Psikoloji Kategorisi

Neden derin ilişkiler kuramıyorum?

Ye tanıştığım insanlara da, önceden tanıştıklarıma da içten yaklaşıyorum ki zaten yapmacıklığı hiç sevmem ancak aradığım derin ilişkileri hiç kuramıyorum. Ne arkadaşlık konusunda ne de partner konusunda hep yüzeysel ilişkiler yaşıyorum ve bu da umutlarımı kırıyor. Yalnızlıktan nefret ediyorum ama insanlara da güvenemiyorum. Herkese karşı nazik davranıyorum ancak insanlar çok ikiyüzlü. Ne yapmam gerekiyor? Yardımcı olabilir misiniz? Lütfen olun :)

lunita

Babam hasta olduğu için evin yükü benim sırtımda

Babam hasta olduğu için evin sorumluluğu üstümde kursa git evi alışveriş yap onları hep düşüyorum. Annem çalışıyor. Bulaşık yıkıyor. onları düşünmekten. Yoruldum. Zamanım var ama kendime harcamak istiyorum. Onları bir an düşünmek istemiyorum. telefonum yok. Ne yapıyorlar eve ne gerek neredeler. düşünmek istiyorum. 4 kişilik Bir alie olarak manavdan patates al sağan al ağır yük altındayım 23 yaşındayım. markete öyle onun için ne yapmalıyım sizce psikolojik mi yoksa ruhsal mı

14 Yıldır panik atağım var

14 yıl önce başladı panik atagim. bircok ilaç tedavileri, terapiler gördüm . İlaç kullandığım zamanlar bile panik atak krizleri yaşadım. ilk başlarda iyi geliyor gibi olsada sürekli tekrar edip yaşadım krizleri. Suan ilaç tedavisini bırakali 2 buçuk ay oldu. ve ben başa sardım. Sürekli korku hali. hep endişeliyim. uyku sorunları yaşıyorum. sürekli bişey olacak hissi geçmiyor. hastalik düşünceleri beynimden çıkmıyor. kalp krizi geçiriyorum endişesi, ne yaparsam ne olursa vücudumda ona bağlayıp korkuyla yaşamak. evden çıkmaya korkmak. Disari çıkıp korkuyla hemen eve dönmek istemek. surekli kendimi hasta ve yorgun hissedip yatmak. yasadigim sıkıntılar yazmakla bitmiyor. lutfen yardımcı olur musunuz?

konya

Kendimi tanıyamıyorum

Ben her zaman istediğini alan ve ne isterse yapan hayatının sonuna kadar da böyle olacağını sanan biriydim. Şimdi ise üniversite okumamış evden çıkmaya korkan bir mesleği olan ama onu yapmaya bile özgüveni el vermeyen istemediği şeyleri yapmama hayır deme durumu kalmamış ev işleri ile boğuşan(evli değilim) biri oldum. Aynaya baktığımda gördüğüm o özgür mutlu kızı tanıyamıyorum. Çok fazla hayale sahibim. Ancak artık gerçekleştirecek motivasyon ve inanca sahip değilim. Hayat cemberinin en dışına itilmiş hissediyorum. Sıfırdan başlamaya korkmuyorum yanlış anlaşılmasın(çünkü sürekli sıfırdan başlamak zorunda kalıyorum hiçbir piskoloji yada işte tutunamıyorum) ama yolun yarısında boşa kürek cekiyormusum gibi geliyor. İnsanların düşündükleri ve benim düşündüklerim çok farklı. Psikolojik olarak yıprandım. Tiyatro, keman, resim gibi sanatsal şeylerle ilgilenmek istedim hep sadece resimle ilgilenebildim. Durum o kadar vahim ki kimse beni kısıtlamaya bile çalışmıyor herkes beni bir şeyler yapmam için itekliyor ama yapamıyorum işte. Normalde aile olsun sevgili olsun herkes bir dur der yani benim böyle bir sorunum da yok çünkü bana acıyorlar gibi geliyor. Beni mutlu edecek en ufak saçmalığa razı geliyorlar. Sanırım mutsuzluğumun da farkında oldukları için bu. Sekiz dokuz senedir kendimi geri kazanmaya çalışıyor gibiyim. Sanki bir yerden sonra birileri ile kaderim değişti. Sanki bu benim hayatım değil. Ama itiraz ederken de yüzsüz buluyorum kendimi. Soncuta yediğim önümde yemedigim arkamda ne derdim var ki! Ama olmuyor işte. Ben ilk telefonumu bile harçlığımdan biriktirip almıştım. Gizliden gizliye inatciyim. Kararlıyım. Düşünün okulda aç kalmayı tercih etmiştim ve buna dayanmıştım daha 5. Sınıfa giderken. . şimdi de yapmıyorum değil çabalıyorum ama çabam hiçbir isteğimi karsilamiyor. Örnek vereyim daha açıklayıcı olsun: mesela ben tiyatro ile ilgilenmek istiyorum ama İstanbul'un kötü bir semtinde oturuyorum burada bunun eğitimi alabileceğim bir kurum bile bulamıyorum hadi buldum saatleri uyuşmuyor. İş arıyorum ama benim isimle ilgili yakın semtlerde dahi ilan bulamıyorum. Ya istediğim bir iş yapacağım ya da iki vasıta gideceğim. Kendimi oldukça baskılanmış hissediyorum ama işte bunu hissederken bile utanıyorum bunlar da dert mi diye. Ne yapayım ben istediğim bir hayatı yasadigimi dusunuyorum sürekli çabalıyorum kurslar alıyorum falan(internetten) ancak olmadığını görüyorum. Mesela beni iş için sitelerden arıyorlar. Çok güzel işler çıkıyor ama İstanbul'un diğer ucunda. Bir iş için o kadar yol yapmak bana mantıklı ve güvenli gelmiyor. Aynaya baktığımda eski beni görmeyi istiyorum artık. Ben gün gectikce daha da ezikleştigimi hissediyorum sadece. Çevrem de kalmadı. Uzuldugumde anlatabilecegim kimsem yok. Bir erkek arkadaşım var bir kardesim o da erkek🙄 dediğim gibi hayat cemberinin dışında içeriye doğru kulaç atıyorum da dalga beni her seferinde daha da uzaklastiyor gibi. Sevgili mevzularina zaten hiç girmiyorum. .

