Kaygı Kategorisi

Travma korkularımı nasıl aşarım

Yakın zamanda evimize biri dadandı kapımızı kırmaya çalıştı polis çağırdık geldi deliymiş, ondan sonra tekrar aynı şey oldu bu sefer komşu yanlışlıkla çalmış kapıları karıştırmış. Ama ben sürekli biri kapımızı dadanacak diye korkuyorum engel olamıyorum korkularıma, belkide ölüm korkusu bilmiyorum. Ama içimde hep bir sıkıntı oluyor bu olaylardan sonra kendime gelemedim. İştahım kesildi yemek bile yiyemiyorum çok zorlanıyorum gerçekten ne yapabilirim.

İç sıkıntımı geçirmek için ne yapmalıyım?

Merhaba, yaşım 25, diyetisyenim ama mesleğimi yapma konusunda çok büyük bir direncim var, kendimi çok özgüvensiz hissediyorum. Ne istediğimi bilmiyorum sadece kendimi çok kötü hissediyorum. Yetişkin olmayı beceremiyorum. Hiçbir şeye odaklanamıyorum, hevesim yok. İç sesim sürekli beceriksiz ve tembel olduğumu haykırıyor. Çok uzun süredir böyle hissediyorum. Yani hayat, üniversiteden mezun olduktan sonra berbat bir hale geldi benim için diyebilirim (2022'de mezun oldum). Çok korkuyorum bembeyaz bomboş bir sayfa gibi ömrümün geçmesinden. İşe yarar bir şeyler yapmak istiyorum yapmıyorum, yapamıyorum. Potansiyelimi gerçekleştirememek beni kahrediyor, içimde büyük bir öfke ve sıkıntı yaratıyor. Neye nasıl başlasam bilmiyorum. Kafası koparılmış bir tavuk gibi oradan oraya koşuyorum. Panik içindeyim, gelecek kaygım var. Genelde böyle kötü hissettiğim zamanlarda yazılar yazarım. Onları geri dönüp okuduğumda her sene aynı şeylerden, iç sıkıntısından bahsettiğimi görüyorum. Bu, benim bir gün iyi hissedeceğime dair olan inancımı azaltıyor. Bu arada dışarıdan hiç böyle gözükmüyorum, pozitif biri olarak bilinirim aslında eskiden öyleydim ama sanırım şu ara sadece maskeliyorum tabi artık onu da yapamamaya başladım. Cesaret edip bir psikolog seansına randevu da alamadım çünkü sözel olarak duygularımı ifade etmekte epey zorlanıyorum. Tesadüfen bu websitesine rastladım ve buraya yazmak istedim. Bilmiyorum ne yapabilirim ne yapmalıyım? Kendime şefkatle yaklaşmam gerektiğini biliyorum, bunları bana bir arkadaşım söylese iç sesim kadar acımasız olmayacağımı da biliyorum ama yapamıyorum. Ek olarak küçüklükten beri bir kilo takıntım var şu kiloda olursam mutlu, başarılı olacağım diye onu da çözemiyorum. Kilo aldığım zamanlar mesela hiç sosyalleşmek istemiyorum. (Normal Beden Kütle İndeksinin içinde dahi olsam). Bunun yanlış olduğunu ve kendimi sürekli telkin etmeye çalışsam da başarılı olamıyorum. Mesleği yapma konusundaki direncimin nedeni belki de bu olabilir bunun da farkındayım ama çözemiyorum. Kendimi sürekli başkalarıyla kıyaslıyorum. Hayatı kendime o kadar zorlaştırıyorum ki zihnimde her anlamda sadece dış görünüşümle ilgili değil o kadar çok kalıp, sınır var ki aşamıyorum. Hiçbir şeyi devamlı, istikrarlı yapamıyorum çok sıkılıyorum. Bilmiyorum ben ne yapmalıyım?

introvert insan olmak kötümü?

