Sosyal Hayat Kategorisi

İnsanların benim hakkımda konuştuğunu anlamam için ne yapmam gerekiyor?

Ben insanların benim hakkımda ne düşündüğünü düşünmekten artık çok sıkıldım. Bu durum beni aşırı bunaltıyor,gelecek kaygısına sürüklüyor,depresyona girmeme sebep oluyor. Hatta bazen geceleri başımı yastığa koyduğumda ağlıyorum istisnasız her gün belki de. İnsanların yüzlerine güldükten sonra geceleri ağlamak artık beni yormaya başladı. Depresyondan çıkamıyorum bunalıma bile giriyorum. Bundan vazgeçmemi sağlayacak bi yöntem önerebilir misiniz? Ne yapmalıyım ki bu düşüncelerden kurtulayım.

Manipüle mi ediliyorum?

Haklı olduğum konu olduğu halde karşı tarafın ağlayarak veya sözlü şekilde inkar etmesi beni olumsuz etkiliyor ve kendimi suçlu ve pişman hissediyorum her seferinde kafama takılıyor haklı olduğumu bildiğim halde acaba haksızlık mı ettim gerçekten,onu çok kırdım ne yapmalıyım gibi şeyler düşünüyorum ama düşünmek istemiyorum. Karşımdaki ağladığın da hemen ağlamaya başlıyorum ve haksız duruma düşüyorum her seferinde neler yapabilirim? Neler önerebilirsiniz

Kaybettiğim her şeye neden üzülüyorum?

kaybettiğim, benden giden en ufak şey için bile aşırı üzülüyorum, o seyi veya onu bırakamıyorum. kaybettiğim şey bir insansa sanki özellikle bırakmak istemiyorum bırakamıyorum. ben vazgeçmeyi bilmiyorum. hep daha cok cabalarsam olur sanıyorum. ayrica artik bu kaybetmeyi kabullenememe, birakamama durumu yalnizca insanlarda olmuyor. mesela bir kalemimi kaybetsem bile onun arkasindan üzülüyorum onu kafaya takıyorum. işte diyorum ki ben onu cok seviyodum o kalemin rengi cok guzeldi vs. insanlarda yenisi alınır, ayni renkte daha iyi alınır diyor, hiç kafaya takmadan ya da sadece birkac kez düşünerek atlayor. .. Ben neden benden giden herhangi bir şey için bu kadar cok üzülüyorum , neden bırakmayı ve vazgecmeyi bilmiyorum?

Stres altında kendimi nasıl kontrol ederim?

Ben çok stresli bir olay yaşadığımda, aniden kendimi kaybediyorum. Gerçekten kaybediyorum,sanki bedenim benim değilmiş gibi,sanki başkasıymış gibi,ben sadece etrafı bir telefondan video izlermiş gibi izliyorum. Etraftaki insanları da aynı şekilde garipsiyorum. Her kesi tanıyorum, ama sanki tanımıyor gibiyim. Karşimdekinin kim olduğunu beynime soru olarak kendim yöneltmesem tanımıyorum. Sanki beynim donmuş,uyuşmuş gibi. İlla kenidime soru sorucam,öyle bir şeyleri hatırlayıcam. Ek olarak panika atak ve anksiyetem var.

