Psikoloji Kategorisi

Siklotimi Borderline tanılı biri olarak mutlu değilim, ne yapmam lazım?

Merhaba siklotimi borderline tanım var 19 yaşımdan beri. Duygu geçişlerim hızlı oluyor okulu zorlanarak bitirdim büyük depresyona girdim ilk zamanlar yataktan kalkacak halim olmuyordu neyse zor bela bitirdim ama şimdi iş hayatımda da zorlanıyorum. Hiçbir şeye odaklanamıyorum, çalışamıyorum istemiyorum, o kadar zor geliyor ki her şey kendi kendimi sabote ediyorum. Kapasitem var zekiyim çevrem de aynı şeyden şikayetçi benim için üzülüyorlar ama o kadar yorgunum ki 1. 5 yıllık ilişkim var aynı işyerine soktu beni iş öğreniyim iş bulana kadar diye ama performansım o kadar düşük ki fark ediliyor söylediler daha moralim bozuldu ne yapmam lazım. Sevgilim ailemin beni prenses gibi yetiştirdiği için böyle olduğumu düşünüyor ama hastalık gemisinden haberi yok. Tek çocuğum ailemin eğitim seviyesi yüksek gelirimiz yüksek ama bi türlü mutlu değilim isteğim yok yaşama karşı ne yapmam lazım yardım edin lütfen

Saygısızlığa uğradığım ve bunu görmezden geldiğim için ne yapabilirim?

Stajda bir arkadaş ortam içinde sürekli beni bastırıyor ve laf arasında beni bozuyor ters çıkıyordu. Ben bunu hissetmedim yada hissetsem de rahatsız olmadım bunu içimde kendi kendime baktırdım. Sonra başka bir arkadaş buna neden izin veriyorsun neden alttan alıyorsun diyince adeta nefes alamadım içimde sanki hiç olmamış gibi davrandığımı hatta fark etmediğim duygular ortaya çıktı ve o anların hepsinde hissettiğim duygular birden ortaya çıkmış gibi oldu. Ağlama krizine girdim ki ben yılda birkaç kez ağlayan ve bunun bir kaç dk sürdüğü biriyimdir ama kendimi durduramadım ve uzun süre ağladım. Bu ağlama krizine saygısızlık yapan arkadaşın yanında oldu ve ben gözyaşlarımı tutamadım ben derdimi tam anlatamadım ama özür diledi ve hallettik. Ama benim asıl canımı sıkan saygısızlığa uğramış olmama rağmen bunu içten içe bastırmam o an içimin sıkıldığını hissediyorum içten içe moralim bozuluyor ve bunu belli etmiyorum bunu kendime de belli etmiyorum daha sonra o anı bir daha düşünmüyorum şimdi yeniden grup ödevi yaptığım insanlar bana açık açık saygısızlık yapıyorlar ve ben ne yapacağımı bilmiyorum yani bir şeyler sürekli canımı sıkıyor içimde tarif edemediğim bir duygu var böyle tam nefes alamamak gibi oksijen sanki ciğerlerimin yarısına ulaşıyor gibi çığlık atarak ağlamak istiyorum ama yapamıyorum ama artık daha sık ağlıyorum 1-1 buçuk ayda bire kadar düştüm umarım anlatabilmişimdir.

Giderek yalnızlaştığımı ve kendimi bu yola sürüklediğimi hissediyorum, neden ?

Gün geçtikçe daha çok yalnızlaştığımı hissediyorum. Üniversite 2. sınıfım. ilk seneye nazaran belirgin bir şekilde daha az aktiviteye katılma ve sosyalleşme hususunda gerilemem oluyor. bunun sebebi iletişimimdeki insan sayısının azalması değil kendi içimden gelen bir şeyler. Daha çok içime dönüyorum. insanlara karşı fikirlerimi veya arkadaşlarımla aramızdaki ilişkiye dair düşüncelerimi söyleyemez ve sessiz kalma eğilimi gösteriyorum, nasıl düzelteceğimi de bilmiyorum. bahsetmek istediğim bir diğer nokta, etrafımdaki çoğu dostumun ilişkileri var. ben 20 yaşındayım daha hiç karşı cinsle duygusal bir ilişkim olmadı ve bu durumu da kendi üzerimde eksiklik ve kendime karşı baskıcı bi duruma sokuyor. kesin tanı konulmasa da anksiyetemin olduğunu düşünüyorum. Bunun en büyük sebebi de kilo problemleri. küçüklükten beri bir sorun olan bu kilo sıkıntılarını ne yaparsam yapayım üzerimden atamıyorum ve sürekli kendimi düşük ve yetersiz görme eğilimine sokuyor. Şunu da belirtmek isterim normal sağlıklı düşününce abartılacak bir kilo problemimin olmadığını biliyorum ama konu özellikle sosyalleşme noktasına gelince bu bende inanılmaz bir baskı ve gerilime sebebiyet veriyor. Sürekli üzerimi düzeltiyorum sürekli gözleri bende mi acaba duruşum, görünüşüm hakkında ne düşünüyorlar fikri kafamda dönüyor ve onların düşüncelerini kendi üzerime olumsuz olarak yansıtıyorum. Şöyle anlarda yaşadığım oluyor. yolda ilerlerken bir grup kendi içinde gülse bile bunu kendi üzerime alınıp gereksiz strese sebebiyet verebiliyor. Yani en başında kendime olan saygımı gerek kilo problemlerim olsun gerek yalnızlaşma hissiyatı olsun gün geçtikçe kendime saygımı yitirdiğimi ve yetersizleştiğimi düşünüyorum. Şu detayı da vermek isterim diş hekimliği bölümünde okuyorum sosyal statü olarak kendimi yeterli görüyorum ama gerek kendimle olan ilişkimde olsun gerek insanlarla. Bu noktalarda yetersiz olduğum kanaatimdeyim.

