Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu

Bi derdi takmamak için ne yapmalıyım?

Bizim bir tane grubumuz vardı orada bir fotoğraf paylaşmıştı fakat tek görünümlü arkadaşım da onu özelden tekrardan atar mısınız demişti çünkü göremedi zannetmiştim ben de ona özelden atmıştım fakat tek görünürlük değil normal olarak atmıştım o da kaydetmiş attığın fotoğrafı ama keşke yapmasaydım diyorum çünkü artık her şeyi takmaya başladım ve bunu da takıyorum kafama ve asla çıkmıyor sinirim bozuluyor lütfen yardım et

Aile

İlerde aileme benzememek düşüncesini nasıl aşabilirim?

Aile bireylerim tam olarak 15 yıl önce ayrıldı. Babam düşünebileceginizin tam olarak ötesinde bir cimriydi ve annesine çok bağlı biriydi. 3 katlı binamızın ilki babamın dükkanı üstü babaannem ve en üstte biz otururduk. Sabahtan akşama kadar babaannemle dükkanda oturup sadece gece uyumak için bize gelirdi. Bir nevi otel gibi :) Bayramda, özel günler yada haftasonu dersenizde genellikle annesiyle oturmayı yada dükkanı acmayı tercih ederdi. Bu yüzden annem en sonunda dayanamayıp boşanma kararı verdi. Aslında boşanmak istemesindeki tek sebepler bunlar değildi tabiki. Çok fazla eski kafa ve biraz saf, telaşlı panik birisi. Babaannem yıllarca dibinden ayırmadığı için bir ortamda nasıl davranılması gerektiğini öğrenememiş. Anneme hak verebiliyorum boşanma konusunda. Daha sonra 2. Eşiyle evlendi ama bu 2. Eşinin o kadar psikolojik sorunları vardı ki sürekli her konudan kavga çıkartıp bizi dövebiliyordu. Bir çok kez karakolluk ve hastanelik olduk. Bunlar yaşanılırken orta okul Lise çağlarındaydım. Her ne kadar kafama takmadığımı umursamadıgımı düşünsemde vücut stresten kaynaklı tepkiler verip kansere yol açtı. Vücudumun her yerinde egzamalar çıkardı. Ellerimin titremesiyle bana ben burdayım kendine odaklanmalısın dedirtti. Bu zamanları atlattım. Şuan çok güzel bir ilişkim var ve evliliğe doğru adımlar atıyorum. Erkek arkadaşımdan çok güzel bir eş ve baba olabileceğine gözüm kapalı güveniyorum. Ama o kadar çok ailevi sorunlar yaşadım ki içimdeki ya annem gibi olursam ya boyle ailem olursa ya benimde sonum böyle olursa gibi gibi kafamda o kadar çok soru işareti var ki. Bunları susturken her zaman benim cok güzel bir ailem olucak benim böyle bir hayatım olmuycak diye durdurabiliyorum. Erkek arkadaşım benim en büyük destekçim bana her zaman moral motive verip hayata tutunmamı sağlıyo tekrar ama bazen o korku içimde koskocaman bi karanlık deliğe dönüşüp sanırım ben yapamiycam özgüvensizliğine dönüşüyor. Gece olunca sessizlik çöktüğünde bu düşünceler kafamın içinde sürekli dönüp duruyo. Çok detaylı anlattım belkide okurken bunalttıysam özür dilerim. Öneri ve yorumlarınız içinse şimdiden teşekkür ederim. :)

Kaygıya bağlı durumlarla nasıl başa çıkabilirim?

