Sosyal Hayat Kategorisi

Odağımın sürekli diyette olmasını nasıl aşabilirim?

Merhabalar sevgili psikologca ekibi. Size bir soru sormak istiyorum ben diyet yaptığım zaman sürekli odak noktam hep diyet oluyor hep kilo vermek oluyor hayatımın akışını bozacak derecede olarak sürekli diyeti düşünüyorum rutinlerimi yapıyorum ama hep aklım diyette kilo vermekte kaç kilo vereceğim ne yiyeceğim ne zaman zayıflayacağım bunu nasıl aşabilirim genel olarak hayatımda önemli bir şey varsa hep ona odaklı olurum teşekkürler şimdiden

sürekli evde olup çalışmamak kötü mü?

Merhaba hocam, ikinci üniversitemi okuyorum açıktan okuyorum. ve derslerime çalışıyorum. İşte çalışmıyorum sürekli evdeyim ve artık çalışma hevesimde kalmadı. kendi alanımda iş yok. torpil istiyorlar. tanıdık deseniz o da yok. o yüzden atanmak için açıktan okumayı tercih ettim ama hep evde olduğumdan mıdır nedir çok bunalıyorum, geçmişte yaptığım hatalar aklıma geliyor ve sıkılıyorum. Bazen ağlıyorum da her şeye. kendi alanım dışında çalışsam da 1 2 ay çalışır çıkarım daha önce böyle oldu çünkü. sizce çalışmamak kötü mü yani hep evde kalmak insanın psikolojisini bozar mı cidden? başka alanda çalıştıysam da hemen çıktım çünkü oralara kendimi ait hissetmiyorum ve asgari ücrete çalışmak hiç istemiyorum. kafam karman çorman. ne yapmam lazım sizce?

Toplumda kabul edilmiyormuşum gibi hissetmekten nasıl kurtulurum?

Genel olarak çok yalnızım, çok yalnız hissediyorum bu duygu hiç geçmiyor. Yakın arkadaşı olan insanları ya da herkesle arkadaş olan insanlara imrenerek bakıyorum ve çok duygulanıyorum bende bu durum hiç olmadı. Ya bir ya da hiç arkadaşım olmadı. Şu anda da öyle. Toplumda sürekli en değersiz görülmekten çok yoruldum. Psikolojik destekte aldım, bana kendimi değersiz gördüğümden kendimi sevmediğimden dolayı olduğunu söyledi. sınıfımda dershanemde arkadaşlarımın arasında yani kısaca her yerde en değersiz en aptal en ucube insan benim. Ve bu beni artık çok yoruyor sürekli insanlara kendimi sevdirmeye çalışmaktan yoruldum onlara "hayır" dediğimde benim yanımda olmamalarından korktuğum için hayır diyememekten yoruldum. Çok duygusal bir insanım ve sürekli gözlerim doluyor kendimi ifade edememekten yoruldum. Öğretmenlerimin yanına bile gitmekten utanıyorum. Sınıfta bende bir söz sahibi olayım derken olamıyorum. Herkes benden her şeyde iyi sadece ben seçilmiş ucubeyim gibi hissediyorum. Örneğin bi yazılıdan ben 100 alsam ve başka biri de 100 alsa onun aldığı 100 daha çok değer görür. Çünkü Zehra kim ki. Bugün sınıfta bir hocamız bazı sınıflarda gruplaşma olduğundan bahsetti neyse ki sizde yok dedi sonra bana ve diğer kızlara dönüp zehrayı neden dışladınız o orda tek başına oturuyor dedi bende aptal aptal sırıttım kızlar da yok şöyle yok böyle dediler hocaıin alaycı tavrına gülüp geçiştirdiler. Bunu hocanın bile fark etmesi tüm olayları kanıtlıyor. Belki diğerinin hayatı etkilenmedi yani ben olsam da olur olmasam da olur ama ben saatlerde ağladım gerçekleri objektif bi şekilde bakan bi öğretmenden duymak beni incitti. Sevilmediğim toplum sırasında kabul görmediğim ve göremeyeceğim bi daha yüzüme çarpmış gibi hissettim. Lütfen bi tavsiyede bulunur musunuz artık bu ucube gibi çöküp aülamaktan kendime yüklenmekten yoruldumşimdiden teşekkürler iyi günler.

