Psikoloji Kategorisi

Kendimi sevmeyi öğretmediler bana

Kendimi sevmek istiyorum. Bunu bana ne yazık ki öğretmediler. Değersiz hissettiğim ortamdan gidemiyorum. Sorunun hep ben olduğuna inandırdılar. Çok şey yaşadım yetersiz hissettirildim. Kendimle mutlu olmak kendimi sevmek iç huzurumu bulmak istiyorum. Duygularımı çok uçta yaşıyorum. Genellikle karamsarım. Mutlu olduğumda da dünyanın en mutlu insanı olabiliyorum. Ama bu beni yoruyor. Mantığım benden gitmiş durumda. Gerçekten kimsem yok annem rahmetli olduktan sonra. Kızım bile yok arkamdan ağlayacak. Önce kendimi değiştirmek istiyorum. Yaşamak istiyorum ben. Evet. Vazgeçmek değil çabalamak.

aylinsibel

Kendimi nasıl bulabilirim?

Merhabalar Şu sıra aklıma yer edilen ben kimim kendimi nasıl bulabilirim kendimi nasıl yetiştirebilirim bilmiyorum bir adım atıyorum mesela kendim icin yarın olunca yapmıyorum cesaret edemiyorum kendimle barışık arkadaş olmak istiyorum ben de bu hayata bir şeye yaramak istiyorum bana neler yapabilirim anlatır mısınız ve bir kac kitap önerebilir misiniz bu durumum icin mesajinızı sabırsızlıkla bekliyorum olacağım iyi günler şimdiden teşekkürler ederim

Her şeyi kafaya takıyorum bunaldım

Benim son 2 yıldır bir psikolojik bunaldım yaşıyorum ve bir türlü toparlayamıyorum iyileşmek istiyorum ama hiç bir şekilde olmuyor kafamın içinde dönen bir ses var onu durduramıyorum ve bu konuyla baş edemiyorum önerileriniz nedir sürekli uzanıyorum ve aklıma yapacak bir şey gelmiyor her şey bazen o kadar saçma geliyor ki sanki bir anda kendimi kontrol edemiyorum hayattan sıkıldım bu beni çok rahatsız ediyor insanları kafama takıyorum

Hayatı çok mu boşluyorum yoksa bir şey bilmiyor muyum?

Merhaba mezun oldum ve iş arama sürecine girdim çevremdeki insanlar, gelecek kaygısı vs. Hepsinin içinde olduğum bir durumdayım tabi boş durmuyorum. Herşey için çabalıyorum ancak dışarda bakıldığında çok sakin bir yapıdayım. Herkes her şeye yorum yapıyor. Hayatım hakkında bazıları beni incitsede belli etmiyorum. Bazende diyorum ki olacak olan olur ama bazen de olması gerekenler için acaba geçmi kaldım diyerek sürekli kafamda soruyorum acaba doğru mu yapıyorum yoksa yanlış mı? Beklemelimiyim yoksa hayatın karşıma çıkaracak olanı kabullenmeli mi?Aslında bazı yorumlar beni içten içe incitsede dik duruyorum ama tabikide bu olan durumu değiştirmiyor inciniyorum ama karşı ben onlar gibi olamıyorumbirine birşey diyeceksen ince ayrıntısına kadar düşünürüm karşı tarafı incitmeyip nasıl güzelce söyleyebilirim. Bilmiyorum acaba fazla mı boşveriyorum herşeyi kafamda bir sürü soru ama şuda var ki kendimi hasta edecek kadar asla yıpratmam o kadar da umursamam yani sonuçda hayat gelip geçici önemli olan senin ne yaptığın bu hayata bir kez geliyoruz. Tabi istediklerini yapmak istiyorsan da çabalamalısın. Bazen bir karar alacağım zaman ailem ve çevreminde ne tepki vereceğini düşünerekden ilerlerim. Herşeyi düşünür ona göre karar veririm. Bu karar sonucunda bazen olumlu bazen ise olumsuz durumlar sonuç doğuruyor. Acaba diyorum ki çevreye fazla mı dikkate alıp hareket ediyorum bikere de kendi bildiğimi yapsam yanlış mı olacak yoksa doğru mu böyle bir paradoksun içindeyim bilmem ki ne yapmalı? Belkide ilerde herşey güzel olacaktır Allahın izniyle, şimdi tabi ben bu yaşımda bunları dert ediniyorum ama ilerde belkide bunlar neymiş ki diyeceğim umarım bu hayatta ülkem ve çevrem için yararlı ve düzgün bir insan olmaya devam ederim. Diyeceklerim bu kadar okuduğunuz için teşekkür ederim. Sizce ben nasıl ilerlemeliyim bu hayatta?

zaman

Güven problemini nasıl yenerim?

