Kaygı Kategorisi

Nerden başlayacağımı bilmiyorum?

Merhaba Betül ( Canbel) hocam Ben uzun zamandır evdeyim çalışmıyorum. Kendi alanimda iş bulamiyorum torpilim yok. Tecrübem yok hastanelere almiyolar. Sanayi şehrinde yaşıyorum Kocaeli'de. Burda daha önce çok defa depolara girdim çıktım. Kendimi oralara ait hissedemedim ve yalnızdım genelde orda. Bundan dolayı çıktım vb nedenlerden dolayı. . hayatımda başarı hiç elde edemedim. Kpss denedim olmadı. Sevgili deseniz o da yok. Olmayacak birine değer ve zamanımı verdim ama nafile. Her şey üst üste geldi son 3 senede. Beni mutlu edecek şeyler yaşamadım hiç . Kariyer anlamında hiç yaşamadım. Çalışsam depoya yine girerim ama ya yine orda sıkılırsam ya yine çıkarsam kaygıları var. Bu aralar çok amaçsız anlamsız hissediyorum her şeye. Enerjim yok hevesim yok. Motivasyon kaybi yasiyorum. Çok düşük motivem. Anlık motive olsam da kısa süreli oluyo bu . Sonra yine mutsuzluğa ve karamsarlığa devam ediyor beynim. Keşke biraz güçlü olsam. Psikolojik anlamda.