Yakın arkadaşının seninle durduk yere konuşmak istememesi

Yakın arkadaşım erkekti ve kısa süre önce benden hoşlandığını söyledi. Benim ise bundan haberim yoktu ve öğrendiğimde iyi hissetmedim çünkü eninde sonunda gideceğini düşünüyordum ki öyle de oldu. Ailemin güvenini kırmamak için teklifi reddettim ve bunu ona açıkladım. Gerçekten ilişki yapmıyorum kariyerime odaklanmam lazım çünkü. İlk başta tamam deyip kendi halledeceğini söyledi ama sonra olan konuşmalarda bahaneler bularak benimle kavga ediyordu ve bunu hep sosyal medyadan yapıyordu. Yüz yüze gelince birşey yoktu ama son zamanlarda sadece oturup susuyordu öyle yapınca bende kalkıp gidiyordum. Onu kırmamak için birşey demedim en sonunda da konuşmak istemedi. Bunu da sosyal medyadan söyledi. O gün olay şöyle oldu. Fotomaraton vardı yani fotoğraf yarışması ve onun da gelmesi için davet ettim kabul etti. Kız arkadaşlarımda gidecekti ama onları sevmiyor. Onlarla takılmayacaktık zaten ama onları görünce daha doğrusu orada olacaklarını duyunca tuhaf davranmaya başladı. Sonra modu düşüyor diye onun için yarışmayı bıraktım ve başka yere geçtik. Yine aynı şeyi yaptı ben konuştum o sustu. Sonra bende kalkıp kız arkadaşımın yanına geçtim. Akşamına da konuyu açtı ve ne olduğunu anlamadım. Gerçekten onun için hayatımdaki diğer şeyleri geri plana attım bundan pişman değilim benim için hala çok değerli bana çok destek oldu diğer arkadaşlarımın yapmadığını o yaptı ama buna rağmen böyle yapması zoruma gitti. Konuşmayı bitirdikten sonra beni takipten çıktı ve dayanamadım yazdım cevap verdi bende bir gün sonra bir mesajına emoji attım sonra mesajlarını geri çekti. Daha sonra beni engellediğini fark ettim sonrasında geri açtı gerçekten ne yapmaya çalışıyor anlamıyorum, ben ne yapmalıyım onu da bilmiyorum onunla konuşmak istiyorum ama yazmaya cesaretim yok. Bana karşı yaptığı hareketler çok zoruma gitti. Ne yapmam gerekiyor kendimi kötü hissediyorum. Yardım edin lütfen.

Hayattan zevk alamıyorum, kendim için ne yapmalıyım?

Öncelikle merhaba, Şu sıralar yaşadığım hayattan zevk almıyorum. Mutlu olamiyorum ailemin yanında hiç sevmediğim bir şehirde okuyorum arkadaşlarım var ama onlarla yeterli samimiyeti ilerletemiyorum sanki dislaniyomusum herkes benden daha yakın gibi hissediyorum böyle bı şey olmasa dahi kendim o kadar çok şey düşünüp kafamda kuruyorum ki bu bana zarar veriyo. Normalde çok neşeli deli dolu bı insanım ama depresyonda hissediyorum kendimi verdiğim degeri karsimdaki insan kat kat istemem benim problemim sanırım herkes ben gibi olmak zorunda değil ama ben bunu çok hissetmek istiyorum psikiyatriye gidip aldığım ilaçlar var sakinlesirici gibi 15mglik az bir şey fakat bunu biraktigmda kendimi çok kötü hissediyorum kullanirsam daha iyi hissederim diye dusundugim için de ilacı bırakmak istemiyorum ama onun esiride olmak istemiyorum sosyal yaşamımda ne yapicam bilmiyorum okumam gereken 3senem var universitedeyim ama okumak en büyük hayalimken şu anda okumak değilde çalışmak istiyorim kendi parami kazanıp kendim bı şeyler başarmak istiyorum çünkü çok yoruldum daha çok gencim ama çokta yorgunum ayni zamanda ümitsizliğe. dusmek istemiyorum ama sanki hiç mutlu olamayacakmisim gibi de düşünüyorum her şey çok fazla karışık

İnsanlara çok bağlanıyorum ne yapabilirim?

İnsanlara hemen ve çok bağlanıyorum yanlış olduğunu bildiğim şeyden dönemiyorum napabilirim ? Kendim gibi hissedemiyorum mantıklı düşünemiyorum korkuyorum. Kendimden çok büyük biriyle beraberim hiç doğru bir ilişki değil ve kendi karakterime yakıştıramıyorum ama onunla mutluyum heyecanlıyım bana değer veriyo fakat evli mutsuzlar sevmiyolar birbirlerini ama boşanmalarina engel olunmuş ne yapicam ne düşüncem nasıl doğru olanı yapacağım çok çaresiz hisssediyorum kendimi çok duyulur diye korkuyorum bide ilişkimiz.

