Psikoloji Kategorisi

Birinin öldüğünü kabullenememek nasıl geçer?

Merhaba geçen yıl mayıs ayında babamın iş arkadaşı ve benim de abim olarak gördüğüm birisini kaybettik. Gençti. O zamanlar kabullenemiyordum bir türlü. Sanki hala ölmemiş gibiydi. Genç ölümler bizi daha da zorluyor gibi. İlk başta ben gidemedim günler geçtikten sonra gittim. Ama ailesi ne kadar üstünden günler geçse de acıları değişmemiş gibiydi. Aileyi öyle görmek beni daha da üzmüştü. 1 yıldan fazla oldu ama hala alışamadım. Hala vefat etmemiş gibi geliyor. Bu durumun nasıl üstesinden gelebilirim. Yardımcı olursanız sevinirim. Teşekkür ederim.

Stresten uyuyamamak

Çok stresli olduğumda ve kafaya bir şey taktığım zaman çok düşünmekten uyuyamıyorum. Bu yüzden de yapacağım şeye konsantre olamıyorum, odaklanamıyorum. Aşırı düşünmekten nasil kurtulabilirim? Benim ibs rahatsızlığım var bu hastalık yüzünden bu haldeyim. Bu hastalık yüzünden her an tuvalet merkezli yaşıyorum yaşam kalitem düşüyor bu yüzden çok mutsuzum nasıl geçecek nasıl düzelecek bilmiyorum genelde sabahları beni rahatsız ediyor sabah uyanınca sanki bağırsakların da benimle beraber uyanıyor. Gün içinde beni çok fazla etkilemiyor ama sabah kötü oluyorum. Ben stres olunca sanki bağırsakları da oluyor. Bir mucize olsa da kafamdan ve bedenimde tamamen bu hastalık gitse diye dua ediyorum hep .

Biri bayılınca ben de bayılıyorum

Merhaba ben bir insan bayıldığın da önümde benim gözlerim kararıyor geçen gün otobusteyim birisi önümde düştü bayıldı bende o görüntüyü gördükten sonra gözlerim kararmaya basladi kulaklarım sesler gitti aniden kusacağım hissettim düğmeye bastım ve durakta indim kusmaya başladım otobüsten zor indim gözlerim karardı yüzüm beyazladı kendime gelemedim 2 gün boyunca Bundan bir kaç ay önce yolda yürürken bir insan düştü ağzından kanlar gelmeye başladı bu olayı gördükten sonra aynı şekilde gözlerim karardı ve kusmaya bbasladim aniden nefesim kesildi yüzüm beyazladı sürekli böyle olaylarda kan verince de bu şekilde oluyorum

Neden kendimi kullanılmış hissediyorum?

Çok sevip değer verdiğim bir insanın iş yerlerimiz ayrıldıktan sonra ne arayıp ne sorduğu yok, neden arayıp merak etmiyorsun dediğim zamanda ‘ben aramam’ ‘ben böyleyim’ ‘bana sitem etme’ gibi cevapları oluyor, kendimi zamanında kullanılmış (çünkü çok fazla fedakarlıklar yaptım) sonra unutulup bir kenara atılmış ve değersiz hissediyorum ve günlük hayatıma da odaklanamıyorum, ve kendisi normal hayatına devam edip aklına bile geldiğini düşünmüyorum

OKB rahatsızlığı ve başkaları ile kıyas

OKB rahatsızlığım var, sürekli bir şeyleri sorguluyorum erkek arkadaşım var onu gerçekten sevip sevmediğimi, beğenip beğenmediğimi sorguluyorum. Kendi kararlarımdan, duygularımdan ve düşüncelerimden emin olamıyorum. sürekli erkek arkadaşımın dış görünüşünü başkalarıyla kıyaslıyorum. Temel sorunum kıyas, vesvese, kararsızlık, emin olamama ve sürekli sorgulama, düşünme. Ne yapmam gerekiyor bu durum beni çok zorluyor. İlk defa biriyle ilişkim var ve bu düşünceler, kıyaslar beni çok yoruyor.

Değersizlik hissi nasıl aşılır?