nasıl emin olacağımı bilmiyorum

Merhaba ben 20 yaşındayım ve 3 yıldır sevgilim var . sevgilimden önce bazı flörtlerim ve onlarla yakınlaşmalarım olmuştu . sevgilimle tanıştıktan bir süre sonra ona bunları anlatmıştım ama bazı detayları vermemiştim . Aradan 3 yıl geçtikten sonra bir gün uyandığımda çok büyük bir vicdan azabı çektim ondan sakladığım detaylar için . Bir süre düşündüm ve ona bu detayları da anlatmaya karar verdim . İlk anlattığımda aramızın biraz bozulmasına rağmen çok rahatlamıştım çünkü bir sır kalmamıştı fakat daha sonrasında bu rahatlığım yerini çok büyük bir kaygıya bıraktı . Acaba bir şeyleri unuttum mu ? Anlatmadığım başka şeyler var mı ? Daha fazla daha ciddi bir şey yaşadım mı ? gibisinden . Yaklaşık 1 ay boyunca bu düşünceleri kendime hafifletmeye çalıştım çünkü kaynağını biliyordum . Erkek arkadaşım o anlık sinirle bana başka şeyler daha varsa dayanamayacağım varsa söyle bilmek istiyorum derken ; istemeden bende korkuyla karışık bir baskı oluşturdu . Bu sefer beynim onu kaybetme korkusuyla daha fazla çalışmaya başladı . Bu düşüncelerim üstesinden gelemeyeceğimi anladığımda randevu aldım bir psikiyatra gittim ve okb teşhisi konuldu . Bunların obsesyon olduğunun ve süperegomun içeriden beni kamçıladığının ben de farkındaydım . 50mg ile başladık 1 ay boyunca düşüncelerim daha sakin daha kontrol edilebilir durumdaydı fakat geçmiyordu . Hayatımda en yoğun hissettiğim duygu korkuydu . 1 ay sonra doktora gittiğimde ilacımı 100mga çıkardık . İlk bir hafta harikaydı gerçekten mutlu olduğumu düşünmeden yaşayabildiğimi hissettim ama 2 gün önce bu düşünceler yine istila ettiler hem de en korktuğum haliyle . Bundan önce de olmayan şeyleri korkudan olmuş zannediyordum , olmadığına dair kanıtlar buluyordum ama bir yandan beynim de durmayıp olduğuna dair imgelerle canlandırmalarıyla beni kandırmaya devam ediyordu . Bu düşünsel obsesyonların içerisinden çıkmak hayatımda yaşadığım en zor deneyim . Sanki beynimin içinde bir halat çekme yarışması var , bir tarafta gerçeklik diğer tarafta ise korkum . gerçekliğim korkumun karşısında çok zayıf kalıyor çünkü sürekli “hatırlamıyor olabilirsin “ , “bu senin için büyük bir olay olmayabilir çünkü sen o zamanlar o yaşlarda bunları şu anki gibi büyütmüyordun , yani olmuş olabilir ve sen bunu normalleştirip hayatına devam etmiş hatta unutmuş olabilirsin “ , “ sen şu an olsa hatırlardım diyorsun ama o zamanlar bunlar senin için normaldi o yüzden olmuş olabilir “ gibisinden korku obsesyonlarına karşılık gerçek düşüncelerim “ her şeyi hatırlıyorsun normalleştirecek olsan hiçbir şeyi hatırlamazsın ama yaşadığın şeylerde en küçük detaylara kadar da hatırlıyorsun ki hafızan da iyi “ şeklinde iki taraf da sürekli birbiriyle bir savaş halinde ve ben bu savaşın kazananını bilememekten çok yoruldum . Şu an beni zorlayan konuya gelecek olursak dediğim gibi ben yaşadığım şeyleri hatırlıyorum ama ilişkiye girmiş olma ihtimalinden korkuyorum ( ki partnerimi bile bilmiyor beynim sadece uydururuyor ve bana böyle bir şeyin yaşandığını söylüyor ) Haliyle çok korkuyorum . kendime emin olacağım kanıtlar bulmaya çalışıyorum buluyorum da ama bi yandan da huzursuzluk devam ediyor . işin içinden çıkamıyorum ve gerçekten korkuyorum . Bunun gibi büyük bir olayın büyük bir temasın unutulmayacağına dair düşüncelerim var fakat bunlara karşılık normalleştirdin bu sana travma yarattı sen bu düşünceden korktun kaçtın ve ondan o kadar uzağa kaçtın onu öyle güzel kapattın ki şimdi olmadı zannediyorsun diye de düşüncelerim var . Hayatımda yaşadığım en büyük duygunun korku olmasından çok yoruldum . Bu bir süreç biliyorum siz bana şu an muhtemelen böyle bir şey yaşanmamıştır deseniz de yaşansa hatırlarsınız korktuğunuz için oldu zannediyorsunuz deseniz de işin benim beynimde bittiğini çok iyi biliyorum . Umarım beynimi inandırmama yardımcı olacak telkinler ve bilgiler verirsiniz bana . Kendimi olduğunca şeffaf açıklamaya çalıştım , korkularımın yersiz olduğunu duymaya ihtiyacım var çünkü korkum çok yoğun çektiğim vicdan azabı kendime yakıştıramama hissim çok yoğun . Şimdiden teşekkür ederim , bilgileriniz cümleleriniz çok kıymetli umarım kendimi anlatabilmişimdir

