Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Hiçbir şeye bağlanamamak rol mü yoksa kendini savunma mı?
Merhaba, Ait hissedememe,bağlanamamak,hiçbir zaman devamlı bağ kuramamak ve hep büyük bir boşluk hissetmek neden kaynaklanıyor ? Çocuklukta olanlarla ilgisi var mı ? Ben doğduğumda ebeveynlerim çok gençti, ikisi de üniversiteye gidiyordu ve evlilikleri babamın ne annemi,ne de beni sevmediği,hiç bir zaman da sevmeyeceği bir evlilikti. Bana sürekli aneannem ve ya babaannem bakıyordu söylediklerine göre. Kaçıngan veya korkulu bağlanma türü olabileceğimi onaylayan yazılar okudum. Yine de anlamıyorum. Geçmişte olanları nasıl hatırlaya bilirim ? Ya da bastırılan duygularla ne yapabilirim ? Bu boşluğu nasıl doldura bilirim ?Önceden teşekkür ederim.
Gizli Kullanıcı
Merhaba ben yigit, ben utangaçım ve karşı cinsle konuşamıyorum
Merhaba ben yiğit Yani karşı cinsle asla iletişime geçemiyorum, ve benim bir çekincem var denge problemi, ve dediklerine çok çabuk güveniyorum. Bu sıkıntıdan çok mutsuzum. Bu durumdan, açıkçası çok utanıyorum. Serablal ataksi hastalığımın adı, şu an kendi kendime diyorum ki allahım beni niye böyle yarattın, ve bu dertten çok mutsuzum. Lütfen bana yardımcı olun. Lütfen. Bi yol gösterin bana, ya
Gizli Kullanıcı3 yaşındaki kizim babasını istemiyor
Öncelikle merhaba. Kızım tam 3 yaşında ve babasını istemiyor, babası ona her yaklaştığında onu itiyor . Kucağına aldığında ağlıyor, Eşim çalışıyor, ben kızımla evde ilgileniyorum. Eşim ilgisiz bir baba da degil, onunla oyun oynuyor , sohbet ediyor. Ancak kızım babasından çabuk sıkılıyor, onu istemiyor. Bana karşı böyle değil, tam tersi aşırı bağlı. Eşim bu duruma çok üzülüyor ve gerçekten ne yapmamız gerektiğini bilmiyoruz . Yardımcı olursanız çok seviniriz. Şimdiden teşekkür ederiz.
ssedaaSevgilimi sevip sevmediğimi anlayamıyorum
İnternetten tanıştım ,gerçekten en başlarda sanki hayatımın aşkını bulmuş gibi hissediyordum. 3 ayda defalarca yanıma geldi beni mutlu etti hediyeler aldı. Ama aramızda yaşanan cinsellik ve bana soylediği ufak birkaç yalandan sonra kendisinden biraz soğudum çünkü benim cinselliğe pek isteğim yoktu. Ve aramızdaki 6 yaş da garip hissetmeme sebep oluyor. Yani yanındayken falan da pek huzurlu degilim. Ama o asla ayrılmayacagımızı düşünüyor çünkü hiçbir zaman ona bu soğukluğu hissettirmedim tüm ailesiyle arkadaşlarıyla tanıştım bi anda kendisinden ayrılmak istemem çok büyük bir yıkım olur. Napacağım bilmiyorum.
Gizli Kullanıcısanaldaki o kişiyi nasıl unuturum önüme bakarım?
