Psikoloji Kategorisi

Stres yönetimini nasıl yaparım

İş yerindeki sorumluluklarım arttı ve fazla fazla mesai yapıyoruz ekip arkadaşlarımızla birlikte. Zihnen ve vücuden çok yorgun hissediyorum. Sevgilime sevgili gibi davranamıyorum arkadaşlarıma arkadaşlığımı gösteremiyorum. Yani insan sevdiği kişiye sarılmayı öpmeyi nasıl unutur. Kimseyle pek vakit geçiremiyorum. Bu da bana ekstra stres yaptırıyor. Çalışmanın karşılığını bile alamıyorum. Üstüne üstelik son zamanlarda çevremdeki kadın çalışanlar ve müşterilerimiz de garip davranıyorlar. Bir müşterimiz ekip arkadaşıma eğitimimin olup olmadığını sormuş. Ardından da eğitimi herkes altı önemli olan yetenek falan demiş. Yani benimle bir kıyas içine girmiş hayatımda 2 kere görüp iş yaptığım birisi. Anlayamıyorum bunun böyle olmasını. Ben sadece işimi yapmaya bakmıyorum ama etraftakiler bu tarz saçma düşünceler ve oyunlar içinde. Bu durumlarda ister istemez strese sokuyor bu dönemde beni. Önümüzdeki hafta motor sınavım var kendimi ona odaklanmam gerekirken ben işteki bu insanlarla uğraşıyorum. Ne yapmalıyım ? Durum beni fiziki olarak kötü etkiliyor stresten alerji oluyorum ve yüzümün sol tarafı bazen ağrıyor böyle uyuşmuş gibi stresten oluyor diye düşünüyorum ve buna bir çözüm bulmak istiyorum. Teşekkürler şimdiden