Asosyallik, herkes bana bakıyormuş gibi hissetme, konversiyon bozukluğu için uzman görüşü nedir?

Dışarıda yürüdüğüm zaman herkes bana bakıyormuş gibi hissediyorum o yüzden kusursuz bi yürüyüş sağlamaya çalışıyorum eğer o an ayağım falan takılırsa dünyam başıma yıkılır diyebilirim. Ayriyeten konversiyona bağlı epilepsi tarzı nöbetler geçiriyorum ve bu durum hayatımı çok kısıtlıyor. Tüm tetkikleri yaptırmama rağmen(nörolojik mr video eeg vb ) kesin bi tanı almış değilim. Bu durumu yıllardır yaşıyorum ve hayatımı çok kısıtlamış durumda. Psikiyatrik ve nörolojik ilaçlarda kullanmaya devam etmekteyim (keppra,sertralin,risperdal) fakat hiç etkisini görmemekteyim bu durum hayatımı çok kısıtlıyor uzman görüşüne ihtiyacım var cevabınızı beklemekteyim.

Neden kendimi yalnız hissediyorum?

Merhaba, çok uzun süredir kendimi çok yalnız hissediyorum. Aşırı hassaslaştım. Aileme kendimi asla açamıyorum ve kendimi sürekli yanında iyi hissedeceğim insanlar ararken buluyorum. Yakın zamanda çok uzun zamandır yakın kız arkadaşım olan ve hayatta en çok güvendiğim sevgilimle ilişkimiz bitti. Ve sorun yaşadığımda sadece yanlarında sakinleyebildiğim insanların yokluğu beni aşırı etkiliyor. Yeni arkadaşlıklar edindiğimde en ufak negatiflikte aşırı üzülüyorum ve iyice içime kapanıyorum. İnsanların beni istememesinden ve yalnız kalmaktan aşırı korkuyorum ve her geçen gün bunun içine daha çok çekiliyor gibi hissediyorum. Ne kadar sosyal ve enerjik olsam da gün içinde o kadar yalnızlık çekiyorum ki bende sinire dönüşüyor ve nasıl sağlıklı olacağımı bilmiyorum. Ailemle asla rahat edemiyorum. Onlara bir şey anlattığımda sanki hep arkamdan konuşacaklarını düşünüyorum ve onları hayatımdan olabildiğince uzak tutuyorum. Ve yanında mutlu olduğum insanları bir araya toplamaya çalıştıkça elimden kayıp gidiyorlar ve ben gene yatağımda kendimi yalnız başıma ağlayacak şekilde buluyorum. Eski sevgilimle ilişkimi hayal kırıklıklarından dolayı bitirdiğimden hiç kimseye güvenemiyorum artık. Kendi kendine yetmenin önemini bilmeme rağmen neden sürekli birinden ilgi ya da önemsenmek istiyorum bilmiyorum. Sanki biri benimle bebek gibi ilgilenip sevse her şey yoluna gidecekmiş gibi geliyor ama aynı zamanda bunu istediğim için çok utanıyorum.

Karşı cins ile nasıl iletişim kurulur?

MerhabalarBenim bayanlarla iletişim kurma konusunda bazı problemlerim var. Onlarla konuşurken kendimi rahat ifade edemiyor ve çoğu zaman geriliyorum onlarda beni yanlış anlıyor. Bu durum, sosyal hayatımı ve özgüvenimi olumsuz etkiliyor. Daha açık ve doğal bir şekilde iletişim kurabilmek, bu konuda kendimi geliştirebilmek istiyorum. Sizce bu sorunu aşmak için hangi adımları atmalıyım? Bana yardımcı olabilirseniz çok mutlu olurum. LütfenTeşekkür ederim

Herkese kendimi anlatma isteğim var

Merhaba travmalarımı 4 sene önce hatırladım. İlk günler en yakın arkadaşlarıma akrabalarıma eşime anlattım herkese anlatmak istiyordum. Zamanla anlattığım insanlar tarafından eleştiri iftiralara maruz kaldım. Yeni yaralar açıldı içimde kimseye anlatmamam gerektiğini bildiğim halde benimle uzun bir sohbete giren insanlara 3-4 kişiye tekrar anlattım ve acaba tüm bu bilenler ileride çocuğuma anlatırlar mı ya da benim için neler düşünüyorlar keşke anlatmasaydım diyorum. Tşk ederim.

