Psikolojik Destek ve İyi Oluş Platformu
Zihinsel sağlığınıza dair sorulara uzman psikologlardan yanıt alın. Psikolojik desteğin en ulaşılabilir adresindesiniz.
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Filtrele
Soru sor
Filtrele
Kategoriler
Ruh gibiyim
Kendi içinde ruh gibi hissediyorum. kimseye kendimi anlatamıyorum. başkalarını dinleme istemiyorum. Ruhuma beton dökülmüş gibiyim. Duygularımı ifade etmekte zorlanıyorum. Çok önemli sınavlarım var. İlişkilerimde sorunlarım var. Hiç kimseyi görmek istemiyorum. Nefes alamıyorum. Kimsenin olmadığı bir yere gitmek istiyorum. Ağlamak istiyorum sürekli. Çevremdekiler beni anlamıyor. Stresle başa çıkamıyorum. Eski enerjim ve neşem yok. Kendimi unuttum. Kendime zaman ayırmak ve hayatımın düzene girmesini istiyorum.
Gizli Kullanıcı
Romantik İlişkilerden Korkuyorum
Yakın zamanda ilgilendiğim kişinin bana karşı ilgisinin de olduğunu öğrendim. Benimle konuşmak istediğini söyledi. Benden hoşlanması benim kuruntum değil, eminim. Sorun şu 1 haftadır o kadar çok midem bulanıyor ki, yemeden içmeden kesildim bu yüzden bu sabah bayıldım hatta. Ondan hoşlanıyorum, ve tanışmak da istiyorum fakat bedenimin bu kadar tehlikede hissetmesi beni üzüyor. Tehlikede olmadığımı hatta güvende olduğumu biliyorum fakat bedenim öyle söylemiyor. Geçmişte bir ilişki yaşamadım, hoşlandığım ilk kişi o şu an. Sadece vücudumun verdiği bu tepkileri engellemek istiyorum. Çünkü ben hayatımın güzel bir dönemindeyim, kaygılanabileceğim bir şeyim yok. Sadece bunu bedenime nasıl anlatabilirim ki? İnanın ufak tefek endişelerim var tabi ama bunlar normal şeyler. Bu kadar mutlu olup vücudumun kötü hissediyor olmaması lazım yahu! Yardımcı olursanız çok sevinirim 🩷
Gizli KullanıcıKaçarak evlendim nişanlıyken ayırmak istediler
Bir buçuk sene önce kaçarak evlendim nişanlıydık ayırmak istediler o telefon işi bitecek bir daha görüşmeyeceksin dediler. O zamana kadar ne yaparlarsa yapsınlar hep susup sineye çekmiştim o gün birşey oldu ben bile bana şaşırdım nişanlımın ailesi yok diye istemiyorlardı ne yaparsa yapsın sorun ediyorlardı o gün kaçalım dedim ve ben onların korkusundan adım atmaya korkan ben kaçtım gittim yeni bir hayata başladım evlendim o an bile el elalem dediler sen ne hissediyorsun yada biz ne yaptık demediler. Düğüne geldiler el elalem için. Hamileliğim zorlu geçti. Hastanede yattım bir hafta boyunca. 2 kere düşük tehlikesi geçirdim. Ziyarete geldi annem çorba getireyim şunu getireyim bunu getireyim dedi akşam ziyaretçi saatinde çok bekledim ne yazan oldu ne arayan ne gelen… Neyse. . hamilelikten önce 2/3 kere gittik eşimle fakat içimin almadığı bir duygu var gitmek istemiyorum samimi gelmiyordu ama özlüyordum da. Bilmiyorum ki bunu nasıl tarif edebilirim. O hastane mevzusundan sonra iyice soğumuştum. Ama bir çorba görüp iç çekmişliğimde çok olmuştur. Velhasıl kelam öyle yada böyle hamilelik sürecimi eşimin desteğiyle atlattım. Doğum yaptım. Şuan bebeğim 2 aylık oldu. Pazar günü çat kapı geldi annem kardeşimle beraber. Kızım pazartesi hastaneye yatacak salı anjiyo olacaktı dua istemek için paylaşmıştım gördüğü halde haberi yokmuş gibi davrandı geçmişi açtı daha ne kadar sürecek dedi ben kendimi toparlamak istedim dediğimde bir buçuk sene oldu daha mı toparlayamadın dedi hani o evde psikolojik sıkıntılarım vardı ya şimdi hiçbiri kalmadı iyileşiyorum derken sözümü kesip götürdük ya hastaneye dedi ne kolay değil mi evladın