Psikoloji Kategorisi

Ne kadar sevsek yine de birbirimize zarar veriyoruz

Bir gün iyiysek üç gün tartışıyoruz bazen benden kaynaklı bazen ondan en ufak bir hareketime kızıyor birbirimizi seviyoruz bundan eminim ama onun düşünceleri benim düşüncelerim uymuyor bir çatışma yaşanıyor illa ki onun benden bekledikleri yapmamı istediği şeyler ben yapmak istemesem de kabul ediyorum kendimi değiştirmeye çalışıyorum kaç kere ayrılmayı denedim ama yanında söyleyemedim onu bırakamadım ne onunla ne onsuz yapabiliyorum ne yapmam gerekiyor kendimi hiç iyi hissetmiyorum sevmek böyle bir şey mi yanında mutlu huzurlu hissetsem de çok kısıtlıyor her şeye karışıyor bir çözüm bulamıyoruz her tartışmada eski konuları açıp duruyoruz birbirimizi üzüyoruz ama ayrılamıyoruz da düşünmekten acaba buna kızar mı diye düşünmekten aramız kötü diye yemek yiyememekten sinirden stresten saçlarımın dökülmesinden her şey bıktırdı artık bir hevesim kalmadı ne yapmam gerekiyor bilmiyorum ilerde ne olacak nasıl devam edecek düşünemiyorum anı yaşamıyorum hep mutsuzum düşünceliyim yorgunum kimseyle konuşamıyorum yemek yiyemiyorum sadece uzanıp müzik dinleyip düşünmek kafa yormak istemiyorum hayatımda olmasını istiyorum ama bu fikirlerini değiştirmesini istiyorum bazen de ayrılmak istiyorum ne yapacağım lütfen yardımcı olun bana psikolojim bozuldu

Kalp mi mantık mı?

Kalbimi dinlemeyip mantığımı dinlediğimde vicdanım da yüreğimde hiç rahat etmiyor. Kalp midir bizi akışta tutacak olan o sakinliği dinginliği verebilecek yoksa mantık mı? Kalbi özellikle de duygularda geri planda mı tutmak gerekiyor? Kalbimizin sesini dinlesek sanki daha özgür hissediyoruz fakat kalp bişey söylediğinde tersini kabul edip direndiğimizde sanki kendi kalbimizi de kırıyor gibiyiz şahsen benim içim hiç rahat olmuyor hep bir burukluk hissediyorum sanki esas beni görmüyor gibi. .. doğru olan hangisidir ?

Psikolojik olarak panik anında nasıl rahatlayabilirim?

Bazı ortamlarda kendimi ifade ederken zorlanıyorum. Bunu nasıl aşabilirim? Panik atak demek istemiyorum yaşadığım şeye ama ona benzer bir let oluyor. Hızlı nefes alıp veriyorum, başıma ufak bi ağrı giriyor, kendimi o an ifade edemiyorum ve tekleyerek konuşuyorum. Bu durum ailemde başka kimse de bulunmuyor Sizce Ben bu durumu neden yaşıyorum? Bunu aşmak için pratik yöntemler bulunuyor mu? Teşekkür ederim şimiden ederim

Olayları nasıl kişisel algılamam?

Merhabalar, çevremde bazı insanların arkamdan konuştuğunu düşünüyorum yani gerek bunu biliyorum gerek tahmin ediyorum ama bazen de olayları fazla kişiselleştiriyorum bir grup kendi arasında konuşuyorsa o an onları net bir şekilde duyamıyorsam ya da şu düşünceye giriyorum; ya benim hakkımda konuşmuşsa, ya bir şey demişse ? benimle mi ilgili konuşmuşlardır acaba diye düşüncelere giriyorum aslında şunu diyordum bu benim kontrolüm dışında ben onların konuşmaları hakkında bir şeyi yönlendiremem diyorum kendime ama sanki bir yandan da başka bir şey mi yapsam bu konuda diye düşünüyorum hem bu olayda hem de olayları kişiselleştirme hakkında nasıl bir yol izleyebilirim acaba ?

Utanç verici anılarımı nasıl unutabilirim?

Geçmişte lisede, çocukluğumda yaşadığım utanç verici anıları unutamıyorum hem de aklıma gelince çok kötü oluyorum. Geçmişte yaşadığım anlık olaylar bile aklıma geliyor ve hayıflanıyorum ve bu anıları peşimi bırakmıyor sürekli aklıma geliyor. Bunların normal olduğunu bu tür anılara herkesin sahip olduğu. Sadece benim değil herkesin böyle anılarının aklına geldiğini kendime hatırlatıyorum ama yine de aklıma geliyor ve her geldiğinde çok kötü hissediyorum. Sinirlenmek, utanmak, kendine kızmak gibi duyguların hepsi bir arada. Bununla nasıl baş edebilirim.

Kaygılarımı nasıl törpülerim?