Ben 2 yıl önce teyzemin aldatılma ve bu konu yüzünden kansere yakalanması ardından da vefat etmesi üzerine kendimde çoğu şeyin o yüzden olduğunu düşünür oldum. Kimseye güvenemiyorum ve bu sadece romantik ilişkiye yansımıyor tüm hayatıma yansıyor. İnsanlar benim için bir yabancı bir kavram kadar uzak olmaya başladı. Kimseye kendimi anlayamıyor ve hissettim şeyleri anlatamıyorum en yakınım bile bana çok uzak. Kendi hayatımda bu kadar kalabalık içinde yalnız hissetmem ve sorunun nereden gelmiş olduğunu bilmeme rağmen hayatımı bir düzene koyamıyorum.

Yaptığım ya da yapmadığım her şey yüzünden kendimden nefret ediyorum

Bir şeyi yaptığımda neden yaptım, bir şeyi yapmadığımda ise neden yapmadım diye kendimi suçluyor ve hatta kendimden nefret ediyorum. Bu çok kuvvetli bir hisse dönüşüyor, sadece kendimden öylece nefret ediyorum… Anlık bir sinir ya da öfke değil. Kimseden nefret edemeyen ben kendimden nefret ediyorum. . Günlük hayatımda çabuk pes etmeme sebep oluyor. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Nasıl düşünmeliyim bilmiyorum. Şimdiden teşekkür ederim. Kolaylıklar dilerim.

dilay

Sürekli düşünmek

Merhabalar Gereksiz yere sürekli düşünce oluyor sonra istemsiz yere sinirleniyorum hiç hobi edinmek istemiyorum her şeye stres yapıyorum bişey olacakmış gibi her şeye kafama takıyorum sosyalleşmeyi pek sevmiyorum sonra sinir olunca dişimi sıkıyorum sürekli kaşımı karartıyorum

Kumar Bağımlılığı Psikolojisi

Merhabalar 26 yaşındayım 3 senedir evliyim 1 buçuk yaşında bir kızım var bayanım. Uzun zamandır durduramadığım bir kumar bagımlılığım var evlilik hayatıma, maddi durumumuza çok etki ediyor. Defalarca bir daha yapmayacağım dedim ve tekrar yaptım. Bunu nasıl durdurabilirim? Bu durumdan nasıl vazgeçebilirim bilmiyorum. Psikolojik olarakta kendimi iyi hissetmiyorum . Aileme çocuğuma kendime nasıl böyle birsey yaşattığını anlamıyorum . İlaç tedavisi mi gerekli yoksa terapi mi ?

İnsanlara karşı hep beklenti içinde olmak

Aslında bunu hep inkar ediyordum. Ben kimseden bir şey beklemiyorum kimse umrumda değil diyordum ama öyle olmadığımı anladım. Biriyle konuşmaya başlıyorum ondan bir şeyler bekliyorum. Mesela beni önemsemesini, önemsemiyorsa bunu dile getirmesini. Karşımdaki kişinin benimle ne amaçla konuştuğunu bilmek istiyorum. Çok bir şey istemiyorum bence. Bunu bilmek en doğal hakkım değil mi? :) ben neyi ne amaçla yaptığımı, o kişiyle ne amaçla konuştuğumu dile getiriyorum. Bazı şeyler ya siyahtır ya beyaz bana göre gri yoktur ki. Aslında beklenti her alanda yok mu? Bir işe gireriz patrondan, iş arkadaşlarımızdan bir şeyler bekleriz. Öğrenci oluruz öğretmenden bir şeyler bekleriz. Herkesin hayattan da bir beklentisi yok mu zaten. .Ama sanırım ben bunun dozunu ayarlayamıyorum ve bu yüzden de hep hayal kırıklığı yaşıyorum. Beklenti duyduğum insanların hep açık olmasını istiyorum. Açık olsunlar ki ben de ona göre hareket edeyim hayal kırıklığına uğramayım yanlış hislere kapılmayım, beni enayi yerine koymasınlar istiyorum. Fakat insanlarda kaçamak cevaplar vermeyi çok seviyorlar. Sonrasında da işin içinden çıkamıyorum zaten. . Ama tek bildiğim şey beklentinin insanı çok yorduğu ve kırdığı. Bu beklentilerden nasıl çıkabilirim?

Kötü ruh halimden nasıl çıkabilirim?

Hayata dair heveslerim kayboluyor gibi hissediyorum. Geceleri uyuyamıyorum fakat gündüzleri akşama kadar uyuyorum bu benim günlük hayatımı çok etkiliyor. Kimseyle konuşup görüşmek istemiyorum, dışarı çıkasım işlerimi halledesim gelmiyor, sanki yavaş yavaş tüm hayatımdan ve kendimden vazgeçiyorum. İçimde haykırmak istediğim çok şey var ama ben daha ağlayamıyorum bile bomboşum duygusuz hissiz ama sadece öfkeli. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum bi boşluktayım içimde sadece öfke sinir ve tahammülsüzlük var. Hayata dair hiçbir hevesim ve idealim kalmadı bu beni korkutuyor. Şimdiden teşekkür ederim vereceğiniz cevap için, içimi dökmek bile bir nebze iyi geldi çünkü içimde dağ oldu artık her şey.