Psikoloji Kategorisi

Endişelerim için ne yapabilirim?

Merhaba 8 yıllık evliliğim bitti saygısızlık ve aldatma yüzünden 2 tane evladım var. Şimdi kendime yeni bir hayat kurma peşindeyim. Boşanma dan sonra bir kişi oldu hayatımda kendisi hiç evlenmemiş hâlâ devam ediyoruz fakat benim güvensizlik ve endişelerim kaygılarım yüzünden git gide kötü davranmaya başladım kafamda kurup olmayan bir şeyi varmış gibi sergiliyorum haddini aşan kelimeler kullanmaya başladım kendimi tanıyamaz hâle geldim bu konuda nasıl bir yol izlemeliyim yardımcı olur musunuz 🙏

Nasıl mutlu olmam gerektiğini bilmiyorum, mutlu olmak istiyorum.

Merhabalar. Son zamanlarda kendimi inanılmaz mutsuz hissediyorum. Yaptığım şeyleri neden yaptığımı sorguluyorum ve her şey anlamsız geliyor. Kendi işimi yapmaya çalışıyorum ama bunu yaparken maddi sıkıntılar yaşıyorum. Kendi kendimi oyalıyormuş gibi hissediyorum. İşimde de kendimi sürekli yetersiz hissediyorum. Bunun yanında yalnızlık hissiyle savaşıyorum. Var olan arkadaşlarıma da uzak hissediyorum. En yalnız hissettiğim doğum günümü geçirdim. Erkek arkadaşım var hatta nişanlanmayı düşünüyoruz ancak her buluştuğumuzda kavga ediyoruz ve günüm iğrenç geçiyor, ben artık buluşma günlerimize mutlu bir şekilde gidemiyorum. Karşı taraf sürekli moralimi bozuyor doğum günümde bile kavga ettik. Ben bu kişinin doğru insan olduğunu nasıl bileceğim ? size şunu sormak istiyorum sevgiliyken bu kadar sorun yaşayan bir çift evlenince mutlu olabilir mi ? Birileriyle konuşmak istiyorum hatta terapiye de başlamayı düşünüyorum, teşekkürler.

Nasıl daha iyi olurum?

