Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
İlişkimize devam etmeli miyiz?
Merhaba, yaklaşık 3 aydır birbirimize bağlı olduğumuz bir ilişki içerisindeyiz. Ancak zaman zaman yol ayrımları varmış gibi hissederek nasıl ilerleyeceğimize karar vermeliymişiz gibi geliyor. Oturup konuşuyoruz. İkimiz de birbirimizle vakit geçirmekten hoşlanıyoruz. Birbirimizi seviyoruz ve kaybetmek istemiyoruz. Fakat sevgili bile diyemiyoruz. Bunun yanında ikimizin de kişisel kaygıları bulunuyor. Özellikle partnerim sınırları konusunda çok daha keskin. Bazı hobileri var fakat bunlar ciddi hobiler. Bırakamayacağı şeyler yani. Ancak ben aynı hobilere sahip olmadığımdan birlikte bir şeyler yapamamaktan korkuyor. Ya da kendisinden taviz vermekten korkuyor. Ama baktığımızda birlikte yapmaktan keyif aldığımız durumlar da fazla. Bir de eğer devam edersek ilişkimize ileride evlenebilir miyiz bilmiyoruz. Şu an için çok emin değiliz ikimiz de. Akışına bırakalım diye düşünmüştük. Ama bu düşüncelerden kurtulamıyoruz. Özellikle ikimiz de ayrı ayrı yalnız kaldığımız zamanlarda bu karar verme düşüncelerine kapılıyoruz. Ayrı kalıp tamamen ilişkimizin bitmesinden de korkuyoruz. Kısacası ne yapmamız gerektiğini bilmiyoruz. Ciddi anlamda bizi meşgul ediyor. Bu konuda yardımcı olmanız mümkün müdür?
Gizli Kullanıcı
Özgüven gelişimimi anne ve eş olarak nasıl yapabilirim?
İyi akşamlar, ben anne ve eş olarak sanki bu kimliklerimde kaybolmuş gibi hissediyorum. Eşim ile başta bu kadar değildik ama zamanla onunla konuşmayı birşeyleri paylaşmayı bırakmaya başladım. Olmak istemediğim evlilik hayatının içinde buldum kendimi gün içinde acaba yanlış bi adamı seviyor olabilir miyim diye çok düşünmeye başladım. Yada kızıma yanlış bir baba mı seçtim düşüncesi gelmeye başladı. Eşimle olan sorunları konuşarak halletmeye çalıştıkça sanki sevgi dileniyormuş gibi hissediyorum sonrada sorun çıkaran bir eş oluyorum. Gün içinde evle yada çocukla ilgili birşey olsun bir hata yaptım yada ben yapmadım misafir yaptı diyelim o suç benim üstüme kalıyor. En ufak birşey de dahi kalması olası artık kendimi yıpranmış yorulmuş ve sanki pes etmiş gibi hissediyorum. Aslında ben çocuğum için sürdürdüm bu evliliği demek istemiyorum. Eşimi seviyorum ama artık kaybetmeye başladığımı hissediyorum ama kaybetmekte istemiyorum eskisine dönmek istiyorum. Ama bunuda ondan sevgi dilenerek yapamiycanı anladım sanki güçsüz zayıf ne istersem onu söyler yaparım tavrı var eşimde bana karşı. Ben kendime özsaygımı özgüvenimi kazanmak istiyorum. Plan pragram olarak bana yardımcı olabilir misiniz? Ben kitap okumayı televizyon telefon bakmayı severim. Gezmeyi de öyle tabi. Bana yardım edin lütfen daha gün içinde kendi iç dünyama dönebileceğim kendimle barışabileceğim neler yapabilirim?
Gizli KullanıcıNerden başlayacağımı bilmiyorum?