Jung'a göre ambivert insanlar psikolog ola bilir. Amma ben psikoloji okuyurorum ve Jungun testine göre introvert bir insanmışım. Ayrıca kendimi olduğum gibi kabul edemiyorum. İntrovertlerin özelliklerinin kötü olduğunu düşünüyorum. Kendimi değiştirmek istiyorum. Belkide yanlış düşünüyorum amma kendimi olduğum gibi kabul etmekte zorlanıyorum. Sizce bu neden böyle. Hiç bir şeyi beceremediğimi düşünüyorum. Bunu nasıl aşabilirim. Cevaplarsanız çok mutlu olurum. Teşekkürler

Eski sevgilimin yeni erkek arkadaşı

Eski kız arkadaşım benimle konuşurken başka biriyle konuştu ve beni bırakıp onunla sevgili oldu benle tanıştığında yine eski bir konuştuğu varmış onada aynısını yapmış. Aramızda yaşanan cinsel olayları yeni sevgili bana gelip ne yaşadınız diye sorma hakkı varmı kafamda kurup duruyorum zaten tedavi görüyorum okb-anksiyete tedavisi burda kendimi rahat rahat ifade ettim. Düşünceler bitirdi beni artık ilaç tedavisi de görüyorum ama her olayda yogun kaygı korku yaşıyorum haklı olsam bile böyle . .

Canım acıyor

Merhaba ben yedi senelik bir ilişkinin içindeyim tabii ki bu yedi senenin içinde gitgeller çok oluyor kendisi boşanmış iki çocuk sahibi bir insan çocukları şu anda 17 yaşında ikisi kız eski işi evlendi bize yedi senedir beraberiz bu yedi senenin içinde tabii ki de soğuk davrandım veya onun da davrandı günler oldu ama bundan dört ay önce bir kadın Türkiye’den ona mesaj yazıyor uzun süredir tanıdıgı bir kadın aileye girmiş bir kadın ve ondan hoşlandığını ona söyledi kendisi benim ona güvendiğini bildiği için benimle bunu paylaştı ve o kadına hayır dediğini olmayacağını dediğini çok iyi biliyorum çünkü kendim de okudum mesajı şimdi iki hafta önce kadın buna bir mesaj yazmış öperken koklayan insanın özlerken kaygı sızlar ama ben bunun telefonunda gördüm ona söyleyemedim gördügümü bir kadın bunu ona neden yazar artık biz yaz tatilinden geri döndük ilişkimiz de oluyordu ve çok özlediğini söyledi ben hasta olduğum için ilişkiye de giremedik en son cumartesi günü geçen hafta ilişkiye girdik ve normalde sevgiyle şefkatle Yaklaşan bir insan şu an bana soğuk duruyor ters cevaplar veriyor ama her gün benim yanımda benimle konuşuyor benimle yazışıyor sadece bu soğuk davranma sebebi ne olabilir benim psikolojimi aşırı bozuyor bu çünkü acaba o kadınla bir şeysi var mı ya da bu kadın hayırdan anlamadığı için mi öyle yazdı bana neden soğuk davranabilir ayrıca ev arıyoruz bulamıyoruz şu an kendisi bir tanıdığının yanında kalıyor kızlarıyla aynı eve çıkmak istiyor stresli sorunlu olduğunu söyledi çok şey atlattı çünkü yazı izninde bundan mı olabilir soğukluk ya da neden olabilir bana çok değer verdiğini söylüyor ama normalde de zaten odunsu bir insan yani böyle çok romantik işte sevgi sözcükleri canım cicim diyen veyahut da sevgi sözcükleri kullanan bir insan değil onun o haline alışkın olmama rağmen bu son bir hafta on gündür benimle ilişkiye girmek istememesi işte böyle soğuk davranması beni çok yoruyor ve ben sebep bulamıyorum onu kaybetmekten de korkuyorum bu arada onun aksine ben çok sevgi sözcükleri kullanan işte mesajlar yazan arada sırada hediye alan insan benim bir kadın olarak

özgüvensiz değilim ama insanlarla konuşurken büyük bir anksiyete hissediyorum

neden böyle hissettiğimi anlayamıyorum. özgüvensiz, antisosyal bir kişiliğim yok. ancak insanlarla konuşurken kalbim hızlı atmaya, kekelemeye ve bazen konuşacak bir kelime bile bulamamaya başladım. hatta insanlar bana artık garip bakmaya başladı. delirdiğimi bile düşündüm. neden böyle ve nasıl düzeltebilirim? artık insanlarla tanışmaktan/buluşmaktan kaçar hale geldim… üstelik sınıfta konuşma yapmam gereken bir durum olduğunda, öğretmen bile yadırgamıştı bu durumu. kendimi toparlayamadım.