Odamdan çıkamıyorum, herkes evlilik ve iş soruyor bu durumla nasıl baş edebilirim?

Son 5 aydır hiç enerjim yok , odaklanamadığım için ve yoğun mobbingden dolayı işten ayrıldım , odamdan çıkamıyorum aileme yük oluyorum gibi geliyor, kalkıp su içmek bile bana zor geliyor, kafamı dağıtmak için aktivite yaparken kendimi boşluğa dalmış olarak buluyorum , çevrem sürekli evlilik ve iş soruyor, kafamın üzerinde fiziki bir ağırlık hissediyorum. hayatta herkes yanımdan koşup gidiyorda ben geriden onları seyrediyor gibi hissediyorum.

Panik ataktan kurtulmak için ne yapmam gerekiyor?

1 sene önce 1 dakikada 12 - 16 kez nefes aldığımız bilgisini okudum. Bu bilgiyi okuduktan sonra nefesime odaklandım ve sanki nefesimi ben kontrol ediyormuşumda bunu başaramıcam ya da boğulucam diye bir korkuya kapıldım. O günden sonra ara ara panik atak geçirir oldum . Sanki nefesim otomatikken manuel oldu gibi acayip kaygı uyandırdı. Sanki nefes alıp vermek benim sorumluluğumda, bu çok yorucu. Metrobüste ve dışarı çıktığımda kaygı artıyor. Hayat kalitemi çok düşürdü bu durum. Bu düşünce geldiğinde aklımı dağıtacak şeylerle ilgileniyorum ama bu şeyler geçici bir çözüm. Tamamen bu düşüncenin verdiği rahatsızlıktan kurtulmak istiyorum. Bu düşünceden nasıl kurtulabilirim?

Çok şanssızım ve geceleri uyuyamıyorum

Geceleri uyuyamıyorum şanssızım oyunlar da bile şansım yok sabaha kadar uyanığım ve ben sevilmiyorum yani çok ilgi gösteriyorum sevgi güven herşeyi veriyorum ama sonuç hep ayrılık oldu ama artık içim de sevgi diye bişey kalmadı bilmiyorum sevgilim yok ama olsa bille içimden seni seviyorum demek gelmiyor hiç bişey anlamyorum artık bana yardımcı olursanız sevinirim şimdiden çok teşekkür ediyorum iyi günler kolay gelsin.

ghost_34

Öldürülme korkusunu nasıl yenerim?

Üniversite için Ankara'ya geldim. Yaşanan son olaylardan fazla etkilendim, karşılaştığım herhangi birinden zarar görebileceğimden korkuyorum. Metroları kullanırken çok yoğun bir şekilde sanki tam metro gelirken birisi beni raylara ittirecekmiş gibi hissediyorum ve bundan çok korkuyorum. O esnada olabildiğince insanlardan uzak kalmaya çalışıyorum ancak uzakta olsalar bile son saniye biri arkamdan koşup beni metronun önüne ittirecek gibi geliyor, bir süredir böyle düşünüyorum ve korkuyorum. Ne yapmalıyım?

Odam çok dağınık nasıl başa çıkabilirim

Merhaba benim çok ciddi bi oda toplayamamak gibi toplamak istiyorum ama hiç içimden gelmiyor Mesela enerjim çok fazla var ama biri yardım etmezse toplayamıyorum yardım edicek kimsede yok çok rahatsız olsamda dağınıklıktan toplayamıyorum ben bu sorunu nasıl yene bilirim yardım gerektiğini düşünüyorum ama çok fazla pahalı kimseye de bişi diyemem ne yapmalıyım bu konuda

damlanurr

Hiç mutlu değilim! Anksiyeteden nasıl kurtulurum?

Anksiyetem var. Hislerimi yazıyorum, kendime mektup gibi şeyler yazıyorum. Duygular ve düşüncelerim ifade bulsun diye. Bu çok yıprattı beni. Arkadaş sıkıntısı çekiyorum kimse yardım etmiyor. En yakınlarım bile ne yapabilir ki? Ben bu süreçte sorumlulugu üstlenmek kendimi sevmek istiyorum. Tek istediğim huzur. İnancım var fakat güvenim yok. Psikolojik olarak hassasım. . lütfen bana umut vermeyin yardım edin. Nefes bile alamıyorum. Öyle ki konuşurken bile zorlanıyorum. Gülemiyorum. Hiç mutlu değilim. Herkes bana psikolojin bozuk delisin se muamelesi ediyor. Ben bunu çekmekten sıkıldım.

enesakbas21