Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Mutlu bir ilişki istemiştim şimdi kendimi çok tükenmiş hissediyorum

Yaklaşık 4 sene önce hayatıma birisi girdi 8 ay sürdü ilişkimiz ondan öncesinde de 7 senelik ilişkim vardı aldatılmıştım. Bu kişiye öyle bir güvenmiştim ki öyle bir resim çizmişti ki kafamda yaptığı hataları affediyordum. Onun iyi biri olduğunu yolunu kaybettiğini düşünüyordum. Anlayışım tükenmiyordu. Tek derdim güzel bir ilişkim olsun ben de herkes gibi mutlu olayım istiyordum. O dönem işim yoktu ona çok bağlanmıştım. Aslında mutluydum kendime güvenim vardı. O kişi hayatıma girdiğinden beri 4 sene geçti 2 sene boyunca yaşadıklarım ve geldiğim nokta beni öyle bir yere serdi ki kendimi toparlayamıyorum. Benim affettiğim hatalara gün gelip ses çıkarınca ben suçlu oldum. Daha sonra ayrılık yaşadım en yakın arkadaşım sürekli bana onu anlatıyorsun sen beni başka bir şey için aramıyorsun diye benimle konuşmayı kesti. Halbuki ben onunla bambaşka şeyler de paylaşıyordum. Hayatım öyle bir noktaya geldi ki sanki ben her şeyin sorumlusuymuşum gibi oldum. İlişkilerini yürütemeyen sorunlu biri gibi görünüyorum dışardan. Sadece yaşadıklarım çok ağır taşıyamıyorum. Kimse bunu görmüyor. Kimseye anlatmıyorum ama içimde Volkan kaynıyor gibi. Herkes kendini o kadar haklı çıkarıyor ki ilişkilerini öyle evirip çeviriyor ki zamanında yanlış yaptığını bildiğim insanlar kendi konularını açmazken şimdi bana sorunlu muamelesi yapıyor. Hafıza kaybı geçirmiş gibi davranıyorlar. Bir ben her şeyin ortasında kalmışım herkes doğru ben yapayalnız kaldım böyle. Kimseye güvenemiyorum. Gülecek bir sebep bulamıyorum. İnsanlardan çok soğudum. Dertleştiğimi düşündüğüm insan alttan alta bana laf sokuyor. Ben bu kadar yanlış insanı kendim mi seçiyorum. Yoksa onlar mı beni buluyor anlamıyorum. Tükendim artık

Aile

Eşim benden boşanmak istiyor ne yapmalıyım?

Eşimle 7 yillik evliyiz. Ayni isyerinde calisiyiruz. 2 yasinda covugumuz var. Evlendigimizden beri ayda bir kavgamiz olurdu. Çünkü eşimin akrabalarinin dedigi bir seye alinir esime soylerdim. O ise benim dedigimi onemsemez, sen abartiyorsun derdi ve kavga cikardi. Cocuk olduktan sonra kavgalar artti cunku ev islerine yeterince yardim etmiyor bana. Eve gelip telefonuna bakiyor. Bir Allah razi olsun da demiyor. Bende temizlik takintisi var. Bazen de bundan dolayi kavga cikiyor. Bazen kavga oyle buyuyor ki benim karsima gecip dalga gecer gibi konusuyor. Ben de dayanamayip onun kolunu tirmaliyorum. Bu sefer de bana ruh hastasi diyor. O oyle diyince ben de annesine kufrediyorum. Bu Sefer daha büyük kavga cikiyor. Bana senden bıktım diyor. Sen bana vuruyorsun diyor. Ama kavgalarin tek suclusu ben degilim. Ama sensin diyor. Cok uzuluyorum neden boyle olduk. Bana sürekli bosancam senden diyor. Her seferinde ben tutuyorum onu. Bana artik seni sevmiyorum demeye basladi. Evden gidicem diyor. Bu sabah kahvalti hazirladim ogle yemegi yaptim. Bana hic eline saglik demedi. Surekli kotu kotu bakti. Oglumla oynarken uyudu kaldi. Sonra ben telefonla konusuyorken uyandi. Bir saat cocukla ilgilendi diye bana oglundan haberin yok dedi. Sizce ne yapmaliyim?