Ben bebekliğimde çok fazla ağlıyormuşum hatta geceli gündüzlü . Annem doktora götürüyormuş bir şeyi yok demişler yani uğraşmış bir şeyi yok demişler. Hatta 6 ay boyunca geceli gündüzlü ağlıyor muşum. Sonra işte eskiden tedavi eden yaşlı kadınlar varmış. Ona götürmüş karnında embelek var demiş. Ve çam sakızını sobada erit beze sar karnına koy demiş annemde yapmış o günden sonra eskisi kadar çok ağlamamışım. ve ben 4 buçuk yaşıma kadar emzik kullanmışım ve bana zor terk ettirmişler doktora götürmüşler doktor sobada emziği yakın yok edin demiş alışsın demiş. yapmışlar ama ben ağlamışım sonra alışmışım . Sonra işte 4 yaşında tırnak yemeye başlamışım . Ve annem bunun içinde doktora götürmüş ve acı oje sürün demiş ve annem denemiş ve ben buna rağmen tırnaklarımı yemişim. sonra işte anaokuluna gitmişim ve orada Sudenaz diye bir kız vardı o bana kötü kötü bakardı ne zaman öyle bakan görsem korkardım. Ve bende o kız öyle baktığında bir kenara çekilip onun yanından başka yere geçerdim. Şimdi mesela 17 yaşındayım ve bana böyle ters ters kötü bakan olsa korkarım o bakışlardan çekinirim. bir de benim babaannem vardı ve sürekli annemle kendisini kıyaslardı . Mesela ben 8 yaşındayken yaylaya gitmiştim . Benim yanımda kilo aldı. Annesi bakmamış diyip kolumu açıp gösterirdi. yani sürekli annemi millete hep kötülerdi bana da kotulerdi. ve annem çok stresliydi çünkü babamı ben 6 yaşındayken kaybedecektik. Kalp krizi geçirmiş kalbine pil takılmış. Ve doktor hatta rapor vermiş çalışamaz durumda diye . Yoksa hasta olmadan önce bakkal dükkanımız vardı onunla geçiniyorduk şimdi ise herhangi bir gelirimiz yok . Hatta annemgil bunun için İstanbul'a kadar bile gitti. ve bir sürü düğününden kalma altınını bozmak zorunda kaldı. bakmışlar buna rağmen babamın hak ettiği geliri vermemişler. Yani biz ekonomik sıkıntı çekiyoruz hatta annem işkura gitmiş başvurmuş ilkokul mezunu olduğu için ve birde torpili olmadığı için iş vermemişler . yani annem çok çaresiz durumdaydı ve stresli o yüzden beni döverdi ve üvey babaannem öz değil annemin beni dovmesine izin vermezdi ama bana psikolojik baskı uygulardı mesela ben onun yanında sanki bir kafeste kuş olur ya işte onun gibi bastırılmış hissederdim . ilkokula geçtim ilkokul hocam anneme engelliliği olabilir demiş annemde beni adana ya götürmüş bir şeyi yok gayet normal demişler . Ama ben ilkokulda hiç arkadaşlık kuramazdım ve kendimi hep yalnız hissederdim. Ya mesela herkes annesine babasına düşkün olur bense dedeme daha çok düşkündüm . çünkü dedem bana hiç kizmadı beni hiç dövmedi o yüzden dedeme daha düşkündüm. Bir de ben annemi de babamı da yani bir türlü benimseyemedim yani mesela hasta olurdum annem yanımda olurdu yemek niye olunca yedirirdi çünkü bizim ekonomik durumumuz iyi değildi. ben hatta hep düşünürdüm madem beni sevmiyorsa bana niye baksın eğer sevmeseydi evinden atardı diye düşünmüştüm ama sevse de mesela sinirlenince öfke kontrolü yoktu . döverdi. o yüzden ben annemden korktuğumu bilirdim . ve annem beni dovuncede dedeme giderdim . Dedemi bir sığınağım olarak görürdüm. Yani benim annemle yada babamla hiç anne baba kız ilişkisi olmadı. yani onlara kalpten sevemedim. annemgil elinden gelen her şeyi yaptı . hatta ben şimdi gidiyorum ve ben biliyorum bende bir tuhaflık var ama o kadar rehber hocama psikoloğa kadar gitmeme rağmen bir cozumu yok bir şeyin yok diyip gönderiyorlar. kendimi çok çaresiz hissediyorum 😞 ne yapmalıyım. sadece düşünce gücüyle tedavi değildi farklı yani uygulamalı tedavi olsa daha iyi olabilir çünkü ben kendime yöneldim ve sevdiğim işleri de yaptım buna rağmen istediğim gibi güclü değilim bana gore güçlü olmak kimsenin sevgisien ilgisine ihtiyacı olmamak ve duygusal açıdan güçlü olup hakkımı savunabilmek ve ben mesela hiç hakkımı savunamam yani sınır kıyamam hiç mesela biri benden bir şey istediğinde vermek zorundaymışım gibi hissediyorum. Çünkü o üvey babaannem bana ver diye baskı kurardı ben vermek istemezdim ahlaksızsın diyip yani beni millete kötüleyip dururdu ve ben vermek zorunda kalırdım ve şuan şu yaşımda bile benim bir şeye ihtiyacım olsun ben istediğimde vermek zorunda değilim diyenler oluyor . öylede olunca bende bu durumu kabullenmek zorunda kalıyorum. ve onlar isteyince de vermek zorunda kalıyorum mesela hayır deyip vermeyi denedim sonra bana aman Havva yemedik yemedik deyip tersliyorlar yani ben onlara vermek zorundaymışım gibi hissediyorum. hatta kendilerine de dedim bir şeyleri. değistirip dolaştırıp yine beni suçlu ediyorlar . Sınıftaki diğerleri de aman ver ne olacak sanki diyip vermemi istiyorlar hatta ben hocama dedim ben bir şey istediğimde vermiyorlar vermek zorunda değilim diyorlar dedim hoca da zorunda değiller dedi yani kimse desteklemediği için bu haldeyim. Bir şey dediğimde hadi ben böyleyim tüm sınıftami böyle diyip yine beni haksız çıkarıyorlar. Yani hiç hakkımı savunamiyorum ve kendimi çok yalnız hissediyorum ve ben ilkokulda da kendimi böyle hissediyordum . ve asla ve asla hakkımı savunamıyordum. ve hâla da savunamam hatta mesela okulda sabahleyin çantama börek katarim ondan sonra börekten sınıftakiler ister ama ben açım ve zaten kahvaltı yapmamışım ve buna rağmen vermek zorunda kaldım ve vermeyince de zaten az bir şey istemiştim olmezdim Havva diyip vermek zorunda bırakıyorlar ve vermeyince de suçlu ben oluyorum ama ben bir şey istediğimde vermek istemiyorlar bir şeyleri bahane edip ya da direkt hayır diyorlar . yani ben kendimi çok ezilmiş hissediyorum. peki bunun için ne yapmalıyım? Yani nasıl psikolojik açıdan güçlü olurum ? Bir de sevdiğim insanlara çok bağlanıyorum ve genelde seven taraf ben oluyorum . ve üzülen yarı yolda bırakılan haksızlık edilen de ben oluyorum. Ama bana en ufak bir ilgi gösteren olsun hemen ona gidiyorum ve sanki tüm hayatımı verecek mişim gibi oluyor . Yani fazla sevgi fazla değer veriyorum ve elimden gelen her şeyi yapmaya çalışıyorum. tek istediğim şey insanların sevgisine ilgisine muhtaç olmamak yani güçlü bir insan olmak yani içimdeki bu sevgi ihtiyacımı asla ve asla ne yapsamhatta kendime bile yönelsem hani bir insanı avutursun ya ben de işte öyle oluyorum. yani sadece kendimi avutuyorum çünkü hep içimde sürekli ilgi ve sevgi ihtiyacı var ve bunu nasıl aşarım ya da nasıl en aza indirebilirim lütfen bana yardımcı olun ben üç ay sonra 18 ime girecegim yani Psikiyatriye gitmek istiyorum ilaç verseler iyi olabilir çünkü bunu sözel olarak denedim hatta psikoloğa kadar bile gittim buna rağmen çözüm yolu yok kendine yönel dediler yöneldim hatta en sevdiğim şeyleri de yaptım hatta kendime bile yöneldim ama içimdeki o sevgi ihtiyacını gideremedim hatta ben bunu annemede söyledim . Annemde bana sarıldı ilgi gösterdi ama bu sevgiyi annede görmek benim ihtiyacımı gidermiyor ama anne babam hariç başka bir insan bana Güler yüz gösterse çok mutlu oluyorum ama böyle olması beni çok yıpratıyor lütfen bana yardımcı olun . Ben bu yazıyı saatlerce yazıyorum lütfen dediklerimi ciddiye alın çünkü bunlar yalan yanlış ya da abartı değil ben gerçekten bu yazıyı tüm samimiyetimle yazdım lütfen sizde ne yapmam gerekiyorsa yardımcı olun. Kendimi o kadar yalnız o kadar çaresiz hissediyorum ki ne yapamam lazım