Ben 18 yıl evli kaldım ve 3 ay önce boşandım. Ben ona göre yeterli bi eş değildim yeterli bi anne değildim hiç bir işi başaramayan biriydim. O kadar manipüle edildim ki bu duyguyu aşamıyorum ondan ayrı olduğum için mutluyum ama o suçlamaları aşağılanmaları o kadar alışmışım ki nefes alırken bile yanlış alıyormuşum gibi hissediyorum 3 oğlum var onlara da yansıtıyorum ister istemez bu duygudan kurtulmak istiyorum ne yaparsam yapayım ne düşünürsem düşüneyim herşeyi yanlış yapacakmışım gibi. Beni kendine o kadar bağımlı hale getirdi ki bu dıyguyu atamıyorum. O yanımdayken onunla evliyken ben hep tek başıma hallediyordum herşeyi hiç bir konuda yardımcı olmazdı hatta eleştirirdi buna rağmen sanki o yokken ben nefes alamıyorum. beni hiç bir iş elinden gelmemesine rağmen kendine bağımlı hale getirip eleştiren aşağılayan adamdan kurtuldum artık çocuklarımla beraber yaşıyorum. Bunların farkında olup neden bu değersizlik duygusundan kurtulamıyorum?

Çok düşünmekten nasıl kurtulabilirim?

En ufak bir olumsuzlukta felaketlerin olacağını düşünüp panik ve korku halinden çıkamıyorum son bir aydır hayatıma mutlu devam edemiyorum başıma bir şey geleceği korkusunu yaşıyorum ataklar geçiriyorum kalp çarpıntısı ve uykusuzluk yaşıyorum bitmiş bir durumdayım her şeyi takıntı derecesinde düşünüyorum başıma felaketler geleceğine inanıyorum en kötü durumlar benim başıma gelecek gibi geliyor bu döngüden kurtulamıyorum insanlara karşı çok ciddi bir güvensizlik içindeyim ve zarar göreceğimden eminim bu korkulardan kurtulamıyorum gün içinde hiçbir şey yapamıyorum dikkatim dağılmış durumda çok fazla düşünüyorum yardıma ihtiyacım var

Gerçek hayattan kopukluk hissinden nasıl kurtulabilirim?

Merhaba, bende ikinci çocuğumun doğumundan 3 ay sonra gerçek hayattan kopma hissi gelişti. Araştırdıktan sonra psikolojideki ismini derealizasyon olduğunu öğrendim. Kendimi diğer insanlardan farklı bir dünyada yaşıyormuş gibi hissediyorum. Geceleri pek fazla uyuyamıyor çoğu zaman kabus görüyorum, uyanıkken ise sanrılar görüyorum , sürekli endişe halindeyim. Her an ölecekmiş gibi hissediyorum. Sanki hayat bir filmden ibaret. Her şey anlamsız, geçici ve gereksiz gibi hissediyorum. Herkese ve her şeye yabancılık çekiyorum. Kendi öz oğluma bile. Bazen de kendi vücuduma. Sanki aklımı yitirmek üzereyim. Düşüncelerimi durdurmak istiyorum fakat hiçbir şekilde kontrol edemiyorum, sanki yaşamak bir işkence gibi. Bu durumum için nasıl bir çözüm önerebilirsiniz acaba ? Teşekkürler

dnd

Anksiyete - Öfke kontrolü

Kompulsif obsesif bozukluğu kaygı ve endişe bozukluğu stres bayılma travmalar sonucu meydana gelen kaygı konuşularak kontrol altına alabileceğimi düşünüyorum bunun için bir yardım arayişindayim üç hamilelik yaşadım ikinci doğumum dokuz aylıkken ölü doğum oldu üçüncü hamileliğimde sürekli bebeğim ölücek korkusundan kansızlıktan hep bayılmalar yaşadım sonradan panik atağa dönüştü sosyal hayatımı da etkiledi yardım istiyorum sadece konuşma terapisi ile geçicek eminim çok şükür ne kendime ne çocuklarıma zarar verme gibi bir düşüncem asla olmadı ofkeleniyorum bunu kontrol altına almak istiyorum

Depremin yarattığı travmayı nasıl aşabilirim?