Merhaba Betül ( Canbel) hocam Ben uzun zamandır evdeyim çalışmıyorum. Kendi alanimda iş bulamiyorum torpilim yok. Tecrübem yok hastanelere almiyolar. Sanayi şehrinde yaşıyorum Kocaeli'de. Burda daha önce çok defa depolara girdim çıktım. Kendimi oralara ait hissedemedim ve yalnızdım genelde orda. Bundan dolayı çıktım vb nedenlerden dolayı. . hayatımda başarı hiç elde edemedim. Kpss denedim olmadı. Sevgili deseniz o da yok. Olmayacak birine değer ve zamanımı verdim ama nafile. Her şey üst üste geldi son 3 senede. Beni mutlu edecek şeyler yaşamadım hiç . Kariyer anlamında hiç yaşamadım. Çalışsam depoya yine girerim ama ya yine orda sıkılırsam ya yine çıkarsam kaygıları var. Bu aralar çok amaçsız anlamsız hissediyorum her şeye. Enerjim yok hevesim yok. Motivasyon kaybi yasiyorum. Çok düşük motivem. Anlık motive olsam da kısa süreli oluyo bu . Sonra yine mutsuzluğa ve karamsarlığa devam ediyor beynim. Keşke biraz güçlü olsam. Psikolojik anlamda.
Gizli Kullanıcınasıl emin olacağımı bilmiyorum
Merhaba ben 20 yaşındayım ve 3 yıldır sevgilim var . sevgilimden önce bazı flörtlerim ve onlarla yakınlaşmalarım olmuştu . sevgilimle tanıştıktan bir süre sonra ona bunları anlatmıştım ama bazı detayları vermemiştim . Aradan 3 yıl geçtikten sonra bir gün uyandığımda çok büyük bir vicdan azabı çektim ondan sakladığım detaylar için . Bir süre düşündüm ve ona bu detayları da anlatmaya karar verdim . İlk anlattığımda aramızın biraz bozulmasına rağmen çok rahatlamıştım çünkü bir sır kalmamıştı fakat daha sonrasında bu rahatlığım yerini çok büyük bir kaygıya bıraktı . Acaba bir şeyleri unuttum mu ? Anlatmadığım başka şeyler var mı ? Daha fazla daha ciddi bir şey yaşadım mı ? gibisinden . Yaklaşık 1 ay boyunca bu düşünceleri kendime hafifletmeye çalıştım çünkü kaynağını biliyordum . Erkek arkadaşım o anlık sinirle bana başka şeyler daha varsa dayanamayacağım varsa söyle bilmek istiyorum derken ; istemeden bende korkuyla karışık bir baskı oluşturdu . Bu sefer beynim onu kaybetme korkusuyla daha fazla çalışmaya başladı . Bu düşüncelerim üstesinden gelemeyeceğimi anladığımda randevu aldım bir psikiyatra gittim ve okb teşhisi konuldu . Bunların obsesyon olduğunun ve süperegomun içeriden beni kamçıladığının ben de farkındaydım . 50mg ile başladık 1 ay boyunca düşüncelerim daha sakin daha kontrol edilebilir durumdaydı fakat geçmiyordu . Hayatımda en yoğun hissettiğim duygu korkuydu . 1 ay sonra doktora gittiğimde ilacımı 100mga çıkardık . İlk bir hafta harikaydı gerçekten mutlu olduğumu düşünmeden yaşayabildiğimi hissettim ama 2 gün önce bu düşünceler yine istila ettiler hem de en korktuğum haliyle . Bundan önce de olmayan şeyleri korkudan olmuş zannediyordum , olmadığına dair kanıtlar buluyordum ama bir yandan beynim de durmayıp olduğuna dair imgelerle canlandırmalarıyla beni kandırmaya devam ediyordu . Bu düşünsel obsesyonların içerisinden çıkmak hayatımda yaşadığım en zor deneyim . Sanki beynimin içinde bir halat çekme yarışması var , bir tarafta gerçeklik diğer tarafta ise korkum . gerçekliğim korkumun karşısında çok zayıf kalıyor çünkü sürekli “hatırlamıyor