Aşırıya kaçan hayal kurma sorun mudur?

Ben açıkçası çocukluğumdan beri hayal kuran ve hayal kurmaktan hoşlanan bir insanım fakat son olaylardan sonra hayal kurmalarım çok olmaya başladı bazen bir sorundan veya herhangi bir şeyden kaçmak için hayal dünyama sığınıyorum ama bu benim ders hayatım ve aile içi hayatımı çok fazla etkilemeye başladı ders çalışmaya başladığında hayal kurma okula gittiğimde hayal kurma gibi çok fazla sorun oldu ve bu beni çok fazla rahatsız ediyor bazen mutfakta ayakta sürekli yürürken hayal kuruyorum ve odanın etrafında dönüp dolaşıyorum ve tüpü sürekli açıp kapatıyorum fakat bunu pek bilinçli yapmıyorum bazen annem uyarıyor bazen ailedekiler uyarıyor ama bu hayal kurmam beni rahatsız etmeye başladı bazen ders esnasında hocanın ödediğini duymuyor ve hayal dünyama kaçıyorum böyle sürekli sürekli düşünce içerisindeyim pek bilinçli yaptığım bir şey dedim bazen böyle dalıp gidiyorum işte ne olduğu pek belli olmuyor hatta bazen birisiyle konuşuyorum konunun ne kadar ciddi olduğunu pek önemli değil bir anda hayal dünyamı dalıp gidiyorum ve cidden hem ben hem ailem hem arkadaşlarım çok rahatsız olmaya başladı bunun etrafındakileri anlattığım zaman da bunun belli bir hastalık olmadığını kendi kafanda olduğu bir şey olarak ifade ediyorlar internetten araştırdığım kadarıyla da evet böyle bir hastalık yok ama bir hastalık değilse ve ben bunu bilinçsiz yapıyorsam bir çaresini bulmam lazım o yüzden bir psikoloğa danışmak istedim ama bir rahatsızlık değilse eğer neden bir psikoloğa gideyim

Karakter özellikleri kalıcı bir şekilde değişir mi?

son zamanlarda kendimi çok pasif hissediyorum biri bana beni rahatsız edecek bir şey söylediğinde onu uyaramıyorum ve aklımdan geçen hiçbir cümleyi dile getiremiyorum susuyorum ve kendi içimde kendi kendimi yiyorum ama asıl konu ben 1 sene öncesine kadar hiç böyle biri değildim birinin bana kurduğu yanlış bir cümleden sonra direkt lafı yapıştıracak bir karakterde insandım kimseden ne çekinirdim ne lafımı esirgerdin ama şu an hiç öyle hissetmiyorum, eskiden insanlar ne düşünür ne der asla umrumda olmazdı ama galiba şu anda umursuyorum ve bunu kendime dahi söylemek istemiyorum. Bu değişkenliğe sebep olacak bir olay yaşadım mı diye kendime soruyorum ama cevap alamıyorum, bazen kendime olabilir geçici bir süreçtir diyorum ama canımı çok sıkmaya başladı. Ben daha önce hep oturmuş bir karakterim ve oturmuş özelliklerim var diye düşünüyordum zamanla bu özelliklerim değişince kendimi kötü hissetmeye başladım acaba ben daha önce öyle bir kişi değil miydim kendimi mi kandırıyordum diye düşünüyorum. Bazen bu düşüncelerim bana çok saçma ve anlamsız geliyor kendime kızıyorum ama dönüp dolaşıp yine aynı yere geliyorum.

Kendimle kavga etmeyi nasıl bırakabilirim?

Kendimle sürekli bir kargaşa bir kavga içerisindeyim, çok uzun süredir böyle bir problem yaşıyorum sanki içimde iki kişi sürekli tartışıyormuş gibi artık çok yoruldum. Bu sorun kendimden soğumama neden oluyor ve ne yapmam gerekiyor bilmiyorum sıkıldım artık bu döngüden kendimi tanıyamıyorum kafamdaki iki kişi sürekli birbiriyle çelişiyor, acaba kendi benliğimi kabul edemediğim icin mi yaşıyorum bunu bilmiyorum. Bu durumu nasıl aşabilirim ?

Insomnia olduğunu nasil anlarım?

