Sosyal Hayat Kategorisi

Özgüven ve cesaret için ne yapmalıyım?

37 yaşında evli ve iki çocuk sahibi bir kadınım. Yıllardır süre gelen problemimim cesaretsizlik ve utangaçlık. Örn; denize, havuza giremiyorum yüzemezsem ve herkes bana bakarsa, araba kullanamıyorum yanlış yaparsam diye, toplumda konuşamıyorum hemen yüzüm kızarıyor, tek başıma yürüyüşe çıkamıyorum sanki herkes bana bakıyor gibi. . bu durum beni içe kapanık ve mutsuz birisi yapıyor. Çok kitap okuyan ve araştıran biriyim ama olmuyor. Bu arada 3 yıldır kanser tedavisi görüyorum ve kemiklerime metastaz yapmış durumda sporda yapamıyorum. Ama bu yaşadığım problemler çok daha öncesine dayalı, hastalığımında bir miktar etkisi oldu.

Kendimi bir anda tuvalette ağlarken buldum

Kendimi bir anda tuvalette ağlarken buldum. Dün arkadaslarim voleybol oynayamadigim için tepki gösterdiler, taklidimi yaptılar. Çok üzüldüm. Kendimi çok savunmasız hissediyorum. Sanki içimdeki ben çocukmuşum hatta bebekmisim de hep kalbi kiriliyormus gibi. Kalbim çok mu hassas? Bilmiyorum çoğu şeye yanıt bulamıyorum. Gerçekte de öyle mi? Yapayalnız, bulutlu, kapalı hissediyorum. Aynı hava gibi. İçimde boşluk ,kalbim boşluk. Kocaman. .. Neden böyle hissediyorum? Kalbim bomboş gibimsa ki düne kadar içimde bir şeyler biriktirmişim. Dünden sonra sanki içimden hepsi aktı. Gitti. .. İyileşecek miyim?

Ani öfkemle nasıl başa çıkabilirim?

ani öfkemden dolayı herkesi kırıyor ve üzüyorum ailem arkadaşlarım buna dahil öfkem yüzünden herkesi kendimden uzaklaştırıyorum en büyük öfkemde ise arkadaşıma zarar verdim herşeyin benim bildiğim gibi olmasını istiyorum anlattığım şeyi 1 kere de anlamalarını istiyorum tekrar etmek zorunda kalınca öfkeleniyorum ve bağırıyorum sonrasında çok pişman oluyorum fakat iş işten geçmiş oluyor öfkem yüzünden çoğu kişinin ağladığını biliyorum bu beni mahvediyor lütfen bana yardımcı olun bitkisel sakinleştirici kullanıyorum fakat gene de işe yaramıyor üst üste 2 tane alıyorum denemediğim yöntem kalmadı

Kaygılarım günlük hayıtımı etkiliyecek derecede arttı ne yapmalıyım?

Günlük hayatta çok fazla kaygılanıyorum eğer bişey yapıcaksam bi süre öncesinden bilmem gerekiyo ona göre olabilecek tüm olasılıkları düşünüp onlara çözümler bulunca anca rahatlayabiliyorum ve yaptığımız şeyin anca öyle tadını çıkarabiliriyoum ve beklemediğim bi gelişme olunca küçücük birşey bile olsa aşırı strese giriyorum donup kalıyorum ve hemen ordan uzaklaşmak sankin bi yere geçmek istiyorum düşünemiyorum resmen aklım duruyor diyebilirim ve bu günlük hayatımı çok fazla etkiliyor çok yıpranıyorum stres yapınca bana seslendiklerinde veya bir planı önceden haber vermediklerinde ani geliştiğine çok fazla sinirleniyorum ve bu sinirimle sevdiklerimin kalbini kırmaktan da korkuyorum ne yapmalıyım bu durumu nasıl aşabilirim

Çok yalnız hissediyorum

Merhaba, ben kendimi çok yalnız hissediyorum. Hiç arkadaşım yok, arkadaşlık kurmayı beceremiyorum galiba. Önemsemiyor gibi davranıyorum ama içten içe içerliyorum ve bu durum beni çok üzmeye başladı. . küçük bir bebeğim var bütün günümü onunla birlikte geçiriyorum çalışma gibi bir şansım yok, ve sürekli eve kapanmak bayağı can sıkıcı olmaya başladı. . yardımcı olursanız sevinirim, ne yapmam gerekiyor nasıl davranmam gerçekten bilmiyorum.

İnsanlar yüzünden hayata atılmaktan çok korkuyorum

Merhabalar. Adım X ve 20 yaşındayım. Küçüklüğümden beri kimle tanışsam veya konuşsam beni aşağılayan ve küçük gören şeyler söylediler. Onlara göre ben çevreme karşı kibar ve iyi niyetli olduğum için küçük görülmesi gereken bir insanım. Küçükken bu söylemleri çok düşünmediğimi zannederdim. Ama şuan farkediyorum ki bunlar beni derinden etkilemiş. Bu kötü anılari düşünüp durduğum ve tekrar yaşamaktan korktuğum için üniversiteye hala gidemedim. Dışarı çıkamıyorum. Zaten arkadaşımda yok. 3-4 kişiyle konuşuyorum ama onlarda beni çoğunlukla dışlıyor. İşe girmeye korkuyorum. Askerlik yaşım da geldi. Hayata atılmaktan korkuyorum. Bunların yanında şimdiye kadar kimseyi de sevmediğimi farkettim. Özgüven sorunum da var. Ayrıyetten stresten sürekli bir şeyler yiyorum. Bunun yanında kendi hemcinslerimin yanında fazla geriliyorum, konuşamıyorum. Karşı cinsle daha rahat konuşuyorum ama benim istediğim bu değil. Bu sorunlarımdan bazıları dışa göründüğü zaman insanlar beni küçümseyip duruyor. Ailem de bu sorunlarıma çok üzülüyor. Onları da daha fazla üzmek istemiyorum ama çok korkuyorum. Aynı şeyleri tekrar yaşayıp toparlanamamaktan çok korkuyorum. Bazen ailem psikoloğa gitmemi öneriyor. Ama ona da anlatmaktan çekiniyorum. Hayata geç kaldım. Hiçbir şey başaramıyorum. Düzelemiyorum. Bu siteye de yazmaktan çok çekindim. Ama artık dayanamıyorum. Sorunlarımı okuduğunuz için teşekkür ederim. Umarım sizi fazla sıkmamışımdır.