olabilirsin “ , “bu senin için büyük bir olay olmayabilir çünkü sen o zamanlar o yaşlarda bunları şu anki gibi büyütmüyordun , yani olmuş olabilir ve sen bunu normalleştirip hayatına devam etmiş hatta unutmuş olabilirsin “ , “ sen şu an olsa hatırlardım diyorsun ama o zamanlar bunlar senin için normaldi o yüzden olmuş olabilir “ gibisinden korku obsesyonlarına karşılık gerçek düşüncelerim “ her şeyi hatırlıyorsun normalleştirecek olsan hiçbir şeyi hatırlamazsın ama yaşadığın şeylerde en küçük detaylara kadar da hatırlıyorsun ki hafızan da iyi “ şeklinde iki taraf da sürekli birbiriyle bir savaş halinde ve ben bu savaşın kazananını bilememekten çok yoruldum . Şu an beni zorlayan konuya gelecek olursak dediğim gibi ben yaşadığım şeyleri hatırlıyorum ama ilişkiye girmiş olma ihtimalinden korkuyorum ( ki partnerimi bile bilmiyor beynim sadece uydururuyor ve bana böyle bir şeyin yaşandığını söylüyor ) Haliyle çok korkuyorum . kendime emin olacağım kanıtlar bulmaya çalışıyorum buluyorum da ama bi yandan da huzursuzluk devam ediyor . işin içinden çıkamıyorum ve gerçekten korkuyorum . Bunun gibi büyük bir olayın büyük bir temasın unutulmayacağına dair düşüncelerim var fakat bunlara karşılık normalleştirdin bu sana travma yarattı sen bu düşünceden korktun kaçtın ve ondan o kadar uzağa kaçtın onu öyle güzel kapattın ki şimdi olmadı zannediyorsun diye de düşüncelerim var . Hayatımda yaşadığım en büyük duygunun korku olmasından çok yoruldum . Bu bir süreç biliyorum siz bana şu an muhtemelen böyle bir şey yaşanmamıştır deseniz de yaşansa hatırlarsınız korktuğunuz için oldu zannediyorsunuz deseniz de işin benim beynimde bittiğini çok iyi biliyorum . Umarım beynimi inandırmama yardımcı olacak telkinler ve bilgiler verirsiniz bana . Kendimi olduğunca şeffaf açıklamaya çalıştım , korkularımın yersiz olduğunu duymaya ihtiyacım var çünkü korkum çok yoğun çektiğim vicdan azabı kendime yakıştıramama hissim çok yoğun . Şimdiden teşekkür ederim , bilgileriniz cümleleriniz çok kıymetli umarım kendimi anlatabilmişimdir
Gizli Kullanıcı13 yaşında ergen oğlum
13 yaşında ergen bir oğlum var devamlı çatışma halindeyiz ders çalışmıyor lgs senesindeyiz anlamıyorum diyor çıkıyor işin içinden hiç bir çabası yok okulda açılan yaz kurslarına gönderdim 3 gün okula gitmemiş ben oğluma artık hiç bir konuda güvenemiyorum ders dışında bile bir şey öğretmeye kalksak kavga kıyamet benim içim küsmeye başladı sevgi gösteremiyorım çok zor bir durumdayım nolur yardımcı olun dayanamıyorum
Gizli KullanıcıGelecek kaygısı kendi istediğim mesleği yapamama
nasıl başlıyım bilemedim iktisat okuyorum ama okuduğum bölümü sevmiyorum ben hep aşçı olmak istedim tercih yaptığımda gelmedi onun yerine iktisat geldi birinci yılımı bitirdim dersleri güzel fakat ben anlamıyorum ve tüm derslerden büte kaldım ilk zamanlar yapabilirim gibi geliyodu meslekleri güzel ama anlayan için daha kolay bi bölüm benim için değil ne kadar çalışırsam çalışayım düşük oluyor notlarım hep bir karar almıştım iktisattan gwçebilirsem bu biraz zor ama puanım onun puanına göre kötü çünkü aşçılığa geçecektim babamla