Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Kendimi neden sürekli yetersiz ve değersiz hissediyorum ?

Ben çok sessiz ve ailemin tabiri ile mazlum bir çocukmuşum. Hatta annem zaman zaman üzüldüğünde ya da stresli olduğunuda “anne ben emziğimi alıp ayağının altından çekileyim değil mi” gibi cümlelere söylermişim. Ailem çok disiplinli sert mizaçlı bir aile değildir hatta öyle ki ders çalışma, uyku saatleri vb gibi konularda çokta serbest bırakıldığımı düşünüyorum, bunu pekte iyi görmüyorum, bilakis sorumluluk duygumu kendim oluşturdum ve zaman aldı diyebilirim. Babam ise benim görüşümce bir şeyleri paylaşmak konusunda güçlük çektiğim ve iletişimimin oldukça az olduğu bir adam. Şuan evliyim evlilik sürecinde babama sevdiğim ve evlenmek istediğim kişiyi bile annem aracılığıyla söylemiştik ( bir ablam var ve ondada süreç böyle ilerledi ve onun için bu normaldi. ) bu bana oldukça manasız ve anlamsız geliyor başından beri. Evlenecek kadar bir olgunluğa ulaştıysam neden babama söyleyemeyecek kadar korkağım diyerek babamı karşıma alıp konuştuğumda herkes beni manasız bir şekilde büyük bir başarı sağlamışım gibi tebrik etmişti. Babam evleneceğim insan hakkında hiçbir kötü özelliği olmamasına rağmen ailesini pasif ve eli kolu uzun insanlar olmadığını düşünerek bana çok kötülemişti sonrasında ise ama senin kararın saygı duyarım demişti. Hiç anlamadığım bir şekilde babamın fikirleri beni derinden yaralıyor o gece çok ağladım ama yinede vazgeçmedim babamın hiçbir şekilde memnun olmadığını bilerek hep içten içe bunu kafaya takıp bir süreç geçirdim. Ve şuan evliyim eşim ve ailesi çok çok iyi insanlar babam bana seni çok iyi tanıyorum sen böyle şöyle sebeplerden mutlu olamazsın demişti evlendikten sonra bir gün bile eşi ve ailesi yüzünden mutsuz olduğumu hatırlamıyorum, 6 aylık evliyim. Şuan anlıyorum ki kendi düşüncelerimin peşinden çoğu zaman zaten gidiyorum ama hep pişman olarak mutsuz olarak sonucu benim dediğim gibi olsada. Hatta bana ailede hep çok kararlı ve net derler. Sebebini söyleyeyim mi? Babam üniversite seçimimde seçeceğim bölümü istemedi yine mutsuz olacağımı düşündü ben seçtim. Keman öğrenmek istediğimi ilk söylediğimde annem sen ondan 1 haftaya sıkılırsın dedi gittim kendime kimseye söylemeden keman aldım ve başladım. Hatta pandemi dönemindeydik yüz yüze bir eğitime gidemiyordum hocam ilk başta online öğrenemezssin zor olur dedi sonrasında çabamı görüp yetenekli olduğumu düşündü ve ücretsiz bir şekilde ders vermek istedi. Öylece ben kemanı öğrendiğimde herkes yine dinlemeyi çok sever oldu tebrikte ettiler. Ya da herhangi bir alış veriş yapacağım zaman tek başıma seçer kimseye sormam gibi gibi durumlar yüzünden bir yerden sonra böyle anılmaya başladım. Ama çocukluğumda hiç öyle değildim bir kere ablam ne yaparsa onu yapar hep birilerinin adım atmasını beklerdim. Genelde görünmez bir kişiliktim hatta hala tortuları üzerimde