Psikoloji Kategorisi

Kendimle baş başa kalmayı nasıl öğrenebilirim?

Arkadaş grubum ve akrabalarım tarafından terk edildim. Aile bireylerinden başka kişilerle görüşmüyorum. Kendimle nasıl daha verimli vakit geçirebilirin? Zaman zaman kendimi kimsesiz kalmış ve yaşanılanları o hak etmemiş gibi hissedip ağlıyorum. Rutinlerime dönmede zorluk yaşıyorum. Telefonda birinin aramasını ve kapı çalıp birinin gelmesini beklemek beni üzüyor. Üzüntümü unutmak için de sürekli telefonla oynuyorum. Kendime nasıl daha iyi gelebilirim? Şimdiden teşekkür ederim:)

Kafama takmamak için ne yapmam gerek?

Ben 10 aylık evliyim her gebelik testi yaptığımda negatif çıkıyor negatif çıkınca üzülüp ağlıyorum kendimi yipratiyorum bebeklere felan sarılıyorum bebek kiyafetlerini kokluyorum oyuncak bebekleri kendi bebeğim gibi uyutmaya çalışıyorum yardım edin lütfen bana kendimi hiç iyi hissetmiyorum bunu nasıl önleyebilirim

Konfor alanından çıkmak ve hayata atılmak

Ben tek çocuğum. Öğretmenlik okudum. 1. 5 ay deneyimim oldu. Fakat çok zorlandım. Eve iş getirme, evrak işi vs. Kpss daha önce derece yaptım ama su an çalışamıyorum. Aklım başka kolay işlerde özelde. Ama garantisi yok onunda. Kpss çalışmak da kolay değil zaten. Yorucu. Sonucu da muamma. .Tekrar kpss adapte olmak için ne yapmalıyım? Zorlanmayı beynim kabul etmeli. Ama nasıl. .? Konfordan çıkmam lazım. Ama nasıl? Yardıma ihtiyacım var. Teşekkür ederim.

Toplum içinde konuşma yaparken sürekli titriyorum nasıl geçer?

toplum içinde birisi bana soru sorunca bir soru olmuyor ama ben konuşmaya başlarken hatta daha konuşmayı düşünürken titremeye başlıyorum bazen kalbim o kadar sert atıyor ki bayılacak gibi hissediyorum gözlerim doluyor geçmesi nerdeyse yirmi dakika sürüyor bunlarla yüzleşemiyorum kendimi çok iğrenç hissediyor direkt evime gitmek istiyorum mümkünse uyumak ve kimseyle iletişime girmemek çarşamba günü toplum içinde konuşmam gerekiyor ve ben titrerken herksin beni görmesini istemiyorum.

Çok düşünen biri miyim? Öyleysem ne yapabilirim?

İşte yorumunuzun düzeltilmiş hali:“Hiçbir şeyi unutmayan, fotoğrafik hafızaya sahip biriyken, artık iki dakika önce söylenenleri bile unutmaya başladım ve birçok şeyi hatırlamakta zorlanıyorum. Bunun, hayatta kalma modunda olduğum için olduğunu düşünüyorum; çünkü yoğun ve stresli bir hayatım var. Bu yüzden normalden çok daha fazla her şeyi düşünüyorum. Mesela ‘Kapıyı kapattım mı?’, ‘Kapı açık mı?’, ‘Fişleri prizden çektim mi?’ gibi sorular sürekli aklımda. Hatta bazen yarı yoldan dönüp 2-3 kere kontrol ettiğim bile oluyor, bu durumdan rahatsızlık duyuyorum. OKB olup olmadığını bilmiyorum. Düzeni seviyorum ve düzensiz şeyler beni rahatsız ediyor. Fişi çektiğimden emin olmak için uzak bir yere koyuyorum. Bu yoğun stres nedeniyle yüzümde veya vücudumun belli bölgelerinde alerji ve uyuşma gibi durumlar da yaşıyorum. Bu konuda ne yapabileceğimi pek bilmiyorum. Kitap okuyorum ve daha önce yaklaşık 6-7 ay kadar şema terapisi almıştım, fakat bu konulara hiç değinmedik; daha çok değersizlik ve başarısızlık şemaları üzerinde çalıştık. Şu anda terapi alabilecek durumda değilim ama yol gösterici fikir veya bu konuda daha sağlıklı düşünmemi sağlayacak bir öneri arıyorum. Ve son zamanlar birde sürekli kendimi başka kasımlarla kıyaslayıp üzülüyorum çünkü eski neşem ve enerjim yok. erkek arkadaşımın alt dönemleriyle bir araya geldiğimizde bunu fark ettim ve “acaba o neşeli olduğu için ondan hoşlandı mı “ tarzında saçma düşünceler aklıma geldi

Kararsızlık ve aşırı kaygı durumu

Merhaba ben gündelik hayatımda her türlü konu için fazla kaygılı ve fazla kararsızım bu durum da hayat kalitemi oldukça düşürüyor. Özellikle de ilişkiler konusunda. Biriyle tanışma fikri, beraber olma fikri beni çok korkutuyor. Kimseye güvenemiyorum ve bu düşünceler de benim başta uyku düzenim olmak üzere hayatımın birçok alanında etki ediyor. Bazen öyle anlar oluyor ki bu durumdan asla kurtulamayacakmışım gibi geliyor. Nasıl kurtulabilirim bu durumdan ? Yardımcı olursanız çok sevinirim.

fatmazellll

Psikolojimi düzeltmek için ne yapmalıyım?