Beni herkesin önünde aşağılayan öğretmeni unutamıyorum ne yapmalıyım

Eskiden beni baya hir goren dışlayan kucumseyen hocayı kafamdan atamıyorum travma olmuş artık bir olay yaşasam onunla bağdaştırıyorum o aklıma geliyor sonra ben de kendimi yetersiz hissetmeye başlıyorum. Şimdi o kadın kardeşimin de öğretmeni ve ona da benim hakkımda hoşuma gitmeyen bir şey söylemiş duyduğum an beyninden vurulmuşa döndüm kendimi zor toparlamıştım yine eski günlere geri dönmüş gibi oldum resmen şimdi olsa bana böyle şeyler söylemesine izin vermem asla ama o zamanlar küçük olduğum için pek farkında değildim yani. O öğretmen benim travmam oldu bundan nasıl kurtulucam insanların düşüncelerini de çok önemsiyorum bunun da bu hoca yüzünden olduğunu düşünüyorum. Hem mükemmel olmak zorunda gibi hissettiriyor bu yüzden her şey üzerinde çok fazla düşünüyorum kafa patlatiyorum ve çok yoruluyorum hem mental olarak hem bedenen kendimi çok yorgun hissediyorum. O kadının beni tüm sınıfın önünde aşağılayışı,onun yüzünden ailemle ettiğim kavgalar, tahammülsüzlüğüm onun yüzünden bu kadın benim hep travmam olarak kalacak,o sınıftaki kişiler de öyle ayrıca baya dislandim ve hor görüldüm bir kere dislandigin zaman hep dışlanacakmış gibi hissediyorsun geçmişteki şeyleri bugüne taşıyorsun bugünün mahvoluyor napmaliyim

Başarılıyım ama neyi yanlış yapıyorum?

23 yaşımdayım. Akademik anlamında oldukça başarılıyım. Atamamın yapılmasımı bekliyorum. Atama yapılana kadar en az 1 sene evdeyim. Akademik anlamda başarılı olsam da sosyal anlamda bir o kadar başarısızım. En azından ben böyle düşünüyorum. Çünkü aile huzurumuz yok. Annem, beni hiç dinlemiyor. Babamsa konuşmak istediğimde beni tersleyip gönderiyor. Konuşacak birini çok arıyorum. Üniversiteden sonra memlekete geldiğim için burada arkadaşlarım, yok. Arkadaşlarımın çoğu taşınıp gitti. Bana destek olacak bir kız arkadaşım, yok. Düzenim, yok. Şu an için işim yok. İş bulabilmek için her gün vitrinlere baka baka 8-10 km yürüyorum. Her gün iş ilanlarına bakıp mağazalara, her türlü işe başvuruyorum ama olmuyor. 50-60 yere başvurdum. Kimi geçici işçi almıyor kimi de tecrüben yok deyip çeviriyor. Düzen kuramıyorum. Cebimde param da kalmadı. Hâliyle hevesim de umudum da yok. Bazen banka oturup gelen giden insanlara bakıyorum. Onlara çok özeniyorum. Ne kadar mutlular, birliktelikleri var, huzurları ve onları anlayacak birileri var. Bazen onları kıskanıyorum. Benim de çevremde insanlar olsun istiyorum. Beraber eğlenelim. Gezelim, gülelim, dertleşelim ama olmuyor. Böyle olunca ben daha da sessizleşiyorum. Düzen kuramıyorum, beni anlayacak biri zaten yok. Bazen mutlu oluyorum ama öyle üzücü şeylerle karşılaşıyorum ki dünyam yıkılıyor. Mecburen kendi kabuğumda zaman öldürüyorum. Ben, nerede yanlış yapıyorum ki? Ben, neden diğer insanlar gibi olamıyorum ?

Sevmediğimiz insanlar ve ortamlar

Daha önce çok sevdiğim en yakınım olarak gördüğüm insanları artık sevmiyorum ve maalesef iki sene boyunca aynı ortamda kalmak zorundayım . Ne yapmam gerek ? Aslında ben onlara karşı kafamda hislerimi bitirdim ama içimde anlam veremediğim bir his var bu biraz gerginlik tedirginlik gibi de . Evet bazen insan görmezden gelebilir ama bilmiyorum hayatta bazen bazı şeyleri görmezden gelemezsiniz . Kendisi olgunlaşmamış birisi şuan sevgilisi var bu durum beni üzmüyor çünkü onu terkeden kişi benim . Çok istiyo olsam bırakmazdım diyorum ama nispet yapmaya çalışıyor . Bana neler önerirsiniz ?