6 Şubat iki çocuğumla evde yalnızdım. Duvarlar üstümüze yıkılarak kaçtık dışarı. Eşim gurbetteydi, babam da çocukluğumdan beri babalık yapmadığı için o gece sığınacak kimsem yoktu. Geçim sıkıntımız da var. Deprem gecesi bulunduğumuz apartmana yeni taşınmıştık tanıdığımız kimse de yoktu orada. O gecenin zifiri karanlığında,27 yıllık hayatımda görmediğim soğukta,yağmur altında iki çocuğumla kalakaldım. Sarsıntı anını atlatabilirim,maddi zorlukları da. Ama o çaresizliği unutamıyorum,Hatay her sallandığında o geceyi yaşıyorum tekrardan. Ölenlere mi,o çığlıklara yardım edemeyişime mi,çocuklarımı kaybetme korkusu yaşadığıma mı,kendime mi ağlayayım bilemediğim zamanlar oluyor. 1,5 yıl geçti. Aşmak istiyorum. 5 ve 8 yaşlarında iki oğlum için,aşmak zorundayım. Bunca aydır hala barınma sorunumuz devam ediyor,geçim derdi de cabası. Bunlarla (tek başıma) mücadele ediyorken psikolojik destek için ayıracak imkanım olmadı hiç. Ama artık yavaş yavaş günyüzüne çıkmaya başlıyor. Ben iyi değilim. O gece çocuklarım korkmasın güvende hissetsin diye dik durup gülümsedim,çocuklarımı yüreklendirmeye çalıştım,hatta iyiymiş gibi davrandım. Biliyorum ki o gece içimden geldiği gibi ağlayabilseydim,o çığlıkları içeri içeri değil de dışardan atabilseydim belki o kadar da kötü etkilenmezdim. Acısını zamanında yaşayabilen insan zamanında iyileşebiliyor. Ama ben içime gömdüm. Ve işte. . şimdi iyi değilim ama maalesef hayat devam etmek zorunda. Çocuklarımın psikolojisini düzelteyim derken kendimi kaybetmek üzereyim sanırım. Bana söyleyebileceğiniz tek bir söz,bir öneri,bir olumlama(hayalcilik olmayacak şekilde) veya en ufak sandığınız bir örnek bile boğulmak üzere olan bana,uzatılmış bir dal parçası olabilir. Biliyorum ki hastalığı kabullenmek iyileşmenin yarısıdır. Ben ruh halimin iyi olmadığının farkındayım. Çocuklarımın bindiği dalım ben,kırılmamam lazım. Güçlü durmak beni epey yordu,her şeyin üstesinden gelmek zorunda olmak yıprattı. Oysa 6 Şubat 'ta 25 yaşındaydım. Ben de korktum,ağlamak isterdim,çığlık atmak,birilerine sarılmak. .. isterdim. . ama ben o gece dışarıda iki çocukla öylece kalakaldım. Şimdi ise Hatay'da şiddeti ne kadar küçük olursa olsun her Sarsıntıda o gecenin çaresizliğini yaşıyorum. İlk aylarda Çocuklarımın ölüm korkusunu tekrar tekrar yaşıyordum. Bunu aştığımı görebiliyorum. Ama böylesine büyük bir afet anında kimsesiz çaresiz savunmasız kalmayı,aşamıyorum. Her sarsıntıda o geceki çaresizlik tetikleniyor. Yeniden herhangi bir afet olsa o çaresizlik o kimsesizlik ve çocuklarımın sorumluluğu altında ezileceğim korkusuyla yaşıyorum. hayattan zevk alamıyorum. Çocuklarım sağ salim yanımda, bazen bunun bile tadını çıkaramıyorum. Gelecek korkusu var içimde. Başıma bişey gelse çaresiz kalacağım korkusu. Nasıl bir yol izlememi önerirsiniz? Biliyorum çok dolaylı,ve sizin için anlaşılması güç bir duygu bu,çünkü malum yaşamayan bilemez derler. Ama yaşamayan dışarıdan bakan da belki görebilir çıkış yolunu. Ben buradan göremiyorum. Eğer gerçekten tüm içtenliğinizle okur,anlamaya çalışıp,değer verip cevaplarsanız insanlığa dair inancım,umudum yeşerir. Verecek cevap bulamasanız veya kazancınız olmayacağı için vakit kaybetmek istemezseniz de saygı duyarım. Şimdiden teşekkürler. ..

nedada