Psikoloji Kategorisi

Ruhen nasıl güçlü olurum

Ben kendimi genelde çok yalnız hissediyorum. Kuramıyorum insanlarla arada duygusal bağı bir türlü oluşturamıyorum ve nasıl oluşturulur onu da bilmiyorum. Mesela tanışıyorum günaydın diyorum ama sadece bununla kalıyor. Mesela kıyafetin güzel olmuş diyorum teşekkür ediyorlar. Ama arada bir bağ olur ya işte onu kuramıyorum bir türlü. sevilmek benim için çok önemli . ve benimde arkadaşlık kurmaya ihtiyacım var. Ama bunu kimseye anlatamıyorum. sanki kendimi insanlardan ruhen sıyrılmış bir boşluktayım gibi hissediyorum. ne yapmam gerekiyor bilmiyorum . Kendime yoneliyorum kafama takmamaya çalışıyorum ama olmuyor. kendimi avutmuşum gibi oluyor. Rüya gördüğümde onu tabirletiyorum ve benim içimde sevgi eksikliği olduğunu söylüyor . Ve bu sevgi eksikliğini de annem babamla dolduramıyorum. Annem babamla nedense anne baba bağını bir türlü kuramıyorum. Annemle babamla zamanda geçiriyorum ama annemle babam ne kadar beni düşünselerde ben kendimi yine yalnız hissediyorum ve içimdeki sevgi ihtiyacıni bir türlü tamamlayamıyorum. ama ne zaman annem babam hariç birisi bana ilgi gösterse hemen mutlu oluyorum. Kendime yöneliyorum ben iyiyim mutluyum. Mesela origami yapıyorum sevdiğim için . Ama bir süre sonra yine içimde bir eksiklik kalıyor hep.

Fiş topluyorum ve atamıyorum

Sürekli fiş topluyorum alış veriş fişlerini atmıyorum market giyim her ne fişi olursa olsun atmıyorum 2015 deki fişler duruyor evimde 10- 12 poşet fiş var sanki atınca önemli bir şey atıyorum gibi hissediyorum bende atmak istiyorum ama atamıyorum kurtulmam lazım lütfen ne yapabilirim Bilmiyorum sanki altınmış paraymış gibi atmıyorum evdekilerle çok tartışıyorum bu konu yüzünden yıllardır kurtulamıyorum acil yardım lazım

Özgüvenli biri nasıl olabilirim

Aşırı özgüvensizim. Toplu bir alana girince içim daralıyor ve çok utanıyorum. Kendimi beğenmediğim için sürekli insanları süzüp benden güzeller mi diye bakıyorum. Ve çok moralim bozuluyor. İnsanlarla konuşmaya çekiniyorum. Hiç arkadaşım yok çalışabilecek bir işde bulamıyorum bu yüzden. Eve hapsolmuş bi durumdayım. Tek başıma bir şey yapamıyorum. evde özgüvenimi geliştirecek bir şeyler bulabilir miyim? Kendi hayat akışımı nasıl değiştirebilirim. :(

Depresif ve kötü ruh halimden nasıl kurtulurum

Kendimi özellikle geceleri çok depresif hissediyorum genelde insanları güldüren neşe şaçan biriyim çevreme ama kendime çok kötü biriyim içimde sanki bir ateş var sürekli öleceğimi düşünüyorum veya hissediyorum iyi değilim özellikle ananemin vefatından sonra kendimi çok kötü ve yanlız hissediyorum ananemi çok seviyorum bana göre hala ölmemiş gibi ama onu çok özlüyorum kendimi hiç iyi hissetmiyorum derslerimde başarılı olmak istiyorum olamıyorum kendimi toparlayamıyorum hiç birşeye yetemiyormuş gibi hissediyorum bide kilo aldım üstüne artık hiç hayat enerjim yok herşey bomboş geliyo ne olursa olsun mutlu değilim büyük bir boşvermişliğin içindeyim üstelik üniversite öğrencisiyim derslerime çalışmıyorum herşey kötü gidiyo kendimi tek hissediyorum gelecek kaygım var napıcam bilmiyorum kafayı yemek üzereyim bide ölmekten çok korkuyorum.

