum. Oraya buraya cv atmaktan yoruldum artık. Hiçbiri mi olmaz ya delirmek üzereyim. Bugün baya ağlama krizi geçirdim. Babamlar şaşırdı üzülduler bu halimi görünce ama inanın artık çok sıkıldım ya. Hayatımda beni mutlu eden bişey yok dümdüz sıradan hayat. Çok tahammulsuzlesfim de. Bu yaşlarımı böyle hiç hayal etmezdim . Çok üzülüyorum kendime . Ne önerirsiniz?

Kaygı

bu durumla baş edebilmek için ne yapmalıyım?

merhaba uzun süredir okb le savaşıyorum ilaçlarda kullandım fakat son 2 aydır çok tetiklenme yaşadım sürekli istemediğim düşünceler ve imgelere maruz kalıyorum en basiti erkek arkadaşıma karşı suçluluk hissediyorum sokakta bir erkeğin dış görünüşü beğendim ama bunu düşündüm diye ağlardır aldattığımı sandım halbuki normal bir şey olduğunu bilmeme rağmen bunu kendime açıklayamıyorum sadece bunla sınırlı değil arkadaşlık ilişkilerimi okul hayatımı etkileyen daha çok dürtü yaşıyorum kendime kabul etmediğim düşünceler sürekli beynimin içinde ve ben bunları saklayamıyorum söyleme gereksinimi duyuyorum hayatımdaki insanları çok zorladığımı fark ettim tek istediğim bende normal insanlar gibi düşüncelerin beni etkilememesi düşünmeden yada az düşünerek hayatımı yaşamak istiyorum.

Kaygı

Kaybolma korkusu, nerede olduğumu bilememe korkusu

1 ay önce hersey normaldi ama bir gün dışarı çıkarken ya eve geri gelemezsem düşüncesi oldu o günden sonra dışarı tek çıkamıyorum hep çıkıp gelirdim şimdide ya dışarı çıkınca eve geri gelmezsem nerde olduğumu bilmezsem ailemi taniyamazsam dışarı ve ev arası ayrım yok gibi bu beni çok korkutuyor 1 aydır böyle diye şizofren oluyorum diye dahada korkuyorum en çok ailemi tanıyamam başka yere gidersem korkusu çok saçma biliyorum ama aklımdan atamıyorum deliriyorum diye çok korkuyorum dışarı çıkıp gelince doğru mu geldim diye düşünceler de geliyor çok bunaltıyor ya da işte yanlış yere gidersem haberim olmazsa gibi düşünceler aileme bakıyorum tanıyabiliyor muyum diye lütfen yardımcı olur musunuz deliriyorum diye çok korkuyorum

Acayip sinirliyim herseye sinir oluyorum ve kafamdan kolay beri çıkaramıyorum

Acayip sinirliyim sinirim kolay beri geçmiyor akrabalarından nefret ediyorum içimden bol bol küfür söyleyince rahatlıyorum ama öfkem kinim geçmek bilmiyor beddua ediyorum herkesten ve herseyden nefret ediyorum kusmak istiyorum onları görünce midem bulanıyor sinirden başım ağrıyor ağrısı bile geçmiyor ne yapmam lazım bana yardım edin lütfen öfkeme sinirime engel olamıyorum içim içimi yiyor sinirden görünce bile midem bulanıyor onlardan nefret ediyorum

Kafamdaki takıntılı sesler susmuyor

merhaba,iyi günler dilerim. ben hatırladığmdan beri yani 8,9 yaşlarımdan beri her şeyle ilgili beynim takıntılı ve her sene geçtiğnde beynim bi konu seçip onunla ilgili takıntılı oluyorum ve onun dışında günlük hayatımda da farklı farklı konulara takıyorum kafayı. nasıl bu durumu hafifletebilirim ? ve ayrıca geçen günlerimin takıntıyla geçirdiğim için kendimi kötü hissedip hayatımı boşa harcamış gibi düşünüyorum. nasıl bu durumdan kurtılabilirim baazen fazla düşünmekten başımı ağır hissediyorum.

Romantik İlişkiler

Eşimle flörtözlüğe bakış açımız çok farkli ne yapmalıyım?

