Sosyal Hayat Kategorisi

Kendimi Neden Bu Kadar Yalnız Hissediyorum?

Oldum olası hiç arkadaş çevrem olmadı, kavak yellerini izlerken hep çok kıskanmışımdır o yakınlıklarını. Ben birileri ile arkadaş olduğumda o insanlara yüzde yüz güvenmeye çalışıyorum hatta güveniyorum da ancak karşıdaki insanlar bana o kadar güvenmediklerini net bir şekilde görebiliyorum. Olsun diyip zaman veriyorum onlara yine de sonuç aynı oluyor.Acaba ben mi bir yerlerde yanlış yapıyorum diye düşünmeden edemiyorum. Güler yüzlü ve naif biriyim, kendimi nasıl daha iyi ifade edebilir ve karşı tarafı güvenebilirim?

Yetenek Arayışı

Yeteneğim yok. Aslında bazı şeylere ilgim olsa da yeteneğim yok evet. Örneğin çizim yapmak, çizim yapmayı küçüklüğümden beri severim ama yetersizim lisede güzel sanatlar okuyacaktım (annem isterdi) sonra okula gittiğimizde kontenjan doluydu o da hayal oldu aslında bu aklımda yoktu sadece ailem napmam gerektiğine çoğu zaman fikir alışverişi yapmadan karar verebiliyor ki çoğu zaman hayatımı başka insanlar yönetiyor (Okuyacağım bölümü de ailem ve öğretmenim seçti sanırım) onu da geçtim okulumu bile ben seçmedim karar verebilecek yaşta olmama rağmen bu hep böyleydi. Ve şuan da geleceğe dair ne yapicagmi bile bilmiyorum sadece bi karmaşanın icinde hissediyorum. Çoğu zaman da benden bi şey olmaz diye düşünüyorum.

Hayatı nasıl akışa bırakabilirim?

ailenin ilk ve tek kiz cocuguyum. dogal olarak da kontrolcü ve gereğinden fazla sorumluluk alan biriyim. bunlardan bağımsız inatçıyim açıkçası bu yasima kadar ben her seyi bu inadim ve bir şeyleri kolay kolay kabullenemem, hep cok cabalamam sayesinde başardım. dolayısıyla artik bu benim yasam seklim haline dönüştü rahatsız edici bir yaşam sekli gunluk hayatimda cok fazla stres altinda kalmama ve kendimi gereksiz fazla yormama sebep oluyor. hayatı akışa birakmayi öğrenmek istiyorum ancak yapamıyorum yani bi sekilde icime sinmiyor. şimdiye kadar hiçbir şeyi akışa birakmadim ona seyirci kalmadim zamanin unutturmasina izin vermedim hep müdahale ettim belki de bunu pişman olmamak vicdan azabı cekmemek icin yaptim hep... sanirim akisa birakmak en sağlıklısi öğrenmek istiyorum yardimci olur musunuz şimdiden teşekkürler

Kendini ifade edememe

Kendimi ifade edemediğim zaman haklı olsam bile konuşamıyor ve ağlıyorum. Böyle olması çok can sıkıcı. Ağlamak istemiyorum sadece basit de olsa rahatça konuşabilmeyi isterdim. Mesela bugün ablamla kavga ettik ve annem beni arayıp ne olduğunu sordu, her zamanki gibi sadece ağladım yazmak istedim ama o an ağlayarak anlatmak durumunda kaldım. Okulda da bazen bunu yaşıyorum dışardan ne kadar ezik göründüğümün farkında olmak da acıtıyor

Hoşlanmamam gereken birisinden hoşlanıyorum kendimi çok suçlu hissediyorum bunu nasıl aşıp o kişi ile normal iliskime devam edebilirim?

gerçekten kimseye anlatamıyorum çünkü muhtemelen iyi karşılanmaz bende iyi olmadığının farkındayım hatta o kisiden uzak durmaya çalışıyorum ama bu kişiyi haftada 3-4 kez görmem gerekiyor maalesef yani bu durumu zorlaştırıyor geçici olduğunu biliyorum fakat sorun bu olaydan sonra onunla nasıl sağlıklı iletişim kurabileceğim çünkü kendisi ile uzun süre ayni ortamda bulunmam gerekecek ayrıca kendisinin bir ilişkisi var onlara asla yansıtmıyorum bunu ama içten içe kendimi yiyorum bunun sebebinin bana hoş davranması olduğunu düşünüyorum ailem, arkadaşlarım, flörtlerim ve sevgililerim bana bu şekilde nazik yaklaşmamıştı güven vermemişti bana özel bir davranış degil bu tabii ama yine de hoşuma gidiyor kendimi rahat hissediyorum beni yargılamayacağını biliyorum ve kendisi bana konuşurken çok şey katıyor yani istediğim aslında o kişinin ilişkisine o kisiye zarar vermek degil o kişiyle birlikte olma gibi bir çaba içerisinde değilim ama günün sonunda hayal kırıklığına uğrayıp ağlamaya başlıyorum neden benim karşıma onun gibi birisinin ya da onun çıkmadığını düşünüyorum ama bundan acilen kurtulmam lazım çünkü hayatimi artık ciddi anlamda etkilemeye başladı