Neden hiçbir yere ait hissetmiyorum?

Merhaba Umarım iyisinizdir Yani çok anda kalabilen biriyim tartışılır duruma göre değişiyor açıkçası ama böyle durup dururken şyle bir his kaplıyor ben 7 yaşından beri baba mesleğinden dolayı hep ortam değiştirmek zorunda kalan 18 yaşına gelmiş bir genç kızım çok insan tanıdım bunlarn söylememin sebebi bir yere hep sonradan katılan biri olduğum için hiçbir yere kendimi ait hissetmedim ama şundan örnek veriyim yani en basitinden şu gençlik yıllarımın ya da işte üniversiteye ne kadar başarılı için istekli olsam da hemen geçmek istemiyorum andan çok zevk aldığım anların çabuk geçiyor olması beni üzüyor yani böyle her güzel şeyin bitmesi üçüzü dershaneye gidip gelmek bile bana çok iyi hissettiriyor bu sürecte hocalarımla geçirdiğim bir an mesela bana motive edici şeyler söyledikleri ya da kendimi çok özgüvenli mutlu hissettiğim o küçük anlar ya da her şeyin bitiyor olması ya da çok yakın olduğum hiçbir insan olmamasına rağmen o dershanede ettiğim sıcacık kısa muhabbetler bile beni çok iyi hissettiriyor ama o ait hissetmeme veya an ne kadar güzel olsa da çabuk geçiyor olması…

Aile

Annem evlat ayrımı yapıyor ve bu durum beni üzüyor

Benim bir abim var ondan nefret ediyorum durmadan annem ve babama bağırıp kızıyor küfür ediyor babam ise abimin söylediği şeylerin altında kalmıyor ve onunla kavga ediyor annem ise abimi hayla koruyor babamı suçluyor sonra hatta bir kez daha abim anneme küfür edil bağırıyor du annem ona 1000 tl gönderdi ona 12. 000 liralık telefon aldı sonra gardolop aldı ama abim anneme sürekli bağırıp küfür ediyor annem ise evlat ayrımcılığı yapıyor ben bu sene yaz kursuna yazılmak istiyordum bu fikrimi anneme söyledim annem ise bana kızdı bende dedimki abime istediğini alıyorsun bana hiç bir şey almıyorsun dedim yine kızdı ve dediki nankörlük yapma! Ben sana yatak odası takımı aldım diyor ama abime daha pahalı şeyler ve bir sürü şey aldı ve bu arada ben idol olmak istiyorum ama ailem destek çıkmıyor çok üzülüyorum 🥺 piskolojim bozulmaya başladı artık

Sosyal Hayat

Kaygılar ve ölüm korkusu ile nasıl baş edeceğim?

Merhaba iyi günler ben 3 ay önce bir hastalık geçirdim doktor doktor gezmeme rağmen bir sonuç bulunamadı aşırı halsizdim parmağımı kıbırdatacak halim yoktu çocuklarıma bile bakamıyordum kendi duşumu bile kendim alamıyordum en sonda kusmalarim falan başladı bir gastroenteroloji doktoruna gittim endoskopi çekildi mide ve bağırsak larimda iltihap çıktı belki en başta mide doktoruna gitseydim psikolojik men çok etkilenmezdim 3 ay yerde kaldığım için sürekli ölüm düşüncesi oluştu kafamda yalnız kalmaktan korkuyordum kalabalık içine girince bir heyecan ve kalp çarpıntısı oluyordu ne yapacağımı bilmiyordum ve hastalık sürecinde kaynanam gülde kalıyordum hiç evime gitmek istemiyordum sabah kalktığımda Allah'ım bugün nasıl geçecek diyordim ben bugün ne yapacam diyordum hiç ama hiç yemek yemek istemiyorum psikolojikmen korku oluşmuş ya eskisi gibi hasta olursam diyorum ve eşimi kaybetme korkusu oluşmuş sürekli de ölüm aklımda gün içinde ne yapacağımı bilmiyorum sürekli kafamı dengesiz gibi hissediyorum hiç Bir şey yapmaktan zevk almamaya basladim hastalığımdan sonra eskiden gezmeyi falan çok severdim ama şuan zevk almıyorum kalbim ağrisa korkuyorum ben ölecem mi diyorum aşırı kaygılıyım ve kaybetme korkusu çok var. kendi sağlımi çok sorguluyorim

İletişim

Sohbet ederken karşımdaki neyse, boşver diyince neden geriliyorum?