Önceden de sürekli kaygılı biriydim. Sürekli olabileceğin en kötüsünü düşünüp kendimi ona göre ayarlıyordum. Ama oğlum doğduğundan beri korkularım da arttı. Kaygılarım bu sefer oğlumla ilgili. Onunda benim gibi olmasını istemiyorum . Onun hayatını ona zehir etmek istemiyorum. Kaygılarını sağlıksız olduğunu bildiğim için sürekli kendime hatırlatıyorum düzelmeye çalışıyorum. Bunun bana annemden geldiğini çocukluk yaşantılarımın mirası olduğunun farkındayım. Kötümser bakış açısını nasıl atabilirim?

Tükenmiş hissediyorum, bir hayat nasıl yaşanır?

30 yaşındayım ve evdeyim kaygı problemi yaşıyorum öğürüyorum bir şeye başlarken veya stresli bir durum yaşadığımda. Şu an aile evinde yaşıyorum yakın arkadaşımın biri taşındı diğeri kendi içime kapandım dedi 5 aydır konuşmuyoruz çok tükendim 8 ay önce sevgilim, eski sevgilisini unutamadığını öğrendiğim için ilişkim bitti iş bulamıyorum tükendim. Kaygı problemi yüzünden işe başlayamıyorum. Hiçbir şey ilgimi çekmiyor o kadar yorgunum ki bu sene çok yoruldum. Aile evinde özellikle şu an işim yok diye her şey benim görevim oldu. Herkes evi otel gibi kullanıyor kardeşlerim özellikle asla destek olmuyorlar benim görevim yemek temizlik yapmak oldu. Annem bu durumu asla yadırgamıyor günah keçisi gibiyim evde benimle tartışıyor sürekli asla sevgisini göstermez kızım bir şeyin mi var demez. Eve yardımcı olduğum halde bana söylenir durur. İşe giremediğim için sürekli canımı acıtan iğneleyici laflar söyler. Ama diğerlerine canım kuzum tarzında. Ben bu hayattan o kadar yoruldum ki. Ne kimseyle tanışasım var ne hayata karşı bir isteğim kaldı. Arkadaşlarım ailem eski sevgilim beni öylesine yaraladılar ki benden geriye hiçbir şey kalmadı. Eski sevgilim o kadar yalanlar söyledi ki insanlara güvenim bitti. Arkadaşım desen en ihtiyaç duyduğum zamanlar da ortada yok. O kadar yalnızım ki. O kadar tükendim ki. Aylardır kendimi güçlü tutmaya çalışıyorum. Ama kimse benim ne halde olduğumu umursamıyor. İnsanların işine yaradığım kadar varım bu hayatta. Beni kandırabildikleri kadar varım hayatlarında. Onların ihtiyaçları söz konusu olduğunda en iyi arkadaşım. Duygusal ve fiziksel olarak ağır bir yükün altındayım. Bedenim kusmak istiyor. Öğürüyor altında yatan sebebi bulamıyorum. Keşke kendi elimden tutup bu ailenin bu hayatın içinden çıkarsam kendimi ama biliyorum yalnız olmayacak. Kimseye de inancım kalmadı. Bir hayat nasıl yaşanır unuttum.

Sinirlendiğimde nasıl çok fazla tepki göstermem?

Bir şey olduğunda ve o olaya sinirlendiğimde karşı tarafa çok ani ve fazla tepki gösteriyorum bağırıyorum gözüm dönüyor hiç bir şey görmüyorum bir şeyleri etrafa saçmak istiyorum ya da karşımdaki hata yapan kişiyi dövmek istiyorum sonrasında başım dönüyor ve çok yorgun ve bitkin hissediyorum kendimi en küçük hataya tahammül edemiyorum gözüme batıyor ve gıcık oluyorum bunları ister istemez yapıyorum fark etmeden

Sürekli birilerini birilerine benzetmek normal mi?

Merhaba umarım iyisinizdir. Benim aslında son zamanlarda dikkatimi çok çeken bir şey ister istemez bunu yaptığımı fark ettim. Sürekli birilerini birilerine benzetiyorum. Örneğin televizyonda oynayan bir oyuncuyu komşumun çocuğuna veya izlediğim videodaki bir kız sevmediğim birisine benzetince o kişiyi engelliyorum. İkisinin aynı kişiliğe sahip olduğunu düşünüyorum. Sevdiğim birisine benzetince sempati duyarken sevmediğim birisine benzetiyorsam eğer o kişiyi görmeye duymaya tahammül edemiyorum. Bu konuda ne yapabilirim veya neden oluyor olabilir merak ediyorum. Normal mi değil mi. Sürekli birilerini birileri ile ilişkilendirme ye ve benzetmeye başlıyorum.

Sevgilim neden olmuyor?

Ben evde sıkılıyorum ama sevgili bulmakta problem çekiyordum hiç sevgilim yok canım sıkılıyor hayat sıkıntılı bir türlü sevgili olamıyorum. Bulamıyorum ya da tavlayamıyorum ne yapsam olmuyor sevgili istiyorum ama hala, umudum kalmadı sevgili yapmaktan yana ara tara bulamıyorum hiç sevgilim yok 20 yaşıma geldim daha hiç sevgilim olmadı, sevgili olmayınca hayat boş sevgiliyi bir türlü bulamadım ben sıkıldım artık sevgilimin hiç olmamasından.

bbbb