Betül Canbel uzak mesafe ilişkim

--- Ben çocukluğumdan beri içine kapanık bir çocuktum. Çok iyi bir ailem var ama benim hassas, duygusal oluşuma yetemediler. Böyle demek onlara haksızlık etmişim gibi geliyor ama 24 yaşındaki Beyza, çocuk Beyza'ya bakınca hep bir köşede ağlayan, sevilmediğini düşünen, konuşmaktan çekinen bir çocuk olarak görüyor. İlkokulda çok başarısız bir çocuktum ama bunun sebebinin ben olmadığımı şimdi, iki üniversite mezunu olan Beyza anlıyor. Ama ailem bunu hâlâ anlamıyor. Benim tembel olduğumu, bir şeyi elli kere tekrar ettirdiklerini, öğretmenimin benden bıktığını söylüyorlar. Oysa ki öğretmenim, beni dünyaya kapatan, sınıftaki askılıklara bizi asan, sınıf arkadaşım Onur’u kıpkırmızı olana kadar döven, Onur’a ayakkabılarını boyatan, sınıfı ikiye ayıran; zengin ve başarılı öğrencileri bir grupta, bizi ise diğer grupta oturtan iğrenç bir insandı. Bizim evimize çok yakın otururdu. Ben dışarıda oyun oynadığım zaman onu görünce arabaların arkasına saklandığımı çok iyi hatırlarım. O zamanlar bunu aileme demeye korkuyordum, hatta herkes korkuyordu. Gerçi 24 yaşında söyleyince bile ailem "Yanlış hatırlıyorsun. " diyor. Evet, kötü bir ailem yok ama bizim evin en az sevilen çocuğu benim. Buna eminim, bunu tüm kalbimle hissediyorum. Çok hassas bir çocuktum, hâlâ öyleyim. Ama belki bu beni zor bir insan yapıyor. Ama ablamın rahatsız olduğumuz huylarına ailem "O da böyle, kabul edeceğiz. " diyor. Peki beni niye anlamaya çalışmıyorlar? Sevildiğimi söylemiyorum ama evlatlarına daha fazla sevgi gösterebilen ebeveynlerin en az sevilen çocuğu olmak üzüyor beni. Belki de Mustafa’ya olan düşkünlüğüm bundandır; onun bir tanesi olduğunu hissetmemdendir, beni koşulsuz sevdiğini bilmemdendir. Bu zamana kadar anneme hiçbir şeyimi anlatmadım. Annemle aramda hiç sır olmadı. Annem hep ablama anlatırdı sırlarını, benden her şeyi gizlerlerdi. Şimdi de anlatamıyorum hiçbir şeyimi. Trafik kazası geçirdim, ayağım kırıldı; aileme haber veremedim, saatler sonra arayabildim. Geçen gün elime top çarptı, parmağım incinmiş, biraz şişti, morardı. Az önce mutfağı toplarken ters hareket yaptım, canım acıdı. Kardeşim olsaydı, canı yanan annem "Ben toplarım. " derdi. Az önce "Yorgunsun, duşunu al, uyu artık. " dedi. Yaptığı şey kıyafet denemekti. Ben de sabah 11’den 17. 00’ye kadar çalışıyorum ama bana "Yorgunsun. " denilmiyor hiç. Ablamın çok gıcık huyları vardır (evlendi, şu an Bursa’da yaşıyor). Annem de çok gıcık olur bu huylarına ama hepsini sineye çekebiliyor. "Esra uzakta, bir şey demeyeyim. " diyor. Bunları görünce "Ben niye uzakta olmaya bu kadar karşıyım ki?" diyorum. Belki gidince ben de değer görürüm, ben de sineye çekilirim. Özgüveni eksik, insanlarla konuşmaya çekinen, arkadaşı olmayan, bomboş bir insan olarak görüyorum kendimi. Benim sığındığım, derdimi anlatabildiğim, dinlendiğim, başıma bir şey gelince düşünmeden arayacağım, yargılamadan dinleyecek hayatımdaki tek kişi Mustafa. Kendimi insanlara kabul ettirmeye çalışıyorum. Ezilmeye çok müsait bir insanım. Ben, "Ailemi bırakıp başka şehre nasıl gideyim?" diye düşünürken, etrafımızdaki insanların görücü adı altında birileriyle beni tanıştırma isteklerine annem olumlu bakıyor. ( Çok sıralı yazamadım ama aklıma gelen hissettiğim şeyleri yazdım)

ne onla olmak istiyorum ne de ondan vazgeçiyorum

iki buçuk haftadır başıma gelmeyen kalmıyor sevgilimden ayrıldım telefonum parçalandı yeni telefon aldım onda da sıkıntı yaşadım abimin düğünü var onun için abiye almıştım onunla ilgili sıkıntılar çektim derslerimde odaklanamıyorum artık ailem derslerimle ilgili çok baskılı davranıyor eski sevgilimden severek ayrıldım ona hep ilgi bağımlısı oldum son zamanlarda yazmadı da aramadı da hep yazdım hep bekledim müsait olmasam bile onun için zaman yarattım yine de yazdım fakat kendisi aradığımda ne döndü nede yazdı sonra hep bahanesi çalışıyordum müsait değildim diyordu ya bir mesaj yazmak sadece 10 saniyeni alır hadi gerçekten müsait değilsin müsait değilim geri dönüş yapacağım de ya ben bunu ona da dedim ama yine de aynı şeyleri yapmaya devam etti ben ilgi görmediğim yerde duramam ama ondan gitmemek için elimden gelen her şeyi yaptım aramak istiyorum hesap sormak istiyorum ama cesaret edemiyorum çünkü kendimi tanıyorum sesini duyarsam ondan vazgeçemeyeceğim ben o kadar bunaldım ki en yakın arkadaşıma her şeyimi anlatırım fakat anlatmak istediğimde sadece ağzımdan iyi hissetmiyorum kelimesi çıktı asla anlatamadım nedenini asla bilemiyorum insanlara mutlu görünmekten yoruldum ben sadece ilgisini hissettirsin istiyordum ama yine de öyle yapmıyordu ben geceleri ağlamaktan ve kalbimin ağrısından karnımın ağrısından uyuyamadım aklımdan çıkaramıyordum aramak istiyorum yazmak istiyorum ama bunu yapamam kalbim değişecek bekle onu diyor fakat beynim ise bırak gitsin sevmiyor seni o diyor ben ne yapacağımı gerçekten şaşırdım herkes üzerime geliyor çok bunaldım ben burada ağlarken o bir yerlerden kız ekliyordu ya ben bunları hak ediyor muyum ben iyileşmek istiyorum ne onunla olmak istiyorum nede ondan vazgeçmek istiyorum ben artık bunları atlatmak istiyorum zihnim o kadar karışık ki artık kaldıramıyorum hiç bir şeyi bana nazar mı değdi diyorum ama bu nazardan daha fazlası daha çok şey yaşadım ama bunlar yeterli olacaktır lütfen bana yardım edin ben iyi hissetmek istiyorum ben artık duygularıma karşı engel olamıyorum istemsizce insanlara bağırıyorum ama asla isteyerek değil sonra kendime kızıyorum bir anda ağlamaya başlıyorum ağlamam gereken yerde ağlayamıyorum ben ne yapacağım ?