Gelecek kaygısı kendi istediğim mesleği yapamama

nasıl başlıyım bilemedim iktisat okuyorum ama okuduğum bölümü sevmiyorum ben hep aşçı olmak istedim tercih yaptığımda gelmedi onun yerine iktisat geldi birinci yılımı bitirdim dersleri güzel fakat ben anlamıyorum ve tüm derslerden büte kaldım ilk zamanlar yapabilirim gibi geliyodu meslekleri güzel ama anlayan için daha kolay bi bölüm benim için değil ne kadar çalışırsam çalışayım düşük oluyor notlarım hep bir karar almıştım iktisattan gwçebilirsem bu biraz zor ama puanım onun puanına göre kötü çünkü aşçılığa geçecektim babamla paylaştım bunu istemedi ısrar ettim o da ısrarlı şekilde istemediğini dile getirdi 4yıllık tutturmuşsun niye 2 yıllığa gitmek istiyosun dedi o bölümü istediğimi burda yapamadığımı ve tüm derslerden kaldığımı söyledim kararı değişmedi babam izin vermezse de gidemeyeceğim çünkü bizim ailede hep babamın dediği oluyor ne dersem diyim ikna edemedim çok darlandım 20 yaşındayım hâlâ babam ne derse onu yapmak zorundaymışım gibi davranıyor benim istediğim öeslek bu kendi okumayacak sonuçta ben okuyacağım ne yapacağımı bilmiyorum ağlıyorum sürekli darlandıpım için 2 gün kaldı yapmazsam geöiş için bir sey daha yapamıyorum tamam gelmeyedebilir yaptığımda bunun da bilincindeyim ama şansımı denemek istiyorum aşçılık 950 binlerde benim puanım 1milyon 200lerde gelmesi gerçekten zor ama ihtimal olabileceğini düşündükçe kötü hissediyorum kendimi orda mutlu olacağımı biliyorum babam yüzünden hayallerimi gerçekleştiremiyorum her zaman kendi istediği olsun istiyor ne yapmalıyım

Kimseye güvenemiyorum

Kimseye güvenemiyorum korkuyorum yanlız kalmaktan kırılmaktan adım atmaktan üzmelerinden yarı yolda bırakılmaktan pişman olmaktan korkuyorum Sanki herkes bana illa bi yanlış yapıcak bi hata benim için kimse güvenilir deil sanki Başkasını benden daha çok sevmesinden korkuyorum sevilmemekten korkuyorum Güvenemiyorum kimseye kendimi bırakamıyorum önceden böyle değildim değiştim duygusal oldum korktum herşeyden insanlardan bana kötü söz söylemelerinden öyle nasıl güne bilirim birine

Kötü düşünceli kaygılarımla nasıl baş edebilirim

Kendimi sürekli kötü olaylar düşünürken buluyor , bunun uyumamı zorlaştırdığını ve beni negatifleştirdiğini düşümüyorum,kötü şeyler düşünürken onların olmayacağına inanıp kendimi avutuyorum bazen engel olamayıp kalp ritimlerimdeki değişikliği farkediyorum,Örneğin kızım 4. 5 yaş balkon camı açık kalırsa aman açık kalmasın ya bakarsa ya düşerse ve senaryonun devamı gibi şeyler kafamı sarıyor sürekli bu gündelik hayatımı etkiliyor. Trafikte biri önüme kırarsa ya sağdaki soldaki hata yaparsa diye düşünürüm. insanlara hayır demektede zorlanıyorum özellikle anneme , evliyim bazen eşimle bu konularda sorun yaşıyorum ,fazla misafir ağırlıyorum insanların üzülmemesine çok önem veriyorum.

Düşüncemi nasıl yönetebilirim?

Sürekli düşünülen Bir düşünceyi düşünmekten nasıl kurtulabilirim? Gündelik hayata normal devam etmeyi unuttum. Hiçbir şey düşünmeden normal yaşamakta zorlanıyorum. Ve insanların yanında geriliyorum. İşlerimi yapmaktan çekiniyorum kimseyle iletişime geçmek istemiyorum bu sebepten. Mide bulantısına fobim var ve sürekli bu olacakmış gibi geliyor. Son zamanlarda çıktı ortaya. Önceden yoktu düşünmezdim şimdi sürekli düşünüyorum. Bu konuda ne yapabilirim? Normale dönmek istiyorum. Teşekkürler.