Borderline hastalığıyla nasıl başa çıkılır?

Hayatimi aşırı etkiliyor ilaçlar da yan etki yapiyo devler hastanesi umursamıyor günlük hayatta cok zorlanıyorum aşırı aglama hissi uyuma hissi ve hayattan kopma isteği geliyo kendimle bas edemiyorum artık çok zorlanmaya başladım sanki içimde iki kisi var biri cok iyi niyetli biri cok kötü bi polar değilim ona eminiz ilac desteğini vucudum da beynim de onaylamiyor nasil başa çıkabilirim

gulsrdar

Sürekli aynı sorularla baş başa kalmak

Merhaba ben 20 lerin başında bir genç kızım. Küçüklüğümde hep sosyal bir kişilik olup büyüdüğünde mesafeli ama yine cana yakın diye tabir edilen bir insan haline geldim. Ortaokul ve lisede annemin her eve geldiğimde bugün kimle yemek yedin arkadaşın var mı gibi soruları yüzünden hiç arkadaş olmak istemediğim kızlarla arkadaşlık yaptım ve kötü deneyimler yaşadım. Sürekli kendimi eksik ve çirkin hissetmemi sağladılar. Büyüdükçe terapi alarak ve kendi üstümde çalışarak bunları hallettim. Fakat güven duygum eskisi gibi duvarsız kalmadı. Sınırlarım oluştu. Ve kendi kendime vakit geçirmeyi sever hale geldim. Ve üniversitedeyim şuan. Ne zaman yalnız bir kafeye ya da etkinliğe girsem senin arkadaşın yok mu niye tek geldin gibi sorularla karşılaşıyorum. Bunun sebebini anlayamadım. Sürekli gülücük saçan herkesi konuştuğunda eğlendiren biriyim ve bu soruyu benimle yakınlaştıktan sonra soruyorlar. Bu kadar eğlenceli bir kızsın nasıl arkadaşın az vb. diyorlar. Anlam veremiyorum ne yapacağımı da bilmiyorum. Bilinçaltımda eskiden kalma yalnızlık duygusu kaldığı için mi sürekli etrafımda bu sorularla karşılaşıyorum?

Manipülasyonu uğradığımı 8 ayın sonunda fark ettim

Hayal kırıklığıma bir çözüm bulabilir miyiz? Enayi gibi hissediyorum üstüne arkadaşımı çok seviyordum. Her konuda onu savundum kendisini bana acindirdi. Nasıl başarıyor bilmiyorum. 8 aydır beni kullanmış fikirlerini empoze etmiş ve yeni yeni fark ediyorum. kendimi sorgulamaya başladim umursamaz biri zannederdim ama çok kafama takılıyor ne yapmam gerekiyor? Bir yol gösterirseniz çok mutlu olurum hocam şimdiden çok teşekkür ederim iyi ki varsiniz

cedaymis

Mutlu hissetmek için ne yapmalıyım?

Merhaba başta hiç sevmediğim çünkü aklımda başkası vardı sonradan adım attığım zaman giden bir ilişkim oldu sürekli bana gel git yaptı en son 2 hafta önce kapıma geldi seni sevdiğimi bil dedi sonra tekrar il dışına gitti çalışmaya arkadaşlarını da görünce beni unuttu ve 3 gün önce yazdığım zaman senden fazlasıyla soğudum dedi başta değerimi bilseydin demeye başladı yaklaşık 4 kilo verdim düşünmekten uyuyamıyorum hak ettim gibi gelmeye başladı onu bu hale sanki ben geçirmişim gibi manipüle mi oluyorum bilmiyorum ama beni bırakmasını istemiyorum ama ağlarken özlediğim ve sevdigim için değil beni bıraktığı için oluyor takıntıysa nasıl bırakabilirim bilmiyorum yarın da doğum günü hep ona söylemek istediğim şeyler var içimde bitmek bilmeyen bir kin de var yazmak istemiyorum ama o benim doğum günümde çok uğraştığı içinde kendimi kötü hissediyorum ahı mi çıkıyor benden acaba ya da zamanında birlikte yediğimiz şeylere beddua etti de ondan mı hiçbir sey yiyemiyorum bilmiyorum ama çok kötüyüm ama onla olmasını da istemiyorum onun bana ilgisi ve davranışı sürekli değer verip çiçek hediye alması ve sana aşığım diyip 2 hafta da gitmesine anlam veremiyorum hayatında başkası olduğunu düşünüyorum kontrol edemiyorum da hayatim aksamaya başladı enerjim hiç yok hevesim yok yaşama karşı isteğim yok her şeye midem bulanıyor ve çok kafaya takıyorum mutsuz olmayı hak ettim gibi geliyor çünkü başta onu seviyorken sonuçta aldatmış oldum bu yüzden kendimi sürekli suçluyorsun ama ben onu sevmediğimi de söylüyordum o zamanlar kafam çok karışık ne yapacağım