Merhaba,Son zamanlarda fark ettiğim bir durumla ilgili destek almak istiyorum. Sanal ortamda tanıştığım bir kişiyle konuşurken çok yoğun duygular yaşadım. Onunla iletişim kurarken aşırı heyecan, kaygı ve bağımlılık hissi oluştu. İlk mesajı genelde hep ondan bekliyordum, ben başlatamıyordum. Mesajlarına geç döndüğünde veya ilgisiz davrandığında çok kaygılanıyor, tetikleniyor ve sanki terk edilecekmişim gibi hissediyordum. Bu kişi başka kızlarla konuştuğunda ya da umursamaz davrandığında kendimi değersiz hissediyordum. Onu stalklama davranışım oldu; engellememize rağmen başka hesaplardan profiline baktım. Normalde biri bana böyle hissettirse uzaklaşırdım, ama bu kişide farklı oldu ve çok takıldım. Ben engelledikten kısa süre sonra o da beni engelledi. Bu bile zihnimde hâlâ soru işareti bırakıyor. Bu süreçte hem bağımlı hissettim hem de şimdi utanma ve pişmanlık yaşıyorum. Küçükken babam beni teyzeme bırakıp giderdi ve o zaman çok yoğun bir terk edilme korkusu yaşardım. Bu duyguların bu durumla bağlantılı olabileceğini düşünüyorum. Şu an başka biriyle konuşuyorum ve onda bu aşırı kaygıyı yaşamıyorum, ilk mesajı atabiliyorum ve daha dengeli hissediyorum. Bu da önceki kişinin bende bir travma tepkisini tetiklemiş olabileceğini düşündürüyor. Bu yaşadığım durum kaygılı bağlanma ya da limerence olabilir mi?Ve bu tür duygusal bağımlılık, tetiklenme ve kontrol ihtiyacı neden sadece o kişide ortaya çıktı?Bu durumu nasıl aşabilirim ve ileride tekrar yaşamamak için neler yapmam gerekir?
Gizli KullanıcıAnnem ile görüşmeyi kesmeli miyim?
Her ne kadar iyi bir anne olmaya çalışsa da sürekli bir noktada fazla alınganlık gösteriyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi bana eşi yani babam ile ilgili problemlerini anlatıyor. Küçükken bana yasakladığı normal şeyleri (barbie, arkadaşlarla oyun), şimdi küçük kardeşime nasıl ballandırarak yaptığını/ aldığını anlatıyor ve farkında mı bilmiyorum bile. Arada bir ben sana iyi bir anne olamadım perileri geliyor. Birkaç kez küçük kardeşimde bu yapamadığı anneliği telafi ettiğini bile söyledi. Bundan rahatsızlığımı dile getirdiğimde onu mu kıskanıyorsun diyor ya da ağlıyor. İletişim kurarken çok yoruluyorum. Ben 24 yaşındayım, bipolar hastasıyım ve kan değerlerim gayet sağlıklı son zamanlarda. Ama bu tip konular yine karşıma geldiğinde ve sinirlendiğimde sürekli bu hastalıktan söz ediyor. Bipolar olduğum için sinirlenemezmişim gibi sanki. .Bu iletişimi kurtarabilir miyim?
Gizli KullanıcıKıskançlık duygusuyla nasıl baş edebilirim
Merhaba 25 yaşındayım 3 yılık evliyim eşimi iş yerindeki kızlardan çok kıskanıyorum hiç bi sebebi yok ortada eşim işe ilk başladığında onunla konuştum samimiyet kurmanı istemiyorum kızlarla ve iş dışında bişe konuşmanı istemiyorum söz verdi ve beni anladı ama bu aralar sürekli istemsizce aklıma geliyor acaba kızlarla samimiyet kurdumu eşimin mola saatlerinde onu aradığımda telefona cevap vermediğinde direk şunu düşünüyorum acaba kızlarlami sohbet ediyor o yuzdenmi telefonuma bakmadı bu duygularla nasıl başa çıkabilirim düşünmek istemiyorum ama eşiminde kızlarla samimiyet kurmasınıda istemiyorum bana doğru gelmiyor
Gizli KullanıcıObsesif düşüncelerden nasıl kurtulurum?
Bir süredir devam eden bir ilişkim var. Geçmişte bir sadakatsizlikte bulundum. Ve bunun vicdan azabını çekip itiraf ettim. Daha sonra zor da olsa atlattık. Ya da öyle sanıyorduk. Suçluluk duygusubu atmam biraz zor oldu. Bunun bana daha sonra getirisi korku, takıntılı düşünceler, hata yapmama isteği, insanların normal karşıladığı davranışlardan bile suçluluk duyma(dışarda, sohbet sırasında vs. ), bu takıntılı düşünceler içimde çok büyüdü. başlarda bunun obsesyon olduğunu anlamamıştım. "ya aklıma böyle bir şey gelirse, şöyle bir şey gelirse. ya onun hakkında böyle düşünürsem. ya başka kişilerle ilgili onu üzecek bir şey düşündüysem/yaptıysam/baktıysam vs. " bu yazdıklarım sadece bir kısmı. bu takıntılı ve rahatsız edici düşünceler günlük işlerimi ve onun yanındaki ruh halimi etkileyecek kadar büyüdü. Bu takıntılı düşünceleri bazen ona söyleyip beraber çözüyorduk bazen de unutuyorum gidiyordu. Ama son geldiği noktada onu çok kırdım. İkimiz de bu süreçte yıprandık. Hem böyle rahatsı edici düşünceler olmadan, olsa bile ben bunlardan etkilenmeden, kalbim acımadan ve onu üzmeden nasıl bunu çözebiliriz? Nasıl telafi edebilirim? Ve bu onun yanında, yalnızken veya dışardayken olan rahatsız edici düşünce, anksiyete, panik ile ilgili ne yapabilirim?