vardır bu çok uzun sürdü çünkü. Ben başardıkça insanlar hatta ailem beni fark etmeye başladı. Örneğin ben mesleğimde çok tercih edilen bir kişi olduğumda babam mesleğimi kabul etmeye başladı. Yüksek lisans yaptım insanlar tebrik etmeye başladı ama şimdiyse üzerime başka bir kılıf taktı babam üniversite hocası ol gibi bir fikir ortaya attı. Buna karşı değilim yanlış anlamayın lakin yinede düşünme sürecinde olduğumu tam olarak neyi istediğimi düşündüğümü söylediğimde bana bunun en iyisi olacağını söylemesinden bile tepkisel olarak nedense rahatsız ve üzüntü duydum çünkü yine üzerimde “başarı” baskısı hissediyorum, ama destekli değil. Sadece “ol” deniyor manevi olarak desteğim bir tek annemdir. Babam maddi olarak güçlü bir adam ve her işimizi halletmiş her şeyimize koşmuştur manevi olarak onunda eksik olduğu noktaların kendi yetiştirilme tarzından olduğunu düşünüyorum. Kendimi müzik aleti çalarak ve resim sanatıyla ilgilenerek bir dönem çok farklı huzurlu bir ruh haline çevirdiğim dönem olmuştu. Keman özellikle bana ayrı bir sakinlik verir çünkü keman ve resimde kendi duygularımın nedense anlaşıldığını hissettiğim bir an buluyorum. Yani aslında kendime dönüyorum kendimi en çok sadece kendim anlıyor ve huzur buluyorum. Eskilerde çok sakin olan sabırlı ve saf olan o çocuk şimdilerse ise öfkeli tepkisel ve sinirlendiğinde lafı ağzında tutamayan bir kişiye dönüştü. Ve söyle bir ayrıntı eklemek istiyorum benim küçüklükten beri dudaklarımı soyma alışkanlığım mevcut bir gün kendimi ölçüp biçtiğimde en çok stresli düşüncelerle boğuşurken bunu yaptığımı fark ettim ve fark ettiğim bir şey daha varki evlendikten sonra bu alışkanlıklarımın çoğunda azalma bitme oldu. Fakat eşim çok iyi bir insan olmasına rağmen ve hiçbir olay yaşamamıza rağmen ona hem güven konusunda zaman zaman şüpheci olmam( küçükken saf olduğum ve her şeye inandığım için beni kandırıp sonra bunu tatlı bulup gülerlerdi) ve aynı zamanda çabuk öfkelenip öfkelendiğimde de fazlaca tepki vermem oluyor. Eşim sakinlikle karşılamasa inanın bu evde çok büyük kavgalar yaşardık aramızda büyük meseleler yokken bile. . Bunların haricinde ise eşime sürekli kendim hakkımda zaman zaman espiriyle karışık sorular sorar ve onay bağımlılığımı aslında devam ettiririm. Artık kimsenin düşüncesine bu kadar bağımlı olmak istemiyorum, kendime özgüvenim çok düşük eşim bile dün söyledi bir iş aldım ve bu iş konusunda strese girdiğimde senin bilgin birikimin var tek eksiğin kendine güvenin dedi. Ki öyle hiçbir zaman kendimden emin veya kendine güvenen biri olamadım ve artık onay bağımlılığı beni çok yordu yeterliliklerimi sürekli sorgulama ve sürekli en iyisini yapma. Biliyorum uzaktan bu şekilde bir teröpatik süreç ilerletilmez ama bilmiyorum böyle yazmak istedim. Bazen içimi günlüklere döker yazarken farkındalığımı arttırıp kendimle gurur duymayı öğrenirim bu seferde alanında uzman biri varken yazmak istedim.