kendini bildi bileli sizin yüzünüzden geceleri altına kaçırıyor bunu bile bile herşeyin sorumlusu oymuş gibi yada günah keçisi ilan edilmiş gibi iyice bunaltıp üstüne gidenler daha da kötü hale getirenler hasta ettiklerini tedavi ettirmeye götürüyorlar. Ama onlara sorsan mükemmel bir ebeveynler. Herşeyi geçtim ben yine affeder sineye çekerdim alıştım der susardım. Konuşma böyle devam ederken ben konuşabilecek durumda değilim bebeğim yarın hastaneye yatacak dedim ona rağmen görüşmek istersen kapı orda istemezsen kendin bilirsin bu son adımım dedi gitti. Bekliyorum ki hastaneye gelirler ararlar yazarlar sonuçta daha minicik bir bebek riskli bir bölgedeki damarı açmak için girecekler yedi kat yabancı olsa bile için gider merak edersin canının canı o nasıl bu kadar katı olabildiniz? Daha dün aradı açmadım kimse kusura bakmasın ben o hastane köşelerinde oturup ağlarken sadece eşim ve ablam vardı yanımda ben evladıma birşey olacak korkusu yaşarken yanımda olmayanlar şimdi hiç olmasın dedim kendi kendime siz olsanız ne hissedersiniz ne düşünürsünüz ne yapardınız ben sıkıştım kaldım bana yardım edin lütfen bende anne oldum annelik benim gördüğüm gibi değilmiş anne olunca anladım.
Gizli KullanıcıNasıl çevre edinir, ve yalnızlıktan kurtulurum?
Çok yalnız olduğumu hissediyorum,yani arkadaşlarım var ama şöyle açıklayayım mesela bunlarla aramda bir sevgi bağı yokmuş gibi hissediyorum çünkü ben yazmadıkça yazmıyorlar ama aramızda hiç biriyle bir problem yok 7 yıllık bir arkadaşım vardı çok yakındık ama 6 aydır yani ben yazmadıkça yazmıyor dışarı çıkacağımız zaman hep bir işi var bunları söylüyor ve çıkamıyoruz yani ben problemli ve anlaşılmaz biri değilim ama çevremde kimse yok bu durumu dün yaşadığım bir olayla çok daha iyi farkettim dün büyük bir parka gittim ve inanır mısınız yalnız olan tek kişi bendim ben dün toplam 4 kişiye yazdım kimse çıkmadı herkesin yakın olduğu arkadaşları vardı buluşuyorlardı sarılıyorlardı gülüyorlardi herkes çok mutluydu ve ben yapayalnızdım 2 saat boyunca dolaştım ve bunu iliklerime kadar hissettim ya benim telefonum bile çalmaz tek bir mesaj bile gelmez kimseden bu durumu nasıl düzelteceğim dediğim gibi kötü anlaşılmaz vs biri değilim kimseyle aram kötü de değildir görünce selamlasiriz yani herkesle ama durum bu yalnızım
Gizli KullanıcıSevgilimi eskisi kadar sevip sevmediğime nasıl emin olabilirim?
2 senedir devam eden ilişkim var fakat son 1 2 aydır ondan soğuduğumu hissediyorum. Şu anda 4 aylık bir işsizlik sürecinden geçiyorum. İkimiz de aynı okuldan mezun olduk ve o tanıdığı sayesinde hemen iş bulabildi fakat ben bir süre çalıştığım işten haksız yere çıkarıldım ve bunu atlatmam çok uzun sürdü hala da devam ediyor. Bu sürecin getirdiği maddi sorunlar ve ailemde yaşanan bazı sorunlardan dolayı kendimi ilişkiden çok uzaklaşmış hissediyorum. Zaten artık eskisi kadar görüşemiyoruz o çalışıyor ben de her zaman evden çıkamıyorum. İlişkimizin geleceğini göremiyorum sanki onunla olursam ileride sorunlar yaşayacakmışız gibi hissediyorum. Ailesiyle tanıştığımı veya onun aile ortamına girdiğimi düşündükçe çok rahatsız oluyorum. Onunla eskisi kadar baş başa kalmayı da istemiyorum bunun için artık çabalamıyorum. O beni her zaman destekleyip yanımda olmaya çalışıyor her şeye rağmen belki başkası olsa bana bu kadar katlanamazdı bunun da farkındayım ve bu ilgisizliğimle onu da üzüyorum bu durumun bir süredir farkında. Aslında çok