paylaştım bunu istemedi ısrar ettim o da ısrarlı şekilde istemediğini dile getirdi 4yıllık tutturmuşsun niye 2 yıllığa gitmek istiyosun dedi o bölümü istediğimi burda yapamadığımı ve tüm derslerden kaldığımı söyledim kararı değişmedi babam izin vermezse de gidemeyeceğim çünkü bizim ailede hep babamın dediği oluyor ne dersem diyim ikna edemedim çok darlandım 20 yaşındayım hâlâ babam ne derse onu yapmak zorundaymışım gibi davranıyor benim istediğim öeslek bu kendi okumayacak sonuçta ben okuyacağım ne yapacağımı bilmiyorum ağlıyorum sürekli darlandıpım için 2 gün kaldı yapmazsam geöiş için bir sey daha yapamıyorum tamam gelmeyedebilir yaptığımda bunun da bilincindeyim ama şansımı denemek istiyorum aşçılık 950 binlerde benim puanım 1milyon 200lerde gelmesi gerçekten zor ama ihtimal olabileceğini düşündükçe kötü hissediyorum kendimi orda mutlu olacağımı biliyorum babam yüzünden hayallerimi gerçekleştiremiyorum her zaman kendi istediği olsun istiyor ne yapmalıyım
Gizli Kullanıcıİnsanları kendimden daha üstün görme anksiyete yaşıyorum
Sürekli bi utangaçlık konuşurken özgüven eksikliği yaşıyorum ve insanları kendimden çok daha üstün görüyorum insanların dediklerine alınıyorum bazı yerlerde özgüvenli bazı yerlerde utangaç davranıyorum çoğu zaman yalnız kalıp rahatlamak kafa dinlemek istiyorum ama kafamdaki sesleri susturamıyorum insanları kendimden uzaklaştırıyorum ailem arkadaşlarım akrabalarım dahil herkesi hep depresyonuyum dalgınım kafam farklı yerlerde sürekli kafamda bi düşünce var mutlu olamıyorum olmaktan korkuyorum ne yapıcam
Gizli KullanıcıGünlük duygu çöküşlerinin sebebi nedir?
1 Haftada 2-3 günde bir kendimi çok dışlanmış hissediyorum. Sanki arkadaşlarım beni sevmiyormuş gibi düşünüyorum ve bu o günü kötü geçirmeme sebep oluyor. Neden böyle oluyor ya da ne yapmalıyım, bilmiyorum o yüzden buraya danışmak istedim. Bir gün aşırı iyi bir gün aşırı kötü hissediyorum. Hafta içi bu çöküşleri yaşayınca dersleride anlayamıyorum. (dershaneye gidiyorum) Kısacası ne yapmam gerektiği hakkında yardım eder misiniz çünkü bu çok uzun zamandır oluyor (lisenin başından beri)
Gizli KullanıcıKimseye güvenemiyorum
Kimseye güvenemiyorum korkuyorum yanlız kalmaktan kırılmaktan adım atmaktan üzmelerinden yarı yolda bırakılmaktan pişman olmaktan korkuyorum Sanki herkes bana illa bi yanlış yapıcak bi hata benim için kimse güvenilir deil sanki Başkasını benden daha çok sevmesinden korkuyorum sevilmemekten korkuyorum Güvenemiyorum kimseye kendimi bırakamıyorum önceden böyle değildim değiştim duygusal oldum korktum herşeyden insanlardan bana kötü söz söylemelerinden öyle nasıl güne bilirim birine
Gizli KullanıcıNe anlamam gerekiyor?
Merhabalar eşimin kuzenın nişanı vardı nişana gittik ben halaydaydım üç yaşındaki oğlum kucağındaydı bana bakıyor sandım gülümseyerek baktım eşime ama eşim halay çeken başka kuzenıne bakıyordu farkettim ama dedim öyle bakarken denk geldim sonra halayda kuzenı bana dedı eşin bana neden dıkkatlı bakıyor dedı ıkı gün oldu atlayamıyorum bu olayı eşim Benı suçluyor ben iftira atıyormuşum ben ne yapmalıyım çok mutsuzum
Gizli Kullanıcı
