Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Annem ile görüşmeyi kesmeli miyim?
Her ne kadar iyi bir anne olmaya çalışsa da sürekli bir noktada fazla alınganlık gösteriyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi bana eşi yani babam ile ilgili problemlerini anlatıyor. Küçükken bana yasakladığı normal şeyleri (barbie, arkadaşlarla oyun), şimdi küçük kardeşime nasıl ballandırarak yaptığını/ aldığını anlatıyor ve farkında mı bilmiyorum bile. Arada bir ben sana iyi bir anne olamadım perileri geliyor. Birkaç kez küçük kardeşimde bu yapamadığı anneliği telafi ettiğini bile söyledi. Bundan rahatsızlığımı dile getirdiğimde onu mu kıskanıyorsun diyor ya da ağlıyor. İletişim kurarken çok yoruluyorum. Ben 24 yaşındayım, bipolar hastasıyım ve kan değerlerim gayet sağlıklı son zamanlarda. Ama bu tip konular yine karşıma geldiğinde ve sinirlendiğimde sürekli bu hastalıktan söz ediyor. Bipolar olduğum için sinirlenemezmişim gibi sanki. .Bu iletişimi kurtarabilir miyim?
Gizli Kullanıcı
Kıskançlık duygusuyla nasıl baş edebilirim
Merhaba 25 yaşındayım 3 yılık evliyim eşimi iş yerindeki kızlardan çok kıskanıyorum hiç bi sebebi yok ortada eşim işe ilk başladığında onunla konuştum samimiyet kurmanı istemiyorum kızlarla ve iş dışında bişe konuşmanı istemiyorum söz verdi ve beni anladı ama bu aralar sürekli istemsizce aklıma geliyor acaba kızlarla samimiyet kurdumu eşimin mola saatlerinde onu aradığımda telefona cevap vermediğinde direk şunu düşünüyorum acaba kızlarlami sohbet ediyor o yuzdenmi telefonuma bakmadı bu duygularla nasıl başa çıkabilirim düşünmek istemiyorum ama eşiminde kızlarla samimiyet kurmasınıda istemiyorum bana doğru gelmiyor
Gizli KullanıcıObsesif düşüncelerden nasıl kurtulurum?
Bir süredir devam eden bir ilişkim var. Geçmişte bir sadakatsizlikte bulundum. Ve bunun vicdan azabını çekip itiraf ettim. Daha sonra zor da olsa atlattık. Ya da öyle sanıyorduk. Suçluluk duygusubu atmam biraz zor oldu. Bunun bana daha sonra getirisi korku, takıntılı düşünceler, hata yapmama isteği, insanların normal karşıladığı davranışlardan bile suçluluk duyma(dışarda, sohbet sırasında vs. ), bu takıntılı düşünceler içimde çok büyüdü. başlarda bunun obsesyon olduğunu anlamamıştım. "ya aklıma böyle bir şey gelirse, şöyle bir şey gelirse. ya onun hakkında böyle düşünürsem. ya başka kişilerle ilgili onu üzecek bir şey düşündüysem/yaptıysam/baktıysam vs. " bu yazdıklarım sadece bir kısmı. bu takıntılı ve rahatsız edici düşünceler günlük işlerimi ve onun yanındaki ruh halimi etkileyecek kadar büyüdü. Bu takıntılı düşünceleri bazen ona söyleyip beraber çözüyorduk bazen de unutuyorum gidiyordu. Ama son geldiği noktada onu çok kırdım. İkimiz de bu süreçte yıprandık. Hem böyle rahatsı edici düşünceler olmadan, olsa bile ben bunlardan etkilenmeden, kalbim acımadan ve onu üzmeden nasıl bunu çözebiliriz? Nasıl telafi edebilirim? Ve bu onun yanında, yalnızken veya dışardayken olan rahatsız edici düşünce, anksiyete, panik ile ilgili ne yapabilirim?