Çok fazla uyku sorunu yaşıyorum. Geceleri uyuyamıyorum ve bir kez uyanırsam bir daha uyuyamıyorum. Bu sorun hayatımda bi çok olumsuzluğa neden oluyor. Ve gün içinde ne kadar uykusuz olursam olayım hatta hiç uyumasam bile bu beni gün içinde rahatsız etmiyor. Yani yorgunluk veya uyku hali olmuyor. Rahatça durabiliyorum. Ama gün içinde uyumam gereken miktardan çok az uyuyorum. Ve dershaneye gidiyorum bu beni çok etkiliyor. Bunun neden kaynaklandığını da anlamış değilim. Bir şey düşünmüyorum veya bi sorundan kaynaklı da değil. Ama bir şekilde hiç uyuyamıyorum. Erken yatsam bile bu aynı oluyor. Insomnia olduğunu düşündüm, araştırdım ama kesin sonuca ulaşamadım.

Gerçeklikten kopuk gibiyim. Ne yapmam gerek?

Genel olarak yaşantımda sürekli yorgun, halsiz, sanki gerçek dünyadan kopuk gibiyim hatta öldüm de acaba ruhum burada olduğu için mi görünüp önemsenmiyorum ya da başka bir tabir. birisi konuştuğu zaman onu duyuyorum ama anlamıyorum yani sanki farklı frekans gibi ses var ama algı yok. ders için YouTube'dan bir video açtım adam konuşuyor duyuyorum ama algım kayboluyor. kendimi hiç normal görmüyorum özellikle 2 3 haftadır uyku bozukluğu halsizlik vb gibi şeyler var. zaten hiperaktivite bozukluğu dikkat dağınıklığı gibi sorunlarım var ve bunlar için eski psikiyatrim 2 tane ilaç vermişti abizol ve rustral kullandım 1 yıla yakın. bir cümle kurmak için bile çok düşünüyorum yani şöyle anlatacağım bu yazıyı yazarken bile anlatmam gerekenden çok farklı konular olmuş olabilir. bu şekilde işte gerçekten bir sorun varsa doktora gideceğim veya önerileriniz benim için çok önemli. teşekkürler.

Aşırı duygusallıktan nasıl kurtulabilirim?

Merhaba, ben üniversite 1. sınıf öğrencisiyim bu yıl yeni bi şehre taşındım yeni bi okul yeni arkadaşlar ama ailemi o kadar çok özlüyorum ki…Sürekli mutsuz hissediyorum aslında bu bende bu yıl olan bir şey değil kendimi bildim bileli hep çok duygusalım sürekli mutsuz hissediyorum kendimi sürekli bir şeyleri düşünürken buluyorum geçen sene dershanede bir öğretmenim vardı o bana çok iyi geliyordu ben konuşmadan beni anlıyordu öğretmenimin desteğini onunla konuşmayı çok özledim şu anda sizle konuşmak bile o kadar iyi geldi ki teşekkür ederim

Kan aldırma fobisi

Öncelikle merhaba ben 17 yaşında bir genç kızım neredeyse çocukluğumdan beri ailemin kavgaları gerek siddetli gerekse onların kavga etmesinden kendime zaman ayıramıyorum ama şu sıra daha da büyük sorunum var doktora gitmem gerek fakat iğne fobisi yüzünden gidemiyorum korkmuyorum aslında 1 gram acısında ama kolumu açmak onların bağlaması o iğne girdikten sonra o çekilme hissi beni bitiriyor geçen kardeşimi götürdüm ( 15 yaş kız ) ondan kan alınırken yanında bile olamadım dışarıda bekledim çıktı bende bir şey yoktu oturduk banka abla iyiyim dedi bı süre geçti ben terlemeye başladım da kucağına yatcam dedi tamam dedim yattı fakat bi süre sonra benim kulaklar uğuldamaya mide bulanmaya başladı tabiri caizse sanki madde içen insanlar vardır ya onlar o içtiğinin kafasını yaşar aynen öyleydim ( maddeye ve o tarz şeylerden nefret ederim aşırı karşıyım) dedim sen otur burda ben yere oturdum soğuk soğuk terlemeler aslında açlık falan diyorlar ama değil aç da olsam tok da olsam hep böyle asla cesaret edemiyorum o koltuğa oturup o kanı vermeye imkanım yok paralı şekilde tedavisine batırmaya sağlığım tehlikede napcağımı şaşırdım artık size yazayım dedim ( Çocukluğumda da böyleymişim hatta hayal meyal hatırlıyorum max ana okulu ve ya birinci sınıf yaşlarındaydım daha da küçük olabilirim zorla kan almaya calışıyolardı hemşiresi babamlar sağlık çalışanları falan doktor yani kanı alacak kişi karşımdaydı konuşuyordu ben ona tekme atıyordum doktor babama baktı o da bana aşırı derecede bağırıp çağırmakla meşguldü hep annem zaten sürekli konuşur ve hep kavga çıkartır haklı sanar kendini doktora batırcan iğneyi diye bağırmıştı babam napacağımı şaşırdım size yazıyım dedim umarım görür ve cevaplarsınız ❤️

Kubraak