Eskiden aglayabiliyordum ama yaklaşık 2 yıldır aglayamiyorum sebebi nedir?

İki yıldir ağlamak istesemde agliyamiyorum, bazen doluyorum ve saatlerce ağlamak istiyorum ama olmuyor içimde dağ gibi doluyor sanki, eskiden hiç böyle bir durumum yoktu aksıne çok sulu gozdum, iki çocuğum var hep dimdik durmaya çalışırım eşim ve çocuklarımla güzel biir ilişkim var, annem babamla da ebeveynden çok arkadaş ilişkisi var, bazı kötü olaylarda bile donuk kalıyor ve agliyamiyorum sebebi nedir lütfen bana yardım edin

Aşırı düşünmek

Merhaba ben üniversite öğrencisiyim. 21 yaşındayım. Şuan ara tatildeyim ve bu tatil bana birçok farkındalık yaşattı ama nasıl çözüm bulabilirim bilmediğim için size yazıyorum. Okul hayatım notlarım bunca senedir alabildiğim en kötü notlar oldu. Sürekli erteledim içimden gelmedi arkadaş ortamına takıldım insanların lafına kandım saçma sapan eleştirilere maruz kaldım. Sürekli aklıma çok zor yapamam diye kodladım. Hayatımda ilk kez bu dönemlerde hep ilk en kötüsünü aklıma getirmeye başladım stresten hiçbir şey yapamaz hale geldim. Bu insan ilişkilerine de yansımaya başladı. Önceden gülüp geçtiğim şeyler artık zoruma gitmeye başladı. Arkadaşlarımın şaka babında yapmış olduğu şeyler zoruma gitmeye başladı onlara bunu söyleyemedim aksine kendi içimde sürekli düşündüm aynı şeyi binlerce kez düşünmeye başladım ve çıkmaza girdim. Birçok hayalim vardı ama insanların tepkisinden çekindim eleştirirler diye yapamaz hale geldim hayalimin biri örnek veriyorum yazar olmak ama korkuyorum. Korku demişken derslerim konusunda veya normal hayatta bir iş olsun geciktiriyorum ve zaten yetiştiremem korkusuyla hiç başlayamıyorum. İnsanlarla arama mesafe koymak istiyorum çünkü bazı insanların bana iyi gelmediğinin farkındayım ve kırmadan nasıl uzaklaşırım bilmiyorum. Kafam o kadar dolu ki artık rahatlamak istiyorum. Öfkeden stresten uzaklaşmak istiyorum. Çok uzun oldu farkındayım yardımcı olursanız sevinirim.

Somut adımlar atmak için ne yapmalıyım

Merhaba ben stresle karşı karşıya kaldığımda birisi hayatımdan çıkıyorsa veya yeni bir şeylere başlıyorsam öğürme mide bulantısı yaşıyorum. 1 sene önce bir ayrılık yaşadım ve hala atlatamadım o kişiye çok bağlandım şu an kitaplar okuyorum araştırmalar yapıyorum oradaki sevgi sandığım aslında bağlanma stilleri vs bunları öğrendim. Ancak kaygı düzeyimi kontrol edemiyorum işe başlamıştım her şey yolunda giderken öğürmem mide bulantım başladı. 3 senedir evdeyim ve o kişiye de bu yüzden çok bağladım aslında bir uğraşım olsa bunlar olmazdı dediğim gibi farkındayım ancak anksiyete kendi başıma çözebileceğim bir alan değil ve bu durum olduğunda nefes egzersizi yapıyorum ancak olmuyor. Bir de en yakın arkadaşım da kendi kabuğuna çekildi sosyal izolasyon yaşıyor kendi içinde ve yanımda destek olacak kimse yok yalnız kaldım yeni bir şeylere de anksiyetem yüzünden adım atamıyorum. Bütçem yok terapi alamıyorum. Buna rağmen oluyorum kendimi değiştirmek için savaş veriyorum desem yeridir. Stresli bir durumda yemek yemek istemiyorum. iştahım hemen gidiyor. Hayatıma kaldığım yerden devam edemiyorum. Kaygılarım yüzünden iki şeyi aynı anda yapamıyorum. Diyelim ki çalışıyor olsam ve bir önceki gün arkadaşımla yollarımı ayırsam o an başlar zaten iştah kesilir ertesi gün işe öğürerek giderim sürekli düşünürüm. Gülemem eğlenemem. Hayatıma devam edemem kusarım mide bulantılarım artar ve böyle bir senaryo içindeyim o yalnızlık hissi çok kötü. Dünya başına yıkılmış gibi oluyor. Buradan kendimi çıkarmak istiyorum. Bu konuda somut adımlar neler olur. Söyleyeceğiniz her bir kelime çok kıymetli benim için

