Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Kaygı

Kaygı bozukluğu yaşıyorum

Merhaba uzun zamandır kaygı bozukluğu yaşıyorum daha sonrası stres üzüntü heyecan mutluluk her türlü gelişme hayatımda çıkmaza yol açıyor. Mide bulantısı öğürme mide yanması baş dönmesi nefes alamama hissi yaratıyor. Eskiden bu daha fazlaydı evin içinde hızlı hızlı gezerdim midemi tuta tuta insanlara uzun açıklamalar yapardım onları kaybetmeyeyim diye. Ama artık öyle bir noktaya geldim ki konuşarak çözmeye uğraşıyorum çözülmüyorsa hakkımı savunup bitirmeye çalışıyorum tabi bu öyle kolay değil yine bir kaç kez yazıyorum şansımı deniyorum. Örneğin bir ayrılık yaşadığımda genelde zaten o insana çok bağlanıyorum çünkü hayatımda çok arkadaşım yok işimi de kaygı yüzünden kaybettim. Şu an duygusal olarak da bir boşluktayım kendimi eve kapattım izole oldum son 2 senedir hiçbir şeye adım atamıyorum başlayamıyorum yaşım 30 sosyalllik konusunda zorlamıyorum herkes hayatını kurmuş oluyor bu yaşlarda ben ise 20 lerimi hep depresyon kaygıyla geçirdiğim için daha çocuksuyum yaşıma göre öyle oturmasını kalkmasını bilen kalıpların uzağındayım böyle diyorum çünkü evdeyim potansiyelim var biliyorum gezmek eğlenmek çok severim çocuksu yanım içimdeki kız çocuğu hala bir yerlerde duruyor onu çok mutlu etmek istiyorum ama ne böyle çevrem ne de böyle bir imkanım var etrafımdaki herkes evlenmiş çocuklu hayattan bezmiş insanlar onlar beni çok negatif buluyor belki de çünkü hayatımda güzel gitmeyen çok şey var ama onların hayatları da bana sıkıcı geliyor benim öyle bir yaşam döngüm olsun istemiyorum evlen çocuk yap vs. Evleneceğim insan hep gezsin birbirimizin en yakın arkadaşı olalım istiyorum. Onlar ise kaynana elti dedikodusu yapıyor hep. Kimseyi yargılamıyorum herkesim hayatına saygım sonsuz onların dertlerini de dinlerim ama bulunduğum ortamlar bana çok yavaş kaldı. Gece yarısı Kütüphanesi kitabını okudum hayatta neyi seçeceğini bilemesen hep bir hayal kırıklığı vardır ya. Sanırım ben deneyimlenmeye geldim bu hayata ama hayatın içinde de değilim uzaktan izliyorum. Toprağım burası değil biliyorum ama fazla hayalci miyim bilmiyorum tükenmişlik sendromuna girdim resmen yorumlarınız benim için çok değerli teşekkür ederim

Cinsellik

2 yıllık evliyim ve eşimin yanında şort giymeye dahi utanıyorum

2 yıllık evliyim ve şort dahi giysem karşısına çıkmaya utanıyorum cinsel ilişki sorusu sorsa yanıtlamak istemiyorum utanıyorum bu utangaçlığımı ytirmek istiyorum ama olmuyor. Eşimde utandığım için bana cinsellikle gelmiyor ve sanki uzaklaşmaya çalışıyo. Bian eşimle derine inmek isterken utandığım için derine inmekten çekiniyorum. Eşimle her şeyde serbest her konuda rahat olmak istiyorum neyden kaynaklı bilmiyorum ama bunu bir şekilde halletmem gerektiğini düşünüyorum.

İş Hayatı

Patronum neden kıyafetim yüzden uyardı beni?

Bu sabah patronum beni kıyafetim konusunda uyardı . Firmanın kurumsal olduğunu ve resmi giymemi daha kurumsal olmamı iletti . Aradan 15 dk geçtikten sonra tekrar yanıma gelip , kıyafetim yüzünden yanımda oturmadığını , çalışanların ve babamın bu konuda rahatsız olacağını (babamla aynı işte çalışıyoruz) ve dikkat çektiği için spor ve dar kıyafetler giymemem gerektiğini iletti . Durum tekrarlanirsa yollarımızı ayırmak durumunda kalırız dedi . Şimdi benim anlamadığım şey ben asla dekolteli kıyafet giymek , elbise etek giymek genelde Spor tişört ve patlon giyiniyorum. Patronun bu davranışı nedir ve ben kendisine karşı nasıl bir tavir almalıyım?