Gizli KullanıcıBirşeyler için adım atamıyorum özellikle de akademik konuda
öncelikle konu birşeyler için adım atamamak, hayatımın en önemli yaşlarında çalışmam, çabalamam bir yerlere ulaşmam gerektiğinin farkındalığı var ama bunun için herhangi bir istek yok kendimi motive ediyorum yapabilirim diye ama diğer gün ne yazık ki aynı duyguları taşımamakla birlikte bir adım da atamıyorum bunun pişmanlığını elbette yaşıyorum her geçen saniyemin suçluluğunu hissediyorum ama yinede adım atamıyorum çaba gösteremiyorum heves ve isteğim yok ve "ya yapamazsam?" , "ya başaramazsam?" sorularıyla da sık sık karşı karşıya kalıyorum
Gizli KullanıcıKendimi Aşırı Gergin Mutsuz Hissediyorum.
Merhaba 6 yıllık evliyim suan içinden çıkamadığım bir durumla karşı karşıyayım. Eşimle bu sürecte fikir ayrılıklarımız oldu ben mal edinmek istedim o hep is kurmak istedi birikim yapamadık hep fırsatları kacırdık cünkü bu konuda bir türlü anlaşamadık. 3 yasında kızım var dolayısıyla suan çalışamıyorum ona bakıyorum. İşten çıktığım yani doğum sonrası süreçte eşim yurt dısında bir firma kurdu. Fakat varımızı yoğumuzu bu yolda harcadık hersey olumsuz sonuçlandı. Her bu defa olacak sözü duyduğumdan sonra ki surec daha zor oldu arabasiz evsiz kaldık ve maddi anlamda zorlandığımız bir sürece girdik. Ben çocuğumuzu da bu süreçte yanlız büyütmek zorunda kaldım eşim sürekli git gel durumları oldu bazen vize problemleri yaşadı vize gelmedigi icin orada çalışamadı, vize beklerken burada da çalışamadı maddi zorluk çok yasadık. Eşim hala orda biseyler yapmaya çalışıyor gidip geliyor oturum aldı bozede aile birlesimi yapacak fakat işler hala yolunda değil. Ben onunla konuşmak dahi istemiyorum. Herhangi birsey bile sormak istemiyorum olumsuz birsey illaki geldiği için duymak istemiyorum. Onun elinde de değil tabiki işlerin olmaması uzaması vs ama okadar çok şey olmadı ki artık onunla konuşurken bu is ne oldu demek bile istemiyorum hep olumsuz bişey duyucam endisesi duyuyorum öylede zaten. Konusurken kalp sıkışması hissediyorum kaygılanıyorum daralıyorum nefes alamıyor gibi oluyorum görmek istemiyorum. Hayatim icin kaygılanıyorum boğazıma bisey dayanıyor yutkunamıyorum gibi oluyor sinirleniyorum. Beni dibe sokuyor daha da kötü günlerin geleceğini düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum çok korkuyorum. Gitme istemiyorum orayada. Gelecek kaydım çok aileme anlatamıyorum sabret diyorlar dahada daralıyorum. Kimseye anlatamıyorum herkes yüzdünüz yüzdünüz kuyrugundasınız diyorlar ama ben bunu bile duymak istemiyorum inanmıyorum artık öyle olacağına! Uykularım kaçıyor çok gerginim çocuğuma dahi aşırı gergin davranıyorum tahammül seviyem çok azaldı hep endişeliyim mutsuzum gergin sinirliyim içimden bisey yapmak gelmiyor zor durumdayım ilac mi kullanmalıyım boşanmalımıyım kendi hayatımı düzene mi oturtmalıyım bilemiyorum delirecek gibi hissediyorum yardım ederseniz sevinirim.
Gizli Kullanıcı