Uzak mesafe ilişkim (Betül Canbel)

Ben artık ne yapacağımı bilmiyorum gerçekten düşünmekten çok yoruldum zihnim düşünmekten kaçıyor odaklanamıyorum hiçbir şeye uzun uzun düşünemeyince de acaba ben yeterince üzülmüyor muyum diyorum kendimi suçluyorum ayrılalım olmuyor desem yapamıyoruz her şeyi yoluna koyalım desem yapamıyoruz ne yapmamız lazım ne yapabilirim sizin tavsiyelerinize ihtiyacım var olaya siz de hakim oldunuz artık ben ne yapmalıyım Mustafa ne yapmalı bize bir yol haritası çizer misiniz bu arada benim adım Beyza

Kendi içime kapanıyorum kendimi yanlızlaştırıyorum bu durumdan nasıl kurtulurum?

Benim babam 3 yıl önce vefat etti o vefat etmeden önce aramız pek iyi değildi annem de babamın vefatından sonra evlendi babam vefat etmeden önce boşanmışlardı çünkü . Şimdi yeni düzende hiç bir şeye alışamadım sürekli kendimi soyutluyorum yaşadığım evden hayatıma yeni giren insanlarla konusamıyorum annemin eşi ve üvey kardeslerimle sürekli odamda duruyorum ve hayatımda yasadıklarımı kabul edemiyorum lütfen bu duygu nasıl geçer?

serifenur

Uzak mesafe ilişkim (Betül Canbel)

Evet, dediğiniz gibi Mustafa sevgisini inkar etmiyor; hatta artık beni benden daha çok sevdiğini düşünüyorum. Benim hissettiklerim, ihmal oluşlarım beni ilişkimden geri tuttu. Her insanın yaşayabileceği gibi bir ilişki istiyorken bizde her şey sarpa sarıyor: yıllardır birlikte olmamıza rağmen hiçbir şey yapamamak, sadece iki saat buluşmuş olmamız, internetten tanışmış olmamız… Bunlar bizi çok yoruyor. Evet, birlikteyiz ama bir gerçekçiliğin içinde değiliz. Bu durum beni gerçekten “Mustafa’yı seviyor muyum?” diye düşündürüyor. Ailelerimizin bu ilişkiyi bilmesini önerdiniz; ama ben aileme—en azından sadece anneme—hangi cümlelerle bunu anlatacağımı bilemiyorum. Kendimi ikna edememişken ailemi nasıl ikna edebilirim ki? Şu soruyu sormuşsunuz: “Eğer şu an her şey mümkün olsaydı, tüm engeller ortadan kalksaydı ve sadece hislerinle karar verseydin, bu ilişkiye devam eder miydin?” İçimdeki tüm engeller, kaygılar, geçmişte takılı kaldığım kırgınlıklar ortadan kalkacaksa ve Mustafa’nın geçmişteki gibi olmayacağına emin olacaksam devam ederdim. Ama bu bir varsayım ve ben ihtimallerden, varsayımlardan çok sıkıldım. Gerçek görebileceğim, hissedeceğim şeyler olsun istiyorum; kalbim heyecanlansın, sıkılmasın artık istiyorum.

