Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Benim yüzümden biten bir ilişkiyi nasıl unuturum?

Sevgilime bir yalan söyledim ancak bu yalan ilişkiyi kurtarmak içindi. Daha sonra yalan söylediğim aşırı derecede vicdan azabı çektim ve sevgilime doğruları söyledim. Çok sinirlendi ve ayrılma kararı aldı. Hala ayrıldığımızı kabullenemiyorum yapılan onca gelecek planı onca hayal alınan onca hediye hepsi boşa gitmiş gibi hissediyorum. İçimde bir yarım kalmışlık hissi var ve gogusumde ve karnımda acı hissediyorum. Bazen düşündükçe nefes alamıyorum ve ağlamama rağmen rahatlayamıyorum. Kalbim çok acıyor ve onu unutmak için ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Onu hayatımın her alanına aldım, ailemle tanıştı, akrabalarımla tanıştı, arkadaşlarımla tanıştı ve beraber yapmadığımız şey kalmadı. Özellikle böyle güzel ve sağlıklı bir ilişkinin benim yüzümden bitmesi fazla acı verici. Bundan nasıl kurtulacagımı bilmiyorum.

Cinsellik

cinsellik ve günah ikileminden nasıl kurtulurum

cinsellikle ilgili evlilik öncesi şeyler yaşamış olmak veya ileride yasama dusuncesi veya bu tür şeyler izlemek filmlerde böyle sahnelerin çıkması beni suçlu hissettiriyor bedenimin titremesine sebep oluyor ve bunu birine anlatmadan geçiremiyorum içim çok huzursuz oluyor bunu aşmak istiyorum cinsellik beynimde çok büyük bir günah olarak yerleşmiş ve bunu düşünmek bile beni kötü suçlu hissettiriyor ve stresle başa çıkamıyorum her şey anneme anlatiyorum

Eğitim

Ev hanımı bir kadın olarak pişmanlıklarım var depresyondayım

Merhaba ben lise mezunu 42 yaşında 2 çocuklu bir anneyim herhangi bir vasfım olmadığı için güzel bir iş bulup giremiyorum ev hanımı alduğum için hergün gün boyu her an geçmişte okumadığım ve bir meslek sahibi olmadığım için kendimi sorguluyorum ama hiç susmuyor kafamın içinde bir ses sürekli konuşuyor nasıl susturabilirim hayatımı çok etkiliyor eşimde sürekli eşi çalışan arkadaşlarının durumlarından bahsediyo ondanda çok etkileniyorum sanırım pişmanlığım hayatımın her anında yanımda kara bir bulut gibi geziyor çok istediğim bi evde oturuyorum harika 2 kızım var ama ben hep depresyondayım bu nedenle yardımcı olursanız çok sevinirim

Psikoloji

Eski sevgilimden umut beklemekten kendi yoluma bakamıyorum

Biraz uzun bir ilişki onun bir dönemden sonra belki de sevmemeye başladığında başladı benim kendimi yitirmem onun iyi olmadığını ona iyi gelmem gerektiğini düşündüm sürekli onun yanında olmaya çalıştım ben o dönem çok kötüydüm ama kendimi görmezden geldim ilgisizdi sürekli kavgalarda ağır sözler söylerdi ve bende bu sözleri bile görmezden gelirdim her hatasını affettim istediklerini yapmaya çalıştım benden ayrıldı tekrar gelmek istedi ama herşey aynıydı üç kere gitmeye çalıştı benden ben artık kendimi kaybetmiştim gece nefes daralmaları titremeler yemek yiyememeler yaşayamamak gitgelleriyle beni tekrar tekrar öldürmüştü üçüncü ayrıyken etraftan başkalarıyla konuştuğunu öğrendim önce sorduğumda sen olursan olmaz böyle şeyler dedi barıştığımızda sadece soru sordular cevapladım dedi ve tekrar huzur yok kavga ediyoruz mutlu değilim diyerek ayrılmak istedi bu sefer dönüşü olmicağını ilerde belki oluruz yada hiç diyerek beni boşlukta bıraktı ve ben şimdi ne yapıcağımı bilmiyorum bir umudum var bu umudu istemiyorum kendimi tanımıyorum onun ne yapmaya çalıştığını da bilmiyorum kötüyüm

Güven problemi sorunu nasıl çözülür? Güven nasıl inşa edilir?

