Kaygı Kategorisi

Çok düşünmekten nasıl kurtulurum?

Gerçekten çok düşünüyorum, çoğunlukla alışık olduğum için rahatsız etmiyor ama bazen farkına varıyorum ve çok düşünme düşüncesi bile beni boğuyor. Kitap okuyamıyorum, bir şey anlatırken ne diyeceğimi unutuyorum ya da alakasız şeyler söylüyorum. Ama aslında alakasız olmuyor konuşurken bile çok düşündüğüm için o anda onu bağlayabilecek bir şeyler bulmuş oluyorum. Benzer şekilde benimle konuşan insanları da dinleyemiyorum kafam sürekli başka yerlere gidiyor. Bazen de bir soru ile karşılaştığımda cevaplayabilmek için önce sorunun olası anlamlarını sıralıyorum kafamda. Haliyle beni anksiyetik bir duruma da sokuyor bu alışkanlığım. Özellikle stresli olduğum veya bir şeye kafa yorduğum dönemlerde çok düşünüyor olmam vücuduma yansıyor. Elim ayağım durmuyor ya da sürekli bir iş buluyorum kendime, cildimi yolma gibi bir alışkanlığım da var sivilce vs yokken bile morartana kadar sıkıyorum cildimi sanki orda bir şey varmış gibi. Biraz sakinleşmek ve bunu yapabilmek için en azından adım atabileceğim bir yol istiyorum.

Sınav kaygımı nasıl yönetebilirim?

Hukuk 2. sınıf öğrencisiyim bölümümü de okulumu da isteyerek seçtim hatta uğruna aylarca göz yaşı dökerek kazanmıştım okulu 954. olmuştum üniversite sınavında. Hala o sıralamayı yaptığım masada ders çalışıyorum ama artık neredeyse 60dan yüksek notum yok. Kendimi aşırı salak hissediyorum. Bu okul beni tek hayalimdi. Kendimi hiçbir başka meslekte hayal edemiyorum. Ama hiç başarılı olamıyorum 1. sınıfın 4 ana dersinin 3ünden kaldım. Bundan dolayı 2. sınıftan bazı dersleri almaya kredim yetmedi aldıklarımdan da 2si hariç doğru düzgün anlayamıyorum. Final haftam başladı ya yine kalırsam ya yine başaramazsam diye düşünmekten ders çalışamıyorum. Kendimi hep o cübbenin içinde hayal ettim ve şimdi hiçbir şeyi beceremiyor oluşumla yüz yüzeyim kendime uygun gördüğüm şey bana göre değil mi yoksa bana göre mi karar veremiyorum. Yaklaşık 5 aydır terapiye gidiyorum ve psikoloğum bana hep hocalar geçirir merak etme bırakıp ne yapacak diyor. Bugün ilk iki finalime girdim elim o kadar çok titriyor ki yazımı tanıyamadım. Üniversiteye başladığımdan beri her sınav yks den daha çok kaygılandırdı beni. Onun en azından örnekleri vardı ne olacağını biliyordum bu sefer hiçbir şey bilmiyorum neye hazır olmam gerektiğini bilmiyorum ne yazmam gerektiğini nasıl yazmam gerektiğini hiçbir şeyi bilmiyorum karanlık bir odada lambanın düğmesini arıyorum ama sürekli bir yerlere çarpıyorum.