Bu zor dönemimde neler yapabilirim?

Merhaba. Mesleğime çok büyük hayallerle başladım ancak çalıştığım ortamın benden bir şeyler götürdüğünü fark ediyorum. Ailemden çok uzak bir şehirde ve imkansızlıkların olduğu bir yerde yaşıyorum. Yaklaşık 1. 5 senedir işimi yapıyorum ama sanki yıllardır çalışıyormuşum gibi yıprandığımı fark ettim. İşimden arta kalan zamanlarım oluyor ancak değerlendirmekte zorluk çekiyorum. Bir buhranda gibi hissediyorum. Bunda motivasyon eksikliğinin etkili olduğunun farkındayım ama kendimi ne kadar zorlasam da başladığım bir etkinliği devam ettiremiyorum, bırakıyorum. Çalışma arkadaşlarımla bir ilişki kuramıyorum(hem hemcinsim değiller hem yaşam tarzı olarak farklıyız). Buraya daha yazamadığım birçok faktör var ve ben yönümü kaybetmiş gibi hissediyorum. Ailemi ziyaret edeceğim zamanları dört gözle bekliyorum. Şehrin imkansızlığı, uygun arkadaş edinememe, mobbing gibi sorunlarla baş etmek zorundayım hissi beni çok yoruyor. Çok empati yapan, insanlara yardımcı olmayı seven biri olmama rağmen son zamanlarda yaşadığım şeylerden kaynaklı böyle olmamam gerektiğini anladım ve olmak istemediğim gibi davranıyorum . Galiba bir savunma biçimi bu. Ama hayatımın çok zora doğru sürüklendiğini hissediyorum. Çok düşünüyor ve kafaya takıyorum. Uykularımı, günlük yaşamımı etkiliyor. Bu durumda bana nasıl bir yol gösterebilirsiniz?

İkili ilişkilerimde nasıl sınır çizerim?