Merhaba,sevdiğim insana ilişkimizin ilk zamanlarından şimdiye kadar yapımdan kaynaklı çekincelerimden kaynaklı yaptığım davranışlar beni güvensiz gösteriyor. Art niyetsiz yaptığım davranışlar onu üzecek davranışlara dönüştü zamanla. Mesela ailemden çekindiğim için yazamadığım saatler,bir yakınımın yanına gittiğim için o an almaya gidemediğim ilk çiçeğim,insanlardan çekinip tutamadım elini onun hevesini kırmış olmakla kaldı,üzdü. Onu sakladığımı düşünüyor insanlardan. Uyuya kaldığım anlar var mesela ilk zamanlarımızda bu an gerçek ama güvenini zedelediğim için o inanamıyor. Yaptığım hatalar bitmiyor doğum gününü unuttum mesela. Diğer ay olarak hatırladım günü o gün kutlasakta önemi değeri olmadı onun gözünde. Bunlar puzzle parçaları gibi birleştiğinde bir resim oluşturuyor onun gözünde. Ona değer vermediğimi ve ona zaman ayırmadığımı hissettirdi bu durum. Sürekli kendimi suçluyorum onu hep üzüyorum,üzdüğüm için çok üzülüyorum. Gerçekten sevgiyi gösterebilmeyi öğrenmek zedelenen güveni sağlam bir şekilde inşa etmek doğruyu söylediğimi ona anlatabilmek istiyorum ama duygusal ruh halim kendimi anlatmama engel oluyor. Bir konuyu konusurken gözlerim dolup ağlamaya başlıyorum istemsizce. Kendimi anlatamamak inandıramamak üzüyor. Tertemiz sevgimi ona nasıl gösterebilirim,zedelenen güvenini en baştan nasıl inşa ederim tavsiyelerinizi ihtiyacım var. Tesekkürler şimdiden

Psikoloji

Öfkeli olmak istemiyorum artık

Son 2 yılda çok fazla şey yaşadım çok sinirli bir insan oldum öfkeli kinci duygusuz ve bunlar beni çok yoruyor böyle biri olmak istemiyorum ama elimde değil ve bundan kurtulmak istiyorum kötü rüyalar kara basan gibi şeyler durumum çok kötü kendimi kurtarmak istiyorum en küçücük şeye sinirleniyorum ve saatlerce sakinleşemiyorum ağzımdan olur olmadık şeyler çıkıyor hatta bir ara acaba bana büyü mu yaptılar diye düşünüyorum

