Psikoloji Kategorisi

Hiç bir şeyden keyif alamıyorum hep mutsuzum

Evliyim 2 çocuğum var 24 yaşındayım. Çocuklarım daha küçükler. Normalde çok neşeli ama bir o kadar da sinirli biriyimdir. Ama uzun süredir hep mutsuzum sürekli geçmişte yaşadığım şeyleri düşünüp üzülüyorum kafamda olmayan şeyleri kuruyorum . Hiç bi şeyden keyif almıyorum. Hiç bir şey yapmak istemiyorum. Evden çıkmak istemiyorum. İştahım yok yemek yemek istemiyorum. Sürekli ağlamak istiyorum. Her şeyden sorun çıkarmak istiyorum. Kimseyi anlamak istemiyorum . Hep kendime anlayış bekliyorum. Herkese bağırıp çağırıyorum sürekli bağırmak istiyorum

Çok fazla öfke problemim var

Ben her şeye çok çabuk sinirleniyorum. Ve hiçbir şeye tahammülüm yok. Yeni bir arkadaş bile edinemiyorum. 21 yaşındayım ailevi sorunlarım çok oldu bunlardan dolayı sanki içim dopdolu küçücük bir şey koysam taşıyorum. Mutlu olmak için geçmişteki bu travmaları atlatmam gerekiyor . İlgi görmemeye alışmışım ve bir ilgide hemen sıkılıyorum o insanı hayatımdan çıkarmak istiyorum. Bana dokunmayan bin yaşasın diyip asosyal yaşamı tercih ediyorum. Ama bu beni çok kötü hissettiriyor. Gerçekten psikolojik desteğe ihtiyacım olduğunu düşünüyorum. Bir yandan sevmek sevilmek, hayata karışıp arkadaşlarımla istediğim şeyleri yapmak istiyorum. Ama bir iki arkadaşım tek var ve kendimi onlara bağımlı hissediyorum onların gelmediği bir yere gitmek istemiyorum gitsem bile hep eksik ve mutsuz hissediyorum. Ailem de hep sen sinirlisin agresifsin sana bişey diyemiyoruz diyerek daha fazla üstüme geliyor. Bunun farkındayım ama o an kendimi kontrol edemiyorum. Hemen aşırı tepki gösteriyorum ve elim ayağım titriyor. Bunları nasıl aşabilirim?

Kafamda ki seslerden nasıl kurtulurum?

Aklıma olur olmadık kötü senaryolar gelmesi ölecek miyim acaba diye kendi kendimi sıkıntıya üzüntüye sokmak mutsuz olmak sıkılmak bunalmak heyecanlanmak kalbin hızlı hızlı atması bunalıma girmek o an hiç bir şeyin fayda etmemesi iç sesi mi kafa sesini dinleyip olur olmadık şeyler kurmak sonra gecip tekrar bunları yaşamak son 2 aydır bununla savaşıyorum sanki ilk halimden şu an daha iyiyim baya evre atladım ama burda tıkandım sanki

Öfke kontrolü ve geçmiş travmalar

Kendimi gün içerisinde hep yorgun hissediyorum hiçbir şey yapmak istemiyorum ailevi sorunlarla dolu bi evde büyüdüm annem ve babam ayrıldılar kardeşlerime ve anneme bi süre ben baktım şimdi evlendim ve eşimle de problemlerim var en ufak şeylere bile tahammülüm yok eşim her şeye ani tepkiler verdiğimi söylüyor hep diken üstünde gibi hissediyorum ayrıca eşim çok ilgisiz ya da ben öyle hissediyorum genel olarak bi tükenmişlik var geleceğe dair bi umudum yok. Öylesine yaşıyor gibiyim şimdiden teşekkürler

Çok yalnızım ve hiç kimse beni sevmiyor ne yapmalıyım?

İnsanlar benimle sadece dalga geçmek için konuştular. Çok uzun süredir arkadaşım bile yok insanlarla ne konuşulur nasıl konuşulur bilemiyorum. Genç ve enerjik olmam gerekirken hiç bir hayalim hedefim yok. Geçmişimde her zaman dışlandım ve toplumdan itildim. Sonsuza dek yalnız olacağım düşüncesinden bir türlü kurtulamıyorum. Bir köyde sosyal hayattan tamamen soyutlanmış yaşamaya çalışıyorum. Hiç kimse beni tercih etmez sevmez. Ailem başkalarıyla kıyaslar. Ben sadece kendim olmak isterdim. insanlar buna izin vermiyorlar hiçbir sohbete dahil olamam fikrim sorulmaz konuşsam dalga geçerler zaten bir şey bildiğim de yok yeteneğim becerim sevilecek bir özelliğim. Çirkin olduğum için yıllarca dalga geçildiğim berbat bir lise hayatım var sadece etkisinden hiç çıkamadığım.

Harekete geçmem için ne yapmam gerekir?