2 yaşındaki oğlum tırnak yiyor

2 yaşındaki oğlum tırnak yiyor ne söylersek söyleyim aksine daha fazla yapmaya devam ediyor ne yapabilirim. Ben kendimde kaygılandığımda hala giyiyorum benden örnek aldı muhtemelen ben artık yanında dikkat ediyorum lütfen yardımcı olurmusunuz🥲 Emzirmedende ayırıyorum bir ara çok bunalmıştım biraz sabırsız çıkışlarım oldu ama şu an gayet güzel bir şekilde anlatıyorum artık sütün bittiğin artık büyüdüğünü küçük bebeklerin meme emdiğini anlıyor beni ama hala ısrarla bazen çok ağlıyor napıcağımı bilmiyorum

Gözümde işleri büyütmeyi nasıl bırakabilirim?

Birkaç senedir yaşadığım normal gördüğüm fakat artık tüm hayatımda stresini yaşadığım şeyler var. Herhangi bir toplanma temizlik planı veya taşınma gibi olaylar yaşarken çok daha fazla yaşıyorum bu durumu. Yarım saat vaktimi almayacak işler tüm günümü alacakmış gibi hissediyorum ve asla bu işlere başlama motivasyonum olmuyor. Başlayınca da hemen bir bahane bulup sıkılıp başka bir işe odaklanıp yapmam gerekenden kaçıyorum. Bir işi görev edinince de 1 saatimi alacak dahi olsa o gün başka plan yapamıyorum çünkü tüm günümü harcayacakmış gibi hissediyorum. Çoğu zaman gerginim tahammülüm çok az ve karşımdaki kişiyi dinlerken odaklanmakta zorlanıyorum. Bazen dinlediğim şeyleri o dakika içerisinde unutuyorum dinleyemediğimi anlıyorum. B12 değerlerim sınırda fakat yaşadığım çoğu şeyi kolayca unutuyorum yaşadığımı bile hatırlayamıyorum. Hatta bazı zamanlarda yaşamadığım şeyleri yaşadığımı zannedip olmamış anıyı hatırlıyorum. Ve artık kimseyle uzun süre iletişim kuramıyorum ara ara konuşmayı tercih ediyorum fakat yalnızlıktan da çok bunalıyorum. Herkese güvenim azaldı ve ilişkiye başlamak istediğimde o kişiyi ne kadar beğenirsem beğeniyim bir haftada sıkılmaya tahammül edememeye başlıyorum. Bu tüm düşüncelerimin sebebi nedir ve bir rahatsızlık olabilir mi?

Kaygı

Çok fazla karamsar düşüncem var bunlardan nasıl kurtulurum

En güzel anlarımı bile kendime zehir ediyorum mesela şuan düğünüme çok az var (17)gün eşimi seviyorum evet onunla zaman zaman sorunlarımız var ama bunu doğal karşıkılıyorum. Onun ailesiyle şuana kadar hiçbir problemim olmadı ve şuan kendi ailemle de oldukça mutluyum ama nasıl biliyor musun hani bütün bunların hepsi aynı anda yolunda gidemezmiş mutlaka bir sorun çıkması gerekiyormuş gibi bunu kendime şartlamış gibiyim. Ya annem ölürse ,ya babam ölürse, ya birine birşey olursa da herşey iptal olursa , nişanlımın aklında başkası var mı (kavga sebeplerimizden biri haline geldi), ya o ölürse ,galiba ölüyorum gibi gibi çok fazla düşünce ve bunlardan çok yoruldum

Romantik İlişkiler

Biz adım atınca karşı taraf neden kendini çeker?