Genel kendimi iyi hissetmek

Merhaba 23 yaşındayım kendi hayatımla ilgilenmek ve kendime yatırım yapmak istiyorum fakat hayatımda her şey yolunda ve her şeye sahil olsam da bazı şeyler buna engel olduğunu düşünüyorum,sabahları biraz anksiyete yaşıyorum göğüs kafesim daralıyor stres yapınca bunun nedeni 2-3 yıl boyunca ilişkiyi belirsiz bırakan ama sürekli geri dönüp tekrar giden birine kendimi açıklasam da sonuca ulaşamamak beni yordu ve yıprattı her yerden çıkarttım bu sefer başka yer kalmadı fakat bu konuyu düşünmek bile istemiyorum önüme bakmak istiyorum çünkü hayatıma yeni biri de almamı engelliyor gibi eski enerjide hissetmiyorum kendimi sadece 2 kez gördüm ve beklentilerle kurulan planlarla kaldım kafamda çok büyüttüm hem cimriydi maddi manevi hem de yarım kaldı kötü bir şey söylemedi ve bende bunu kabul ettim normalde etmem ve her konuda bilgilerim ama uygulayamadım kendime kızdım hep sorguladım artık bu konularda bu konuyu tamamen nasıl aşıp bu döngüyü kapatabilirim,bunun dışında annemle her yıl normal tartıştığımız olurdu ama bu yol çok fazla oldu ve ses yükseltmek ve tartışmak beni hiç iyi hissettirmiyor artık hayatıma odaklanamıyorum gibi geliyor eskiden umursamazdım hiçbir şeyi hatta ergenlikte ayrılık yaşamıştım bu şeyler de vardı fakat çok daha iyi devam ettim enerjim çok yüksekti suan neden yapamıyorum? Annemle olan sorun genelde hep küçük şeylerden çıkıyor ve geçmişi dahil edip uzamasına neden oluyor bazen bazı şeyleri koşullu veriyor hata yapınca sevgisini hissedemiyorum evde her iyi o yapıyor tabiki yaşayan herkes yardım edecek ama ne yapsam yetmiyor beğenmiyor veya unutuyor hiç yapmadın diyor gibi geliyor ve yapasım gelmiyoe ama yaşlandığı için de üzülüyorum çünkü arkadaş gibiyiz birlikte geziyoruz tatil yapıyoruz her şeyini benimle paylaşıyor ama halsizken nazımı çekmiyor hasta olunca yeterince ilgilenmiyor gibi hissediyorum ergenken çok üzdüm onu ama o da her şeyime karışıyordu ozaman da olurdu tartışmalarda uzamasının nedeni fikir söylemeyip içine atması ona zarar verdiği gibi bana da veriyor çünkü çözülmeyince kendimi iyi hissetmiyorum aa bazı insanlar çok fazla şey yaşasa da modu yüksek kalabiliyor ve devam edebiliyor ben neden bu şekilde hissediyorum kardeşim de ergenliğe girdiği için o da bazen üstüme gelince artık bekliyorum bir zaman sonra bir şey olmamış gibi devam ediyorum bu durumlar normal mi artık bu tarz şeyleri eskisi gibi kaldıramıyorum umursamaz olamıyorum sanki daha duygusal ve hassasım sinir sistemimi yıpranmış veya bu zaman kadar olan her şey birikmiş olabilir,planlarımı yaptım ama uygulayamıyorum potansiyelimin farkındayım ama gerçekleştirmek için zorlanıyorum eskiden her şeyi çok kolay düşünür yapardım suan kontrolcü ve mükemmeliyetçi oldum sanırım bilmiyorum yeterince bir şeyler yapmamışım gibi geliyor (istediğim her şey oldu aslında her şey yolunda diğer şeylerin de zamanı var) odaklanmak istiyorum mesela bu anlattıklarım yüzünden yapamıyorum diyip suç atmak istemiyorum ne olursa olsun hırslı bir şekilde hedeflerimi gerçekleştirmek istiyorum motivasyonum düşsün istemiyorum,son olarak arkadaşlık ilişkilerim eskisi gibi değil sanki kendim olamıyorum geriliyorum yeni biriyle tanışmak isteğim yok gibi annemle dışarı çıkmak daha iyi geliyor eskiden her gün biriyle görüşürdüm ve çevrem çok geniş arkadaşlarım çok ama yakınlarım azaldı ve gerçekten her anımda yanımda olacak dengim insanlar istiyorum çünkü yakın arkadaşlarımı iyi seçmediğim dönemler seviyemin enerjimin düştüğünü hissedip çıkarttım doğru yapmış mıyım çünkü bu yıl gerçekten hayatıma dengimin ve standartlarımın aldında arkadaşlar ve flörtler aldım bunlar beni daha çok yıprattı suan hayatımın her alanını temizledim yeniden başlamak için de bazı şeyleri kapatmam kaldı geriye,son olarak diğer insanlar bu yaşlarda işini bulup eşini bulabiliyor ben 23 yaşındayım zamanım geçiyor diğer insanların yaptığı çoğu şeyi yapsam da yapmadığım bu şeyler beni eksik hissettiriyor bu konuda ne yapmalıyım? Bunlar bir psikolojik sorunun işareti mi? m

terapiyi bıraktıktan sonra duygularımı ifade etmekte zorlanmam normal midir?

Maddi sebeplerden dolayı terapiyi bıraktıktan sonra duygularımı ifade etmekte zorlanmaya basladım. Her seyi içime atmaya basladım, üzerimde daha büyük yük hissetmeye hissediyorum. İç sesimi bile duyamadığımı fark ettim. Ne istediğimi bildiğimi düşünürken ortada kalmıs gibi hissediyorum kendimi açıklayamıyorum. duygumu bile yasayamıyorum, ertelediğim duyguların sıkıntısını cekiyorum suan. Bu ruh halinden nasıl çıkabilirim? Tekrardan terapiye baslayamam maalesef. Nasıl bas edebilirim bu durumla?

Depersonalizasyon derealizasyon yaşıyorum yaklaşık 1 aydır ve 7/24

Depersonalizasyon derealizasyon yaşıyorum 1 aydır çok yoğun yaşıyorum 7 24 başa çıkamıyorum sanki insanlar insan degilmis gibi ailemi tanımıyorum sanki kendi sesim bile bana yabancı aynaya baktığım kisiyi tanımıyorum sanki selectra 50 mg kullanıyorum ve 3 gün oldu ama çok kötüyüm sürekli araştırıyorum ne zmn geçecek diye sanki hiçbir şey gerçek değilmiş gibi geliyor delirdim diyorum hastaneye yatiracaklar bence beni diyorum çünkü çok yoğun hissediyorum hiç geçmeyecek gibi geliyor

Gelecek kaygısı ile baş etme

19 yașındayım. Geçen sene istemediğim bir bölümde okuyordum. Bölüm değiștirdim ama istediğim bölüm bubdeğildi. Gelecekte yapacağım iș ile ilgili çok endișeliyim. Para kazanamamaktan korkuyorum. Artık ne iș yapmak istiyorum onu bile bilmiyorum. Güzel sanatlar öğrencisiyim ama bu bile beni rahatsız etmeye başladı artık. Keşke basit kafamı yormayacak bir şey seçseydim diyorum. Seçenekler arasında boğuluyorum. Seneye kendimi istediğim bölüme alsam bile bu beni tatmin edecek mi bilmiyorum. Yaş olarak da geç kaldığımı hissedeceğim. Bunlar bir yana yapmak istediğim şeyleri de yapamıyorum. Disiplinim hiç yok. Çok çaresiz hissediyorum.