Merhaba ben kendimi cok kotu hissediyorum hedeflerim var ders calismam gerek ama kendimi cok kotu hissediyorum hersey daha kotu olcakmis gibi hissediyorum bazen de basaricam diyorum yani bi yanim farkli diger yanim farkli ruh halinde cogunlukla kotu olan taraf. İcim daraliyo gercekten bu kotu halim vucudumada yansidi vucudumda ufak yaralar cikiyo ve asiri yalnizim tek basimayim bundan şikeyetci degilim ama etrafimdakiler cok kotuler acimasizlar kendimi ekstra kotu hissediyroum. Kimseyle konusmak ta artik istemiyorum. Kisaca hedefimi gerceklestirmek istiyorum ama ruh halim berbat psikolojim nasil duzelicek bilmiyorum

Etrafımda ki kimsenin duyguları inandırıcı değil

Artık kimse karşı güven duygum yok kendi köpeğime karşı bile menfaat için yanımda diye düşünüyorum kimsenin beni saf temiz duygularla seveceğine inancım yok inanmak istesem bile olmuyor ailemde de keza öyle arkadaşlarım bu beni üzmüyor aslında ben yalnız kalmayı yalnız hissetmeyi severim ama bu bir sorunmuş gibi hissettirmesi de ayrı bir konu başlığı beni için bu yüzden duygularımı dinlemek istemiyorum onları konuşturursam üzüleceğimden korkuyorum birinden hoşlanırken bile kendimden saklıyorum ya bana karşılık vermezse ya kalbim haksız çıkarsa kalbimi dinlemek benim için mantıksız ve aptallık gibi geliyor bunu biliyorum insanları sevmeliyim beni sevmelerine izin vermeliyim korkmayalım duygularımdan ama olmuyor başaramıyorum hep insanların beni duygularımla etmesinden korkuyorum hep korkuyorum dünyanın en korkak kızıyım korkusuz korkak işte ben buyum korkmaktan asla korkmayan bir korkak bunu size söylerken rahatım çünkü benim asla nasıl biti olduğumu neler yaşadığımı ve nasıl bir hayat sürmek gerektiğini bilmeyeceksiniz benim anlatrığım kadarını bileceksiniz neyse ya sizde baştan savma cevaplar vereceksiniz tatmin ettor kimsenin sözleri beni yorgunum sevgi istiyorum saf ve gerçek bir sevgi

İç ve dış dünyamı nasıl dengede tutabilirim?

Bazen arkadaşlarım konuşurken onları duysamda sanki anlayamıyorum. O anı, o duyguları yaşayamıyorum. Sürekli bir şeyler düşünüyorum, ne düşündüğümü ben de bilmiyorum. Arkadaşlarım da bir şeyler anlatıyorlar, aslında komik ya da üzücü şeyler de söylüyorlar ama tepki veremiyorum. Arka planda bir radyo oynuyor gibi. Sanki yaşamıyorum sadece izliyorum gibi. Bomboş bakıyorum, dalıp gidiyorum. Her kış bu durumu yaşıyorum. Yazın duygularımla daha kolay başa çıkabiliyorum ama kışın bedenim ve zihnimdeki değişimler bana fazla geliyor. Tek bir noktaya saatlerce bakmak iletişim kurmaktan kolay geliyor bazı zamanlar. Oysa onlar benim en yakın arkadaşlarım, canımdan çok sevdiklerim. Yanlarında bulunmaktan en hoşnut olduğum, utanıp sıkılmadığım insanlar. Bu durumum benimle iletişim kurduklarında kendilerini çok kötü hissetmelerine sebep oluyormuş. Sorun kendilerindeymiş gibi düşünüyorlarmış hatta, kişisel algılıyorlarmış.

Bir psikolojik hasta kendi sorununun ne olduğunu anlayabilir mi?

Ben kendimde Dehb veya borderline olduğunu düşünüyorum. Travmalarım var ve gerek çocukken gerekse başka şekilde birden fazla var. Açıkçası basit olarak görünen şeyleri bile unutmuyorum. Daydreaming sendromu ve uyku terörü var. Ve hayatımı mahvediyor. Ben açıkcası çok araştırma da yapıyorum ama dikkatimi araştırmada topayabiliyorum. Veya ilgili olduğum konularda derslerime toplayamiyorum. Toplamaya çalıştığımda kısa süreli işlerde toplasam da zorlanıyorum ve başım ağrıyor. Stroop testinde hata yapmadım ama sonlara doğru donma ve nerde olduğumu anlık şaşırma gibi olaylar yaşadım ( hastanede yapıldı) açıkcasi sorunumun tam olarak ne olduğunu anlayamadım tembel değilim ama dopamin kesintisi yaşıyorum odamı temizlemeye veya ders çalışmak için yüksek düzeyde bir hevesim oluyor başına gecince bitiyor. Ve ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Ve ben trans bir erkeğim. Biyolojik cinsiyetimden dolayı ailem ile aram iyi değil babam sinir hastası ve narsist. Annemde de OKB ve sinir var.