Kaygı

gecmiste yasadigimi asamiyorum bu da simdiki iliskimi etkiliyor napmam gerek

benden vazgecmek zorunda kalmisti aslinda yapamamisti sadece dilde boyleydi davranislar tam tersi simdi onunla beraberim her seye ragmen ama icimde hala gene ayni seyler yasanir korkusu var ya gene oyle birsey olursa gene ayni geceler boyu yasadigim uzuntu mide bulantisi uykusuz geceler tekrar yasanirsa korkusu var aslinda hersey farkli suan beraberiz ama o baskasina tercih edilme hissi asla gitmiyor o uzuntu ve caresizlik surekli aklima geliyor

Kendimi çaresiz hissediyorum

Merhaba! Hocam kendimi çok caresız yanlız hıssedıyorum bazı kafama takılan seylerı asamıyorum kımseye ıcımı dökemıyorum kımseden güç alamıyorum hayatımda hersey gulluk gulıstanlık degıl tabıkıde motıvasyonum düştü kendımı toplayamıyorum napmalıyım hayatımı sorgulamaktan çok yoruldum kafamı bosaltamıyorum sorunlarla tek basıma mucadele edıyorum cok yoruldum yanlız oldugum ıcınmı hayat bu kadar üstüme geliyor bilmiyorumm bana bır çözüm söyleyin lütfen hayat enerjımı gerı kazanayım ufacık dusunceler benı yıkmasın artık neyım var benim

Ben okb hastasıyım, erkek arkadaşım var fakat hangi aktiviteyi yapsam normalde dahi aldatmış hissi

mesaj atarken öperken yürürken her zaman kankalarımı hatırlıyorum sanki aldatıyormuş hissi var ve ben hatırlamak istemiyorum sürekli hatırladın onu aldatıyorsun gibi ve ben hatırlamak istemedikçe bir şey yaparken şimdi aklıma gelecek hissiyatı da doğuyor prozac kullandım ve bıraktım sizce tekrar başlamalı mıyım yardımcı olur musunuz teşekkür ederim iyi çalışmalar dilerim sizce bu nedir aksiyete midir yine bir atak mı ?

Kaygı

Kendimi nasıl aşırı düşünmekten ve yetersizlik hissinden kurtarırım

Aslında sürekli yaşıyorum bu durumu. Kalabalık bir ortalama girdiğinde kendim gibi davranamıyorum sosyal anksiyetem var ve perşembe günü sözlü gibi bir şeyim var ve şuan bile onu düşünmekten hayatın keyfini çıkaramıyorum kendime eziyet ediyorum sürekli olarak. Kendime hiçbir şeyi reva göremem mesela. İyi bir başarı bile beni kesmez illaki birileri beni pohpohlasın ve hep başarı bulsun isterim değerimi dersimle ölçerim. Nasıl bu durumdan çıkacağım bilmiyorum lütfen yardım edin

Aile

Anneden soğumak normal mi?

Öncelikle, yetişkin bir kadınım. Annemi eskisi kadar sevemiyorum. Ailem ben küçükken boşanmış. Beni yetiştirme sorumluluğu anneme kalmış. Annem lise mezunu ve herhangi bir meslek sahibi değil. Yaptığı yanlış evlilikler, kendi ayakları üzerinde durmaması, hep bir erkeğe ihtiyacı olması, ilişkilerinde genelde evli erkekleri seçmesi beni kendinden uzaklaştırıyor. Bazen onu görmek, sesini duymak bile istemiyorum. Seçimlerini doğru bulmadığımı söylediğimde öfkeden deliye dönüyor. Benim vefasız ve nankör bir evlat olduğumu, onu yargılamaya kimsenin hakkı olmadığını ve benim için yaptıklarını hak etmediğimi söylüyor sürekli. Burada dile getiremeyeceğim şekilde hakaretlere ve aşağılanmalara da maruz kalıyorum ve haliyle ben de kırıcı oluyorum. Çocukluğumdan beri bana verdiği zarardan, yaşattığı travmalardan bihaber. Yakında güzel bir işim olacak ve bunu bile yüzüme vuruyor, kendimi bir şey sandığımı söyleyerek. Güzel de giden bir ilişkim var, evlenmediğim ve yakın zamanda da evlilik düşünmediğim için ilişkimi de hor görüyor ve beni karalamaya çalışıyor. Hayatta yaşadıkları yüzünden hep bi kurban psikolojisinde. Anneliğini kendi annesiyle ve hatta bana hayatımın hiçbir döneminde babalık yapmamış babamla kıyaslıyor, bu şekilde kendini haklı çıkardığını sanıyor maalesef. Daha fazla dayanamıyorum. Aynı evde yaşıyoruz, ayrılmayı düşünüyorum artık.