Gizli KullanıcıBirşeyler için adım atamıyorum özellikle de akademik konuda
öncelikle konu birşeyler için adım atamamak, hayatımın en önemli yaşlarında çalışmam, çabalamam bir yerlere ulaşmam gerektiğinin farkındalığı var ama bunun için herhangi bir istek yok kendimi motive ediyorum yapabilirim diye ama diğer gün ne yazık ki aynı duyguları taşımamakla birlikte bir adım da atamıyorum bunun pişmanlığını elbette yaşıyorum her geçen saniyemin suçluluğunu hissediyorum ama yinede adım atamıyorum çaba gösteremiyorum heves ve isteğim yok ve "ya yapamazsam?" , "ya başaramazsam?" sorularıyla da sık sık karşı karşıya kalıyorum
Gizli KullanıcıKendimi Aşırı Gergin Mutsuz Hissediyorum.
Merhaba 6 yıllık evliyim suan içinden çıkamadığım bir durumla karşı karşıyayım. Eşimle bu sürecte fikir ayrılıklarımız oldu ben mal edinmek istedim o hep is kurmak istedi birikim yapamadık hep fırsatları kacırdık cünkü bu konuda bir türlü anlaşamadık. 3 yasında kızım var dolayısıyla suan çalışamıyorum ona bakıyorum. İşten çıktığım yani doğum sonrası süreçte eşim yurt dısında bir firma kurdu. Fakat varımızı yoğumuzu bu yolda harcadık hersey olumsuz sonuçlandı. Her bu defa olacak sözü duyduğumdan sonra ki surec daha zor oldu arabasiz evsiz kaldık ve maddi anlamda zorlandığımız bir sürece girdik. Ben çocuğumuzu da bu süreçte yanlız büyütmek zorunda kaldım eşim sürekli git gel durumları oldu bazen vize problemleri yaşadı vize gelmedigi icin orada çalışamadı, vize beklerken burada da çalışamadı maddi zorluk çok yasadık. Eşim hala orda biseyler yapmaya çalışıyor gidip geliyor oturum aldı bozede aile birlesimi yapacak fakat işler hala yolunda değil. Ben onunla konuşmak dahi istemiyorum. Herhangi birsey bile sormak istemiyorum olumsuz birsey illaki geldiği için duymak istemiyorum. Onun elinde de değil tabiki işlerin olmaması uzaması vs ama okadar çok şey olmadı ki artık onunla konuşurken bu is ne oldu demek bile istemiyorum hep olumsuz bişey duyucam endisesi duyuyorum öylede zaten. Konusurken kalp sıkışması hissediyorum kaygılanıyorum daralıyorum nefes alamıyor gibi oluyorum görmek istemiyorum. Hayatim icin kaygılanıyorum boğazıma bisey dayanıyor yutkunamıyorum gibi oluyor sinirleniyorum. Beni dibe sokuyor daha da kötü günlerin geleceğini düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum çok korkuyorum. Gitme istemiyorum orayada. Gelecek kaydım çok aileme anlatamıyorum sabret diyorlar dahada daralıyorum. Kimseye anlatamıyorum herkes yüzdünüz yüzdünüz kuyrugundasınız diyorlar ama ben bunu bile duymak istemiyorum inanmıyorum artık öyle olacağına! Uykularım kaçıyor çok gerginim çocuğuma dahi aşırı gergin davranıyorum tahammül seviyem çok azaldı hep endişeliyim mutsuzum gergin sinirliyim içimden bisey yapmak gelmiyor zor durumdayım ilac mi kullanmalıyım boşanmalımıyım kendi hayatımı düzene mi oturtmalıyım bilemiyorum delirecek gibi hissediyorum yardım ederseniz sevinirim.