Delirme korkusu

Merhaba 20 yaşındayım 15 gün önce dışarı çıkarken eve geri gelemezsem unutursam gibi bir düşünce oldu ama ben eve geldim gelince de burda miyim gerçekten diye düşünmeye başladım evim yabancı gelmeye başladı çıkınca tekrar gelemezsem ya evi unutursam düşünceleri artmaya başladı böyle bir şeyi düşündüğüm için delirmeye başladım diye daha korkuyorum korktukça düşünceler daha da artıyor yardımcı olur musunuz lütfen

Herkes çok başarılı, ben yetersizim

Merhabalar. Üniversite öğrencisiyim. Etrafımdaki herkes çok başarılı benden daha iyi bölümler daha iyi üniversitelerde okuyor daha öndeler ben neden onlar gibi değilim neden onlar gibi olamadım diye düşünüyorum. Neden o insanlar daha iyi. Neden hep geride kalıyorum. Hedeflerim genelde beni hayal kırıklığına uğratıyor. Gerçekleşecek olacak diye bekliyorum, ümitleniyorum ve olmuyor. Çok sıkıldım artık kendimi sevmememe neden oluyor. Bazen çabalama artık diye düşünüyorum içimden nasıl olsa istediğim olmayacak diyorum . Ama tamamen bıraktığım zaman daha da kötü oluyor her şey. Ama diğer insanlar öyle değil çok iyi konumdalar,mutlular ben onlarla karşılaştırılamam bile. Kendimi böyle kabullenemiyorum. Kabullenmek istemiyorum, sindiremiyorum . Bana bir çıkış yolu gösterir misiniz?

Yetişkin gibi hissedip karar alamıyorum, paralize olmuş durumdayım, ne yapabilirim?

Merhaba, 51 yaşındayım. 3yıl önce kızkardeşimi kaybettim ve 15 ve 20 yaşındaki iki çocuğu benimle yaşıyor artık. Yetişkin hissedememe hep yanlış karar verme çok yönlü düşünememe durumu hep vardı ancak iki genç çocuk ve yaşlı ebeveynlerimin sorumluluğunu tek başıma taşımak durumunda kalmış olmak ve herkesin zor karakterde olması da bu durumu iyice zorlaştırdı. Çocuk gibi hissediyorum karar vermek istemiyorum çünkü hep kötü sonuçlanıyor. Kimse de ciddiye almaz beni zaten. Sadece hizmetçi ve bakıcı gibi bir rolün altında eziliyorum. Ne yapabilirim. Hiç evlenmedim. emekli bir öğretmenim. Farkındalıklarım olması çözüme götürmüyor beni. Ne yapsam yanlış gibi. Küçük yeğenim bir yere giderken bu giydiğim olmuş mu dediğinde nile panikleyip kalıyorum yanlış fikir verir miyim diye. Artık hiçbir şeyden emin değilim. Yapacağım yemek bir yere gitmek biriyle görüşmek aramak bile düşünmek için ciddi mesai harcadığım şeyler oldu. Yetersiz hissediyorum en basit kararlarda bile. Kırılmak üzereyim. Annemi başka doktora götürebilir miydim yanlış mı oldu, yeğenimin matematik dersi alması doğru bir karar mı, herşeyi bırakıp gitmeli miyim yoksa bu cenderede devam edebilir miyim. Bu doğru olan mı. Herşeyi biriki arkadaşıma danışarak yaptığımı farkedince bundan da vazgeçtim bir süre önce. Kaygıdan kilitleniyor sanki tüm sistemim, hiçbir şey yapamaz düşünemez halde buluyorum bazen kendimi. Ne yapabilirim bilemiyorum.

Anksiyeteyle nasıl başa çıkarım

Daha önce anksiyete panik atak böyle bir sorunuz olmuyordu hiç 21 yaşındayım ve büyük aile sorunları yaşıyorum küçüklüğümden beri de devam ediyor. Babamın aldatma, içki, huzursuzluk her şeyine şahit oldum ve şiddetli kavgalara ben dahil oldum en son büyük bir sinir krizi geçirdim ve ondan sonra geceleri uyumakta zorluk çekiyorum daha doğrusu uykuya dalamıyorum dalacağım an nefesim kesiliyor gibi, boğazımda büyük bir şey var gibi daha çok yeniyken ilaç kullanmadan bunu nasıl atlatabilirim