Ailem beni hiç anlamıyor

Benim babam ne yaşadığımı bilmez gelip sormaz Annem konuşur hep ama onunla da arada sorun yaşarım ben ilk kız çocuğuyum onların sosyal hayatta dışarı çıkarım hep geziyorsun denilir bana çıkmayınca senin sosyal hayatın yok mu akrabamızın kızı her şeyini yapıyo sen yapamıyorsun gibi konuşmalar altında kalıyorum dışarda kendimi savunamıyorum özgüvenimi yerle bir ettiler elalem ne der kafasıyla yaşıyorlar kafayı yememe az kaldı cidden

Romantik İlişkiler

Duyguları uçlarda yaşamak ve başedememek

Merhaba özellikle sosyal medya sebebiyle bir hikaye paylaştığımda hoşlandığım çocuk hikayemi beğenmiş mi gibisinden sanki onun onayına ihtiyacım varmış gibi telefon başında geçirdiğim zamanlar oldu ve onun beğenmesini gözümde büyütüp hayaller kurdum en son onla yüzleştim beklediğim gibi biri çıkmadı o süreç içerisinde de bir date anım oldu o datede de çocuğa bilerek soğuk yaptım aklımda başka birisi vardı çünkü aklımdaki kişi de çok kötü biri çıkınca aşırı pişman oldum soğuk yaptığıma bu yüzden acı çekiyorum ve datedeki çocuk beni ghostladı sebebi de benim onu aşamıyorum unutamıyorum sosyal medyamdan çıkardım ama hep aklımda ilk defa birisi bana değer verdi bu da oydu kendimden nefret ediyorum bu yüzden önüme bakamıyorum bütün gün ağlıyorum kişiler değişiyor ama onay ihtiyacım değişmiyor sosyal medya üzerinden takıntı yapıyorum bana ne tavsiye edersiniz?

Kaygı

Kaygılarımı nasıl azaltırım

Kaygılarımla nasıl başa çıkabilirim ? Günlük hayatta sürekli ya başıma kötü bir şey gelirse ya bişey olursa diye kendimi yiyip bitiriyorum durduk yere ağlamalarım ve stresten mide bulantılarım oluyor kalabalık ortamlara giremiyorum daralıyorum kalbim hızlı atmaya başlıyor şuan girdiğim iş de çok tempolu ve kalabalık bu kaygılarla nası başa çıkıcağımı bilmiyorum kontrolümü kaybederim diye çok korkuyorum hayatımı çok olumsuz etkiliyor bu durum 18 yaşındayım ve hiç bir şey yapamıyorum dışarı çıkıp eğlenemiyorum eskiden zevk aldığım şeylerden zevk alamıyorum sürekli yorgun hissediyorum bir de kusarsam diye çok korkuyorum her şeyde bu korkum geliyor en ufak cafede otururken ya midem bulanır ya kusarsam diye çok stres yapıyorum bu kaygımı da atlatamıyorum git gide kendimi daha da bitmiş hissediyorum evden dışarı bile çıkmak istemiyorum sesler artık rahatsız etmeye başlıyor ışıklar her şey rahatsız ediyor özellikle de bu strese bağlı mide bulantım beni çok etkiliyor kaç ay toplu taşımaya binemedim dışarı çıkamadım bakkala bile gidemiyordum daha yeni yeni açılmaya başladım ama gerçekten artık çok yoruldum bu durumdan yaşıtlarım gibi olmak istiyorum

Romantik İlişkiler

Sevgilimi çok seviyorum fakat duygusuzmuşum gibi hissediyorum

Yaklaşık 3 senedir bir ilişkim var ve resmi ciddiyet düşünüyoruz. Son 1 aydır çeşitli anksiyete ve kaygı bozukluğu yaşıyorum, ve psikologa gidiyorum. En son yaşadığım kaygı sevgilimi bırakmak, ayrılmak ve ona karşı hissizmişim duygusu. Oysa yanında sarılıp öpüyorum fotoğrafına bile bakıp ağlıyorum. Sanki sevgilimden ayrılmışım gibi ağlıyorum dertten hasta oldum . Duygum bitti mi anlamıyorum. Sanki sevmiyormuşum gibi geliyor ama böyle bi şey yok. Onun yanında çok iyiyim. Uzaklaşınca aklıma bu tür şeyler geliyor. Az daha bitiriyordum ilişkimi. Heyecanım mı bitti sevmiyor muyum sürekli bunları düşünüyorum ama bunları onunla aşmak da istiyorum. Telefonla konuştuğumda bile sesi bana iyi geliyor: ya sıkılırsam ya bıktıysam bu sorulardan kaçmak için ne yapmalıyım ne olursunuz bir öneri verin