Merhaba, bir sohbet veya tartışma sırasında karşı tarafın söylediği "neyse, boşver, aman, uzatmayalım" şeklinde ki kelimeler neden bende gerginlik oluşturuyor? Mesala normal bir iletişim halinde iken akışta söylenen bu kelimelerden bir tanesi benim sinirlenmeme sebebiyet veriyor tabi bu durumda benim tepkilerim değişiyor ve sonuçta bu kelimeleri kullanan kişi neden agresif oldun şeklinde beni suçluyor ve gerginliğin bir tık daha artmış oluyor.

Tükenmiş, sıkışmış hissediyorum her şeyi erteliyorum, ağlıyorum

Bunalmış sıkılmış hissediyorum dokunsalar ağlayacak moddayım ki bu daha da sinirimi bozuyor ve güçsüz hissettiriyor. Bitmeyen okulum odaklanamadığım derslerim ve mükemmel yapayım derken hiçbir şey yapamayan çünkü bununla birlikte erteleme gibi berbat bir huyum daha var. Kendimi işe yaramaz hissediyorum çünkü bir halt beceremiyorum boş boş yaşayan biri gibi hissediyorum yani sanki taşrada duran işe yaramaz bir taş gibiyim. Hep orda ama bir işe yaramaz. .. Merak ediyorum insan çok istese de neden yapamaz istediği şeyleri , neden hep yerinde sayar ve neden bunun için ağlar üzülür? Yapmıyorsan sonuç belli üzülmezsin ama anlamadığın sebeplerden yapamıyorsan kahroluyorsun. Aileye çevreye karşı sorumlulukların var belki ama insanın en önemli olan kendine olan sorumluluğu. Belki de o yüzden zaten canı çok yanarken çevreden duydukları bardağı taşıran son damla ya da yaraya tuz basmak gibi oluyor. .. Hali hazırda kendime olan kızgınlıklarımın yanında insanların tepkileri beni kahrediyor. Düşünsenize kendiniz yaşadığınız zorluğun tam ortasındasınız hep acısını çeküp hem kendinize kızıyorsunuz üstüne de tepkiler, sizi sanki sizden daha çok düşünebilecek gibi yapılan yorumlar iyice yerin dibine çekiyor. Kendimi bir kuyuda gibi hissediyorum. Gökyüzünü görebiliyorum çok güzel hatta bazen güzelliğine dalıp nerde olduğumu unutuyorum ama sonra asla çıkamadığım aklıma geliyor belki de hiç çıkamayacağım. Çok yorgunum gerçekten. Hİçbir şey düşünmeyeceğim, kimsenin olmadığı, hiçbir şey yapmam gerekmediği günlere ihtiyacım var. Tükenmiş bitmiş hissediyorum kendimi yorgun bitkin ve çaresiz. ..

arsuberdo

Romantik İlişkiler

Aldatıldığım sevgilime yeniden nasıl güvenebilirim?