Merhaba, bunu 10 senedir belki liseden beri yaşıyorum orada başladı aslında bu süreç o dönem sınıfta kalmıştım ve yalnızdım arkadaşım yoktu. Bir önceki sene herkes bana neredeyse sırtını döndü. Sabahları okula giderken öğürüyordum böyle başladı sonra üniversitede mide yanması yaşadım hiç bitmeyen mezun oldum aynı ve kaygılı durumlarda yeni bir şeylere başlarken ayrılıkta yaşadım hepsinde aynıydı ve daha sonra arkadaşımla aram bozuldu yalnız kaldım işsiz kaldım derken bunlar bende sosyal olarak izole olmama neden oldu bu durum kaygılarımı dindirdi ama tetiklenmediğim için şu an sakinim konfor alanımdan çıkacağım işe başlayacağım derken öğürme mide yanması diş sıkması zaten hep oluyor. Ellerim ayaklarım buz gibi oluyor sürekli düşünüyorum kafamda asla bir şeylere odaklanamıyorum. İşe mi odaklanacağım hem öğrenip işi hem de oradakilerde arkadaş nasıl olacağım kendimi geri planda tutacağım tanışırken soru sormaya çekineceğim beni sevecekler mi çok sessiz mi bulacaklar vs bu sorular dönüyor kafamda o gün mide yanması başlıyor ertesi gün bir şeye başlayacaksam stresli bir şey yaşadıysam yemekten sonra midem yanıyor yemek bile yiyesin gelmiyor. Kaygılı olduğumda kalkıp yerimden evin içinde hızlı hızlı yürüyorum oraya buraya duramıyorum yerimde kendime anlam veremiyorum. Oturduğum yerde kalamıyorum bir sorun olduğunda dünyanın sonu gelmiş gibi sanki evin için oradan oraya hızlı hızlı yürüyüp kendi kafamda o an birine bir şey mi söylenecek onu kafamda tekrar ediyorum veya o olayı düşünüyorum nasıl içinden çıkacağım diye mide yanması geçiriyorum o an ve bazen kusuyorum 1 saat 2 saat evin içinde böyle yürüdüğümü bilirim ve bu işte başıma gelirse ne yapacağım diye korkuyorum. Veya çalışırken kötü bir şey olursa ve ben bunları yaşarsam işe gidemem diye korkuyorum çünkü daha önce bu sebepten işimi bıraktım annem sürekli iş konularını açıyor üsteliyor nasihat verip duruyor boş oturma vs benim iyice kaygılarım atıyor o an yatağıma gidip napacağım ne olacak diye düşünüyorum sakin bir zihin sakin bir kişiliklere çok özeniyorum. Çünkü eğer öyle olabilseydim potansiyelim çok üstüne çıkabilirdim. Kendime güvenirdim böylesine kırılgan hiçbir durumu yönetemeyen bir hayatı yaşamak çok yorucu. Bu hayatı kaygılarım yönetiyor resmen. Bazen deli cesaretiyle bazı olayların içine atlıyorum yanımda destek olanlarım varsa kendime güvenip bir şeyler yapıyorum ama artık yalnızım ailem var sadece hayatımda. Üst üste çok şey yaşadım daha da zorlaştı her şey benim için ve kaygılarınla barışmak istiyorum. bu kadar detaylı yazmamın sebebi terapiye ayıracak bütçem yok kitaplar okuyorum araştırıyorum ama olmuyor söylediğiniz her kelime benim için çok kıymetli

DEHB olabilir mi?

Kendimde çözemedigim sorunlar var. Sorun diyorum çünkü istediğim halde bazı şeyleri yapamıyorum, baslayamıyorum. Mesela derslerimi çok seviyorum bölümümü çok seviyorum ama mezun olamıyorum. Bunun sebebi de zeka seviyemin buna yetmemesi değil de odaklanamamdan kaynakli olduğunu düşünüyorum. Buna sebep olan şey her neyse de kendi elimde olan bir şey olmadığı için çünkü çok istiyor olmama rağmen bir türlü yapamıyorum bunu . Kafamı veremiyorum bazen çok basit sözel bir kısmı bile asla ezberleyemiyorum ya da anlayamıyorum. Kafamın içinde binbir tane şey dönüyor ve ben bunlara engel olamıyorum. Psikiyatri polikliniğinden randevu aldım 15 gün sonraya ama gittiğimde de bu konuda je söylemeliyim bilemiyorum, nasıl ifade etmeliyim kendimi bilemiyorum. .. Bu süreçte odaklanmami kolaylaştırmak adına neler yapmalıyım bilemiyorum tavsiyelerinizi bekliyorum:) teşekkür ederim:)