10 yıllık evliyim. 1 cocugum var. Eşim bir kadın is arkadaşıyla cok samimi. İşten gelince hep ondan bahseder. Bir gün komik bir video izliyorduk. Acaba o da biliyor mu bi videoyu ona da izleteyim gibi. Ya da o bana gömleğin cok yakışmış dedi gibi ondan bahseder. Cok kıskanıyorum ve bu sebeple kavga ediyoruz. Sınırlara olan bakış acımız farklı. Bunlar esime cok normal geliyor. Ben bunları flörtöz davranışlar olarak görüyorum ama esim hep abarttığımı düşünüyor. Ben boyle kıskançlık yapınca kendisinin yasam enerjisini bile kaybettiğini bana olan ilgisinin azaldığını soyluyor ve biz bir kısır döngüye giriyoruz

Hangi belirtileri gösteriyorum

Merhaba ben küçüklükten beri sessiz oyuncaklarıyla kenarda bekleyen biriymişim. Ama çok şımarık olduğum dönemler varmış ama bir sustun hepten sustun derler bana. Çok şımarık olduğum dönemden sonra suskunlaşmışım sanırım. Ya da çocukların belli dönemleri vardır onları yaşamışımdır bilmşyorum. Hep oyuna dahil edilmeyi bekleyen bazen de oyunu kuran kişi olurdum. Bunun bir ucu yok gibi. Bazı ortamlarda kendini ifade eden ortamdaki kişilere göre değişiyor. Bazen akıl veren bazı ortamlarda da hiç konuşmayan sessiz içe kapanık hakkını savunamayan hep uyum gösteren biriydim. Son yıllarda psikoloji okuması yapa yapa farkındalığım arttı. Beni terapi alıp sorgulayan arkadaşlığmızı anlamlandırmaya çalışan insanlara aynı şekilde aynalamaya başladım. Onlar arıyorsa arıyor soruyorsa soruyordum. Hiçbir zaman fazlasını yapmamaya başladım aynı onlar gibi. Bende özsaygım için. Çünkü bir dönemim yaklaşık 3 senem bir ilişkiye uyum sağlayarak bir ortamın içinde bulmamla başladı kendimi. O kişiyi gerçekten sevdim. Başta fark etmeden kurtarıcı rolüne girmişim ve defalarca yapılan saygısızlıklara affedici anlayışlı yaklaştım. Bunlar farkındalığım olmadan öncesiydi. O kişi terapi almıştı. Kendi sınırlarını güzel çiziyor ama sıra bana gelince ya yalan ya gizleme ya da eski ilişkisine dair bir şeyler saklıyordu. Bu süreçte onunlayken onun hayatını yaşama şeklini de içten içe beğeniyordum. Ben uzun süre kimseyle görüşmezsem okeydi. Ya da susup bir odada otursam okeydi veya her gün arkadaşlarla buluşsam da okeydi. Adhd olabilir miyim bilmşyorum. Derslerde hocam hep dersi sadece tahtaya bakıyorsun hiç katılmıyorsun annen ölmüş gibisin aynı diye. İlkokulda da kalemi yazarken hoca elimden tutmuştu hocamın yüzüğüne takılmıştı gözüm yanlış yazmıştım o da kalemi fırlatmıştı. İş ve sosyaliği aynı anda yürütemiyordum. Aşırı kaygı bozukluğum oluyordu. Çok fazla arkadaşımı bir arada yürütmek zor geliyordu herkese farklıydım ama aslında herkese kendimimdim. Uzun süre depresyonda gibiyim hiç evden çıkmıyorum mezun olalı 6 sene oldu kpss de başarılı olamadım o dönemde 9 senelik ilişkim bitti. Onun boşluğunu yasını tuttum veya tutmadım bilmşyorum bazen gezdim eğlendim de. Arkadaşlıklarım bitti üzüldüm yalnızım şu an ama bir yandan da mutluyum yalnız olmaktan bir yandan işe girmek kaygılarımı atlatmak istiyorum midem bulanıyor hep stresli durumlarda aslında her şeyde. Son yaşadığım ilişkiden ve bir süre sonra arkadaşlıklarımın sonlanmasından sonra iyice eve kapandım. Bir arkadaşım var o da sürekli birbirleri hakkında konuşur gider yüzüne Güler bunları gördükçe tiksiniyorum bu tarz ilişkilerden uzaklaştım ondan da. Ben ne belirtisi gösteriyorum veya kendimdeki bu özellikleri nasıl yorumlamalıyım bilmiyorum. İnsanlara bakıyorum her şeyi bir arada yürütüyorlar evleniyorlar ayrılıyorlar ehliyet alıyorlar arkadaşlıkları bitiyor istedikleri gibi hayır diyorlar rezil oluyorlar ama olayları kendi kılıfına uydurup kısa süre sonra işlerine hayatılarına arkasından konuştuklarına dönüyorlar. Ben duygusal olarak fazla duyarlı ya da zayıfım sanırım. Bu çağa ait değilim hep insanlar fedakarlık bekler ama kimse taşın altına elini koymaz ben hep toparlayıcı fedakar oluyorum İşte bunlar kurtarıcı olmamdan kaynaklanan şeylermiş. Şimdi geri çekiliyorum. Ama böyle de mutluyum veya değilim bilmiyorum. Hayat devam ediyor lafı bazen benim için yazılmış bazen hiç benlik değil gibi. Yaşadıklarıma bakınca iyi ayakta duruyorum bu kadar zamandır yalnız başıma kendim üzerinde emeğim o kadar fazla ki kendimi o kadar eğittim ki manipüle edenlere karşı ama yine de hayatın içinde olmadığım için sadece teorik olarak okuyup farkındalığım artıyor. Çok sessiz biriyim bazen de çok hareketli ama doğru ortamı bulamadığım için mi böyleyim bilmşyorum. Ya da kişiliğim sosyal asosyal tarzı gibi. Yönlendirmelerinizi tavsiyelerinizi bekliyorum çok teşekkür ederim şimdiden