Merhaba ben 22 yaşında üniversite öğrencisi bir kızım. Benim 4 yıllık bir ilişkim var . Şu an ayrı yaşıyor olsak da yıllarca beraber yaşadık. Kısacası ona çok alışkın ve bağımlıyım. Beni daha önce benim görebildiğim 3 kere aldattı. Bunu sanal olarak cinsellik olarak yaptı. İlk ikisinde gerçekten sevdiğim için affetmek istedim . Çok üzülerek ağlayarak şöyle böyle yıllar geçti. Ona güvenebilmek için kendimden çok verdim. Çok üzüldüm psikolojik tedavi gördüm. Bu süreçte de bana her zaman böyle şeylerle artık işi olmadığını yanlış hiçbir şey yapmadığını söylüyordu. Bu arada daha önceden basit konularda da olsa çok fazla yalan söylediğini gördüm. Daha sonra bundan 7 ay önce yani öncekilerden yıllar sonra yeniden aynı şeyi yaşadım. Artık ona güvenmeye başladığımı hissettiğim için kelimenin tam anlamıyla yıkıldım. O gün de ona güvenmediğimden tartışmıştık ve bana yine benim böyle şeylerle işim olmaz artık yanlış bir şey yapmıyorum diyip beni susturup görmezden gelmişti. Gecesinde böyle bir olay yaşadım. Ayrıldık. Çok emindim artık istemiyordum. Ayrı eve taşındım yeni bir düzen kurmuştum. Bu olay yaşanmadan 1 ay önce annesini kaybetmişti ve ben de bu sürecin hepsinde oradaydım. Ayrıldıktan da 1 ay sonra yanıma geldi çok kötü olduğu için yanında olmak istedim. Ama sonra işler benim isteğim ve kontrolüm dahilinde gerçekleşmedi. Gerçekten istemiyordum ama hayır diyemedim ve biz bir süre daha beraber yaşadık. Başlarda ben nefret ediyordum çok kötü davranıyordum ama sonra maalesef ki tekrar bağlandım ona. Daha sonra çok kavga ettiğimiz için kısacası kendini düşündüğü için taşındı evden. Şimdiyse ilişkimiz devam ediyor ama nasıl devam ediyor anlamıyorum. Hiçbir şey anlamıyorum. Ne ne hissettiğimi tanımlayabiliyorum ne gerçekten sevip sevmediğimden eminim ne de bu ilişkiyi isteyip istemediğimden. Bir yanım çok zarar gördüğüm için hala da bana karşı genel olarak davranışlarını beğenmediğim için zarar görüyorum devam etmek istemezken diğer yanım da onu kaybetmekten çok korkuyor. Neden böyle hissediyorum neden güçlü olamıyorum anlamıyorum. Son ayrıldığımızdan sonra ben hiç istemezken güvenini kazanıcam sen hiçbir şey yapmıycaksın ben yapıcam diyen insan şimdi öyle tuhaf davranıyor ki. Çok sıkılmış sürekli onu sorgulamamdan ona güvenememden. En sonki tartışmamızda da ona sorumluluğunu alamayacağın hatalar yapmasaydın o zaman dediğimde almıyorum sorumluluk falan dedi . Normalde bi insanın tam o an ayrılması gerekirken ben ayrılmadım. Gerçekten çok mu sıkıyorum bu konuda bir şeyleri değiştirmeli miyim yoksa zaten olması gereken bu mu bilmiyorum. Ona yeniden güvenebilir miyim ya da güvenmeli miyim emin olamıyorum. Şu an yine bana ben yanlış bir şey yapmıyorum o yüzden güvenini kazanmak için yapabileceğim daha fazla bir şey yok diyor. Ama bana bu lafları son ayrılışımızı hatırlatıyor. Ve tabii ki güvenemiyorum. Her lafından bir anlam çıkarmaya çalışıyorum sürekli dedektifçilik oynuyorum. Bu durumdan çok yoruldum. Ve o böyle yaptıkça ben bu konuda kendimi iyice yalnız hissediyorum. Ona başlarda demiştim eğer bu durumla beni yalnız bırakıp tek başıma savaşacaksam hiç istemiyorum diye. Ama şu an durum böyle. Beni çok sevdiğini söylüyor sözde ama beni kırmaktan da çekinmiyor. Bir yanım neden bilmiyorum sevgisine inanırken diğer yanım seven insan aldatır mı diyor. Gerçekten de size soruyorum seven bi insan aldatır mı ? Bunu neden yapıyor olabilir. Onu gerçekten anlamaya çalışıp ona bu soruyu sordum ben. Tek cevabı bilmiyorum keşke bilsem falan oldu. Kafam çok karışık yeniden güvenebilir miyim güvenmeli miyim bu konuda ne yapmalıyım lütfen yardımcı olun. Şimdiden çok teşekkür ederim.