Gizli KullanıcıVERDİĞİM DEĞERİ İLGİYİ GÖRMÜYORUM
HOŞLANDIĞIM KIZ BAN VERDİĞİM DEĞERİ İLGİYİ VERMİYOR İSTEMİYOR SIKILIYOR BENDEN GİBİ HİSSEDİYORUM BEN ONU CANIMDAN ÇOK SEVİYORUM HERŞEYİ YAPIYORUM HEP SAHİP ÇIKIP HEP KONUŞMAK İSTİYORUM ZAMAN AYIRIYORUM O BENİ ŞÜPHELENDİRİYOR SIKILDIMI İSTEMİYORMU SEVMİYORMU DİYE BANA DEĞER VERMESİNİ İSTİYORUM HEP BENLE KONUŞSUN BANA BAĞLANSIN BANA İLGİ VERSİN İSTİYORUM BENİ ÇOK ÜZÜYOR BUDA VERDİĞİM DEĞERİ GÖRMÜYORUMMMMM YARDIMCI OLURMUSUNUZ NE YAPMAM LAZIM LÜTFEN. ..
Gizli KullanıcıKız kardesımın kımseyı dınlemeyısı...
Merhaba kendım için değil 18 yasındaki kız kardesım adına sıze danısmak ıstıyorum. Ben ablası olarak baska sehırde yasıyorum kendısı annem ve babamla yasıyor. Kardesım dısarıyla cok temas kuran bırı degıl, insanlarla ıletısımı cok zayıf, sosyal hıcbır ortama gırmek ıstememesının yanı sıra yenı ınsanlarla tanısmayı ıstemeyen biri. Böyle olmasının onune ne yapsakta gecemıyoruz aksıne suan daha buyuk bır problemle karsı karsıya kaldık ve bu durumu sıze aktarıp en azından bızi yonlendırmenızı rıca edıyorum. Şuan annem ve babama cok karsı geldıgını, evden kacmak ıstedıgını duydum. Böyle bır durumda nasıl bır yol ızleyebılırız. Kimseyı dınlemıyor cevabınızı merakla beklıyorum tesekkurler.
Gizli KullanıcıTravmalı çocukluk nedeni ile oluşan kişilik bozukluğu ile nasıl baş edebilirim?
Ben 19 yaşında bir gencim, babasız büyüdüm yani bebeklikten itibaren babamı ve ailesini hiç görmedim. Annemle büyüdüm ama annemle de pek yakın bi ilişkim olmadı hiçbir zaman. Annem hep çok çalışan, çok meşgul benimle fazla ilgilenemeyen bir anneydi. Bizim birlikte pek fazla anımız yoktur. Beni sevdiğini bilirdim içten ama hepsi bu. Annem sevgisini belli eden, sarılan, sevgi sözcükleri söyleyen bi kadın olmadı hiçbir zaman. Keza sinirlendiği zaman ağzından çok kötü kelimeler çıksa bile iyi şeyler çok nadir duyarım ondan hep. Tartıştığımız zamanlar “keşke hiç olmasaydın, sana katlanmak zorunda değil kimse, bırakıp gidicem seni” gibi cümleler çok duydum maalsef. Aslında annem çalıştığı içinde beni anneannem büyüttü. Anneannem çok sevgi dolu bi kadındır annemin aksine sevgisini gösterir ve hep belli eder fakat bana göre hiç bir sevgi anne ve babanın yerini tutmuyor. Bende ergenlikten sonra bunun eksikliğini hissedip annemle birçok kez konuşmayı denedim bu durumu fakat her seferinde olumsuz dönüt aldım. Annem benim için çalıştığını ve benim bencil olduğumu söylerdi hep. Ve 3 yıl önce annem evlendi ve bizim evlerimiz tamamen ayrıldı. Ben anneannemle yaşamaya devam ediyorum annem ise eşiyle. O kadar sevgisiz büyüdümki ve bunun eksikliğini o kadar hissettimki hayatım boyunca o sebeple bütün arkadaşlık-romatik ilişkilerim sorunlı oldu hayatım boyunca. Şuan ise gerçekten sevildiğime o kadar inanmıyorumki romantik ilişkilere girmiyorum bile çünkü hiçbir erkeğin gerçekten sevebileceğine inanmıyorum her erkek ne olursa olsun bir gün aldatır gibi geliyor. Her zaman ikinci bi kadın olduğuna inanıyorum. Hayatıma birilerini almakta gerçekten çok zorlanıyorum ve kimseye yaklaşamıyorum sanki kendi etrafıma duvar örmüş gibiyim Gerçekten sevilip sevilmeyi bu kadar isterken bu duyguyu hiç yaşayamayacak olmak o kadar üzüyor ki beni bununla nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum. Ayrıca insanları çok kolay hayatımdan çıkartabiliyorum ne kadar seversem seveyim en ufak birşeyde üzüldüğüm dakika yapamadığımı anladığım dakika o kişiyle iletişimimi kopartıyorum ve bir daha dönüşü olmuyor. Bu sadece romantik ilişkilerdede değil arkadaşlık ilişkilerindede böyle. Sosyal biri olmama rağmen hareketlerime, söylediklerime hep dikkat ediyorum yanlış birşey yaparsam beni sevmeyeceklerini hakkımda kötü şeyler düşüneceklerini zaddeniyorum. Kafam her zaman o kadar çok dolu ki gerçekten kendimi çok yorgun hissediyorum.
Gizli KullanıcıPişmanım ve kafam karışık ne yapmalıyım ?
merhaba ben 3 yıldır ilişkim var. İlk başlarda cok değer veriyorduk birbirimize. Üniversiteyi bilene ilk yılını bıtırmeden geri döndüm okulumu terk ettim. ilk kez kız arkadaşımın bekaretini bozdum. Devamında da çok kez cinsel ilişki yaşadık. Askere gittim beni bekledi yeni geldim. Bana halen daha değer verdiğini görüyorum. Bekaretini de bana verdiği için benimle evlilik hayali kuruyor. Çok ümit verdim çok sevdim onu 3 yıl süre boyunca. Fakat ben artık sıkıldığımı düşünüyorum sevgim bitti ve bitirmek istiyorum. Askerden geldiğimde bunu anladım. Coğu zamanda kavga ediyoruz aslında. Ayrılırsam Ah alırım pişman olurum hayatım düzelmez diye düşünce hissine kapılıyorum. Cinsel deneyimler yaşadığımız için pişmanlık hissediyorum dediğim gibi. Keşke Okulumu onun için terketmeseydim. sırf uzak mesafe olmasın dıye terkettim. onun benle geleceği hayali var ama benim hayalim yok ne yapacağım ? Ben bu hislerimi söyleyip ilişkiyi bitirmekten çekiniyorum. Bunları düşünmekten pişmanlıklardan kafayı yemek üzereyim. Kız arkadaşım ayrıca Epilepsi hastalığı var. Sayemde hastalığı iyi yere gelsede halen daha devam ediyor. Bundan dolayı da kıyamıyorum bırakmaya.
Gizli KullanıcıEndişe
Ben birkaç haftadır işten çıkmak istiyorum fakat ne zaman cesaret edip bunu söylemek istesem bi şekilde söyleyemiyorum şöyle derlerse böyle olursa gibi düşünceler dolanıyor kafamda ne tavsiye edersiniz cevaplarsanız sevinirim kendimi mutsuz endişeli hissediyorum kafaya çok taktığımı düşünüyorum eğitim Hayatımda böyleydi sınıftan fazla çıkamazdım kantine bile çok nadir gitmişimdir kafamda çok kurarım kötü senaryolar işlerinde çalışırken baskı kaldıramam alınırım yanlış yapmaktan korkarım kendimi ifade edemiyorum ve çok utangaçım hassas bir insan olabilirim çabuk kırılıyorum maalesef durum böyle teşekkürler
Gizli Kullanıcı