Neşeli görünüp görünmediğime nasıl takılmam

Ben normalde çok gülerim konuşurum birileri mutsuz olduğunda güldürmeye çalışırım ama bazı insanlar vardır ya gerçekten gördüğün anda artı elektrik alırsın ve hep pozitiflerdir onlar. Ben sanırım onlar gibi olmak istiyorum hani nasıl desem işte birileri benden bahsederken işte çok neşeli enerjik pozitif desinler istiyorum ama bu çok yorucu herkes öyle olamaz bunu da biliyorum böyle dışardayken de mutlu sürekli gülerek dolaşmıyorum ve bu durum bende anlamsız bir şekilde kaygı yaratıyor insanlar çok somurtkan bu der mi çok mutsuz der mi gibi düşüncelere giriyorum ve bu durumdan hiç hoşnut değilim.

Takıntılı olmak aşırı düşünmek

Merhaba ben üniversite öğrencisiyim . 21 yaşındayım. Şuan ara tatildeyim ve bu tatil bana birçok farkındalık yaşattı ama nasıl çözüm bulabilirim bilmediğim için size yazıyorum. Okul hayatım notlarım bunca senedir alabildiğim en kötü notlar oldu. Sürekli erteledim içimden gelmedi arkadaş ortamına takıldım insanların lafına kandım saçma sapan eleştirilere maruz kaldım. Sürekli aklıma çok zor yapamam diye kodladım . Hayatımda ilk kez bu dönemlerde hep ilk en kötüsünü aklıma getirmeye başladım stresten hiçbir şey yapamaz hale geldim. Bu insan ilişkilerine de yansımaya başladı. Önceden gülüp geçtiğim şeyler artık zoruma gitmeye başladı. Arkadaşlarımın şaka babında yapmış olduğu şeyler zoruma gitmeye başladı onlara bunu söyleyemedim aksine kendi içimde sürekli düşündüm aynı şeyi binlerce kez düşünmeye başladım ve çıkmaza girdim. Birçok hayalim vardı ama insanların tepkisinden çekindim eleştirirler diye yapamaz hale geldim hayalimin biri örnek veriyorum yazar olmak ama korkuyorum. Korku demişken derslerim konusunda veya normal hayatta bir iş olsun geciktiriyorum ve zaten yetiştiremem korkusuyla hiç başlayamıyorum. İnsanlarla arama mesafe koymak istiyorum çünkü bazı insanların bana iyi gelmediğinin farkındayım ve kırmadan nasıl uzaklaşırım bilmiyorum. Kafam o kadar dolu ki artık rahatlamak istiyorum . Öfkeden stresten uzaklaşmak istiyorum. Çok uzun oldu farkındayım yardımcı olursanız sevinirim.

Sosyal insanlardan korkmamın ve onlardan kaçmamın anlamı ne olabilir?

Sosyal insanlara karşı müthiş bir özentim var. Örnek olarak sosyal paylaşım sitelerinde gezdikleri yerleri gösterenler bende korkuya neden oluyor ve aynı zamanda onlara karşı bende içten içe bir hayranlık oluşuyor. Sevgili edinme konusunda özellikle sosyal olmayanlara yöneliyorum. Bu duygu durumunu aşmam mümkün müdür? Acaba bende sosyal fobi mi var? Var sanıyorum ama bazen oluyor çok sosyal oluyorum. Cevaplarınız için teşekkürler ediyorum.