Eski sevgilim geri döndü

Merhaba, 22 yaşındayım ve geçtiğimiz şubat ayının başında uzak mesafe ilişkim bitti. İlişkim ilk başlarda çok güzel ve sağlıklıyken araya birtakım kavgaların girmesi sonucu ve partnerimin aşamadığı birtakım konular neticesinde ilişkimiz toksikleşmeye ve sağlıksız bir hâl almaya başlamıştı. Ayrılmaya yakın çok fazla git gel durumu yaşandı. Bir gün ben kalırken diğer gün o kaldı ilişkide. En nihayetinde uzakta olduğumuz için sürekli yüzyüze iletişimde olamıyorduk. Çok depresif ve hayattan uzak hissediyordum çok sağlıksızdım uyku düzenim, yeme alışkanlıklarım ve olumsuz düşünceler tamamıyla kalitesiz bir hayat yaşıyordum. Birkaç belirtiden endişelenerek hamilelik testi yaptım ve pozitif çıktı, bunu öğrenir öğrenmez onunla iletişime geçmeye çalıştım. O süreçte beni yalnız bıraktı ve bana "nasılsın" bile demedi. Bana nasılsın diye sorması için bile onu arayıp tek tek anlatmıştım. Bu detayı yalnızlık durumumu anlatmak için söylüyorum, o süreçte insan gibi bir muamele görmedim. Olgunlaşmamış birisiydi, çok fazla hatalı davranışı vardı. Hiç kimseye anlatamadım, anlatamazdım da çünkü yaşadığım toplumda bu çok yanlış bir şey. Aradan biraz zaman geçtikten sonra da hamileliğim düşük olarak sonlandı. Ona olan aşkım bu yaşattıkları neticesinde koca bir hayal kırıklığı ve nefrete dönüştü. Onun hakkında sürekli olumsuz şeyler düşünüyor ve diliyordum. Sanırım intikam istiyordum. Bu süreçte kendi sağlığıma odaklandım. Kendime çok odaklandığım bir döneme girdim, yeni bir dil öğrenmeye çalışıyorum, yeni insanlar tanıyıp güzel arkadaşlık ilişkileri kurmaya başladım ve kendimleyim tamamen. Kaybettiğim ışığı bulmaya çok yakındım. Muzdarip olduğum sağlık sorunlarım geçmeye ve hayat kalitem artmaya başladı. İki hafta önce onu her yerden engellediğim için mailden ulaştı. Upuzun ve iç acıtıcı bir paragrafla karşılaştım. Ayrıldığımız günden beri kendimi ağlama rejimine sokmuştum hiç ağlamamaya çalışıyorum duygularımı köreltmek ve sadece mutlu olmak istiyordum. İçimde sadece nefret kalmıştı. O paragrafı görür görmez o iki aydır tuttuğum gözyaşlarını akıttım. Niyetini anlamak ve onu dinlemek için iletişime geçtim. Bana çok pişman olduğunu ve artık tamamen değiştiğini, her şeyi çok daha net bir şekilde anladığını ve bir şans daha istediğini yazdı. Ona artık geç olduğunu söyledim ama o kadar ısrarcıydı ki ona olan nefretim soğumuyor sürekli ona ağzıma geleni söylemeye başladım. Bütün toksikligim gün yüzüne çıktı. Bana yaptıklarının bir karşılığı olmalıydı. Her gün bana yazıyor, pişmanlığını ve inancını dile getiriyor. Kalbimde o kadar büyük yara var ki. Ona olan nefretim zamanla dindi ama sanırım artık bir şey hissedemiyorum. Onun çabasını ve değişimini görüyorum, gerçekten adam akıllı birisi olmuş ve yaşattığı bütün acılardan özür diliyor. Onu affetsem de kabul edemiyorum. Yaşadığım şehre geldi sırf pişmanlığını göstermek için, haberim yoktu ama yine de kıramayıp onunla görüştüm. Pişmanlığını ve çabasını gözlerinden görüyordum ama benim sevgim nerede? Kalbim o kadar acıyor ki. Harika bir sevgili adayı fakat artık çok geç hissediyorum. Onun çabasına olumlu bir karşılık veremediğim için üzülüyorum ve utanıyorum. Bana güzel şeyler soruyor benimle ilgileniyor ama bunlar içimde herhangi bir sempati uyandırmıyor ve bunu altında eziliyorum. Gidemiyorum, içimden gitmek de gelmiyor çünkü ona acıyorum. Karşılıksız çabanın verdiği acıyı biliyorum, bunu ona yaşatmak da istemiyorum neticede o da bir insan ve zamanında çok güzel şeyler yaşadığım bir adam. Benim için çırpınıyor, ama ben bunları ondan istediğimde yoktu şimdi olsa kaç yazar diye düşünüyorum. Kafam o kadar karmaşık ki ne yapacağımı bilemez halde sadece vakit öldürüyorum. Bir cevap bilsem ona da bunu söyleyeceğim. Cevabım ayrılmak olsa bunu ona söyleyeceğim en azından boşuna yorulmadan gitmiş olur ama ben ne istediğimi bilmiyorum. Evet o değişti, iyi biri ve ideal bir partner haline geldi ama ben bunları ondan istediğimde ve sırf aramız iyi olsun diye dehşet biçimde çabalayıp karşılığında delirmemle kaldığımda neredeydi? Geç kalınmış diyebilir miyim buna? Yoksa daha farklı bir pencereden mi bakmam lazım olaylara? Çok çaresiz hissediyorum. Çok acı çektim ve bu benim kalbimi sertleştirdi. Onun çabasına karşılık vermeyi o kadar çok isterdim ki, bunu yapamamanın ağırlığı var üzerimde. Bana kendime zaman vermem ve düşünmem gerektiğini söylüyor, ben bu nasıl yapılır bilmiyorum. Daha önce kendime zaman verip bir şeyleri düşündüğümü sanırdım ama o sadece bir şeyleri içime atmak ve yutmakmış. Daha önce bir şeyleri affettigimi sanırdım meğersem hepsi içime atmak ve unutmaya çalışmakmış. Sağlıklı affetme süreci ve sağlıklı düşünme süreci nasıl olur bilmiyorum. Kalbim hem nefretle kavrulurken hem de nasıl ona şefkat besleyebilir? Çok fazla empati yapabiliyorum, birilerini haklı çıkartmak için sürekli ardından hikaye üretiyorum ama bu sefer benim de yaratıcılığım tükendi. Sadece akıl almak ve mantıkla kelimeler duymak istiyorum.