Sıcak yanımı insanlara nasıl gösteririm?

Her tanıştığım insanın beni soğuk olarak görmesinden çok bıktım. İlk konuşmalarımızda mesafeli olduğumu ve çok sessiz kaldığımı söylüyorlar. Benim açımdan olan ise şu; karşımdaki insanla yeni tanıştığım için hangi konuları konuşmayı sever ya da hangilerinden rahatsız olur bilemiyorum ve bana bir sinyal göndermelerini bekliyorum. Ya da bir grup konuşmasından bahsediyorsak insanların sözünü kesmemek için çabalıyorum fakat çoğunlukla kimse susmuyor bu yüzden yine sessiz kız oluyorum. Önceden sık sık atak yaşayacak derecede yüksek sosyal anksiyeteye sahiptim şimdi ise %85 oranında yendim. Bu soğuk algılanma durumum acaba sosyal anksiyeteden kalan alışkanlıklarım yüzünden mi yoksa gerçekten benim farklı algıladığım durumlar mı yaşanıyor çok merak ediyorum. Soğuk birisi olduğumu düşünmüyorum bu algıyı yıkmak istiyorum artık, sosyal hayatımı büyük ölçüde etkiliyor.

Alıngan biri olmayı nasıl aşarım?

Küçük yaştan beri hep alıngan biriyim. Yaş aldıkça biraz azaldı bu durum fakat halen hem özel hayatım hem de iş hayatımı etkiliyor her söylenenden kendime bir anlam çıkarıyorum neden öyle dedi niye böyle yaptı beni sevmiyorlar yada beni benim onları sevdiğimden daha az seviyorlarsa çıkıyor sonuç. Daha az umursamayı istiyorum ilişkilerim benim bu özelliğimden etkilensin istemiyorum. Daha az içselleştirmek istiyorum olayları ama nereden başlayacağımı bilemiyorum

Kendime güvenim kalmadı nasıl kazanabilirim?

Yaklaşık bir kaç yıldır kendime güvenim kalmadı kendimi sürekli yorgun hasta hissediyorum kalabalık ortamları sevmiyorum kalbim hızlı çarpıyor elim ayağım titriyor ne yapacağımı bilmiyorum yanımda sadece eşim, kızım, annem ve babam varken kendimi güvende hissediyorum onlar yokken hep huzursuz endişeli ve mutsuzum halbuki sağlık problemlerim onların yanındayken de var ben nasıl bu hale geldim bilmiyorum 4 sene öncesine kadar her şeyi kendim yapabiliyordum şehir dışına bile çıktım şimdi tek başıma bakkala bile gidemiyorum bazen diyorum ki yapabilirim bir yere gidiyoruz evet olmuyor herhangi bi belirti evet geçti o an her şeyi ben yaparım diyorum sonraki gün yine üstümde bi kasvet oluyorbu durum beni aşırı yormaya başladı özellikle eşimle kavgalarımız hep bu konuydu çoğu zaman anlayışlı oluyor ama bazen onunda yorulduğu oluyor bu konuda beni anlamadığı düşünüyorum sürekli annenlere gidelim diyorum ve haftanın 5 günü benim ailemde kalıyoruz ben annemle işe gidiyorum sırf onlar işe giderken yalnız kalmayım diye ona yardıma gidiyorumailemde niye korkuyorsun evde diyorlar ilk evlendiğimde bi korkum yoktu biraz rahatsızlıklarım oldu ve ondan sonra hep yanımda biri olsun istiyorum, kavga gürültü beni korkutuyor biri bana bir şey diyince susuyorum ben böyle bir değildim artık eski ben olmak istiyorum birine bağımlı olmak istemiyorum hep şu düşünce var içimde kızım büyücek okula gidicek ve ben onu nasıl okula götüreceğim ben kızıma iyi bir anne olmak istiyorum geçmişte hayal ettiğim her şeyi yapmak istiyorum ben böyle olmak hiç istemezdim . Kızımla birlikte bir avm gitmenin bu kadar zor olabileceği hiç aklıma gelmezdi şimdiden teşekkür ederim cevaplarsanız eğer çok mutlu olurum