Birisi ile konuşuyordum ve o beni tanımaya çalışıyordu ben hep mantıksal bakıp cevaplar veriyordum. Sonrasında ben de bir şans vermek istedim ama ben adım atınca bu sefer o kendini geri çekti. Öncesinde orta yolu bulmaya çalışırken sonra ben böyleyim işine gelirse gibi oldu. Yani bende yansıttığı mesaj bu yöndeydi. Konuşmayı bitirdim ve yine hiçbir çaba yoktu. Bu beni çok kırdı ve üzdü. Neden adım atınca kendilerini geri çekiyorlar ki? Neden çabalamadı? İkimiz de yetişkin insanlarız ve konuşurken de niyeti belliydi iyi anlaşırsak yuva kurmak diye. Böyle diyen birisi ben de onu tanımaya niyet etmişken nasıl böyle olabiliyor? Kafamda hep bu sorular. Zaten ilk kırılmamız güven kırılmasıyla oldu ve ben açıkça hiç çabalamıyorsun bile dedim. Bazı şeyler içten olur istekle olur diye düşündüm, zorlamayla olmaz diye bitirdim ama benimle ilgilenmesi, değer gördüğümü hissetmek, gelecek hayali . .. Bunlar çok güzeldi ve şimdi sonlanmış olması canımı acıtıyor.

Mutlu görünmek zorunda kalmaktan yoruldum

Kendimi nasıl toparlayabilirim mutlu görünmek zorunda kalmaktan yoruldum hep bir sıkıntının içine giriyorum ve bu hiç kolay değil kendimi çok yorgun çok suskun çok kötü hissediyorum herkesten her şeyi saklıyorum ve güçlü mutlu durmaya çalışıyorum bu benim içinde çok zor ve bunun nasıl düzeltebileceğimi bilmiyorum çünkü bu çıkmaz sokak gibi sürekli kendimi aynı durumun içinde bulmaktan yoruldum eski kendimi özledim

Ruhsal değişiklik ve insan ilişkileri

Çok düşünüyorum. En ufak olayı kendi kafamda birçok kez kurguluyorum. Yoğunlukta yaşadığım sıkıntı insan ilişkileri. Bazen arkadaş olmaya başladığımız insanlarla otururken birdenbire aklıma acaba beni seviyor mu veyahut benden sıkılıyor mu gibi düşünceler geliyor. Hep kendi kafamın içinde sorguluyorum. Her yaptığı hareketi izliyorum. Kendi kafamdan yorumlar yapıp duruyorum. Zaten tanıdığım kişilerin %98’i aynı iş yerinde çalıştığım insanlar. Ve orada bazı personellerden sorumlu kişiyim. Çok yorucu olmaya başladı artık. Onun dışında iş yerinde artık zevk alamıyorum. Oradaki insanlar ve olaylar bana çok sıkıcı ve bunaltıcı geliyor. Tahammülüm artık kalmamış gibi. Her şeyi planlamaya çalışıyorum. İnsan sevgim de kalmadı sanki. Kimseye bir şey hissetmiyor gibiyim. Kendimi de anlamlandıramıyorum zaten. Onun dışında bir ilişkim var. Kendisiyle aynı yerde çalışıyorum. İlişkim üç yıldan fazlasıyla devam ediyor. Onunla da birçok sıkıntı yaşadım. Beni seviyor da neden sevdiğini anlamlandıramıyorum. Net bir şekilde açıklayamıyor kendisi de zaten. Onu seviyorum ama içimde öfkem ve hırslarım da var. Ondan başkasıyla keyif almamaya da başladım hayatta. Şu iki yıldır sosyal olarak hayatım bir tuhaf, çok kötü. Çalıştığım yerde birçok insan tanıdım. Ama gerçekten derin bir ilişki kimseyle kuramadım. Öyle hissediyorum. Amacım ne onu sorguluyorum bu hayatta. Böyle hiçbir insanı düşünmeden kafamı yastığa koyup yatmayı da özledim. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. Sıkıntı ne anlayamıyorum. Duygu durumlarımda o kadar çok değişiyor ki. Bazen iyi oluyorum 2 gün sürüyor böyle sonra yine aynı. Eski beni düşününce yine çok düşünürdüm ama yanımda insanlar olurdu sevdiğim. Daha az kafaya takardım. Yine sorgulardım insanaları ama bu ratte de değil. Güldüğüm şeyler daha çok olurdu. 4 yıldır devamlı çalışıyorum. Eleştiriye çok kaldım. ve bence insanların ne dediğini ya da beni sevip sevmemelerini çok umursar hale geldim.