Odaklanamıyorum, neden?

Hiçbir şey yapamıyorum saçma sapan bir harekete bağımlı oldum telefonumdan şarkı açıp kulağıma dayıyorum sonra evin içinde yürüyorum ve o müziği dinlerken gerçekte var olmayan kafamda oluşturduğum bir kişinin hayatını yaşıyormuş gibi hayaller kuruyorum kendimi o anın içerisinde hissediyorum. Yalnız kaldığım her an durmadan bunu yapıyorum. Ve bu günlük hayatımı çok kötü etkiliyor hiçbir sorumluluğumu yapmıyorum, şöyle söyleyeyim bu hareketi o kadar çok yapıyorum ki yemek yemek yerine bunu yaptığım zamanlar oluyor. Ayrıca hiçbir şeye odaklanamıyorum ve başıma aniden ağrı giriyor farkedince sürekli ağlayasım geliyor kendimi aptal gibi hissediyorum. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum. İlk başta biraz araştırıp bir psikolojik sorunum olabileceğini düşündüm ama sonra sanki aklımın içinde başka birisi "Sen hastalık hastasısın, haha kendine sıkıntı mı arıyorsun. " tarzında şeyler söyledi. Küçükken (9-10 yaşlarında) kafamın içinden birinin güldüğünü duyuyordum, anneme ve babama söylemeye çekindiğimden ve bu durum beni çok korkuttuğundan -gerçekmiş gibi hissediyor ve yaşımdan dolayı korkuyordum- teyzeme bu durumu anlatmaya çalışmıştım teyzem bana bunun sadece benim bir düşüncem olduğunu öyle düşünmemem gerektiğini söylemişti ama şuan bu yaşadıklarımı kimseye anlatamıyorum, biraz araştırma yaparken karşıma burası çıktı, size danışabileceğimi düşündüm, lütfen yardımcı olur musunuz?Çok kötü hissediyorum iki ay sonra sınavım var ve bu güne kadar hiç doğru düzgün bir şekilde çalışmadım, aileme hep çalışıyorum diyorum ama doğru değil. Ayrıca öğretmenimin verdiği çizelgeleri yalan yanlış bir şekilde dolduruyorum asla gerçekten çözdüğüm soru sayısını yazmıyorum. Odam aşırı dağınık toplamıyorum, sürekli yatıyorum veya başta bahsettiğim alışkanlığı yapıyorum. Bazenleri aniden gelen baş ağrısı gibi mide bulantısı da geliyor, ek olarak kendimi asla beğenmiyorum (dış görünüş, ses vb. olarak) kardeşime aileme ve arkadaş çevreme aşırı sinirli ve tahammülsüz davranıyorum çoğu zaman başka insanlara (arkadaşlarım veya sosyal medyada gördüğüm insanlar, dizi veya filmlerde gördüğüm insanlar veya kendi kafamda oluşturup tasarladığım insanlar gibi) özeniyorum. Kızınca sürekli bağırıyorum ve ağlamak istiyorum. İstediğim şeyleri kimseye zorla yaptirmiyorum ama istediğim bir şey olmayınca ağlamak istiyorum ve birisi bana zorla bir şey yaptirinca zoruma gidiyor bir kaç şey daha var ama şuan onları yazmak istemiyorum. .

Aile

Aileden tiksinmek

Merhaba ben ailemin cahilliğine yobazlığına tahammül edemiyorum her şeyleri o kadar batıyor ki bana içimde hiç birine dair bi sevgi kalmadığını hissediyorum ve hepsi birbirinin arkasından konuşuyor ve bunu normal karşılıyorlar abla dediğim insanlar abla bile demek gelmiyo içimden zamanında anlattığım özel bi konuyu tartışınca sürekli yüzüme vuruyolar ve ben gerçekten hepsinden kurtulmak ve bi daha konuşmak istemiyorum çünkü bunlar normal olaylar değil