Sessizlikte kalamıyorum

İnsanların arasından olabildigince kaçıyorum kimseyle iletişim kuramiyorum istemesemde kısa cevaplarla geçiştirmeye çalışıyorum, 5 kişinin veya daha kalabalık olduğu ortamlarda konuşma yapamıyorum, okulda el kaldırmaya utanıyorum, teneffüslerde uyuyorum,insanlarla göz teması asla kuramiyorum, yanlışlıkla kurarsam kızarıyorum hatta gözümden yaş geliyor kötü oluyorum sıcak basıyor. Özellikle tanımadığım kişilerle dolu bı mekandaysam ve kimseyle alakam yoksa başım dönüyor dünyayı simülasyon gibi izleyici gibi hissediyorum. Geneldede böyle AVM, sokak, cadde gibi yerlerde en karanlık en boş yerlerden gidiyorum, eğer fazla kalabalık bı sokaksa 3 sokak kadar yolumu uzatiyorum. Nasıl düzelebilirim?

Sosyalleşemiyorum ve sessizlikten korkuyorum

İnsanların içinde hatta çoğu zaman ailemle evin içinindeyken bile onlardan kaçmaya çalışıyorum, kendimi rahatsız huzursuz hissediyorum. Kalabalık ortamlarda ise tanıdığım olmazsa ve aşırı kalabalık ortamlardaysam başım dönüyor dünyayı simülasyon gibi izleyici gibi hissediyorum ve bir yere oturup uzun süreler bekliyorum. Artık böyle olmaktan sıkıldım. Ayrıca sessizliktende korkuyorum, ses olmadan uyuyamam, sanki biri sessizlikten kulağıma çok yüksek sesle bağıracak gibi oluyor. Özellikle hem karanlık hemde sessizlikte 16 yaşındayım dakikalar sonra istemsizce korkudan ağlayabiliyorum. 12 yaşımdan beri sessizlikle aram hiç yok.

Anksiyete

Ben her seyin en olumsuzunu dusunup duruyorum en kotu sey basima gelirse ne yaparim gibi bi kontrol etme cabasi var ben de onceden de vardi bu ama bu kadar siddetli değildi yarin birisiyle gorusucem mesela beni begenmezse diye endişe ediyorum karakterimi degil cunku karakterimden eminim ama dis gorunusumden emin değilim gibi. Ya da hemsirelik okuyorum bir kez damar yolunu acamadim diye kendime dert edindigim cok oldu. Hata yapma luksum yok gibi hissediyorum ama insan oldugumun farkindayim. İnsanlar hata yapabilir. Bunu da biliyorum. Sirf arkadasimdan acamadim diye etrafdakiler enfeksiyon kapabilir tarzi seyler soyledigi icin staj da yanlis ilac mi uyguladim acaba diye ilaci yuz kere kontrol ediyorum yetmiyo cevredeki hemsirelere bile sorduğum oluyo. Halbuki damar yolu kac kere actim ve hep elimin cok hafif oldugu soylenildi. Elim bile titremiyo. Sadece bu dusunce beni cok fazla kontrol etme cabasina surukluyo. Bu siralar kafami en cok kurcayalan sey ise psiyatriye bunlari anlatmam ve psiyatriye gittigim icin atanmama engel olur mu bu soylediklerim diye dusunmek.

Nasıl daha atılgan biri olabilirim?

Ben yeni bir ortama gittiğimde çok çekingen kalıyorum kimseyle konuşamıyorum sesim titriyor yanlış bir şey söylerim diye çok konuşmuyorum biri benim yanıma gelmedikçe ben onlarla konuşmuyorum ağzımı bıçak açmıyor rezil olucam diye korkuyorum çok yalnız ve yabancı hissediyorum bu hayatımda çok büyük bir sorun olmaya başladı yeni şeyler yapmaya korkuyorum girişken biri olmak istiyorum böyle olmamı ne sağladı bunu nasıl düzeltebilirim?

Yetersizlik Hissi

Kendimi hayatıma karşı yetersiz ve işe yaramaz hissediyorum sanki bir boşluk var içimde ve ben onu asla dolduramayacakmışım gibi. Herşeye herkese geç kalınmışlik hissi var bende ve buda beni hayatımı yaşamaktan geri alıyor. Hiçbir zaman mutlu olamayacak gibiyim sevilmeyecek gibiyim. İnsanlara çok değer veriyorum ve buda onları benden uzaklaştırıyor sonra üzülüyorum ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Kafam çok çok fazla karışık