Romantik İlişkiler

İçim daralıyor

Hayatıma bir daha girmeyecek birisi için sürekli üzülüyorum bununla baş edemiyorum tekrar hayatıma girecek gibi hissetmekten yoruldum napmam gerektiğini bilmiyorum o artık başkasıyla birlikte beni severken başkasına gitmesini mi ben onu severken onu başkasıyla görmeyi mi hazmedemiyorum bilmiyorum ama canım çok yanıyor artık napıcam ben bilmiyorum sürekli içim daralıyor bununla baş edemiyorum nasıl baş edicem bununla bilemiyorum

Kendimi Sürekli Yetersiz Hissediyorum, Ne Yapmalıyım?

Son zamanlarda ne yaparsam yapayım kendimi yeterli hissetmiyorum. İşimde, sosyal hayatımda ve sevdiklerimle olan ilişkilerimde hep daha fazlasını yapmam gerektiğini düşünüyorum. Küçük başarılarımı bile görmezden geliyor, sürekli kendimi başkalarıyla kıyaslıyorum. Bu düşünceler beni hem zihinsel hem de duygusal olarak yoruyor, özgüvenimi sarsıyor. Kendimi daha değerli ve yeterli hissetmek için nasıl bir yol izleyebilirim? Bu duygularla başa çıkmanın sağlıklı yolları nelerdir?

Aile

Kaygılarım ile nasıl baş edebilirim?

Merhaba Ben 1 sene önce evlendim evliligim ailem onaylamadi suan görüşmüyoruz evlenirken ailemi sildim üst düzey yöneticiyken onu bıraktım evlendim Ben daha önce hiç ciddi bir ilişki yaşamadım eşim ise bu konuda çok fazla denegimi olmuş hatta nişanlanmış ayrılmışSimdi rahatsız odligim şeyler eşim benimle dışarıda plan yapmıyor evde mutluyum ben diyor sürekli evde de telefonda oyun oynuyor bisiyler izliyor sadece hadi bisiyler yapalim dediğimde de ne istiyorsan git yap bana bulaşma diyor dışarı çıkabilmemiz zaten mucize sosyal medyada da sürekli aktif tanımadığım kız arkadaşlarının açık giyinmiş fotoğraflarını da sürekli beğeniyor rahatsızlığımi dile getiriyorum bana göre normal arkadaşım öyle beğenip geçiyorum diyor farklı bir tarzı var tarzlarımuz uyumlu değil ayak uydurmaya çalışıyorum fakat ben bir şey istediğimde sınırları çok net ben bunu istemiyorum yapamam yaptıramazsın istemiyorum diyor çok rahatsız oluyorum ben evleneseye kadar çok çalıştım istediğim yere gelebilmek için gezmedim sosyal hayatım. 0 di evlendiğimde de evlenirkende yapamadiklqrimi yapmak istediğimi söyledim şimdi beni ya maddiyatan vuruyor ki istese yapabilecek durumdayiz yada çok gerilirsw herseyi onunla yapmak zorunda olmadığını söylüyor Benim aklımda da sürekli eski sevgilileri ile yemiş içmiş gezmiş hersey görmüş bana git kendin yap diyor bunu konustumfa onu sıkmamam gerektiğini söylüyor 1 senedir evliyiz bir kere elimden tutup bir yere gitmek de istemiyorum hadi şu parkı dolaşalım bi demedi artık zoruma gidiyor birakamiyorum da çok seviyorum sürekli kendimi yiyip bitiriyorum stres sinire dönüşüyor sonra ona öfke kusuyorum durup dururken ve hastalıklı değip duruyor bana maddi açıdan tüm şeyler ona bağlı olduğu için onun istediği şeyleri yapıp istemediklerini yapamıyoruzoysaki bende çalışıyorum ama sanki ben çalışmıyor onun çalıştığından beklentim. varmis gibi davranıyor üzerine çocuk istiyor bende düşünüyorum ki ben suan ondan bile yüksek maaş alırken bu haldeyim diğer türlü benim nefes almam Allahını lütfü olacak çok endiseliyim artık üzülmekten ağlamaktan geçtim bir yere saatlerce dusunmeden bakıyorum şuan hadi gel bisiyler yapalim dese hevesim kaçtı istemiyorum