Çok mükemmelliyetçiyim ve gereksiz takıntılıyım ve çok kafaya takıyorum

Merhaba ben gereksiz mükemmelliyetçiliğimden ve takıntılı huylarımdan bıktım. Gereksizce her şeyi taktığımdan dolayı da bazen uyumakta zorluk çekiyorum, sınavlarda bazne dalıyroum ve sınavlarımı yetiştiremiyorum. Öncelikle mükemmelliyetçiliğimden başlayacağım ve diğer konulara bağlayacağım. Aslında bu biraz da ailem yüzünden çünkü büyürken her zaman beni en iyisi ol diyerek büyüttüler ve ilkokulda hiç kimse ders çalışmazken babam bana günlük olarka sürekli test çözdürürdü. İlkokulu sınıf birincisi olarak bitirdim. Herkes her zaman "Sıla neden her şeye katılıyor?" , "Yalaka. " gibi lakaplar takardı. Çünkü mesela bir yarışma olurdu ben katılırdım. Bir program olurdu girerdim. Başkanlık seçimi olurdu katılırdım. Küçük çaplı olanları kazanırdım ama başkanlık seçimi gibi şeyleri kazanamamıştım o zamanlar ve gerçekten belki ben kendime fazla yükleniyorum ama her zaman kendim birdahaki sene başkan olmalıyım derdim. Daha sonra ortaokula geçtiğimde tek denemede bursluluk sınavını kazandım. Daha sonra karantina girdi hayatımıza. O hastalık korkusunun ve yalnızlığın da getirdiği şeylerle nasıl tanımlanır bilmiyorum ama sanarım bunalıma girdim. Kendimi sevmedim. Çevreden bıktım. Aslında ergenlikten dolayı da olabilirdi ama o dönemler çok zor düşünceler içine girdim ve dolayısıyla derslerimde düşmüştü. Başarısız bir öğrenci olmuştum. Hatta bir keresinde sırt bölgemde kabarmalar olmuştu. Doktor fazla stres flaan fistan demişti. Sonra işte ortaokuluda bu şekilde bunalımda geçirdim. Son senemde eski sınıf öğretmenim sağ olsun benim durhunluğumun nedenini bana sormuştu ve benimle saatlerce ilgilenmişti. Onun sayesinde belki de şimdi buradayım. O dönemler ailem bile görmezden gelmişti. Benim durumumu. Abim de bu tarz şeyler yaşıyordu. Daha sonra bir sroun ortaya çıkmıştı ve babamlar yakalamıştı. O zaman abim psikoloğa gitmek istemişti. Ben de ondan cesaret alıp bende istiyorum demiştim. Abim işte düşünmekten uyuyamıyorum, donup kalıyorum falan diye anlatıyordu annemlere, ben de ben de de oluyor diyordum. Bahsettiği yakındığı her durumu bende yaşamıştım. Ama abimi gönderdiler ve beni göndermediler. Daha sonraki zamanlarda bir gece patlamıştım. Ağlıyordum. Çok şiddetli bir şekilde. Daha sonra ailemin yanımda olmasını istediğim için odamdan çıkıp salona gittim. Babam vardı sadece. Madem abime destek oluyorlar bana da olurlar diye düşündüm. Babamın yanına gititm ve gerçekten ilgilendi. Ya da ilgileniyormuş gibi yaptı. Sadece işte takma. Çok yaktığın için oluyor. Kendini şartlandırıyorsun demişti. Başımı falan da okşamıştı o zaman ona kanmıştım sanarım. Şimdiki zamanlarda babamın bu konu hşç umrunda değil. O zaman bana bir şey olursa gel bana anlat ben arkandayım gibi şeyler söylemişti. Hatta istersen seni de gönderelim psikoloğa falan demişti. Tabi dediklerinin hepsi yalanmış. Dediklerinin hiçbirinin arkasında durmadı. Mesela bir dert anlatıyorum hemen sinirlenip üste çıkmaya çalışıyor, dinlemiyor, başından savıyor ve bunalr beni gerçekten üzüyor. Şuan lisedeyim ve yine birincilikle bitiryorum dönemleri ama hepsini annem babam mutlu olsun, gururlu olsun. Abimin notları düşük geldiğinde üzüldükleri gibi üzülmesinler, emekelri boşa çıkmasın amacım. Ama onu belgelerini, başarı belgelerini getirdiğimde aferin diyip geçiyorlar. Sınıftaki en yüksek notu alıyorum, niyr yüz değil diyorlar. Düşük aldığımda da en kötüsü ben oluyorum. Düşük dediğimde 70 falan. Lisedeki çoğu kişinin en iyi notları bazen 70 oluyor. Gerçekten anlayamıyorum. Ne yaparsam ailemi düşünüyorum. Mesela okulda bir şey yapıyoruz. Çalışmada, provalarda yanlış harketler kesinlikle yapamam, şaka bile yapamam hatta arkadşalarımla fısıltıyal bile konuşamam. Neden? Çünkü ailem öğrenirse bana oaln güvenleri zedelenir. Babam öğretmenlerimle içli dışlı olup bizi takip eder. Hatta bir keresinde abim kurstan çıkarken onu izlemiştik. Gerçekten kurstan mı çıkıyor diye. Mesela derste bir soruyu yanlış yapıyorum. O zaman suçluluktan uyuyamıyorum ve ne zaman o hocanın dersine girsek o yanlışı hatırlayıp beni aşağılayacakmış gibi hissediyorum. Çünkü arkadaşlarımın ve öğretmenlerin gözü benim üzerimde. Çünkğ ben onu öğrencisiyim ama ben sadece bir insanım. Robot değilim, bazen hata yapabilirim. Duygularım var ve herkes bunları unutuyor. Bana robotmuşum gibi, duygusuz biriymişim gibi davranıp laflar atıyorlar. Bazen bana insan değilsin manasında atıflarda bulunuyorlar ve brn bunlardan gerçekten bıktım. Yaptığım en ufak şeyi bile her gün düşünüyorum. Bunların yanında çok saçma bir takıntı tarzı bir şeyim daha var. Mesela çekirdek çitliyoruz. O sırada çitlediğim çekirdeği ön sağ dişimle çitlediysem ondan sonra çitleyeceğim çekirdeği soldakiyle çitlemem lazım. Mesela bşr lokmayı ağzımın sağ tarafıyla çiğnediysem diğer lokmayı sol tarafla çiğnemem lazım. Bir parmağımı bile kütletirsem vücudumda kütletebildiğim her yeri kütletmem gerek. Eğer yapmazsam bu saydıklarımı değişik bir his geliyor yani nasıl anlatsam. .. Hani sabah kalktığımızda vücudumuzu esnetmeden önce değişik bi sırt ağrısı tarzı bir şey hissederiz ya o tarz çok rahatsız edici bir şey ve tüm vücudumu etkiliyor. Böyle irkilme falan geliyor ve gerçekten bazen toplum içinde de bu hissiyat gelince zoe surumda kalıyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Bu hislerle, düşüncelerle naısl başa çıkacağımı anlayamıyorum. Şimdiden bunu okuduğunuz için teşekkür ederim.