Kaygı

Arkadaşlarım bana değer vermiyor gibi hissediyorum

Haftanın 6 günü dershaneye gidiyorum ve B isimli bir erkek arkadasim var ama sadece arkadaş benimle sohbet ediyor sakalasiyoruz bazen ki eglenmesen mutlu hissetmezsen Haftanın 6 günü asla gecmez baska arkadaslarimda var tabii ama onunla bilmiyorum sanki daha iyiymis gibi mi diyeyim bilmiyorum artik son iki gundur bana yüz vermemeye mi başladı diyeyim sanki benj görmezden geliyor gibiydi. Ama herkese karsi boyle biri degil sinjfimjzda yine S isimli bir kiz var onunla surkeli sakalasiyorlar surkelu gulusuyorlar gayet guzel arkadaş olmuşlar gibi. S isimli kiza karsi hicbir nefretim yok ama B isimli arkadaşla olan arkadasligini kiskandim gibi oldu. benim aram B ile ne yapsam düzelmeyecek gibi çünkü son 3 4 gundur konuşmuyoruz. B isimli arkadastan hoşlanmıyorum ama B ile arkadaş olabilmek güzeldi. Simdi elimde sadece onların arkadaşlığını kiskanmak var kizin yaninda ben oturuken bile yuzume bakmiyor kiza sakalar yaomya devem ediyor artik bende dayanamayip kalkip gittim ama farketmedi bile sanki. belki onun dikkatini cekerim neyin var diye sorar diye agladim da ama o da ilgisini cekmedi

Kaygı

Sürekli geleceği düşünmek ve birşeyler yapacak motivasyon bulamamak

Aslında iki tane problemden bahsetmek istiyorum açıkcası. Öncelikle bir erkek arkadaşım var yaklaşık 1 senedir beraberiz 27 yaşındayım ve hayatımı artık onunla birleştirmek istiyorum,kendisi de bunu istiyo ama bunun daha erken olduğunu ve hazır hissetmediğini belirtiyo bu durum beni aslında çok üzüyo çünkü geleceğin belirsizliğinden endişe duyuyorum. Ya olmazsa ya devam etmezse ya ellerimin arasından kayıp giderse ben o kadar istekliyken onun bu kadar realist olması beni üzüyo istenmediğimi düşündürtüyo ama aslında böyle bir iması yok dediğim gibi zamanının olduğunu söylüyo sanki ben çok istekliymişim de o değilmiş gibi nasıl yaklaşmam nasıl düşünmem gerektiğini bilmiyorum. Bir diğer konu da hiç bir şey yapmak istememek aslında istemek ama o motivasyonu bulamamak. Gece yarın sabah şunu şunu yapıcam diyorum sabah oluyo sadece boş boş yatıyorum ya da işe gidiyorum bu kadar ama ben böyle olmak istemiyorum kendimi geliştirmek yeni şeyler öğrenmek istiyorum bunları yapmadıkça sürekli erkek arkadaşımla nolucak şimdi belirsizliği etrafımı sarıyo ve daha çok düşünmeye başlıyorum.

Yalan söylemenin vicdan azabından nasıl kurtulabilirim

sevgilime bir konuda yalan söyledim ve o benim yalanımı yakaladı. Bana sebebini sorduğunda geçiştirdim ve yalanımı başka bir yalan ile kapadım sırf konu uzamasın diye. Şimdi ise bunun vicdan azabını çekiyorum ve çok pişmanım. Şakayla karışık gerçeği söylediğimde gerçekten böyle bir şey varsa benden ayrılacağını söyledi ve bana asla açıklama şansı tanımadı. Şimdi ise doğruyu söylemediğim için cok vicdan azabı çekiyorum ve stresleniyorum. Ondan asla ayrılmak istemiyorum ama ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum.