Psikoloji Kategorisi

Sağlık sorunu

Merhaba 1 ay önce kalbimde sızlama oldu sonrasında sol kol bacak ve yüzümde uyuşma oldu 2 kere acile gittim nöroloji kardiyoloji ye de gittim bir şey yok dedi fizik tedavi fibromiyalji dedi ama benden 1 aydan fazladır bu uyuşmalar geçmiyor sürekli kalbim aklıma geliyor bir şey olacak korkusu içerisindeyim bunu düşününce kalp atışım daha da düzensizleşiyor nefesim daralıyor geçen gün de sinir krizi geçirdim psikolojim bile tuhaf oldu

demir

Hayatta anlamsızlık, amaçsızlık

Bir şeyler yapmak için hayal kuruyorum 16 yaşımdan beri kendimi geliştirmek istiyorum ama hiç abartısız bu 5 yılda kendimde ufak değişiklikler dışında bir farklılık yok ve bu çok üzücü benim sizlere sormak istediğim şu her şey anlamsız gibi geliyor mesela keman öğrenmek istiyorsam ve eğer öğrenirsem sonrasında eee ne oldu ne işe yaradı bu diye düşünüyorum gerçekten de böyle değil midir her şey amaçsız geliyor bu yüzden de bir şeyler yapmak istemiyorum bu basit bir örnekti ama siz beni anlamışsınızdır diye umuyorum

Nasıl kendim için yaşamayı öğrenebilirim?

Birkaç kez yazmış olduğum soruların dönüşleri çocukluk dönemlerimde yaşadığım duygularla ilgili olabilir yönünde oldu çok mutlu bir cocukluğum olmadı ki benim genç yaşta evlenen iki insanın ilk çocuğuydum belki anne babalığa adapte olamadılar belki de duygularını gösteremediler belki de ben daha çok sevilmek istedim belki de gerçekten istenmeyen bir çocuk oldum bunların hangisi bilmiyorum ama duyguların gösterilmemesi saçma geliyor bana onlar ailelerinden görmemiş olsalar bile arada bir bağ var çocuğunla senin canından sevgini esirgemek kadar saçma bir durum var mı sinirini nefretini göster sevgini gizle her alan için öyle geliyor gerçekten içinde sevgi varsa tutamazsın ki onu gözlerinden bile belli olur yada bana göre böyle bu düşüncelerim istenmeyen bir çocuk gibiydim herşeyde mutlu olmak yerine bunu yapsam söylesem yesem annem kızar mı düşüncesiyle yaşadım birkaç yıldır yendim bu düşünceyi ben kendim için yaşamayı yeni öğrendim ama geçmişteki bu izleri silemesem bile nasıl en aza indirebilirim bunu bilmiyorum bunun için ne yapmam gerekir teşekkür ederim

Bu acıyı nasıl atlatabilirim

İki yıla yakın ilişkim vardı uzak mesafe ilişkisi buluşamadığimiz çok zaman oldu ama ara ara görüştük. Benim ilk ilişkim hayatıma almam guvenmem çok zor oldu ama zamanla ona alıştım çok sevdim. Ara ara tartismalarimiz oluyordu ama barışiyorduk bir şekilde. Onun için hayatımı yaşadığım şehri değiştirdim yanına geldim çünkü bana soylemesede arkadaşlarına yanımda olmasıni isterdim uzak oluşum onu yoruyormus gibi cümleler kullanmış . Yanına geleli üç hafta oldu gelmeden önce aramız cok iyi değildi sonra burda buluştuk önceden birbirimizi görünce çok farklı davranan biz iki tarfli bir soğukluk vardı sebebini bilmediğimiz daha doğrusu bilmediğim. Arkadaşlarina biseyler anlatıyor bende onlardan öğreniyorum sorunun bende olduğunu düşündüm bir adım attım yazdım görüşmek için ve hemen ardından o gün beni aldattığını öğrendim kanıt var elimde ama onu inkar ediyor başka kanıtlarda var onları sunamiyorum bu yüzden hâla haklıyım diye direniyor tek derdinin rezil olmamak olduğunu öğrendim ben hiçbir şekilde umrunda değilim zaten tek korkusu buymuş öyle demiş . Dünde bana aldığı hediyeleri gönderdim benim ona vermemi istemiş ve gördüğü herşeye inanıyor mu hemen diye sormuş bir insan nasıl bu kadar yüzsüz olabilir aklım almıyor ben onun için hayatımı değiştirdim bu şehir benim için o demekti o kadar hayaller kurdurdu yakın bir zamanda ailemle konuşmamı ve bilmelerini istedi ilişkimizi onun ailesi biliyordu zaten ama şimdi bana böyle yapmasını hâla algılayamiyorum . Ben hep içinde onun olduğu hayaller kurdum nasıl toparlanacagim şimdi sürekli gormek zorunda kalıyorum yakın olduğumuz için . Annesi arıyor öyle bişey olmadığıni söylüyor ama herşeyi o da biliyor nasıl davranacağımi şaşırdim artık saygimi bozmak istemiyorum kim olursa olsun ama sabırımı zorluyorlar. Arkadaşına bana karşı artık bişey hissetmediğini söylüyor aynı zamanda bana seviyor gibi davranıyordu ailenle konus diyordu gerçekten herşey o kadar anlamsızlasti ki benim için her sabah uyanmam için bir sebebim vardı şimdi öyle bişey yok bu olayı yaşadığımdan beri her sabah gözlerimi açınca bunu bana nasıl yapar diye istemsizce ağlıyorum kızıyorum kendime böyle yaptığım için de ama istemsizce oluyor düşünmekten kafayı yicem artık bir insan neden böyle bişey yapar

Oğlumun davranışları normal mi?

merhabalar oğlum 18 aylık doğduğundan beri ekran göstermedim her gün hemen hemen dışarı çıkardım ama yabancılara karşı çok çekingen göz teması kurmakta zorlanıyor epey bir zaman geçip alışınca ortama o zaman göz teması kuruyor gülüyor ama hemen açılamıyor. Bu aralar parmak ucunda yürüyor bezen gözleri dalıyor bu normal mi bizimle göz teması kuruyor 13 kelimesi var komut alıyor ama çok uzak duruyor yabancılar a😞

gokcay

Panik atak ve anksiyete

Merhaba bu yapmış oldugunuz soru cevap uygulamanız beni çok etkiledi gerçekten harikasınız öncelikle. .. Şimdi ben bu aralar kendimi bazen cok yalniz hissediyorum oysaki etrafım oldukça yoğun ve kalabalık sevgili, arkadaş, aile herşeye sahibim aslında ama yoğun çalışma temponun da etkisi olduğunu düşünüyorum bu aralar sık sık nefes darlığı yaşıyorum özellikle streslendigimde uzuldugumde vs. direkt sonrasında da ağlama krizine giriyorum işte yöneticim sağlık calisani cagirip sordu panik atak olabilir dedi fakat daha once boyle bir sey yasamadim yeni yeni ve de üst üste sık sık olmaya başladı ben sebebini de düşündüğümde bulamadım ve bu özelliği keşfettim en azından bir danışmak istedim simdiden tesekkurler 🎈💖

Hiç bir şeyden tat alamıyorum

Merhaba yaşadığım fiziksel ruhsal sıkıntılardan dolayı unutamıyorum sürekli tetikliyor beynimle konuşuyorum sürekli yorgun ağrılı vucut hali hiçbirşeyden tat alamıyorum kafam dolu hep geçmeyen baş ağrılarım oluyor sürekli gergin sinirli halim panil ataklarım artıyor sinir krizi geçiriyoruö sürekli yalnız hayattan bıkmış ne yapmalıyım nasıl alabilirim 3 yıldır böyle evlendim evleneli şimdiden teşekkür ederim her geçen gün psikolojim daha kötüye gidiyor yardım almak istiyorum

Güne nasıl iyi başlayabilirim?

Her sabah uyandığımda huzursuzluk ve kaygı içine uyanıyorum. Daha gözümü açmadan beynim düşünceler ile doluyor ve bu her geçen gün artıyor. Mutsuz ve yorgun uyanıyorum. Tüm gece neredeyse açık bir beyin ile uyumuş gibi bir his. Uyanmakta zorlanıyorum ama bir bakıyorum ki beynim düşüncelere çoktan dalmış bile. Bu durum bende öfke yaratıyor. Hiç bir sese tahammül edemiyorum. Annemin benim için uyanmak adına o saniyeler sarf ettiği her kelime bana işkence gibi hissettiriyor. Her günüm böylece kötü başlıyor. Uyku düzenim karışık hatta kötü diyebilirim. Ama daha düzenli uyuduğum diğer günlerde bile aynı hissiyatlar mevcut. Bana göre haddinden fazla düşünceli bir beynim var artık susmasını istiyorum. (22, kiz)