Yetersiz hissetmek ve başarı takıntısı

Çalışsam da istediğim sonucu alamıyorum. Bundan artık çok sıkıldım insanlar çok başarılı ama ben hiçbir şeyi beceremiyor gibiyim. Diğerlerinden daha çok çabalayıp yine de başarısız olmak yetersizliktir değil mi ?Gerçekten bazı şeyleri başarmak için kapasitem yetmiyor galiba. Birinin benden daha yüksek aldığını duyunca etkileniyorum. Bir süre etkisinden çıkamıyorum geçenlerde benimle aynı puanı almış kıza çok iyi yapmışsın diyorlardı ama ben düşündüğüm zaman o puan bana hiç de iyi ya da yeterli gelmiyor hatta öyle dedikleri için şaşırdım bile. Şu son günlerde başarıyı çok fazla takıntı haline getirdim hiç normal olmayacak düzeyde sürekli bunu düşünüyorum hastalıklı gibi nasıl kurtulacağımı da bilmiyorum. Diğer insanlar hep çok başarılı peki ben ailemi bile gururlandırdığımı düşünmüyorum hiç. Sürekli bunu düşünmek günlük hayatımı mahvediyor çünkü sürekli bunu düşünüyorum bir an bile unutmadan belki de gerçekten yetersizim ,kapasitem yok. Diğer insanlar için çok kolay olan şeyler benim için ızdıraba dönüşüyor. Çünkü beceremiyorum. Bunları düşünürken de yoruluyorum, tükeniyorum. Bu hastalıklı başarı takıntısını nasıl yeneceğim ?

Evliliğimden endişe ediyorum

Eşimin işi yok kaynanam la oturuyorum eşime çok şikayet ediyorum evimiz yuvamız olsun bizde mutlu huzurlu olalım diye kaynanam la çok kavga ediyorum artık istemiyorum eşimin beni aldatacagini düşünüyorum kafamı sürekli tırmalıyor surekli olumsuz düşünceler kötü rüyalar bazen hiç iyi hissetmiyorum düzensiz uyku düzensiz beslenme maddi sıkıntı bıktım artık 5 senedir benim için bireyler yapmasını istiyorum cabalamiyor çalışmıyor ne yapmalıyım lütfen bana yardım edin düşünceler beni uyutmuyor yolda kadınlara baktığını gözümle görüyorum oda bana diyor ki bakmıyorum benim öyle biri olmamı istiyorsun diyor hep beni seviyor musun diye soruyorum seviyorum diyor ben gerçekten çok bunaldım