3 yıllık ilişkim geçmiş konuların yıllar sonra tekrar gündeme gelmesiyle bitti araya güvensizlik hissi girince de ilişkide uzaklaşmalar meydana geldi kötü ayrılmadık fakat her şey güzel giderken son mesajlaşmamızda tatlı bir sohbet ederken mesajımı aktif olmasına rağmen görüldü bile yapmadı Instagramda takipleşmiyoruz ama profil fotoğrafını değiştirdi fake hesaptan takip ediyorum başka kızları takip ettiğini de gördüm ne yapmalıyım engelliyim mi döndüğünde nasıl bir tavır sergilemeliyim hiç cevap vermemeli miyim yoksa umursamaz mı davranmalıyım üzerinden 2 ay geçti mesaj vermemesinin 2025 e girmemize 2 ay kala atmıştım şimdi 2025teyiz onu orada mı bırakmalıyım bu süre zarfında mesaj atıp neden mesajıma bakmadığını sormak istedim aslında ama bende bu yaptığı davranışa karşılık onu umursamıyor gibi davranmak istedim ve yazmadım hiç engellemedim de profilini değiştirdi mesela ondan önce benimde aklımda değiştirmek vardı ama onu takip ettiğimi düşünmesin diye o değiştirdikten sonra ben biraz daha beklemeliyim değiştirmek için diye düşündüm bana dönsün sürünsün de istiyorum ama bunu nasıl yapıcam bilmiyorum bu arada uzaktan akrabayız uzaktan amcamın oğlu oluyor aynı yerde oturuyoruz aslında ama o hemşir olduğu için Tatvan'da neden bana böyle yapıyor net değil belirsizlik içinde bırakıyor beni evet ilişkimiz bitmişti ama sonra tekrar buluşmuştuk tekrar güzel giden bir sohbetimiz vardı sonra tekrar belirsizlik girdi sonra geçmiş konular açılmaya başlandı bana sorduğu şeylerden bana güvenmiyor hissi yaşadım hakkımda duyduğu yalan yanlış şeylere inanmış ona doğrusunu anlattım sana inanıyorum demesine rağmen bana böyle belirsiz davranmaya devam etti abimle de bizim ilişkiden sonra arkadaş olmuştu ve abimle araları bozulmuştu hata abimdeydi daha onunla görüşmüyor ama acaba bu sebeptende mi bana soğuk davranıyor ne yapacağımı bilmiyorum

İlişki yaşamaktan korkuyorum

Merhaba 25 yaşındayım ve hiç ilişki yaşamadım korkuyorum nedenin bilmiyorum evlilikten bahsedilince dinlemek istemiyorum ailemden çok evlilik baskısı var aile baskısıyla evlilik istemiyorum bı yandan ilişki yaşamakta istiyorum ve bu korkuyu nasıl yeneceğim bilmiyorum utangaçlık ve çekingenlik de var her şeyi içime atıyorum dışarı aktaramıyorum anlaşılamamaktan çok yoruldum ne yapabilirim ? YARDIMCI OLABİLİRMİSİNİZ BENDE DİĞERLERİ GİBİ İLİŞKİ İSTİYORUM ONLAR GİBİ OLMAK İSTİYORUM .

Ağlama krizlerini nasıl aşarım?

Ufacık bir olayda gözlerim doluyor ve direkt ağlıyorum olayları çok kafama takıp ağlama krizlerine giriyorum çığlık atarak ağlıyorum kafamda bir sürü kötü düşünceler geçiyor ve 10 15 dakika boyunca ağlamalarım devam ediyor o an ölecekmiş gibi hissediyorum eğer dar bir kıyafet varsa çıkarmak istiyorum çıkartırken boğulacakmış gibi hissediyorum bu olayı yaşarken ağlamam bitince kendimi yetersiz hissediyorum ve tekrar ağlıyorum ne yapmam gerekiyor bilmiyorum

Neden geçmişe takılıyorum ?

Merhaba sürekli son zamanlarda geçmişe takılı kalıyorum örneğin birini sevmiştim kardeşimin o yada ben demesi kardeşimi seçmem, sınava hazırlanırken sen başaramadın olmuyor hissi, küçükken babannemin yaşadığı mahallede gecen cocukluğum, ( babannem vefat etti) okul anılarım, sürekli bir geçmişe özlem var içimde bunları çevremdekilere anlatma tekrarlı olarak şunu yaşamıştık bunu yaşamıştım diye anlatmam yani kısaca son zamanlarda sık olunca bu Ne yapmam gerekiyor sorusu barındı neden bunları düşünüyorum? Neden anlatma gereği duyuyorsun demeye başladım bende sormak istedim size şimdiden teşekkür ediyorum

Sürekli ağlıyorum

Sürekli ağlıyorum çok mutsuzum kimseyi görmek istemiyorum tek başıma kalmak istiyorum kendimle kalmak istiyorum ama bu pek mümkün değil ne yapacağımı bilmiyorum ailemi üzmek istemiyorum kimse kırılmasın problem çıkmasın istiyorum aile ta da arkadaş çevresi kimse üzülmesin kendi problemini kendim halletmek istiyorum ama olmuyormuş destek almak istiyorum ama neyi nasıl yapacağımı bilmiyorum üzgünüm ama bu kadar sorun ne olacak . ..

Okuldaki rehberliğe gittiğimde içimden ağlamak geliyor

Pazar günü akşamları her zaman boşlukta gibi oluyorum sıkılmış gibi okul yüzünden galiba bilemiyorum her pazar yaşıyorum ağlayasım geliyor bazenleri veya her gün ağlamak sanki benim için rutini olmuş gibi bıktım yani veya okuldaki rehberliğe gittiğimde içimden ağlamak geliyor okulda arkadaşım da yok istiyorum ama cesaret edemiyorum ne diyeceğimi bilemiyorum, yakında psikolog a başlamayı düşünüyorum lütfen bana yardımcı olur musunuz inşallah beni anlarsınız