Kendimi nasıl toparlarım

Ben mezuna kaldım bu yıl tekrar sınava hazırlanan bi öğrenciyim geçen yıl başta güzel çalışsam da sonradan bırakmıştım ve çok kötü bi döneme girmiştim isteksizlik hevessizlik sürekli ağlamalar panik ataklar sürekli uyuma isteği fln sonra yavaş yavaş geçti ama sınavdan başarısız bie sonuç aldım şimdi tekrar aynı döneme girdiğimi hissediyorum daha yolun başındayım sınav için hazırlanmam için önümde yeterli sürme var evet ama ben bu süreyi de batırmak istemiyorum yine aynı döneme girip aylarca iğrenç bi şekilde yaşamak istemiyorum bu durumu nasıl basabilirim bilmiyorum panik ataklar geliyor böyle bi anda oluşan boğulma hissi nefes alamama hissi el titremeleri ağlamalar ve ağlamayı durduramamalar sürekli böyle ben bir şeylere odaklanmakta zorluk çeken biriyim ki bu saydığım şeyler yüzünden de daha çok zorlanıyorum hiç istek kalmıyor hiç bir şey yapamıyorum odak hiç kalmıyor kendimi derslerime veremiyorum yaptığım bi ise veremiyorum sürekli bir şeyleri mahvediyorum bi durum annemin gözüne çok batıyor istediği gibi birisi asla olamıyorum hiç bir şeyi başaramıyorum ne kadar çabalasam da yine dönüp dolaşıp şu döneme giriyorum ben yoruldum gerçekten çok yoruldum canım çok yanıyor ve hiç görmüyor annem ne zaman panik atak gelse ne bileyim şu saydıklarım olduğunda fln böyle istemsizce kendime zarar verme düşünceleri oluşuyor ve engel olamıyorum bu düşüncelere artık gerçekten yoruldum iğrenç hissetmekten kendimden nefret etmekten nasıl toparlanırım bilmiyorum

Suçluluk duygusu

Meraba iy günler, 28 yaşındayım. Aslında bakarsanız atanmış herkesin mutlu sandığı yada daha ne istiyo dediği biriyim. Ama ben aslında iyi değilim. Sanki kendimle bir savaş içindeyim ve buda bana sürekli mutsuzluk veriyo. Ben babasına aşırı düşkün bir kız çocuğuyum. Ama babasının hiç sevgisini göstermeyen bir kız çocuğu. Her şeye rağmen ona iyi bir evlat olmak için çabaladım. Sanırım bir kaç konuda bunu başaramadım. Biz doğulu bir aileyiz. Ve babam kapanmamı çok istedi. Bazen güzellikle bazem kırıcı bir şekilde dile getirdi. Ben bunu yapamadım. Daha 10 yaşında bir çocukken kardeşime şort alıp bana almaması sen büyüdün demesi. Ben küçücük çocuktum halbuki. Şimdi onun görmediği her yerde istediğim gibi giyiniyorum. Belki de küçükken o bana çok gördüğü şorta inattı aldığım giydiğim her şort. Ama bunu yaparken bir yanım kendime hep kızıyo. Sen bu değilsin diye. Babama bakarken kendimi çok kötü hissediyorum. Ona sanki hainlik yapıyomuşum gibi. Babam tarafından sevilmeyi hak etmiyorum sanki. yada sevdi mi zaten bilmiyorum. Ondan öğrendiğim sevgi ise ilişkilerim bu yüzden hep yarım kalıyo. Biri kendini çekince daha da ısraar ediyorum beni sevsin diye. Zaten birine dokunmak ta bana göre bir suçluluk. babamın kızıydım o bana böyle öğretmemişti. Evlenince eşim sadece dokunabilirdi. Bunun suçluluğu kalbimden hiç gitmiyo. Babama her baktığında sen çok kötü bir kız çocuğusun diyorum. Bu aralar ise kendimle sürekli savaş halindeyim. Kendime sürekli kızıyorum yaptığım şeylerden dolayı. . Bir yanımda neden kızıyosun diyo. Ve hiç sevilmeyeceğimi düşünüyorum. Bir erkek beni sevemez. Keendi çıkarları doğrulyusunda benimle konuşuyo sanki. Bende panik atak oluştu. Doktorum yardımcı olun çünkü ben artık düşünmekten yoruldum. Ama kafamın içi de susmuyo.