ilişkimde çok kafada kuruyorum

1 yıllık bı ilişkim var ve uzak mesafeyiz. benim sadece okulum var ama sevgilimin hem işi hem okulu hemde sporu var ve bazen işi cok yogun oluyo. çalışma hayatını bilmiyorum ama insanlar çok manipulasyon bu yzuden kotudur. ve çalıştığı yer bir restaurant oldugu icin binlerce insan görüyor. ve tabiki doğal olrak geliriyo ve sinirleniyo. ama benim bazı dönemlerinde benle daha fazla ilgilensin istiyorum. ilgiden daha cok kafamda kuruyorum ve onada bunu cok belli ediyorum. belki doğal biseydir belki değildir bilmiyorum ama ben sürekli bı onay bekliyorum. her konuşmamızda beni sevdiğini beni birakmayacagini ve benden baskasini goremedigini asla beni aldatmayacagini soylemesini istiyorum. ve oda yapiyo aslında ama bazen ben bu şekilde yaptığımda sinirleniyo ve bunaldigini söylüyor. ben o sinirlendiginde daha cok telaslaniyorum ve daha cok bunaltiyorum böyle bı döngüye giriyoruz. bazen bu durumdan kavga ediyoruz ve benim hicbi zaman icim tam anlamıyla rahatlamiyor. mesela okulda telefon elinde oluyo ve bana yazsin istiyorum ama yazmiyo cok sık nadir yaziyo. bazı günler okuldan çıkana kadar hiç yazmiyo tabi belki bakamiyodur telefona ama olsun. iş yerinde bakabildigi kadar bakiyo bunu biliyorum, spordaykende bakmiyo çıkana kadar. ama ben bana sürekli yazsın istiyorum. kendi içimde bı çatışma var ve çözemiyorum. eskiden bu durum daha kötüydü günde 100-120 kez arıyordum suan 10 kez falan. yapacağımı bilmiyorum. bana sevgisini çok gosteriyo asla sakinmiyo benim için çok fedakarlık yapiyo ama bilmiyorum ya bende mi sorun var onda mi

feyzakkrnzz

Sürekli kaygılı hissediyorum depresif düşüncelerden nasıl kurtulabilirim?

Başıma her an kötü bi olay gelebilirmiş gibi hissediyorum kaygılı davranıyorum güzel zamanların yaptığım aktivitelerden çoğu zaman keyif alamıyorum hep kötü düşünceler geliyor aklıma baş etmekte zorluk çekiyorum , bir kere yaşadığım kötü olayı hep yaşıycakmışım gibi hissedip iyi zamanlarımın kıymetini bilemiyorum sürekli kaygılı hissediyorum bi anda kalbim hızlanıcak başım dönücek titremeye başlıycakmışım gibi geliyor öyle hissettiğim zaman gerçekten oluyor malesef

Her şeyi kötüye yorma ve aşırı kafaya takma

Merhabalar öncelikle sizlere teşekkür ediyorum bizlere burdan yardımcı olduğunuz için Benim herşeyi kötüye yorma ve gereksiz yere kafaya takma sorunum var ve artık canımı sıkmaya başladı bu durum. Örneğin Geçen gün küçük bi arızadan. dolayı aracımı servise bıraktım araç bi kaç gün serviste kaldı aklıma acaba servistekiler aracın sağlam parçalarını alıp yerine eski parçalar takıyor mu diye düşünce geldi dışarda bi patırtı gelse kesin benim araca çarptılar diyorum birisi ile tartışack olsam şimdi tartışma büyüyecek Allah korusun ya ben onu vurursam ya o beni vurursa ya hapse girersem velhasıl artık haklı olduğumda bile tartışmadan korkar hale geldim yabancı bi numara arasa kötü bi haber alacakmışım gibi içim daralır gün içinde sürekli canım sıkılıyor yaptığım hiçbişeyden tat almıyorum halbuki güzel bir işim güzel bir ailem evim aracım var yani baktığınızda aslında mutsuz olmam yada canımın sıkılması için pekte ortada bi durum yok ne yapabilirim bu durumu aşmak için

Stres yönetimi

Final. sinavlarim başlıyor 4 gün sonra stresten ders çalışamıyorum yorgun hissediyorum baş ağrım var üstelik viral bir enfeksiyonu yeni yeni atlatmaya çalışıyorum hala yorgunluğum var stresle nasıl başa çıkmalıyım kısa sürede konularım yetişir m Nasiil bir yol izlemeliyimi bir de kendimi yıpranmış hissediyorum küllerimden doğmak istiyorum hayatta kalmak bunu nasıl başarabilirim geçmişimden nasıl kurtulabilirim hayata nasıl anlamlı bakılabilir im bana yardımcı olabilir misnz

Yeni bir sehirde çalışacağım ama kaygılanıyorum?

Merhaba hocam Ben bir senedir evdeyim çalışmıyorum. Ve başka şehire gidip orda otelde calisicam . Bu biraz beni tedirgin ediyor açıkçası. Basarisiz olursam gibi. Ve de ne zaman başka şehire gidicek olsan ya da bir işe baslayacak olsam hep " ya hasta olursam ya gereken verimi gösteremezsem" gibisinden düşünceler geliyor aklima. Aslında hastalık kaygım yok ama yeni bir işe ya da şehre giderken böyle düşünceler geliyor aklıma çok kaygılı hissediyorum. Ne yapmam lazım🍒🌵🦩