Romantik İlişkiler

Ayrılmak istemeyen sevgili konusunda ne yapmalı?

Merhaba öncelikle 1. 5 yıllık ilişkimiz var. erkek arkadaşım ilişkinin ilk başlarında çok iyi davranırdı ama arada tahammülsüzlük yapıyordu, ilişkinin ilerleyen bi döneminde değersizleştirme küçümseme çok tahammülsüzlük yapmaya başladı bu ayrılmak istediği içinmidir? depresyonik durumu da oldu son aylarda sonra iyice ilişkiyi saldı, ayrılmak istiyosan ayrıl diyorum hayır düzeltebiliriz zaman ver bize diyor. Erkekler ayrılmam için bilinçli olarak mı yapıyordur, ilişkinin bitişinin sorumlulugunu almamak için ben ayrıldıgımda da perişan oldu ama bir hafta sonrada beni arayıp yokladı, bende bitirdim dedi, sonra açıklamalar yaptı bende açıkladım kendimi barıştık dayanamayıp ama ben adım attım. şuan barıştık. o bana resmen küsmüştü sen ayrıldın bide peşindemi koşacağım demişti, düzelticektik zaman lazım benimde sinirlerim geçsin sende sağlık durumu yaşıyosun gerginsin dedi bana. Şuan iyiyiz ama aklım karışık aldatmadığını da biliyorum ozaman amaç neydi aldatsa barışmazdı başka biri olsa yani neden sizce mental çöküş yaşadıgını belli ediyor yoruldum diyor. Şimdiden teşekkürler GİZLİ KULLANICI

Özguven eksikliği nasıl geçer

Merhabalar 18 yaşındayim küçüklugumden beri bu özgüven sorununu asamiyorum büyüklerim hep " büyüyünce geçer " derdi ancak hiç geçmedi aksine arttı maalesef küçükken özguvensizlestirildim ve bu ben de yara kaldı artık en iyi olduğun işlerde bile elim ayağım birbirine dolanıyor ve başarısız oluyorum bunun için ne yapabilirim ? Bunun için klasik tedavilerden başka neler yapılabilir ve kalıcı olarak nasıl düzeltilir cevaplarsqniz çok sevinirim

Anksiyete ve kaygı bozuklukluğu mücadelem

Yirmili yaşların ortasını geçmiş otuza bir basamak kalmış ama ben kendimi hala işlevsiz bu hayatta pek bir şey başaramamış gibi göruyorum. Edebiyat öğretmeniyim ama staj dışında 1 yerde öğretmenlik yapmadığım için mesleğim bu diyemiyorum. Evliyim 2,5 senedir ve 3,5 senedir de eşimle beraber kendi işimizde çalışıyoruz. Ama ben orayı kendi işim gibi göremiyorum. Başlarda gördüm burası benımde işim mesleğim artık bu dedim. Eşim senin benim gibi buralarda çürümeni istemiyorum dedi ama beni bırakmadı ki ben başka kariyer yapayım. Devlet işi deseniz atanmak çok zor. Yüksek lisans yapıp araştırma görevlisi olayım dedim yüksek lisansa başladım. Eşim işimizle ilgili ikinci bir gelir kapısı açtı ve bana bu senin işin olacak sen ilgileneceksin dedi. Planlarım alt üst oldu. Neyse tamam dedim ilgilenmeye başladım baktım iş tam benlik zevkle yapıyorum ama bir yandan da diyorum devlet işi olsun. Kadromu alayım. İngilizce kursuna yazıldım. Kursa 2-3 kere gittim. İngilizce çalışmam gerek ama içimden gelmiyor. Eşimin bana bıraktığı işin üstünde de durmuyorum eşime bıraktım çoğu yükü. Gün boyu hiç bir şey yapmayıp evde yatıyorum . Dışarı bile çıkmak istemiyorum. Ev işlerini bile görmezden gelip yatıp dizi veya film izliyorum. Ama kendimi zorluyorum bak kızım bu işi devam ettir ayır kendi yerini aç falan derken eşime Dedim ben senden ayıracağım dükkanı çalışıp çabalayıp yaza kendime ait bir yer açacağım derken ev alma fırsatımız doğdu. Ev alırsak kendime ait yeri açamam. Ki alacagız gibi görünüyor kredi çekeceğiz biraz ödemeler yoğunlaşacak ve 1-1,5 sene kadar sıkışacağız . Dedim bende sana yardım etmek adına dışarıda çalışayım. Tamam dedi. İş başvurusunda bulundum kendi sektörümle alakalı bir yere büyük bir firma. Ertesi gün aradılar görüşmeye çağırdılar. Gitmeden önce başladı göğsüm daralmaya, nefesim hızlandı, elimi ayağım bir tuhaf dedim herhalde heyecan yaptım yıllardır bir iç görüşmesine gitmemiştim , neyse Gittim çok güzel görüştüm olumlu oldu ama ordan çıkar çıkmaz beni bir korku kapladı. Eşimi aldım eşim çalış diyor sıkıntı yok ama kendi dükkanımıza geldik ama dükkan gözüme bir güzel gelmeye başladı kendi işim kendi işimin patronuyum. Orada başkasının yanında el pençe durmak farklı tabi. Tekrar başladı bende göğsüm sıkışıyor terlemeler başladı, midem bulanıyor, yemek iştahım kaçtı. Ne yapacağımı bilmiyorum. Eşim iki işte çalışıyor çok emek veriyor çok stres ve baskı Altında biri kendi işi biri devlet benim için uğraşıyor ama ben neden kendi işim gibi göremiyorum bir türlü tam anlamıyla sahiplenemiyorum bilmiyorum. Ve hayatımda en uzun çalışmam eşimle oldu ondan önceki iş deneyimlerimde en fazla 1,5 ay zor dayanmıştım . Ev hanımı degıl iş kadını olmak ve statü sahibi olmak istiyorum. Ve benim çalıştığım sektörde kadın yok. Firmanın bana vereceği asgari ücretin 4 kat fazlasını eşimin bana kurduğu yere fazlaca ilgi gösterirsem kazanacağımı da biliyorum ki şimdiden 2 katını kazanıyorum. O işe gidip çalışmak istemiyorum. Girsem bile en fazla 5 ay çünkü çocuk istiyoruz fazlasını çalışamam ama onlar uzun süreli insan istiyorlar o da bana uymuyor. Ne yapacağımı bilmiyorum. Hayatıma yön veremiyorum. YDS mi çalışacağım ? tez mi yazacağım? Başkasının yanında mı çalışayım? Kendı işim diyip ona mı sarılayım ? Karar veremiyorum . Konfor alanımı da terk etmek istemiyorum. Destek mi almalı mıyım? Anksiyete ve kaygı bozuklukluğu için zamanında ilaç kullanmıştım. Böyle bir geçmişede sahibim. Hayatım ellerimden kayıp giderken kendimi seyirci gibi hissetmek istemiyorum ama o gücüde kendimde bulamıyorum. O yüzden çocuğu bile hep erteliyorum. Kendıne yetemiyorsun kızım çocuğa nasıl bakacaksın diyorum. Neden ben bu durumları yaşıyorum? Neden ben böyleyim?