Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
İşe girmek zor geliyor
Merhaba, ben evde oturmayı sevmeyen birisiyim,öğretmenim. Ama herhangi bir özel kurumda işe girince de eğer ordaki çalışma durumum iş görevim dışındaysa, ya da o ortamda herkes görevi dışındaki işleri yapıp bunu kabul ettiklerini görünce ben bunu kabul edip kendime yediremiyorum, orada mutlu olamıyorum ama insanlara bakıyorum hepsi bu durumu kabul etmişler ve bu yüzden sorunun kendimde olduğunu düşünmeye başladım artık, hiçbir yere uyum sağlayamıyormuşum gibi hissediyorum. insanlardan biraz dayansaydın herkes zorluk yaşıyor gibi sözler duyuyorum bu beni daha da üzüyor. Sorun zaten dayanmamak değil, sorun bu yaptığım meslekte sadece kendi iş görevimi yerine layıkıyla getirmek ve bu meslekteyken mutlu olmak. Hatta bu duruma alışmakta başlarda o kadar zorlandım ki bulunduğum yerde nefesim daraldı, başım döndü ve kendimi sürekli teselli etmek durumunda kaldım. İstifa ettim oradan ama şu an başka girdiğim işte de aynı durumu yaşamaktan korkuyorum çünkü bu ilk kez başıma geldi ve 3 hafta boyunca ne zaman olacağımı bilmeden her gün bu duyguyu bastırmak zorunda kaldım bi nevi panik atak gibi hissetmiştim o dönem ve çok zorlandım. Şimdi de kendimi çok özgüvensiz hissediyorum.
Gizli Kullanıcı
Sinir sıkışması yaşıyorum
Elim ayağım tutmuyo beynim uyutmuyo baskı hissediyorum psikolojik ve sinir sıkışması yaşayarak bayılacak gibi oluyorum buna kesin olarak hakim olamıyorum bu benim için çok kötü hale gelmesinden korktumu itiraf etmek istiyorum bunu kendim açısından daha tehlikeli bir hal almasından korkuyorum artık kapalı alanlarda sıkışma üşenme bunalma yaşama yanlız olarak korkma iç güdülerim artıyo kendimi nasıl rahatlatbilirm nasıl geliştirebilirim emin değilim
Gizli KullanıcıBaşka bir arkadaşın, sevgilinin olduğundan daha çok anlayışlı olabilir mi?
Sevgilim ile üniversitede tanıştık ve 4 yıldır beraberiz. Çoğu zaman dertlerimin dinlenmesini ve anlattığım şeylere karşı anlayış gösterilmesini istedim. Canımı sıkan bir mevzuyu ona anlattığımda beklentilerimi hiçbir zaman karşılamadı. O kadar anlayışsız birisidir ki hiçbir zaman başımı omzuna koyup ağlayamam. Bu konuyu onunla defalarca kez konuştuk fakat pek de birşeyin değiştiğini söyleyemem. Yüzeysel olarak yardımcı olsa da derinlemesine empati yapmamıştır hiçbir zaman. Bir de yaşadığım birçok sıkıntıyı çoğu zaman yalnızca ona anlatabildiğim bir (erkek) arkadaşım var. Karşılaştırmak doğru değil fakat aralarında ki fark -ayrı kefelerde olmamalarına rağmen- çok fazla. Sevgilim ile çoğu zaman aynı yollardan ve sıkıntılardan geçmemize rağmen içimi döktüğüm zaman ne yaşadığımı hissedemiyor ve empati yapamıyor. Bu durum da beni bir o kadar çok üzüyor ve bir o kadar çok da canımı sıkıyor. Bir partnerden beklenebilecek en doğal şey değil mi? Anlatmak istediğim ve içimde büyük bir kasvet haline gelmiş mevzuları hiçbir zaman ona anlatamıyorum. Fakat yaşadığım sıkıntıyı arkadaşıma anlattığım zaman aynılarını yaşamıyorum. Ağlıyorsam göz yaşlarım diniveriyor. Üstelik bunu da hiç büyük bir çaba sarfetmeden başarıyor. Ona hemen hemen her sorunumu dile getirebiliyorum. Çünkü onunla konuşurken dinlenildiğimi hissediyorum, birşey söylemesine gerek kalmasa bile. Kendimi ona anlattığım zaman kendime gelebiliyorum ancak. Arada bir saf bir duygusal bağ var fakat buna sevgi denilemez. Böyle birşey de hiç düşünmedim. Ama bazen insan sevdiğinden beklediği ilgi ve değeri bir başka arkadaşından gördüğü zaman bir o kadar garip ve bir o kadar da çaresiz hissediyor. Umarım hissettiklerimi etkili bir şekilde aktarabilmişimdir. Sizce ne yapmalıyım?
Gizli KullanıcıEvlilik korkusu
Selamlar ben 27 yaşındayım ve evlilikten çok korkuyorum bunun sebebi bir gözümün yüzde 40 bir gözümün de yüzde 15 görmesi evet kendi ihtiyaçlarımı çok şükür halledebiliyorum ama bu durum karşı durum için ne ifade eder bilmiyorum hayatım boyunca hiç ilişkim olmadı evlenmeyi de istiyorum ama bu duruma çok takılıyorum ve bu durumla beraber birçok sorunda meydana getiriyor ne yapmam gerekiyor bilmiyorum eğer hayatımda biri olursa da söylemek istemiyorum ne yapmalıyım bilmiyorum
Gizli KullanıcıPsikotik depresyonla nasıl başa çıkabilirim?
İşitsel halüsinasyon duymuştum önceden ve zor zamanlardı benim için bazen aklıma geliyor yaşadıklarım ve bu beni üzüyor. Kendimi sebepsiz yere mutlu hissettiğim zamanları özlüyorum. Kafam bazen karışıyor ve kendimde çözülmesi gereken bir şeyler varmış gibi hissediyorum. Kariyerim olsun, sosyal hayatım olsun bu konularda daha rahat ve özgüvenli olmak istiyorum. İçe dönük biri olduğum için insanlara yansıttığım benle benim aramda fark varmış gibi geliyor.
Gizli KullanıcıAilem kardeşim ve beni ayırıyorsa ne yapmalıyım?
Ailemin, benim eğitimime paraları yokken kardeşiminkine paraları var. Benim hayatım sabote edilirken hiç suçları yok gibi davranıyorlar. Onlardan tüm beklentimi kestim ama değersizlik hissi, görülmeme, duyulmama beni yıpratıyor. Uykularım göz yaşlarımla bölünüyor. Sesim çıkmasın diye sana bunu alalım, şunu alalım yapıyorlar. Hiçbir şey benim hayallerimi, emeğimi, yıllarımı geri getirmeyecek oysaki. En güvendiğim yerden yara aldım. Tabiki bahaneleri var. Özür dilediler ama ne için özür dilediklerini bile bilmiyorlar. Biz de insanız hatalar yaparız diyorlar, ama hatalar hep bana mı yapılır? Ben, gücümüz buna yok dediklerinde yapıcak bir şey yok diyip boynumu bükmüştüm, kafamı kaldırdığımda da yalanları gördüm.
Gizli KullanıcıNe yapmalıyım boşanmak istiyorum hayatıma bakmak
Merhaba ben 14 senelik evliyim. eşimle ilk evlenmeden öncede üzerimde çok baskı kurdu küçüktüm. tanıştığımda 17 yaşındaydım. eşim sürekli psikolojik olarak yemek yememden kıyafetime kadar karışır eleştirirdi beni üniversite sonuçları açıklanana kadar çok iyiydi benle ben üniversite kazanamayınca bana karşı olumsuz oldu . ciddi görmedi ve ben eşimi sevdiğim için peşinden gittim . hep sonra eşim bana ailesine kendimi sevdirmemi söyledi. bende ayrıyken aileaini aradım hayatıma girdiğini sonra beni terk ettiğini vs söyledim ailesi ile aram iyi oldu. sonra eşim döndü. o zamanlarda sonra bana ailesinin maddi gücü olmadığını herşeyi kendim yapacağım dedi benim ailem yardım etti eşim kendisi yaptı. evlendik. evlendik eşimin ailesi ile kültür çatışması yaşadık ben Karadenizli eşimin ailesi doğuluydu . kayınvalidem sürekli sorunlar çıkardı lohusalığımda sürekli kavga etmeye başladık. işte kızlarına yaptıklarını söylemeye başladı biz ise borçla evlendik vs . beni kıskandırmak istedi hep . eşimde ailesi ile birlikte oldu yalnız hissettim ayrılmak istedim işte herkes bir çocuğum olduğunu babasız büyümesinler dedi ben de babasız büyümüştüm beni hep kendi çocukluğumla vurdular. eşim hiçbir zaman yanımda olmadı sonra kaynım evlendi kayınvalidem herşeyi yaptı ona bunu duyunca kötü hissettim ben hiçbirşeye layık görülmeyen bir insanmıydım diye eşim yine o tarafta oldu vs sorunlar yaşandı . sonra eşim ailesi ile görüşmeyi kesti. mutlu oluruz sandım olamadık. eşimbana değer göstermedi. aynı evin içinde iki yabancı gibiyiz çocuklarımıza annelik babalık eden ebeveyn ama birbirine hayat arkadaşı olamayan biz olduk. sorunlardan evliliğimizi yaşamadık gençliğimizi yaşamayadık istedim ki artık birbirimizi anlayıp sohbet eden beraber oturup arkadaş gibi kahve içen vs olmadı. söyledim konuştum aile terapistine 2 kere gittik oda anlattı biraz iyi oldu tekrar eskiye döndü. evde duvara bak konuş kendi kendine konuş daha iyi daha mutlusun. yasadıgım travmaların ağır olduğunu hafife alınacak birşey olmadığını söyledi . siz birbirinizle vakit geçirmeyi unutmuşsunuz dedi . biraz iyi oldu sonra tekrar aynı haline döndü. varlığı sadece evde erkek var mı var babalık görevini yerine getiriyor çocukları ile ilgileniyor . Ama bana karşı bir sevgi ile değil hissediyorum sadece cinsellikte bana karşı yaklaşıyor. kendimi kötü hissediyorum
Gizli KullanıcıBir yanlış anlamayı, karşımdaki kişinin düşüncesini nasıl değiştirebilirim?
Öncelikle merhabalar, bir arkadaşımla tartıştık. Beni çok sinirlendirmişti ben de onu kızdırmak için anlık bir sinirle bir cümle kurdum. Bu cümleye çok kırıldı ve sinirlendi. Sonra kendimi ifade ettim özür diledim ama anlık sinirle söylediğimi kabul etmiyor. ‘Kesin önceden düşündün başkaları ile bunu konuştun bu anlık sinirle söylenecek bir cümle değil’ diyor. Kendimi defalarca anlattım neden öyle söylediğimi, başka kimseyle konuşmadığımı. Hiç kimse ile onun arkasından özellikle kötü konuşmayacağımı yanımda başkası konuşursa onları susturacağımı söyledim. Aslında bunu o da içten içe biliyor ama bana inanmıyor. Hatta ortak çevremizdeki insanlara da tek tek sormuş ‘o senle mi böyle konuştu’ diye herkes ‘hayır o bizle konuşmadı ayrıca o senin arkandan böyle konuşacak biri değil’ diye. Ama inatla ‘hayır bu anlık sinirle kurulacak bir cümle değil kesin önceden başkası ile konuştu senle konuşmadıysa o zaman bunla konuşmuştur’ diyip diyip duruyor. Bu durum beni çok üzüyor ama kafasındaki bu düşünceyi değiştiremeden bir şeyleri düzeltemeyeceğimizin farkındayım. Benim sorum kafasındaki bu düşünceyi nasıl değiştiririm?
Gizli KullanıcıAkrabalarımın sürekli benim hakkımda konuşuyorlar gibi hissediyorum bundan nasıl kurtulurum?
Merhaba ben Ebru 27 yaşındayım Serablal palsyliyim aynı zamanda yaygın anksiyete bozukluğu yaşıyorum teyzem ve dayım sürekli benim hakkımda konuşuyormuş gibi hissediyorum bunu aileme sorduğumda hayır senin hakkında konuşmuyorlar diyor ama bu bana inandırıcı gelmiyor bir şekilde kendimi buna inandırmışım onlarla her gördüğümde ya yine arkamdan benim hakkımda konuşurlarsa benim aleyhimde konuşurlarsa diye düşünüyorum ailem onlarla her konuştuğunda benim hakkımda ne konuştular diye soruyorum Bu konuda sürekli ailemle kavga ediyoruz Lütfen acil yardım ederseniz çok sevinirim :)
justebruHayata adım atamamak
26 yaşıma gireceğim lisede ve üniversitede staj yaptım Daha sonrasında aktif bir çalışma hayatım olmadı maddi açıdan zorluk Çekmediğim için hala aynıyım hiçbir sıkıntım yok fakat kendimi gerçekleştiremediğim için çok eksik ve yetersiz hissediyorum ama buna bir türlü Adım atacak cesareti bulamıyorum Bedensel olarak sürekli yorgun hissediyorum daha iyi olmak istiyorum ama her şeyi çok fazla düşünüyorum düşüncelerim beni adım atmama engel oluyor iş hayatına başlamaktan çok korkuyorum sürekli çok fazla düşünüyorum ve adım atamıyorum ve bunun dışında da Bedensel olarak Yaşadığım bir ibs problemi var sosyalleştiğim zaman yapabiliyorum ama İnsanlarla iletişim kurmak dışarı çıkmak hayatın içinde olmak bile artık bana çok zor geliyor hiçbir şey keyif vermiyor Ne zaman ki evden dışarı çıksam mide sorunları yaşıyorum Sanki sürekli lavaboya mahkummuşum gibi ishal problemi yaşıyorum Daha sonrasında düzeliyorum ama eve çok çabuk dönmek istiyorum konuşmak bile çok zor geliyor şimdi hayatıma Daha faaliyetli daha üretken hale getirmek istiyorum ama mide sorunları yaşarsam diye çok korkuyorum hayatımın değişmesinden hayatın farklılaşmasından çok korkuyorum bilmediğim bir düzen içerisinde olmaktan hiçbir şey keyif ve mutluluk vermiyor yaklaşık bir üç senem bu şekilde önceden yapmaktan hoşlandığım şeylerin hiçbiri bana mutluluk vermiyor çalışmaya başlasam En azından üretken olacağım faal olacak başarılı olabilirim tembelliğimden kurtulurum diyorum ama adım atamamak ve çok fazla düşündüğüm için ne yapacağımı bilememek işi yarım bırakıp çıkarsam korkusu veyahut da sabah erken kalkmak gece işten geç dönmek belirli bir hayatımın değişmesi sürekli beni korkutuyor bu korkularda mideme yansıyor bu mide sorunu beni çok zorluyor bu genellikle stres zamanlarında veya özel zamanlarımda olan bir şey Bedensel olarak yaşadığın biri zorluk ama adım atıp ilerlemezsem de sürekli bu düşüncelere döngü halinde kalacağım eşiği geçip adım atamıyorum nereden başlamam gerektiğini bilemiyorum artık konuşmak bir şeyler almak arkadaşlarımla buluşmak bile zor geliyor uzun süredir evde olduğum için sürekli Aktif olmaya başlamak Bedensel olarak beni çok yoruyor ama bir şeyler yapmadığında da yine yorgun oluyorum üniversiteden sonraki birkaç senenin böyle olacağını hiç düşünmezdim Aslında o zamanlar çok aktiftim görüştüğüm biri vardı Yaklaşık 3 sene kadar iyi de oldu kötü de oldu ama o zamanlar daha bir hayatta doluydum. Daha sonrasında her şey değişti ve içime kapandım düşünceler beni çok zorluyor ne yapacağımı bilememek Hayatta hiçbir şey bana mutluluk vermemesi annemle birlikte yaşıyorum babam ben küçük yaşımdan beri yurt dışında dini görüşlerimin farklılaşmasından sonra da benimle konuşmayı bıraktı (son 1 senedir)kapandığım icin annemle de Zaten birkaç senedir boşanmış durumda hiçbir sevgi ve aile bağı görmemek de beni üzüyor şimdi hayatımı Daha güzel hale getireyim diyorum En azından birkaç ay olsun çalışayım bu hayatı öğreniyim ama yapamıyorum sürekli yorgun ve halsizim aslında şu anda kendimi anlatırken bile tam anlamıyla ifade edebildim mi bilmiyorum çok zorlanıyorum
Gizli Kullanıcı