Neden hep kötü insanlarla birlikte olmak istiyorum?

Neden hep karakteri kötü insanlarla birlikte olmak istiyorum yardımcı olabilirseniz sevinirim sürekli olarak problem yaşamama rağmen ısrarla bunu istiyorum sonunda acı çekeceğimi bile bile güçlü bir karekter isterken sorunlar yaşıyorum acı çekiyorım bu süreçte yanlz kalıyorum acı çekiyorım çabuk insanlara inanıyorum. Çabuk aşık olup çabuk bıkıyorum ve bu beni çok mutsuz ediyor bunun önüne nasıl geçebilirim

Anlik duygu degişimleri yasıyorum nedenını öğrenmek istiyorum

anlık sınırle etrafımdakılere ve kendıme zarar vermeye basladım. Anlık ağlamalar, bağırıp cağırmalar ve bunları yaptıktan hemen sonra pişmanlık hissi nasıl duzeltıcegımı bılmıyorum son 1 aydır bu duruö boyle ilk regl donemıyle oldugunu dusundum ama cok gecmesıne ragmen hala ıstemeden anlık duygu degısımlerı yasıyorum bi sorun yasamıyorum hayatımda olan hıcbır sey hicbir durum yok suanda ama hala boyleyım yardımcı olabılır mısınız acaba?

OKB miyim veya sorunum ne olabilir?

Merhaba yıllar önce söylenmiş olumsuz bir söz olay yapılmış jest mimik bile aklıma geliyor yıllardır yenileri oldukça da ekleniyor tabii, birkaç saniye önce söylenen bir sayıyı ise unutuyorum, bazen kapı kollarına dokunamıyor tokalaşınca elimi çok yıkıyorum masamda su şişesi bırakamıyorum bişey yaparlar diye, bazı insanların bana takıntılı olduğunu ve pis şeyler yaptıklarına yemin edebilir ama kanıtlayamam uzatmamak için olay örnekleri veremiyorum, tırnak etlerimi yiyorum, evden çıkmak istemiyorum, biri bir görev verince veya rica edince yapana kadar stres oluyorum iyi biçimde yapmak zorunda hissediyorum, belirsizlikten alıştığım yerlerin ortamların değişmesinden yeni bir yere gitmek zorunda kalmaktan çok rahatsız oluyorum, kafelerde tabak bardak kullanmakta zorlanıyorum, dışarıdaki masalara oturmaktan çekiniyorum daha önce sokak hayvanı yatmış olabilir diye, en basit sorunlar bile baskıya sebep oluyor, bazen kalbim çok hızlı atıyor, uyku problemim oluyor dönem dönem, düşük bile olsa bazı sesler ve kokular beni çok rahatsız ediyor, dikkatimi toparlamakta zorlanıyorum, kalabalığı sevmiyorum yeni biriyle tanışmayı sevmiyorum. Dağınık olduysa kusura bakmayın, sanırım kelime sınırı da var o sebeple daha fazla yazamıyorum aklıma ilk etapta gelenleri aktarmaya çalıştım.

Yalnızlıkla baş edemiyorum

bu hisle baş etmek çok zoruma gidiyor artık. sadece bir his degil bir gerceklik. kimsenin olmayısı ve paylasma ihtiyacim cok can sıkıcı olmaya basladi. konusamadiklarimi yazmaktan cok yoruldum. bazen insan kendi disindakilere de anlatmak istiyor. ama kimse yok. birine ihtiyac duymaktan nefret ediyorum ama bu ihtiyactan cok bir gereklilik gibi artık. kimse bu kadar yalnız kalmamalı. ya ben? ne yaptım da nerde hata yaptım da boyle bir basıma kaldim