Son 2 haftadır hiçbir şey yapmak istemiyorum. Sürekli evdeyim ama evdeyken de bir şey yapmıyorum. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor, duşa girmek bile çok zor geliyor. Genel olarak karamsar bir insanım bu sıralar daha çok karamsarım. Bu durumun içinden çıkamıyorum. Her gün ağlıyorum ve sürekli yemek yemek istiyorum. Bu durum döngü şeklinde sürekli tekrarlıyor. Tam iyi hissediyorum diyorum yine bu durumun içinde buluyorum kendimi. Kendimi bu yüzden çok tembel ve yetersiz hissediyorum. Ne yapmalıyım?

Her şeye ağlıyorum

son birkaç aydır düzensiz regl oluyorum her şeye ağlamaya başlıyorum en ufak seyde hüngür hüngür ağlıyorum komik bir video izlerken bile ağlamaya başlıyorum ayni zamanda iştahım kapandı insanlarla zar zor konuşur oldum nasılsın deseler cevap veremiyorum zihnim çok dolu asla düşünemiyorum kendi kararlarımı alamıyor gibiyim nefes alış verişim bile değişti nedense insanlara daha kolay bağlanmaya başladım birisi halimi hatırımı sorsa hemen o kişiye sarılıp ağlayacak gibiyim eski hobilerimi yapamaz hale geldim lütfen yardımcı olun

Uyuyamama sorunumu nasıl aşabilirim?

Son bir haftadır gece ve gündüz olmakla birlikte asla uyuyamıyorum. Sürekli zihnimde düşünceler dolanıyor. Mutsuz başlayan ve mutsuz devam eden evliliğimi, eşimin nefret ettiğim ailesinin yaptıklarını, henüz küçük bir bebeğim varken tekrar hamile kalışımı, üniversitesi mezunu olduğum halde değil çalışmak özgürce dışarı bile çıkamadığımı, hayatımdan ben istemesem de uzaklaşan ailem ve arkadaşlarımı, çocuğumun geleceğini düşünmeden edemiyorum. Ve bu düşünceler uyumamı engelliyor. Artık gerçekten vücudumun da isyan bayrağını çektiğini hissediyorum. Her gün bir yerlerim ağrıyor ve sanki çürüyerek öleceğimi hissediyorum. Aslında düşünüyorum ki hepsi sevgisizlikten. Gerçek sevgiye sahip olsaydım tüm bu sorunların üstesinden gelebilirdim ama her şeyle tek başına başa çıkmaya çalışmak çok zor. Kısacası hayatım berbat ötesi gidiyor ve ben durdurmak için bir şeyler yapmak istesem de yaşadığım coğrafya elimi kolumu bağlıyor. Çevrem eşim de dahil olmak üzere bağnaz insanlarla dolu, aklımı kaçıracağım artık başka yolu yok

Ailemle yaşadıklarım için yardım almam gerekli mi?

Yardım almam gerekli mi bilmiyorum. Sadece hissettiklerimi kontrol edemiyorum ve sürekli bana kim ne derse desin iyi veya kötü sürekli kafamda düşünüyorum. Özellikle ailemle kavga ettiğimiz olayları daha fazla düşünüyorum. Derdimi anladıklarını ve ya beni dinlediklerinden emin değilim. Annem ve kardeşimle birlikte yaşıyoruz. Her gün annem benimle tartışma içerisinde. Onun için söylediğim şeyleri sanki ona bir suçlamada bulunuyormuşum gibi benimle kavga ediyor oysa ki ben sadece onu düşünüyorum. Kardeşimle ise sürekli beni küçük görme gibi bir davranışı var. Bunu doğduğum andan beri hissediyorum. Bazen bu davranışı çok üst noktalara ulaşıyor ve kalbim çok kırılıyor. Kendimi evde çok rahat hissediyorum. Mümkün olmadıkça evden çıkmak istemiyorum. Tek başıma kaldığımda çok rahatlıyorum. Ailem ya da başkası benimle birlikte olunca kendimi rahat hissetmiyorum. Bir kaç aydır hafta da en az 3 gece düşüncelerimden uyuyamıyorum, ölüm aklıma geldiği zaman düşüncelerimi durduramıyorum, soğuk terliyor ve kalbim çok hızlı atmaya başlıyor. Eskiden çok yardım sever birisi olarak tanılırken şimdi en yakınlarım bana bencil diyor. Kendimi anlatabildim mi emin değilim.

İnsanların bana olan sevgisi şüpheye düşürüyor

Etrafımdaki insanlar beni sevdiğini söylese de şüpheci davranıp sevilmediğimi kanaatine varıp huysuz oluyorum ve arkadaşım yada değer verdiğim biri benden uzaklaşınca aşırı üzüntü yapıp günlerce düşünüyorum yani insanlara bağımsız görünüp aslında onlara bağımlı gibiyim. Bu durumda nasıl Bi çözüm yolu önerirsiniz, yardımcı olursanız çok sevinirim, yani nasıl bir yol izlemeliyim ki bu durumdan kurtulabilirim, şimdiden çok teşekkürler yanıtınız bekliyor olacağım