iyi bir insan bu süreçte bana destek olmak için maddi manevi elinden geldiğince yardım ediyor. Bazen düşünüyorum ilişkinin en başından beri acaba gerçekten sevmiyor muydum diye. Başka biriyle olsam acaba daha mutlu ve tutkulu mu olurdum diye düşünmeden edemiyorum. Arkadaşlıktan aşka dönüşen bir ilişkimiz var ve o önceden benim eski sevgilimle arkadaştı benle ilişkisi olunca onunla arkadaşlığını bitirdi. Bazen diyorum ki acaba ben bir anlık yanılgıya düşüp eski sevgilime inat mı onunla beraber oldum ama sonra ilk zamanlarımız geliyor aklıma ve onu gerçekten sevdiğimi de biliyorum o zamanlar. Benim bir sene önce ablam eşinden ayrıldı ve bu ailecek bizi çok zorlayan bir süreç oldu zaten evliliğinin başından beri bir şeyler yolunda gitmiyordu sürekli kavga gürültü vardı hep bir huzursuzluk vardı ve şu an bir de ortada çocukları var ve biz hep beraber yaşıyoruz bu durumdan şikayetçi değilim kesinlikle ama evde çocuk olunca benim de sorumluluklarım arttı evdeki duruma karşı ve bu da ister istemez ilişkimi de etkiliyor. Çoğu zaman acaba ben de böyle mi olacağım ileride korkusu sarıyor beni ve bu durumun içinden çıkamıyorum. Tüm bunları düşününce kafamda o kadar çok şey var ki sanki ilişkiye yer kalmıyormuş gibi hissediyorum. Ne yapmam gerek ne hissetmem gerek kafam karmakarışık bir de bu süreçte iş aramak zorundayım işsizlik de beni aşırı özgüvensiz bir insan yaptı bu durumun içinden nasıl çıkacağım gerçekten bilmiyorum.
Gizli KullanıcıKendi mutluluğuma engel olmayı nasıl bırakabilirim?
Yarın iki senedir bana karşı duyguları oldugunu bildigim ara sıra benimde ona karşı duygularım oldugunu hissettigim ama asla kesin birşey yi kabullenemedigim beni her halimle birçok kez onu yarıyolda bırakmama ragmen onu istemeden üzmeme ragmen benden asla vazgeçmeyen yğzüne benden nefret et dedim yine benden vazgeçmedi ona çok deger veriyorum asla üzmek istemiyorum ama istemeden sayısız kere kere üzdüm en son ben ona istemiyorum dememe ragmen onu aklımdan çıkaramadıgım için buluşma ayarladık ama ben çok korkuyorum sanki birlikte çok muylu olacagımıza eminim ama bir türlü içimdeki korkuyı atıp ilerletemiyorum onunla en son satıldıgımdaki huzur duygusunu hayırlıyorum ama şuan ona sarılma düşüncesi bile beni panik atak krizlerine sürüklüuo ben tip 1 diyabet hastasıyım ve bu duygu degişimletim şekerimi iyi etkilemiyo onunla muylu olmak en çok istedigim şey ve bunu yapabilecegimizi biliyorum ama kendi kendime engel oluyorum kaç gündür stresten deliriyorum bi an sakinim 10 dakika sonra panikten nefes alamayıp koşturmaya başlıyorum aşırı heycanlanıyorum bu heyecanımın bir süre sonra onu gmrdügümde geçecegini biliyorım ama şuan çok kötü hissetyiriyo ne yapıcam istedigim şeyi kendimi engelleyemedigim heyecan ve panik duygusu yüzünden kaybetmek istemiyorum eskiden özgüvenim yüksektü kendimi hep çok güzel hissedrrdim ve ne kadar bunu söylemek kötü hissettirse de onun dış görünüşü beni olumsuz etkiliyodu şuan hala bazı düşüncelerim devam ediyo ama artık kendimden de şüphe duyıyorum o beni her halimle kabul ederdi bunu biliyodum ama ua şimdi etmezse yarın katşısına çıkmal istemiyorum gözümde çol büyüyo bu buluşma sanki bu geçse gerisi çorap sökügü gibi gelicek ama yarın için yani giderken araba çarpsa ve gidemesem diye bile dua ettim ne yapıcam kendi mutlulugıma kilit vurmayı nasıl bırakıcam
Gizli KullanıcıAyrılıp ayrılmamam gerektiğini ya da sevip sevmediğimi nasıl anlarım?
ilk öncelikle 18 yasındayım. 8. sınıftan tanıştığım biri vardı,ilk ve tek askımdı. çok zorluklarla beraber ayrılıp barısma sürelerimiz dahil 4 seneyi birlikte gecirdik yeri geldi beraberliğimizde herşeyi ilk onda yasadım,ailesiyle akrabalarıyla bütünleşmeler olsun,onunla yasadığım hisler anlar olsun beni o büyüttü. beni asla sevgilisi olarak görmeyip kızı gibi büyüttü,bana kıyamazdı. kendide aynı cümleyi derdi. 15 yasımdan bu yana kadar o kadar kaybetme korkusuyla yanıp tutustu ki benimle,sadece 3 kez öpüşmüşüzdür ve bir kez cinsel bir ima yapıp ve sadece bir kere seviştik. suan mezun bir öğrenciyim hayatımı onunla bildim. annem babam arkadasım askım olmustu. acısı beni öldürürdü varlığı bile suan yasatıyor. ailem çok sıkı ve baskıcı olmasına rağmen,cok kez çok kötü dövülmeme rağmen asla vazgeçmedim,ne o ne ben. çok cesaretliydi ve anlayıslıydı. ama ben onun kadar cesaretli olamadım hiçbir zaman. yasım kücüktü,kendime güvenemezdim. 4 senede ikimizin de hayatına ayrı kişiler girmesine rağmen en sonunda hep birbirimizi bulurduk da kaybederdik tekrar hep. ailemden dolayı ayrıldık tamamen. o 17 yken tanıştığımızda alkolü sigarası vardı ve hap kullanırdı:) simdi sigara hariç hiçbir şeyden eser yok hatta uzun bir zamandır. yakın bir zamanda alkol alıp onu aradığımda da hemen yanıma helip bana kahve alıp sohbet ederken bana evleneceğini söyledi. öncesinde aldattığından süphelenip de bana anlattığı kızla. kızla 2 sene beraber olmadılar. 1 senelik sevgilisiyle evlenme kararını söyledi. öldüğümü hissettim. ölüyordum. her zaman açık kapı bıraktı ne sıkıntın olursa ya da canın sıkılır ya da TÜM HER NE OLURSA OLSUN ulaş bana herseyi yaparım ama benden baska bir şey bekleme dedi. ve bana ara ara yazdı bugün de arkadası için gitar soru(gitarlarla ikimizde ilgileniyoruz) yardımcı olurken iban at ben kapatıcam 10 k kık borcunu bana sonradan 2 3 sene sonra ya da parça parça verirsin diyerek neden gitarları sattığımı ve borca girdiğimi sordu üstüne düşüp merak edip,istemeyen yazmaz ulasmaz merak etmez,ya da bahane bulmaz böyle. 4 senedir hiç sekmeyen şekilde onun özlemiyleyim. onun acısıyla ve onun umuduylayım. benim yüzümü koluna dövme yaptıran birini nasıl unutabilirim kolay?evleneceği kızla beraber kapatmıslar o dövmeyi de. bu çocuğun içimdeki konumunu halini adlandıramıyoeum. hala seviyormuyum. ya da asıkmıyım. kendim için ne yapmam lazım. bilmiyorum. herşeyin farkındayım ama saçların dökülür sürekli kusarsın olayları bilirsin ama kanser olduğunu adlandıramazsın ya hani,konumumu,tespitlerimi yapamıyorum. simdi de sevgilim var 2 haftadır yakın arkadasımın yakın arkadası. ona karsı çok umut beslediğim için gördüğüm normal şey bile beni bitirmeye yetti. görüntülü konusuyoruz,öncesinde birbirimize cilveler yapıp alttan alttan sexting yapıyoruz ama çok üstü kapalı ben sürekli naz ediyorum bilmem bakarız tarzı o da hiçbir cümleyi direkt söylemedi. sayılmaz bile yani. bana 3 saat boyunca fotoğraf at çıplak tek gönderimlik ya da ucundan göreyim diye ısrar etti,yalvardı. ona sanaldan hiçbir şey istemiyorum dememe rağmen. sevgilim değilmisin normal değilmi dedi bide. soneasında baya özür diledi açıkladı ve sen yapmasaydın ben böyle yapmazdıma getirdi. sonrasında her kafada kurmasını her bir şeyini ikimizinde ortak arkadası olan,bizi ayarlayan arkadasına söyledi. annesiyle neden bozuk olduğunu o ayrıntılı biliyor,ben sebebinş bile bilmiyorum mesela. kızla arkadas olduklarına adım kadar eminim ama aralarında tek askım balım ve cinsellik geçmiyor. o dereceler ve benim konumumla kız aynı konumda. kız da bunu anlayamıyor ve haliyle geri planda durmuyor. kızla ikimiz de yakın arkadasız. cok mıçmıç gelmeye basladı ve ben 3 saat yalvarma olayından sonra küçük şeyleri bile içimde büyüttüm, ve soğudum. onunla hayal kurmuyorum mesela. telefonlaeını açmıyorum. konusmak istemiyorum. ama seviyormuyum bilmiyorum seviyor da olabilirim. ben hiçbir şeyden soğuyan bir insan olmayıp bu çocukta her yaşanılan olaylardan soğudum. bu çocuk değil dedim. arabada otururken biz evime 10 dakika beni görmeye gelirken temas etmeye çalıstı hep eline vurduğum halde. böyle anlatınca sanki vücudun için kullanıyor gibi gözükse de çocuk sadece akılsız. ve kçtü niyetli değil gerçekten. bana dediki araba da olmuyor rahat. ev olsa eve gidicez dedi. görüntülüdeyken de acı çekiyorum video da izliyorum ama rahatlayamıyorum olmuyor hep aynı olmuyor sen yardım et sen hayatıma girdiğinden beri olmuyor dedi. yüzüne de dedim hiçbir şey için zorunluluğum yok ve ben yokken ne yapıyorsan aynı şekil yapıcaksın senin ihtiyaçların için istemiyorsam yapmak zorunda değilim dedim ve binlerce kez kendimi affettirdikten sonra da sakasını da sürekli yapmaya baskadı ucundan azıcık ya da burda ne varmıs diyip vüvuduma bakmak istedi aedından tamam askım sen ne diyorsan o diyetek. sonra da sakaya vurdu,ama uzatmadı. sakalarıyla devam etti hepsi. ama hediyeleri de kesilmedi. benim için 3000 harcadı 2 haftada. bu cocuklayken de ara ara bu kötü şeylerden sonra ve bu kötü şeylerde ilk anlattığım çocuk için ağladım. ikisi hakkında da tüm herşeyi birer birer biliyorum ama sonuca varamıyorum,tespit koyamıyorum. ilk önce ne olduğunu anlamam lazım,kabul edip;ondan sonra ne yapmam gerektiğine bakmam lazım. ikisi hakkında da hiçbir şey bilmiyorum ve bilmediğim için de tespit yapamıyorum. yardımcı olun nolur.
Gizli KullanıcıSaygısızca davranışları nereye kadar alttan almaya devam etmeliyim?
Arkadaş çevrenin genel olarak yaşadığım durumlarda çok basit gibi görünse de sürekli yapılınca çok rahatsız eden saygısızca bulduğum davranışlarda bulunuyorlar örnek vermem gerekirse bir tanıdığımla konuşurken onunla aram iyi ya da kötü dahi olsa benim yerime cevap verme, veya Yeni birşeye başlayacağımi ifade ettiğimde alttan alttan dalga geçme gibi davranışlar işin kötü tarafı su ki arama mesafe koyduğum takdirde de yalnız kalıyorum ne yapmalıyım konuşulabilir bır konu değil açıkçası belirttiğim takdirde abarttığım düşünülüyor
Gizli KullanıcıDers çalışabilecek motivasyonu nasıl bulabilirim?
Hayatında yaşadığım problemleri anksiyetem de olduğu için çok ama çok fazla taktığım dönemler oluyor. bu dönemlerde der çalışmak benim için adeta bir ızdırap haline gelebiliyor, çalışmak zaten benim için zor ha bide çalışıp başarılı olamıyorsam artık çalışmakta anlam bulamayan bir insana dönüşüyorum bu da beni fazlasıyla etkiliyor çünkü başarılı olmak benim çoğu zaman mutluluk kaynağım aynı zamanda çevrenin beklentileri beni çok strese sokuyor zorlanıyorum sakin kalmakta bazen
Gizli KullanıcıHayır demeyi nasıl başarırım?
İyi günler. Başlıkta da belirttiğim gibi hayır demeyi hiç beceremiyorum. Bu beni çok yıprattı. Bu olaydan dolayı kendime zaman ayıramıyorum çocukluktan beri var ne yazık ki. Evlendim hala annemlerin bütün sıkıntılarını ben hallediyorum herkes kötü durumda olunca direkt ben aranıyorum. Çocuğum oldu ve işin içinden çıkamıyorum artık. Aman yapmazsam küserler, gitmesem darılırlar,kabul etmezsem sorun ederler diye çok düşünüyorum. Eşimle aramda sorunlar yaratmaya başladı. Gün sonu hep birini mutlu etme çabam var ve çok sıkıldım artık. Kendime,evime ve aileme zaman ayırmak istiyorum artık.
Gizli Kullanıcı