Romantik İlişkiler

yarı yolda bırakıldım ihanetlere uğradım tamamen terk edildim

Yarı yolda bırakıldım ihanetlere uğradım yaşama sevincim bitti umut kalmadı öfke problemim başladı kontrol edemiyorum öfkemi ağlama isteği geliyo inandığım güvendiğim yıllarımı kaybettim sürekli mutsuzum anılar aklıma geldikçe mahvoluyorum hiç iyi hissetmiyorum bi anda öylece bırakıldım kullanılmış hissediyorum değersiz hissediyorum psikolojik olarak hiç iyi değilim düşünceler bi an bile zihnimi terk etmiyor hep düşünüyorum neden diye çok fazla yoruluyorum bitkin ve halsizim

İletişim

sevgilimle iletişim sorunları yaşıyorum

Öncelikle merhaba, bugün konuşmak istediğim konu 9 aylık sevgilimle olan iletişim sorunları vs. Sevgiliyiz güya ama bana göre ortada hiçbir sorun yokken 10 gündür konuşmuyoruz bana göre bu ilişkinin sonlanması . Son konuşmamızdan bahsetmek istiyorum, dışarı çıkacaktı haber verirsin falan yaptım vermemişti akşam 9 da dayanamadım ben yazdım hani neden yazmaz bi insan diye yolda olduğuna dair bir video attı ben de sabahtan beri yolda mısın dedim çok kısa bi sohbet geçti orda hani belli trip atıyorum ve bence nazlanmak benim hakkım bi ilişki içindeyim hani bekliyorum bir şeyler. Neyse sohbet kısa oldu dedim ya hani gönül alma çabası da yok bende iyi geceler yazmadım doğal olarak. Kendisi yazmıs neyse işte diğer gün neden yazmadın dedi bende durumu anlattım "sana yolda olduğuma dair video attım saçma sapan trip atıyorsun"dedi. İnsan bazı şeyleri görmezden geliyor ne yazık ki durumu açıklıyordum oysaki aksamdı trip. Orda ben bi foto attım kendisi attı kısa bi sohbet en son "hee ya" (Samimiyetsiz) bam göre sohbet bitti iletişim yok 10 gündür. Ev kalabalıktı açıkcası hani çok düşünmedim ama bu birkaç gündür sakin kalma zamanım oldu ve düşündüm ki ben çabalamayınca o yokmuş. Bu yüzden adım atmıyorum bana göre ilişki bitti. Daha önce ona gittiğim zamanlar oldu evet ama şimdi düşününce ben haklıymışım orda o an öyle bi manüpüle etmeye çalışıyor ki hani farkındaydım bunun ama sanırım o zamanlar kaybetmek istemedim şimdi hiç öyle bi kaygım yok. Spor yapıyorum yeni şeyler ögreniyodum deniyorum umarım hep böyle devam eder bir de özle günde bile çiçek almamıştı kendim istedim yine almadı bundan sonra gerek yok bir defasında bu kadar çok istiyorsan kendin al demişti kırıcı öyle değil mi kendime kızdım ilgi dilencisi değiliz daha iyisini hak ediyorum biliyorum . Teşekkürler okuduğunuz için.

Takıntıyı takmak istemiyorum ama çözüm arayan bir beynim var

Kisilik bozukluğum oldugunu dusunuyorum belirtiler var yada beynim savunma mekanizmasına geçiyor neden olur bu ve nasıl iyi davranırım kendime kendim gibi göremiyorum makyaj yaparken yada kıyafet giyiyorum kendim gibi göremiyorum nedenn küçükken olay yaşadım ergenliğe girdiğimde travma oldu bence bundan dolayı boyle diye dusunuyorum sakin ol diyorum beynime öfke patlamaları oluyor ve evde ailem umursamıyor beni psikologa götüren yok (: